Се враќам во детството. Од кога помнам за себе новогодишните празници се состојат од мирисот на мајка ми, мирисот на нејзниот кармин, белиот врат во кој се туткам и ме носат на делење на пакетчиња. И да, кога ќе стигневме секогаш се дерев - мамо ти си најубава од сите мајки!!! и место моите да се почестени од комплиментот пропаѓаа во земја меѓу колешките на мајка ми. Па најубава беше, чесен збор! Го помнам во мирисот на домашни кифлички и колачи и татко ми кој краде граничња од елка за да мајка ми направи икебани и венчиња за врата. Го помнам по задолжително изгледаните Сам дома и мојот омилен и вонвременски Miracle of 34th Street, исто така и по The Lion King. По подароците од моите, по тоа што задолжително буквално како дете од филм им се пикав измеѓу и се смеевме до доцна во ноќта. И потоа престанав да сакам празници. Ми ја снема сета магија која моите со сета сила се трудеа да ми ја задржат во детското главче и добив нихилистички поглед на светот и работите... можеби па и реален, сурово реален. И потоа сфаќаш, хеј, тоа што не можам да го променам, ќе го прифатам, тоа што можам ќе мавам со тупаници по маса... живеам за среќните лица на моиве луѓе и својата среќа што ми извира од секој дел од мене.
Годинава ми беше дефинитивно најтешката година во животот. Почна супер, се сеќавам вечерта пред да дознаам дека сум болна, негде во февруари, бев излезена со дечко ми и другарка ми во Маракана и размислував: не можам да бидам посреќна, имам се што сакам, дечко, најдобра другарка што ја обожавам, студирам на факултет што го сакам, работам, се е ко што треба. И БАМ другиот ден: мултиплекс склероза. Отидов на очно зашто мислев дека имам диоптер, ме однесоа одма во државна, на по две инфузии на ден и куп апчиња за да не ослепам. Сите креваат паника, докторот ми пишува приоритетен упат, мајка ми плаче, јас појма немам што се случува. А државна болница, хорор. Стари кревети, грбот ми се укочи, тоалетите одвратни, бубачки, храната не ја ни допирав. Единствена светла страна беа прекрасните вработени и милите бабички што лежеа во соба со мене. Една од нив, баба Љубинка, беше поетеса, ми напиша две песни и ми ја бакна раката кога си одеше, зашто и помагав деновите додека лежеше. Докторите и сестрите си ги обожавав, да не беше докторот на неврологија, искрено не знам како ќе поминев низ сето тоа. Прекрасна личност, успеваше да ме насмее и дури ми ги кажуваше најтешките вести. 21ви роденден прославив во болница. За роденден посакав да не останам во количка никогаш во животот. Недела покасно славев роденден во кафич со друштво, ми се јави докторот да ме потсети никако да не пијам алкохол и да се вратам порано дома И така, после почна терапијата. Сестрите во амбуланта ми станаа другарки, секоја недела ми ставаат инекции. Слушнав повеќе животни приказни по болнички соби и чекални отколку цел живот претходно. Чекав да заспијат сите по дома, за да плачам, многу плачев, ама се трудев да сум силна. Не се напив ни капка алкохол, не запалив ниедна цигара, избегнувам кофеин, глутен, јадам чиста, свежа храна, 90 посто од времето сум веган. Вежбам секој ден, спијам доволно и се трудам да избегнувам стресови. Мислам дека никогаш не сум работела понапорно на ништо, колку месециве на моето здравје. Дојде денот за повторни испитувања, се тресев во чекална и докторот ми кажа дека магнетната резонанца поминала подобро од што сите очекувале. Ми се намалила шансата дека ќе имам мултиплекс склероза и можеби тоа било изолиран случај и нема да се повтори. Малите промени на мозокот се намалиле толку што се едвај видливи. Се уште примам терапија, и ќе примам уште најмалку година, ама барем сум помирна. Не знам дали некогаш сум била толку горда на себе. Сакав да се гушнам самата И баш кога мислев дека се ќе се врати во нормала, ми се вратија паничните напади од пред некоја година. Не можев да се поместам од кревет, едвај извршував секојдневни обврски, мислите поцрни од облеката што ја носам . Живот иронија. Сега сум на антидепресиви и конечно функционирам нормално. Помина година, ама искрено се чувствувам како да сум постара за десет. На светлата страна, сега знам што ми се приоритетите во животот. Знам кои луѓе не вредат доволно за да трошам енергија и време на нив. Знам да се грижам за себе и најважно, знам да се ставам на прво место.
Ова нека биде предвремена новогодишна честитка за сите. Ме расони утрово и веќе 5 пати ја читам. Why the Stillest Silence Always Comes Before the Greatest Gifts By Dr. Kelly Flanagan on Dec 24, 2014 04:00 am Whether you observe Christmas or not, the order of the celebration has something to teach us about being human: the stillest silence always precedes the greatest gifts… The red light always flashed reliably in the dark distant sky. When I was young, every Christmas Eve, my family traveled to a nearby town to visit relatives, and then drove home through miles of cornfield. For most of the drive, in the distance, there was a tower with a red light blinking on top of it. For years, I wondered if it was Rudolph’s nose. As I grew older, the mystery of it wore off, but I still watched that red light blink rhythmically in the black night sky. It’s difficult to remember a single childhood Christmas gift, but I remember that red light. It was steady and still. It was the icon of a silent night. Now, many years later, as I talk with people about this holiday we are about to observe, most of them tell me they prefer the silent night over the celebratory day that follows. Our hearts, it seems, gravitate toward stillness. Why? Because our hearts know silence always precedes the one gift all of us are truly searching for: Our true selves. For years, I didn’t listen to my heart. For years, as a therapist, I struggled to help people with identity formation. I thought identity was built and created through lots of blood, sweat, and tears. It was frustrating and fruitless. I always felt a little more like a failure as a therapist. And I suspect my clients usually felt a little more like a failure as a human. I don’t believe in identity formation anymore. Because figuring out who we are isn’t about making something new; it’s about seeing something old. There’s no such thing as identity formation; there is only identity recognition. There is only a new awareness of something original in us. In the end, we don’t make something of ourselves; we glimpse something of ourselves. How do we finally recognize who we already are? We get quiet. We get silent. We stop doing. We start abiding. We let our waters get still, until, in the glassiness of our silent inner night, we can see who we really are. Who we’ve always been. We see, in the darkness of a holy night, the beautiful gift we’ve been waiting for all along. Who are you? Better yet, who are you not? You are not your shame and you are not your glory. You are not your mistakes and your failures, and you are not your perfection and your success. You are not your losses and you are not your wins. You are not your disappointments and your disbelief, and you are not your happiness and your certainty. You are not the wounds you’ve wound up with along the way, and you are not the wounds you’ve avoided all along. You are not your bitter anger or your trembling fear or your bottomless sorrow or your utter joy or your moments of ecstasy. That stuff is all just your wrapping paper. You are the gift you find underneath. You are already the thing you’ve always wanted to be. You are enough. You are worthy of every compliment you can summon the courage to receive. You matter and you belong. You are as simple and as sublimely beautiful as your next breath. You are the redemptive heartbeat of the universe. You are the compassion you can’t contain. You are a creator of beauty. You are a light. And you are the grace that knows everyone else is also a gift, just like you. Tonight, let silence happen, and allow yourself to glimpse the gift that is you. Tomorrow, start unwrapping. And don’t ever stop. ————— Audio: Click here to hear an audio version of this post
Стварно не ми е јасно како им се интересни петардите, се распукале , свашта, да се стискаш да поминеш, ко небаре низ минско поле џабе и закон да има, кога па пукаат, како да им викаат, дека треба да се распукуваат со петардите
Денеска на мојата класна и беше роденден. Пофина жена нема од неа. Купила торта, донела и на голем одмор, донесе пластични тањирчиња и лажички. Тортата беше огромна, домашна беше, очигледно ја бивало и да биде домаќинка. Денеска пунеше 58години, за првпат ни кажа колку години има и рече многу и било жал што наредната година веќе нема да ни биде класна. Секогаш за секој проблем се трудеше максимално да се посвети да го реши, оценките да ни ги направи што е можно подобри ги молеше сите наставници, а и така сме најслаб клас во цела генерација. Мило ми е што имав среќа да имам таква класна и за овие скоро 4 години што ми предава веќе ја осеќам како да ми е некоја блиска роднина. Секој одделенски ни раскажуваше по некој пример од нејзиниот живот, има живеено во Англија, па за тоа за расите, како живеела со Индијци, Азијци и сите биле како едно семејство, да не се вреѓаме меѓу нас со тоа што во класот имаме и еден Албанец и Турчинка, и често му викаат „шиптар“ на тоа дете и навредливо е не викам не. Штета не знаевме, па да и купиме некој поклон, но и за 8ми март она ни ги враќаше поклоните, викаше не и требале неа и да сме си ги дале на мајките, бабите, тетките, а на професорките немало потеба. Да беа барем пола професори како неа, учењето би било многу полесно.
Devojcinja, dojdov samo na kratko nesto da vi kazam. Zdravje da vi posakam. Drugo nisto! Na poteskiot nacin zivotov mi diktira zosto nisto drugo ne e vazno. Sto mi e ljubov, ako se krsam vo bolki? Sto mi e ubav nakit, koga ocite mi svenale? Edno nesto nikogas nema da dozvolam da mi zgasne. Borbenosta! Ke uspeam, bidejki moram! Ne dopustajte nikomu da vi go duvne plamenceto! Srekni praznici
Држете си до себе, до своето мислење, до својот став и гласно кажете си го тоа. Па макар да се работело и за крајот на светот. Стојте си позади своите постапки и цврсто дочекајте ги последиците, какви и да се. Барем ќе знаете дека нештото е такво какво што е затоа што вие лично така сте одлучиле, а не дека некој друг одлучил за вас. Во тој случај, верувајте дека ќе ви биде повеќе криво заради моментот што сте послушале некој трет, отколку за самиот неупех. Со цврсто стоење на земја многу повеќе ќе постигнете и на подолги патеки, отколку да сте како сончоглед. Можеби нема сите да ве сакаат (не ни ми треба сите да ме сакаат), ама и тие што не ве сакаат со сигурност ќе ве почитуваат. А почитта не се постигнува со климање на главата и потврден одговор на секое барање упатено до вас. Така никој нема да ве почитува, ни другарите, ни дечкото, ни непријателите, ни претпоставениот, ни колегите, па дури ниту родителите. Ќе дојде момент кога и тие ќе кажат за вас дека ете, не сте цврста личност и не секогаш може секој да се потпре на вас, добронамерно, ама ќе го кажат. Инаку, утре одам на заслужен шопинг. Не побарав пари од моите, туку убаво си го испотив газот, па утре со чиста совест ќе си купам некоја ситница. И да, одам САМА. Секогаш одам сама кога сакам нешто да си купам. Шетам каде сакам, гледам колку сакам, брзо одам, никој не ми збори да успорам, знам што имам замисла да купам и одам во тие продавници, не застанувам на секој чекор и да дремам по 15 минути, а знам дека нема да го купам истото што го гледам. А и сама на себе сум си најдобар критичар. За максимум еден саат ќе бидам готова со се'. Сигурна сум дека да беа сите како мене ќе имавме најнасмеани и најзадоволни продавачки. А задутре го носам и дечко ми, да си одбере што сака за него, заслужи. Задутре цел ден го резервирав за него. Знам дека ќе ме здоболи глава ама уште сега се спремам психички. Поголем давеж од дечко ми за купување облека и обувки не постои. Ова вака меѓу нас кажано. Пола саат ќе се мисли дали да земе или да не земе нешто. Десет пати ќе се предомисли. И на крај веќе се откажувам, се тргам настрана и сам нека одлучи. А, да го земам? Или не? Абе ова кончево од страна некако многу на лево отишло, а требало по насредина. А и бојава ја замислував малку потемна, или од светлото е таква? Не знам. Готово, го земам. Не, не, чекај, а ова другово? Смешно ми е, ама некогаш и срам да го фати човек од продавачиве по бутициве. Најискрено некогаш срам ме фаќа. Ама мој си е, што да му правам, само за ова е таков, и пак си го сакам најмногу на цел свет.
Без разлика на тоа дали во овие моменти сум среќна, тажна или некаде во сивилото, знам дека во иднината ќе им се навраќам на овие моменти. Станав свесна за тоа дека кога повторно нема да чувствувам никаква сигурност, кога нема да имам желба ниту за живот, или пак, кога неизбежна болка ќе го пробива моето кревко тело, сегашново секојдневие ќе го сметам за рај. И научив дека можам без секого. Освен без себеси. Затоа сега го љубам секој ’рѓосан дел од својата душа, секое парче од мене кое не може да се вклопи, и го ценам секој момент поминат со себе. Имајте пријатна вечер.
Интересна работа е тоа што повеќето од нас сме повеќе склони кон плашење од лоши нешта коишто многу ретко се случуваат, а речиси никогаш кон надеж дека исто толку ретки убави нешта би можеле да ни` се случат.
Ужасно ме нервира кога некој сака да ти ја намали еуфоријата за Нова Година особено кога се работи за тинејџерка. Кога ќе го слушнам некој како коментира..- Е де, де, тоа е само една вечер. Ми се иде да и речам Е краво една, како ти да не беше на нејзини години иста. Се знае дека таквите празници се за децата. Затоа на тета за сите симпатии ќе и кажат а нема тебе... И ќе ја носам на фризер, така да знаеш...
Па деновиве таква е атомсферата се се врти околу празниците. А мене ми се врти една мисла во глава...а подобро да не. Бабо, те немам видено веќе 4 години. Сакам да ти напишам писмо, но.... Нема везе.. Сите сме сами, имаме дечко, девојка, сопруг, но сите сме сами на наши начини. Ги украсуваме елките за да си го разубавиме животот на момент, ставаме лампиони, симнуваме црни мисли. Што па јас да се противам? Ја земав кутијата со лампиони, светкави вакви накви, искрено ич не ги сакам. А тогаш, тогаш ко видов него. Лампионот што ти ми го подари, кога имав 10 години, со години сум го чувала, дури сум го и подзаборавила. Прости ми, но тебе никогаш, во овие моменти, ми фалиш ти,без тебе не е цело се. А често те спомнувам, по чашките ракиички што ги криеше долу од дедо, по денарчињата што ми остануваа кога ме праќаше по пивце и кисело млеко.Иако таму можеби си сама, не би сакала да ја видиш болката, којашто е вградена во мене.И после се, сега сваќам дека си била во право. Ако не ми фали дел од тебе, дел од мене е мртов. Срцето или мозокот Што е тоа што сака?????
Од кога јас станав волкав оптимист бре, не бев ваква. Наеднаш одма во главата ми се вртат само добри работи и на се гледам позитивно. Лани пример, за Нова година цела бев испаничена, дека ќе се случи нешто лошо, нема да биди како што треба - песимист прва класа. Но, за среќа ништо страшно немаше, незнам зoшто потреба имав да сум толкав песимист. И оваа година има да биде уште поубава, предосеќам како оптимист, а секогаш кога си оптимист мора да се случува нешто добро.
Одлучив да се ишишам и на некој начин да свртам нова страница од животот, иако според крајот на приказнава би требало да започнам нова книга. Собирам храброст за фризурава со години, па подобро време за промена од ова нема. Денес добив добри вести, оправување на животов, нешто што се плашев дека пак сум го утнала. Штом ми се даде нова шанса, сигурно има причина за тоа. Иако рокот е прилично краток, морам и можам да успеам.
До сега пишував новогодишни честитки. За сите избирав посебен изглед на честитката, пишував различен текст (смислен личност од мене), па дури и во различно плико ги спакував... Еех, тоа чувство на задоволност од себеси.
Ја разгледувам странава и ги прочитав сите постови. Ми дојде мило на душичкава што сте ми сите добри. А,пријатно ме изненади вашиот оптимизам и борбеност. Камо да имаше по малце оптимизам и борбеност во секој човек.
Оп здраво, вашата Ариела повторно во емисија. Мило ми е и мене што сум овде. Ми недостигате искрено да ви кажам. Ми недостигаат беливе нијанси што шараат низ буквиве. Не ве читам а би сакала барем еден ден да најдам време и сила да седнам да ви протарашкам низ животните стихови овде. Прекрасно место за личен анонимен дневник нели? И што има ново? Кои се новите трачеви на форумов? Шо се дешава? Се надевам не сте ме заборавиле.
Си имав подсоберено пари,штедам веќе одамна и решив да се подновам со шопинг во главниот наш град. Јакото е што ништо не најдов,освен пакетчиња за по дома,некои ламбички и украси,да не останат парите Од кога кич е новиот тренд? Одам по трговските,светкави фустани,шарени со нитни,со светки,со кристали,абе еден имаше и со оние ресичките за елка што ги ставам Не знам дали одамна немам шетано,ама порано повеќе избор имаше.А пак брендовите,шта да ти причам? Демек попусти,цени напумпани мислиш карати злато облакам,а не обично црно фустанче.Ете и таа мака,или се е кич или се е црно. Исклучоци има,си најдов убаво нешто,читам 11 000денари,ми се сврте,го погледнав дечко ми и правец надвор од продавницата Сега и мене ништо не ми стои,ама мање битно На крај,глупости изнакупив, отидов и до Биокулт,изнакупив семки и житарици,кога не се облакам,барем да се најадам. Поврзано со темава:Како е можно да јадам помалку,а да се дебелеам? Признавам,намалена ми е физичката активност поради учење и ствари,ама сепак пешачам по 4км,а изгледам ко топче.Секоја зима,иста приказна,може до времето е И така,сега следи период на прејадување,ама ми е гајле Инаку ќе пишев еден голем реферат за менталитетот наш и разни ситуации,ама ај после празниците,да не си рушам расположение
Знам дека мислењево треба да оди во Да се пофалам, ама некако шубе ми е таму. Денес буквално ќе прснам од среќа. Примајте частовки, добив награда на државниот литературен конкурс „Ракатки“ 3то место од 10 избрани. Речиси изгубив надеж бидејќи порано требаше да се кажат резултатите, ама ете. Наставничката цела окезена дојде 2-3 минути пред да правам тест, ќе си умрев. Сите почнаа да ми честитаат, да ракоплескаат... И ете на тестот кажав на сите што можев, иако јас ќе имам 4 верувам Ама не ми е гајле, важно одам во април во Скопје на два дена. Исто така, денес си дојде и тетка ми со братучед ми од Италија, и мислам дека денес нема посреќен човек од мене. Како што е ред, сите да ве почастам, сите до една, а најмногу им се заблагодарувам да феминките кои беа со мене во конкурсов, уште од кога ги прашував дали да одам, до кога со големи букви им соопштував дека сум добила награда. Имајте убава вечер, и ви посакувам уште тродупло успеси повеќе од мојов. Спојлер: Да почастам... =D
Сеуште на планетата земја не е пронајдено подолно суштество од вммрофца. Најблизок конкурент биле разни примероци на крајни продукти на метаболизмот.
Постојат личности кои владеат со вашите чувства, расположенија и мисли, а не се ни свесни за тоа. Вие длабоко во себе патите и се измачувате со самата помисла на нив. Тие се владетели, а вие робови, заробеници. Тие не знаат за империјата која ја предводат, вашето срце, за жал.
