Едно време баш си зазедов игнорантски став, што ми требаше пак да почнам со сарказам. Сопругов ми рече дека треба да бидам малку по фина со другите, да не ги заебавам (дури ни кога заслужуваат), зашто се ближи нова година а нели на крај на старата година се бира феминка на годината, па ако е рачен часовник во прашање ќе треба да го заслужам И така јас пак иронично, што да правам, саат си гледам на мобилен. Освен ако не е во прашање нов модел автомобил директно од автосалонот на Опел.
Неможам да ја разберам потребата за привлекување внимание. И тоа постојано и по секоја цена. Се прашувам дали некогаш се изморуваат. А пак не скромноста?Да не знае човек за што служи. Дека е само за истакнување на самиот себе не верувам.Штом е до толкави количини застапена си велам,сигурно е и еден вид заштита.Ама од кого заштита?Од самиот себе си? За заштитување од другите постојат и други методи. Ако припазиме малку со самоистакнување без исав,ќе нема од што и од кого да се штитиме кога нешто ќе ни промакне од премногу претерување. И чоколадото кога го има на претек не е вкусно.
Кока кола реклами,украсени трговски центри,сијалички на Партизанска,среќни лица,весела атмосфера... Тоа е тоа што го чекам Еех,уште едно снегче да заврне па да паднам на гз едно триста пати и да го распцујам поштено,но кога ќе паѓа како споулаена да излезам надвор и да се радувам како Црни Бомбардер кога ќе запали огинче и ќе му заврне Колку е тенка границата помеѓу љубовта и омразата најубаво се гледа во нашиот однос со снегот!
Кога пред пет години кликнав на зачлени се не бев мажена, си живеев уште дома со моите, немав завршено факултет... Се сеќавам дека се зачитав во некоја тема и ептен сакав да одговорам, па решив да се зачленам. Првиот одговор на латиница, па отворање на дупла тема, па испраќање на мислења едно по друго... И сега, пет години од животот ми се запишани тука, кога си барав совет за селењето, па совети за свадба, сите маки со факултетот, сите маки и жалопојки за работата... И се надевам дека по пет години ќе се читам како сум пишувала во темите за бременост, па во дете, па ќе си стигнам до темата околу и над 40 и се така по редот.
Знаете има моменти во нашите животи кои се пресудни за големи одлуки.За жал тоа се моменти кога сме повредени,кога таа повреда допрела до најболнато место до самата срцевина,не здоболело толку многу што сме посакале да не сме дел од овој свет.Во целата таа болка, немало крик од една единствена причина.Вербата дека сепак некој гледа, ја чувствува таа болка,дека него повеќе го боли, и дека ќе направи се таа да исчезне. Колку болката е посилна, тој е се повеќе присутен.Те бодри, ти дава сила,а пред се трпение и надеж. Длабоко во себе знаеш дека мораш да сториш нешто,но истовремено не сакаш да предизвикаш нова болка, туку сакаш да ја сопреш старата.Настанува внатрешна борба и победува разумот. Чувствуваш дека си ја исполнил својата морална обврска, но сега нешто друго те мачи.И ако си сигурен дека си постапил праведно, се прашуваш имаше ли друг начин?Тогаш доаѓаш до единствениот заклучок. Секогаш, ама секогаш постојат начини, но никогаш не постои начин со кој би се оправдала нечија лоша постапка. Знаете има многу повредени срца на овој свет.Срца кои тивко плачеле, се надевале, чекале. Срца кои болката ја заменувале со насмевка. Знаете во ваквите срца нема место за лага. Ако за нешто жалат во животот, тоа е што повредуваат некого без да сакаат.Мораат за да го спречат да повредува други.Иронија е што таквата постапка се споредува како предавство,кукавичлк, неразум, но при споредбата забораваат на чесноста,силата , храброста,кои богами се граничат со разумот,за да и се спротистават на таа болка. Знаете никогаш,не им судите на другите.Оставете ги тие да ви судат на вас.Само така ќе дознаете како да станете подобар човек. Знаете вие сте човек.
... од што немам работа, почнав да им ги разгледувам (читај манијачам ) фб профилите на моите колеги... оние со кои заедно студиравме, полагавме, одевме на вежби и предавања, се бодревме, си помагавме кога ќе запневме... и во моментот сфаќам колку време поминало, и ме фаќа страв, колку брзо поминува времето. А како вчера да беше кога кисневме на факултет од јутра до сутра и секој слободен миг го користевме за дружби и свирки... Сега секој на своја страна, секој со своја приказна, секој со својата среќа и проблеми, не се гледаме скоро ич (со исклучоци). Ама цврсто верувам дека барем еднаш повторно ќе се видиме, повторно ќе пиеме во име на старите времиња. Оти верувам, цврсто верувам дека секој од нив во своите спомени има зачувано барем мал дел од она што го поминавме заедно...
Какво време дојде, леле. Надвор некои неможеш од маглата да ти препознаеш други поради нивното ново лице. МАГЛИ И МАСКИ. Поради лошите временски услови дојде и до многу болести на денешното време, па не се препорачува директен контакт со луѓе со маски.
Ќе направиш многу мутава животна одлука ако очајно прифатиш да се задоволуваш со нешто кое никогаш не ги исполнувало твоите стандарди и со текот на времето, ќе се најдеш во безизлезна ситуација кога единствено што би можела да направиш е да јадеш еден збор со три букви. Fine is just not good enough. I want extraordinary. И така ќе биде, па макар чекала целиот живот.
Се осеќам као бебче некое уште фали да почнам да гугам и да плачам - причина вадам осмица , три веќе ми пораснаа уште летоска... остана уште една и “мишн комплит“... Сеа сигурно ќе си помислите: “Бреејјј, колку ли е паметна оваа Луци“ - Абе шо да ви кажувам, како не бе! ...Не доаѓа памет од осмициве, еве ја од искуство да ви кажам, нека не ве лажат! Доаѓа само болка невидена шо не ти дава да ждереш на раат и што мора да се залие со ракиичка за да пројде. Толце!
Од 22 кармини 15 ми се црвени. 15 нијанси на црвено. Манијак. Со топол под тон, со ладен, некој мава на портокалово, некој на виолетово, некој е темен вино боја, друг е светло џиш црвен. За чудо никој не се повторува, една нијанса не е иста со некоја друга. Сите се почнати, никој не е потрошен. Ако уште еднаш се фатам за црвен кармин ќе се сетам на ова што сум го напишала тука.
@mims-89 јас тоа го правам со лаковите за нокти. Имам на пик две бои (црвена и кремава) и еден куп нијанси од истите.
Немам ајфон. Немам десетина пара оригинал патики. Немам полн плакар брендирана облека. Немам парфеми поскапи од петстотини денари. Немам огромна соба. Немам базен во дворот. Немам посетено друга земја. Не можам да си го дозволам секој луксуз. Но, среќна сум со она што го имам. А тоа не е материјално, туку духовно. Имам семејство кое секогаш е овде за мене. Имам другарка на која можам да и` ја кажам се` без да ме осудува. Имам доверба во оние кои ми се блиски. Имам огромна фантазија. Имам големо срце.
Понекогаш седам и си мислам до каде стигна светов. Ако некогаш најголем срам било да донесеш единица дома, а најголема работа е да добиеш петка, сега е сосема обратно. Оние со единици се прават фраери, и на некој начин се гордеат со тоа, а петките седат повлечени трпејќи ги исмејувањата од другите. Ако до ова дереџе стигнавме, тогаш којзнае уште што сè ќе му се случи на светот.
