Епа што да кажам Учете прво основни работи а после факултет. Заради еден човек што незнае основни работи за живот настрадаа 10 други.
Не знам кој како ќе ја сфати поракава, но ќе се обидам да ја доловам суштината. Секогаш велам да сме задоволни со тоа што го имаме, да го цениме, бидејќи некој го нема ни тоа. Воедно, да не се фалиме со тоа што го имаме, зошто секогаш ќе се најде некој кој има повеќе. Но....понекогаш си размислувам за некои работи во нашава држава, платите и начинот на живот... И си се филмам (за жал тоа е сеуште само фантазија во нашава државичка): .....кога веќе работам, сакам една пристојна плата да можам да си дозволам некои работи (кои за жал се повеќе од луксуз кај нас !!!), да си купам поквалитетен лак, за кога дојдам дома да имам време за други работи, а не да се лакирам секој втор ден, да си купам рачна правосмукалка за да заштедам време на некои мали трошки, да си купам поквалитетни производи за нега на коса, да си купам поквалитетна пудра за лице, ако се шлакам секој ден за да сум лична на работа барем да знам што ставам на кожа, а не за 10год. да се направам баба рога, да си купам секоја зима по некој дебел џемпер, а не да чистам топчиња од стари џемпери, да си дозволам нормално палто, а не да се смрзувам со фушерски капути, да си земам нормални чизми, а не секој ден дома да доаѓам водена, да си дозволам јадење надвор за викенд, итн... За жал, платите се толку катастрофални, што работиме, а не знаеме за што работиме, кога некои работи не можеш да си ги дозволиш. Кога еден поскап лак за нокти или поасално палто се луксуз...!!! Повеќето со кои се дружам живеат ваков живот. Ако овој месец купат фармерки, ќе го чекаат другиот за блуза. Трчаат по пазари за пудра од 150ден., лак за нокти 2 за 50... Се прашувам, ќе дојди ли некогаш време во нашава држава да живееме нормален живот ??? Јас почитувам кога некој е рационален, ги вреднува парите, но жал ме фаќа кога по маркетите гледам стари лица кои купуваат леб од 18ден. (кој в уста не се става) зошто од 20ден. им е многу, или седат 20мин. пред сирењата за да одберат помало и поефтино парче, за разлика од 20-30ден. А, некогаш тоа и јас го правам. И муабетов ми е за лица кои дома придонесуваат во сметки, храна, детергенти, а не млади на кои родителите се им плаќаат дома, а тие својата плата си ја чуваат само за себе.
Знам дека ме снема периодов,не ми е до ништо,чисто да ве поздравам сега,да не мислите сум ве заборавила скроз. Среќна Нова година,женски. Попаметни во оваа,помудри,повеќе водете сметка за своите постапки.Ви посакувам на сите да бидете среќни и сите ваши очекувања за 2015,макар и најмали,да ви се исполнат. Љубете,сакајте,и бидете сакани и во ниеден миг не помислувајте на последиците,затоа што можеби веќе ќе биде доцна за било што друго. А јас..јас психички ќе се опоравувам,ќе тегнам ластичиња и ќе пијам апчиња додека не сфатам што сум направила со себе. Ве сакам.
Признавам, често ми се тркалаат низ лицето. Малечки и прозрачни, навидум лесни, но суштински премногу тешки. Не ги запирам, нека продолжат и понатаму. Ме освестуваат каде сум и која сум. Болат иако е малечки. И се прашувам: -- Имам, а колку вреднувам она што го имам!!! За некој и обичната вода е чудо кога ќе му биде инсталирана во домот и се радува на неа како малечко детенце. А јас? А ние?! Никогаш нема ни да ја погледнеме и да го разбереме тоа така. Им пуштам рака и искрено им се поклонувам на оние од Работна акција. И на другите им ја враќаат верата во луѓето, им помагаат. А несвесно ни помагаат и на нас другите. Не освестуваат кои сме, каде сме, што имаме, а сепак викаме дека немаме. Жалосно од нас. Не знеме што имаме и колку вреди тоа.
Постои ли некој курс, книга, прирачник, било што за како да преќутите во одредени ситуации? Значи не знам и не се научив да си преќутам. Морам да си кажам тоа што си мислам. Ок е, ама не секогаш, не секаде и не со секој. Некогаш треба да си ја затворам устата и да ја заобиколам улицата. Не мора се да се блебета. Во моментот не размислувам дали треба или не треба да кажам, тоа го мислам и едноставно самото си излегува од мене. Отпосле ми текнува дека можеби не требаше да го кажам тоа. Ова најсериозно ми станува проблем. Како стареам си мислам дека оваа особина се повеќе и се повеќе ми се изразува. Уствари не мислам, сигурно повеќе се изразува, гледајќи го татко ми, тука сме негде. Не е добро. Среќа па луѓево што се до мене ме знаат, не ми замеруваат, и повеќе ме почитуваат што сум искрена. Ама со луѓе кои не ми се блиски или претпоставени знае да биде проблем.
Јас ќутам, молчам и траам а тоа се нарекува идиотизам. Ма подобро кажи си што ти лежи отколку сите да си тераат по свое а ти да молчиш
Кога ке помислам на мојот град и на мојата генерација заедно со две генерации подолу и погоре,се гушам од нервоза и неверување.Преку глава ми е од тие неизживеани фраери и шмизли кои летаат во облаци и се прават некој и нешто.Преку глава ми е веќе и од овој фејсбук,на кои највеќе се издизаат и си ставаат круна на глава одма штом ке навредат некого.Коментираат на слики дека била како даска за пеглање,дека била неубава,дека била како машко како тие кога се родиле бирале да бидат такви?Голем нос,клемпави уши,висока како жирафа,ниска,таква,ваква?И што сега?Која е поентата?А,за вас што да кажеме?Замислете колку вие би се исплашиле од себе си да во огледалото го гледавте својот карактер?Имала само 10 лајкови на профилната.Па што?Утре вие ке живеете ли од тие 300 лајкови?Фејсбук се претвори во мерка за мерење на глупоќата на луѓето.Ама што можам јас тука да направам?Можам само да си го задржам својот став и така ке биде. Фемина,ти благодарам што постоиш бидејќи не би можела ова да го задржам само во мислите.
И јас се прашував истото. Постои, мила. Малку напорен е за разлика од обичен курс, но еднаш го завршиш ли, гајле ти е дали некој мисли дека магарето може да лета. Нема официјални реклами и процедури за упис, затоа што во одреден период не си ни свесен дека го посетуваш. И кога ќе го положиш крајниот испит, само ќе си се смешкаш.
Често пати црвеното светло кое се пали во нас знаеме да го игнорираме, за после извесно време да сфатиме дека сме направиле грешка. Животот има свој распоред. Не секогаш се случуваат работите кои сакаме да ни се случат. Исто така, не можеме да го премотаме делот кој не ни се допаѓа. Единствено што можеме да сториме е да се навикнеме почесто да го вклучуваме механизмот за самоконтрола. П.С. Во животот постојано треба да се комбинираат состојките за да не ни загорчи вкусот.
Се сеќавам на секој можен ден кој сум го преживеала откако сум свесна дека сум човечко суштество. СЕКОЈ. Секоја солза, и причината за неа. Секоја насмевка, и причината за неа. Стојат спомените. Најверојатно никогаш нема да заминат од мојава глава. А стои и болката која ми ја донесуваат секој нов ден. Ми прашуваат дали се сеќавам кога сум била среќна, полна радости. Секако дека се сеќавам. Но, што преовладуваше секогаш? Дали ме учевте да се смеам, да го грабнам моментот? Не. Не ми кажавте ништо. Ми рековте дека морам сама да се борам. Што правам сега? Се борам. Сама. Всушност... не сум сама. Со мене се спомените. Ме буткаат напред. Ми велат:" Труди се да бидеш своја. Не дозволувај да бидеш како нив. Немој да бидеш бездушна, самобендисана личност." Тоа е се` што имам понекогаш. И никогаш нема да ги изгубам спомениве. Никогаш нема да го заборавам првиот момент кога почувствував дека сум жива. Никогаш нема да го заборавам моментот кога се зачленив на Фемина. Никогаш нема да го заборавам моментот кога целиот живот ми се смени наеднаш. Никогаш нема да го заборавам првиот пат кога го сонував мојот херој. Никогаш нема да ги заборавам оние поради кои плачев секоја ноќ. Тие ќе заборават, но јас нема. И еве ме. Се сеќавам на секоја болка која ми го погодила срцето. И секој ден ме погодуваат сите. Секој ден. Секој момент кога се присеќавам на нив. И пак, жива сум. Стојам гордо. Се смеам, пеам, плачам, живеам, како и секој друг. Живот е тоа. Се случило. И пак ќе се случи нешто исто толку болно. Но, најважно е дека помина. Се` помина. Секоја солза, секоја насмевка, капка крв која некогаш била пролеана. А сега? Сега се` е во ред. Нема ништо друго освен спомените. А тие се дел од мене. И ќе останат. Ќе стојат во срцево до крајот на неговото чукање. До последната моја издишка.
Се плашам да останам сама, ги мразам миговите кои морам да ги поминам сама, во соба. Се плашам од секој спомен, се плашам од самата себе си. Си се имам претставено како голем демон, како чудовиште кое сака да ме уништи. Се плашам од самата себе си. Сакам да побегнам. Но кога се обидувам да ја отворам вратата, таа секој пат е затворена. Прозорот никогаш не се отвара, бидејќи ќе влезе светлина. И се повеќе се гушам во таа темнина, се повеќе треперам од чудовиштето- јас. Мачејќи се, излегувам од собата и трчам.. Трчам. Плетенката на косата ми се растура, шалот ми се изместува, солзите од ветерот кој ме удира ми се сушат. Бегам од самата себе си. Бегам од се. Но каде и да одам, ме следи. Ме следи тој. Се сопнувам и паѓам. Повторно се наоѓам на место каде морам да се соочам со бесот и болката, на самата себе си. Пак морам да се соочам со чудовиштето- јас. Се плашам. Ги гризам усните, се тресам цела. И чекам повторно да ме нападне мојот непријател, моето чудовиште. Се погледнавме очи в очи. Ги слушнав зборовите од кои најмногу се плашев „Џабе бегаш, ќе ти бидам сенка, ќе ти бидам најлошото што ти се случило. Никогаш нема да ти дозволам да бидеш среќна со друг. Ти си само негова, негова беше и ќе останеш! Ќе ја трпиш секоја болка и врела солзa!
Сдк,но истовремено и прашам,иако нема одговор на ова,зошто постојат толку неизживеани луѓе?WHYY?! Дали самата средина ги натерала такви да се или пак самите такви си се родени.Ко овци од стадо кога ќе пуштиш.За некоја мала работа и добро позната на сите,тие прават нешто хјуџ и се ставаат во улога ко некое научно откритие да презентираат и мислат сите им се восхитуваат дур го кажуваат тоа,а уствари кутрите посмешни никогаш не биле.Па уште се ставаат во улога да продаваат памет и тоа баш на некој кој е сигурно поупатен и позапознаен од нив. Истовремено ми е и смешно,но и ги жалам таквите. Шта речи,а не заплакати и уздахнути на такви мизерии.
Деновиве ми се совршени за да не излезам од дома и да читам по цели денови. Имам споени празници, најмалку обврски од што сум имала во последните две години. Дури чудно ми е што немам што да правам со себе. За недела дена ќе ги барам пак назад овие денови.
Не помнам кога последен пат сум била толку своја и кога сум се смеела така искрено. Уживам, се смејам, се дотерувам, се дружам и секој ден е се подобар и подобар. Се отворив за нови познанства ама некако ко да не ми се опушта за нешто повеќе. Сум се стегнала пред луѓево, па и допир за рака понекогаш знае да ме исплаши и тргне. Ама убаво ми е и веќе бес нема во мене за него. Сега дури и сум му благодарна, искрено сум му благодарна што сега прекина се, наместо по некое време. Поубаво ми е да се будам секое утро насмеана, него полна со бес и лутина.
Абе циркузи. Пред нова година организирав собирање на средства и храна за луѓе во загрозена група на граѓани, мојава околина сите беа стуткани како бакшиш. Немам, знаеш празници, абе еве последните пари ги дадов за ова за она... Собравме што собравме, луѓето беа пресреќни и преблагодарни! Сега во мојата непосредна близина една организира собирање на храна за празникот за да се носи во Бигорски, чунки многу верници ќе се зберат. Знаете што е тоа? ПРЕПЛАВЕНОСТ ОД ДОНАЦИИ!!! За луѓе кои не се ни гладни ни страдни. И не друго, туку и декорирано, скоцкано, вкусно (барем на око). И да потенцирам - ИСПОЛЕПИЛЕ ЛИВЧИЊА СО ИМИЊА И ПРЕЗИМИЊА. Да, за кај господа, да рече види го овој што арен е, дај да му пуштам повеќе здравје него ли на оној што дал за некој страден до него. Удварачи и гзолижачи! Срам да ви е верници!!! Истите вие од кои барав средства за донација за луѓе кои ни паштета не виделе во животот!!! Ја сквернавите религијата, заради тоа луѓето престануваат да веруваат. Површни и безобзирни!
Се однесуваш искрено со некого, истовремено во секоја ситуација трудејќи се разумно да прифатиш добронамерна критика - и аналогно очекуваш отворени карти и од другата страна. Бираш зборови и броиш до десет, преиспитувајќи се како ќе влијаеш на нечии чувства со кажаното, па однапред ја припишуваш истата внимателност и на луѓето околу себе. А oние постапки за кои никогаш не би биле подготвени или чувства кои не допуштаме да ни го затрујат срцето - сметаме дека се непознати и за луѓето кои (мислиме дека) ги познаваме доволно добро... И токму од тоа си патиме, од нашите очекувања дека по дифолт истите наши сфаќања, вредности, принципи - ќе ги добиеме како фидбек и од луѓето околу нас, кои всушност често се главниот извор на нервоза и разочарување во односите со некои луѓе...
...беше пораката која ја напишав до дотична рофја која проба да се дупни со маж ми во соседната просторија дури маж и паразитираше пред телевизор. Да, LOL. Жими све лепо се газам од смеа на случкава. Call me crazy, but I call it life. Денес ако не се насмеам кога ? Ако не на сопствената несреќа на што ? Искрено со полно срце смев до подмочнување и превртување колут назад. Не ја пратив, нешто ме премисли. Ми е смешно да го казнувам со држење во неизвесност. Чуден е трепетот и морниците кои му лазат по телото штом иронично хм се насмевнам. Оној крипавиот насмев. Го плаши до солзи. Исто како што ме смее мене.
Ми фали времето кога баба ми беше жива и се собиравме за Василица кај неа и кај дедо. Баба ми правеше некоја кора, искината на парчиња, немам појма како се вика тоа јадење, ама јас ја знам како дрпан дедо Ставаше паричка во неа и беше многу забавно. Тетин ми секогаш беше највозбуден да ја најде паричката, заедно со децата. Се смеевме, баба ми по стопати не прашуваше дали сакаме нешто и тоа ми се најубавите сеќавања од детството. Ми фали баба ми. Нема човек на светов што личи повеќе на мене, и карактерно и физички.
