Понекогаш очајно го посакував да е тука, до мене. Вечерва очајно ме прогонува и одалечува од себе. 1601
Еве девојки на мои години веќе второ дете носат во градинка, јас во слободно време седам дома и играм Hearthstone. Епа никој не ми е крив.
Moite deca,koga ke im odime na roditelska drugarcinjata ke gi prasuvaat... -Zosto kaj tebe na roditelska doagaat sekogas baba ti i dedo ti? Oti neli nivnite mama i tato,mladicki.. Vo kontekst na gornite muabeti de Da sme zivi i zdravi,vo toj pogled nema pravilno nepravilno.Nema ova e podobro ili onae podobro.Samo da sme zivi i zdravi.
Абе види Галапче, и мојата мајка го роди брат ми во доцни триесетти или рани четириесетти , па уште изгледа младо и витално и реално на кого и да кажам колку години има, сите ми велат: „ме зезаш?“. Ич да не ти чуе. Па и на крај краева, ти е гајле кој што ќе каже, многу е битно човек никогаш да не го изгуби младешкиот дух. Од такви маалски муабети кои ќе ги има уште долго, никој аир нема видено во животот. Уживајте.
Понекогаш ми доаѓа да спремам таква одмазда, што ќе ме рамнат со ѓавол. Понекогаш ми доаѓа така да се одмаздам, што ќе им направам пекол. На крај секогаш се откажувам од таа одмазда и се одлучувам да ги чекам моите пет минути. Да им направам уште полошо од одмазда, а тоа е да работам на тоа моите пет минути да дојдат што побрзо. А потоа да се погрижам тие мои пет минути да траат што подолго. Понекогаш (лажам, секоја вечер) си фантазирам каква би била кога би ги остварила своите цели. А тоа што не сум на целта, а полека се приближувам ми е најголема мотивација. Сликата за мене во мојата глава е се поголема. Затоа што ми е преку глава да го живеам секој ден исто. Секој ден ми е ист, се чувствувам како залудно да ги трошам деновите, што некој во овој момент ги посакува. Живеам без никаква насока, никаква визија за иднината. Потребно ми е да го најдам патот по кој сакам да чекорам. А најлошо е што самата би требало да создадам патоказ. Кога би имало некој да ги донесува одлуките и да ми го одреди животниот пат во мое име. Ама нема. Инаку станав голема паничарка (лажам, одсекогаш сум била). Вчера толку испаничив околу невремето што цело време го зборат на вести, што другарка ми ми рече да одам низ градот и да викам 'Невреме! Невремее! Невреемее!' па се мислам дали да го сторам тоа денес Би можела и едно ѕвонче да си земам и да ѕвонам по пат
Го обожувам моментот, кога знам дека некое болно поглавје од мојот живот се затвора. Си рековме..ќе се побараме. Ниту јас тебе не те побарав, ниту ти мене. И двајцата знаевме дека тука е крајот, ама ете сакавме безгласно да се разделиме. Тишината ни кажа се.
Времево надвор како создадено за враќање на спомени од минатото.. Понекогаш се прашувам како може да паметам такви ситници и банални работи, и тоа не само за мене, туку и за најблиските.. Или барем за оние кои некогаш ми биле најблиски. Кога сум веќе кај некогашните најблиски, можеби некоја од вас се сеќава дека имам пишувано за мојата најдобра другарка. Онаа која ми беше повеќе од сестра, онаа со која имам најмногу спомени од дружење, излегување, глупирање, гледање на кафе, и се останато што го прават 2 најдобри другарки. Епа токму таа, пред некој ден ми кажа дека е бремена! Се израдував и ми се идеше до таванот да рипам од среќа за неа, затоа што знам дека го посакуваше тоа со дечко и, и еве и се исполни желбата. Ама истовремено и ми беше многу криво што не можев да ја прегрнам и навистина да и покажам колку ми е мило за неа. Уште не можам да ја замислам како мајка, можеби затоа што ниту самата не можам да се замислам, ама едвај чекам да се роди бебушкото. Ние одамна ја изгубивме близината на нашето другарство и се слушаме и гледаме повремено, да не речам ретко. Ама тоа не ме спречува да се радувам за неа. Камо да не постоеше далечината меѓу нас....
тешко е да се посветиш на некој на кој не му е ни гајле за тебе.. денес никој не сака да направи некој друг среќен, само самиот..кај се најдов па јас па да правам и да се трудам за другите? оф брее, стварно посакувам да бев ладна како камен, да не ме болеше срце и душа секој ден.. да можев да кажам одјеби и да не се замарам..
А јас што да кажам ... 20 години 21 ми се школските скоро сите се верени, мажени со едно дете или во некоја мнооогу сериозна врска, а јас уште повеќе од пола предмети на факултет треба да ги полагам. Во слободно време Mallworld си играм и си ги гледам на Пиксар и на Дизни анимираните филмови. Живот тоа ти е
Јас во претходниот живот сигурно сум била мачка. Обожавам да се галам и чешкам, а уште повеќе да си лежам на удобно и топло, најмногу кога врне. Сакам риба, а и сега сфатив зошто толку сакам хрчаци да имам и да галам. А богами како се наближува февруари, се повеќе и повеќе ми се "пари".
Уште еден внук! Не можам да опишам колкава е среќата, солзи радосници ми течат. Да е жив и здрав и да расте голем! Убав на мама, паметен на тато.
