Обожувам кога на толку студено, а толку топло петочно попладне кое мириса на снег, надеж и чаеви со мед и лимон, од некаде добивам огромен и мистичен наплив на опојна сексуална енергија заради која се чувствувам самоуверено, еротично и силно. Кога бар на момент се чувствувам како целиот свет да ме посакува. Нема поубав миг од оној исполнет со страст... Која ќе ја усмериш токму кон самиот себеси.
Ви имам кажано дека мразам ладно? Мислам дека слободно цела зима можам да си ја преспијам дома и да не излезам воопшто. Не ми се иде никаде на вакво време, освен тоа што морам да го направам. Деновиве си легнувам со кокошките во 10 и нормално ќе се разбудам во 6. И после цел ден кукам дека ми се спие.
Вистина... Посакував кариера како и секој што посакува да постигне нешто во животот. Но овие мои избледени години покиснати од многу поројни дождови, ми го покажале спротивното. Подобро вака, обичен човек. Некое жарче и понатаму тлее, но веќе се губи зад таа тишина на минатото. Денес... Нови звуци и нови хоризноти. Мојата нова кариера на животот. Тој. Да го воспитам него. Да го научам на мир и тишина, на послушание и соочувствителност, на губење на своето егоистично „јас’’... Само тоа го сакам и посакувам. Ова сивило, оваа ладна љубов која не’ опкружува, вистина е и што понекогаш толку ме плаши. Се прашувам во себе, дали ќе го постигнам тоа?! Дали ќе бидам добра мајка, онаква каква ќе биде пример за своето чедо?! Дали ќе вроди со плод мојата мајчина љубов?! Ме притиска таа мисла, како тежок камен на срцево. Но, знам. Ќе се борам за него. Само да биде добро момче. Тоа ќе биде мојата награда, мојата вистинска кариера и ништо друго не сакам од животецов.
Слатка е одмаздата. Но само додека да загризеш длабоко. Чувството на сладост е прва и краткотрајна сензација. Колку да залаже, да замачка очи, да ти даде елан да одиш подлабоко. Ех, замката е токму таму. Кога не успеваш да одолееш се` додека на ја вкусиш горчливата реалност на одмаздата. Кога рушиш пред себе, не застануваш, кога го лишуваш непријателот од најубавото за коешто живее и се бори, oд некои од најубавите нешта... Со секое такво лишување, го правиш посилен, затоа што му ги тргаш слабостите. Koлку помалку слабости - толку посилен непријател, звучи логично, нели? Му ги даваш сопствените сила и оружје на твојот непријател и своеволно застануваш како негова мета. За да направиш противник многу поопасен од самиот тебе. И нешто, можеби за нас луѓето, помалку важно. Ти си виновен за двете чудовишта коишто ќе се создадат во тој маѓепсан круг. Скоро секогаш, на „ќе видиш ти“ се плаши погрешната личност. Иронијата е што не сме свесни дека повеќе треба да се плаши оној кој ги изговара трите магични зборови, отколку оној кому му се упатени. Немојте да се каете ако на таквите претходно искрено и понизно сте им побарале прошка. Радувајте се на таа среќна случајност. Истата ве направила многу посилни.
Оригиналот: Со внесена интерпункција: Не еден, туку десет државни испити треба да полагате сите вие поборници и противници на воведувањето на државниот испити, кои прво и прво, не си го знаете сопствениот мајчин јазик и вечно си пишувате „сватив“ наместо „сфатив“, „кој“ за множина наместо „кои“, итн. Бадијала магистратури, бадијала докторати, бадијала лаење против воведување на државен испит и ширење пропаганди на социјалните мрежи колку било важно воведувањето на истиот! Затоа што твоето мислење се однесуваше на пишаната форма на нашиот јазик и нејзиното „осакатување“ од страна на студентите, имам прашање до тебе: А, со интерпункцијата што правиме? Зарем не е еднакво важна? Колку и да имаш (не)убаво составено мислење и истото да (не) ти држи вода, првиот дел човек треба 2-3 пати да го прочита за да ја долови твојата мисла, онака како што си сакала да ја претставиш. Ретко кој чита иста работа 2-3 пати без да изгуби интерес, ако текстот не му прави смисла. Истовремено, каде е „второ и второ“? Зашто, чинам, почна да набројуваш (прво и прво) за мааните за оние кои се бунат против државниот испит. Бадијала убави мисли без интерпункција, бадијала прво и прво без набројување. Поздрав.
Цело Скопје блокирано. Твитер и ФБ горат. Вие за плетење и турски серии муабет си правите. После ништо не чини, па не чини, оти не реагирате дури не ви дојде на ваша глава.
Само еден Пабло од серии знам, си жареше и палеше момакот на екраните, дејчињава откај мене половината интимни романи со него испонапишаа (другата половина со Емануел). Mладешка љепота из ново столетие беше он.
Барби и јас така се чувствувам... Во последно време немам ни со кој да одам на кафе. Една другарка си имав секогаш што беше расположена за дружење муабети и забавување, ама се мажи и сега е во друга држава. Не сакам да одам на кафе со колеги зошто не зборуваат за ништо друго освен за учење, а ако немаш нешто положено е тогаш тортура ти прават. Како не положи, зошто така ? Е така.... Ако си љубител на анимирани филмови гледај го Arthur Christmas, да се расположиш малку. Брзо поминува денот кога повотруваш за колоквиум...
Немогуча мисија ти е да спомнеш дома за било каков проблем со компјутерот и притоа да не добиеш совет од некој од домашните во стил „исклучи го (евентуално и од струја ) и вклучи го пак“...
Eх да можев да си ја направам меморијава селективна... Еден тон запамтени беспотребни датуми. Кога ќе погледнам во календар датумот обавезно ми асоцира на нешто. Некогаш, ако не ми текне одма, ме измачува додека да сфатам зашто ми озурпирал памет, некогаш ме измачува баш од кога ќе ми текне причината зашто ми се укотвил датумот у глава, а некогаш едноставно иритира со беспоентноста на меморирањето. Еве на пример денес има роденден еден бивши на колешка од факултет . Подолго време не сум во контакт со него, ни па другаркава е и сеа кој фактор информацијава?! Си седам и му се чудам на паметов, во буквална смисла. Ај што ме прогонува моето минато, па сеа на товар ги носам и грешките на другарките.. Уживајте во последниот викенд од оваа година! Не би ме чудело ако ви е досадна песнава, ама мене независно од тоа колку е комерцијализирана ме потсеќа на убавинки од далечнатото минато кога како дете сум се утепување од играње кореографии на неа. Ваша М,
Важи, ќе го погледнам доколку го немам гледано. Ретко кој ти е вистински пријател денес и ретко на кој можеш на веруваш. Некако сите си тераат свој филм, си гледаат само за себе и затоа ние останатите се чувствуваме вака.
...Доколку сакате да му простите на некого, простете му, но не затоа што заслужува да му простите, туку затоа што заслужувате мир...
nevermet мила , ти го читам мислењево и се задржав да кликнам "ми се допаѓа" ама некако ... не ми штима МиСеДопаѓа кога мене ме натажи ... знам и знаеш дека не си единствена што поминала така, но, ти си храбра и продолжи така! Би ти рекла да не гледаш назад, ама знам и како е, кога минатото боли и едноставно не се заборава.......
Ех, сум трчала јас по авиони, бродови, возови кои секогаш кога сакам да ги избркам се точни како што никогаш не биле претходно. И сум се нарекувала себеси со сите лоши имиња кои ми паѓале на памет зашто мразам станици, аеродроми, пристаништа и моето време поминато таму. Тоа се места кои постојат за пристигнување и заминување и, има нешто неубаво и тажно во тоа да останеш сам, заглавен на транзит станица или аеродром бидејќи си го испуштил летот. Сум тргнала ама не сум стигнала, си заминав, ама не отидов, не сум ни ваму, ни таму, ни онаму. Сите околу мене се движат, а јас заглавена во замрзнато време.
Се надевам дека барем со 2-3 читање ја долови мислата, небаре читаш пасус од ,,Квантна физика'', а на обично мислење на форум Прво и прво, мислам дека повеќе ти боди очи делот околу воведувањето на државниот испит, отколку отсуството на интерпункциски знаци во моето мислење. Второ и второ, кога си толку описменет до степен да се јавуваш во улога на нечиј коректор кога се станува збор за интерпункцијата, мислам дека нема потреба да се грижиш дали ќе го поминеш државниот испит.
Човек ќе помисли, иде 2015та, луѓето се шетаат низ вселената, има лек за скоро секоја болест, за неколку саати се поминуваат илјадници километри, луѓево се опаметиле. Да? НЕ! Можеби е во мене проблемот, можеби сум непоправлив романтичар, го гледам само доброто во луѓето, немам предрасуди и затоа сум толку шокирана од затворени умови. Не знам, ама ширење омраза ми е некако многу средновековен начин на справување со проблеми. Па уште кога ќе видам вреѓање, повикување на насилство, ми доаѓа да си повратам малку. Разликите меѓу луѓето се прекрасна работа, да бевме сите исти, светов ќе беше предосадно место за живеење.
Колку ти чини насмевката,ме прашуваш додека брзам во денот,а прстите ми горат од чајот со многу лимон и мед. Неколку насмевки и парче харија ти велам.Ќе ја купиш? Секое утро. Понекогаш ги гасам светлата и ги палам свеќите.Ти зарем немаш други светови зад трепките? Имам илјада. Што е староста?се прашувам додека го гледам човекот чии раце се тресат додека се држи за седиштето до мене во авобусот. Испишана книга. Испеани стихови. Го сакам овој град,а секое ново утро ни ги труе душите. Зад аголот има книжарница,влези некогаш,пркоси и на реалноста,со малку пари купи откинати стихови од нечија душа.
