Сакам да можам да си го скротам умов..да можам да го зауздам и јас да сум таа што ќе му кажува нему на што да мисли... уствари јас го насочувам, ама тој секако, пак си одлетува таму кај што тој сака... Сопствените битки се најтешки за водење. Ама затоа пак успехот од нив ни е најубав за носење. Или неуспехот - најтежок. Зависи.... Меѓутоа се што е потребно е истрајност.. истрајност во се што ќе си замислиш..зошто како викаат... непотребно е да жалиш за нешто, зошто во еден момент тоа нешто највеќе си го посакувал и изборувањето за истото те направило среќна личност. Бидете среќни и правете ги другите среќни. Иако на никој нема да му биде гајле ако сте или не сте евентуално.. вие ќе бидете поисполнети, смирени и задоволни... патем, тие чувства се мултиплицираат ако пак вие сте причина за туѓа среќа... па..тогаш, не гледам зошто да не бидеме таа причина?!
СДК интересно е кога ќе прочиташ нешто каде што можеш да се пронајдиш и потсетиш на минатото. Еххх што ти е живот.
Доколку човек навистина се грижи за друг, нека го остави да згреши, така ќе научи најубаво, отколку постојано да му укажува на грешките. А ако слушам некој кој не ми мисли добро, секако тоа камуфлирано, со гаранција ќе настрадам.
Е дадичке моја, ми недостасуваат нашите бесконечни разговори додека во себе се наоѓам на раскрсница и не знам каде, а ти како потаен патоказ со совети полни со топли зборови ми го осветлуваш вистинскиот пат.. Сепак сум млада, сакам да излезам од зоната на сигурноста и да бидам незнајка која се потпира на моментот во кој ти ме караш, подучуваш, критикуваш, се грижиш за мене.. Го сакам тоа чувство,ти немам кажано..помалата дадичка ја кара постарата. Сакам да бидам и јас некогаш во криво и ти да ме засмејуваш додека со љубов и пожртвуваност се трудиш да ја спасиш мојата слабост, грешка, гордост, тврдоглавост, надменост, кажувајќи, на посебен начин, примери... Тука, токму во тој миг, сфаќам дека некој ме сака на посебен начин и дека никогаш нема да бидам сама, колку и глупости да измислам во главава. Ти благодарам дадичке..ова чувство само ти ми го пружи, живее во мене. И јас сум тука за тебе, до самиот крај...па од новиот почеток, и се така до сите почетоци и краеви...до вечноста.
Понекогаш чувствувам преголема потреба да им кажам на луѓето кои ги сакам колку ги сакам и колку сум среќна што ги имам. Иако сум сигурна дека повеќето кои ме познаваат или ме виделе би ме опишале како пресериозна и намќореста на моменти, морам да ги разочарам и да кажам дека и јас знам да бидам кенкава и љубовна - баш љубовна, како прстенот на Сатурн да ми ротира околу глава во вид на ореол од срценца. Денес ми е еден од оние денови кога се будам на неколку минути пред аларм и кога ќе чувствувам како да сум спиела со денови; кога немам потреба за кафе, иако сум си спремила за секој случај уште од синоќа, знаејќи си ја глупавата навика дека ќе поспијам „само уште пет минути“ и нема да имам време да си направам набрзина додека се спремам за на предавање; кога завршувам со програмот порано, го предавам и си одам дома дваесет минути порано. И јас се почувствував како средношколка, се убив од радување дека ќе си одам порано, како да ми е петок, како да имав 5 наместо 6 часа. Петок ли е ?! Нејсе, покрај љубовниве копнежи, ми стана јасно со какви се` си имам работа и колку само ме вадат од кожа жени кои мислат дека со неколку трепкања и кокетски кикотења ќе го добијат светот на дланка. Патетични сте, се понижувате пред самите себе, а после трубите на големо демек ве гледале како заебанција и во нечии очи сте личност без капацитет, дека не ви го ценат трудот кој патем, мислите дека го вложувате, а уствари е склоп на сосема десети нешта. И истите тие, се жалат како наводно никој не ги почитува и ги смета за неспособни ?! Па ајде мадмазел, повели на сцена, микрофонот е твој и покажи што умееш. И тука почнува она познатото: „аааааааа, ама јас (треп-треп-треп-треп), ааа знаеш, аааааа(треп-треп)...“ Јасно ми е мене дека секоја кога тогаш ќе се најде во ваква ситуација, а и можеби е дел од женскиот шарм, ама се` си има свои граници и тука нема место за полемики. Барем мене поштеди ме од оваа тортура - немам време за правење промаја со трепките и таму каде што чини и онаму каде што не чини, доволна ми беше онаа која ми дуваше во грбот додека луфтирав по дома.
Зошто некои луѓе ти глумат дека те сакаат , ти се умилкуваат , а кога ќе заминеш , едвај чекаат да ти скокнат од зад грб и да те нападнат , ете тоа го прават најчесто оние за кои не си ни помислувал дека се способни за тоа , оние истите за кои си ставал раце во оган , е тоа ти е мили мои ,касно сваќаме дека некои личности ни се добар подарок покрај нас а некои добра казна
Убаво рекле дека не опишуваат две нешта. Спокојноста кога немаме ништо, и нашиот карактер кога имаме се.
Тоа е мила тажната вистина за изневерувањето.. дека НИКОГАШ не доаѓа од непријателите! Ама затоа пак учиме битни лекции од истото.
Има ли нешто подобро од интересна книга да ве опушти (а воедно и да ви помогне да преживеете предавање од 3 саата ) .... Ставаш слушалки, со топло чајче покрај себе и се исклучуваш
Да, ме фати мрза и си седам цел ден во пижами... That's it! .. И убо ми е... Па шо? So what? На сила се терав да излезам... И арно што не се натерав... Ветришта се раздувале... Застиденило.. Ма ИЧ! Ќе си исседам буквално дома и ќе си се 'испразнам' на лист хартија.. Бај д веј, еве една интересна статија... http://elitedaily.com/life/signs-mid-twenties-are-awkward/929498/
Не сонувам многу, но кога сонувам, е тогаш ги сонувам најчудните сонови. Сонови, сонови, сонови..... Откако ќе се разбудам, после неколку часа ќе се сетам на сонот. И тогаш следува она размислување: А, што се случи потоа? Како беше? И кога целосно ќе се сетам на сонот, сфаќам колку е fu*ked up. Што да правам, не можам да ги контролирам.
Искрено многу ми е жал што едно долгогодишно другарство,искрено, наивно, гаено од детството се одржува сеуште но на старата слава што би рекле старите. Таа магија што ја имаше меѓу нас полека почнува да исчезнува, зборовите да бледеат, чувствата да замрзнуваат. До некаде можеби сум виновна, но до некаде не сум. Додека јас продолжив да се себеизградувам, да се усовршувам, да ми се отвораат нови хоризонти, да имам пошироки убедувања, да го гледам светот поинаку, да стекнувам нови знаења и искуства, таа остана да тапка во место со детето под раце.И кога и да се видиме тема на муабет ни е детето нејзино. Зошто? Затоа што на нејзе ништо друго не и се случува освен детето. Убава работа е да си створиш свое семејство, но се во свое време. Зарем постигнување е тоа цел ден да седиш дома, да не излезеш барем на едно кафе чисто да размениш мислење, да направиш два реда муабет, да си го излуфтираш мозокот? Кога ќе и кажам дека читам книга, тоа го гледа со потсмев, во смисла ти будала си, како можеш да се замараш со тоа? Или пак ајде што чекаш, кога ќе те мажиме? Искрено, многу ама многу ми е жал што повеќе немаме заеднички муабети, едноставно не сме на иста бранова должина, не дека се преценувам, ама да не знаеш да составиш една просто проширена реченица е за потсмев, а не тоа што читам книги. Жално е кога една млада девојка, без разлика што има дете, има примери на успешни жени со деца, не ја интересира ништо друго. Дете како дете ќе си порасне, секако дека ќе се грижиш за него, но побогу дај направи нешто за себе, освести се, реагирај, искачи се едно скалило погоре, ќе ти помогнам, ветувам. Жал ми е што гледам млади луѓе кои само вегетираат. Оф, многу ми е жал.
Можеби ќе се навреди некој ама луѓе стварно понекогаш сакам да помогнам да дадам совет и мислење ама ко ќе видам приказна од типот: „bevme edns ojdeni ohrsid i tamu jas vidov eden decko i toj me vide ama ne me vide tolku ubo i posle drugarkami dojde i ni rece deka ne videla kaj sho se vidovme a prethodniot den mene bifsiot me vide ii mi se javi deka me sakal i jas go sakam ama go vidov ovaj drugiot i zabroraviv da kazam vo vrska sum 10 godini pred mazenje tatko mi e vo shvajcarija a toj sho se vidovme mi rece ke odime shvajcarija i bifsiot mi pisa poraka a se vidovme so ovaj drugiot pak vo ohrid i na kraj mi ja skrsija vratata doma mi vlegoja lelelelee dajte mi sovet nemozam da ziveam nejkam da zivema bez nego a nejkam ni vo shvajcarija“ Нејќам никој да вреѓам и сфаќам дека можеби кога ги пишувате случките сте возбудени, расплакани, сакате помош ми се случило и мене.. Ама тогаш баш напротив треба појасно да се искажете со цел да се сфатиме меѓусебно и да си помогнеме, да си споделиме искуства и слично.
Утре , односно за некои 4-5 саати ме чека напорен ден , и воедно многу возбудлив , ќе одам на еден краток пат низ МК , ама поводот е важен ,( ќе имам средби со важни личности ) за тоа ќе ви раскажам подоцна од импресиите и место да одморам јас си дремам на фемина ...ај на арно да е само
