Дефинитивно нема шанси да го разберам машкиот свет. Машкиот начин на размислување. Машкиот начин на чувствување и функционирање.
Цел живот се водам од тоа ..."игнорирај, ....не враќај мило за драго,.... само остави и замини, ....оддалечи се од луѓе кои не заслужиле место во твојот живот без кавги". Прв пат решив да натерам некој да се покае за се што направил. Да му вратам мило за драго. Да го натерам да ме погледне во очи и да ми признае. Успеав до некаде. Стигнав до тој момент пред да видам некој на колена. И сега што?..... Да го оставам да се понижи или само да го избришам од животот?Не знам да пливам во овие води.
Особи кои ми се битни во живот, или кои мислев дека ми се битни, никогаш не игнорирав, секогаш ги соочував за проблемот или повредата. Ако му е доволно стало, ќе признае, ќе се покае, ќе му простиш. Понатаму ќе продолжиш однос со неа/него или ќе се дистанцираш, зависно од тоа колку довербата ти е нарушена. Ама во секој случај секогаш сум за тоа дека треба соочување и простување, од твоја страна, ради тебе, твоето срце, за да ти можеш да продолжиш по својот пат чисто и мирно. Простување не значи дека забораваш нештата, туку одлучуваш да не го држиш веќе одговорен/одговорна за неговата/нејзина постапка и ти продолжуваш понатаму, со или без таа особа во твојот живот. Некогаш треба и време, дај си време да размислиш каде и дали води некаде продолжување со истиот/истата.
Да и јас истото сум го правела и го правам со луѓе кои ми значат, семејство, вистински пријатели, ама не и со луѓе кои само ти се прават пријатели. Нив секогаш ги игнорирав и оддалечував од мојот живот. И во овој случај ќе биде исто знам, не можам да простам, поготово што се работи за личност што не ми е неопходна во животот. Само незнам дали да дозволам да се срами пред мене или само да ги прекинам сите врски без објаснување.
Доволно е само да се дистанцираш, ако некогаш побара објаснување тогаш ќе бидеш директна, овака нема потреба да се замараш, ти ќе се замараш само, ама пак зависно од ситуација. Некогаш па некој треба и да слушне директно! Размисли. Тоа е моето мислење, сепак ти си знаеш што е најдобро за тебе, за твојот случај
Se budam.I kako i sekoe utro nostalgijata kon sestra mi e najgolema.Mi fali nejzinoto prisustvo,zaednickoto smeenje otkako ke se razbudime,mi fali ona... I ne samo sekoe utro,tuku sekoj den,sekoja nok,sekoj mig koj go dozivuvam,posakuvam ona da e tuka.Sekogas vikam deka imam dve dusi.Ednata ona,a drugata pomalata sestricka.No sega kaj nejziniot del osekam golema taga ,praznina,bidejki ona ne e veke so nas.No ona sekogas ke bide tuka,vo moeto srce,moite sekjavanja,vo site moi spomeni.No sekogas ke ja imam taa ogromna bolka i sekogas najmnogu ke mi fali.No takov e zivotot i so vreme morame da se pomirime so sve,iako na pocetokot mislev deka ponatamu ne mozam da prodolzam.No poglednav niz prozorot i vidov deka zivotot tece,pa taka morame i nie da prodolzime. I nejzinata pozitivnost i herojstvo nikogas nema da gi zaboravam,iako bolesta ja pobedi,sepak taa bese najsilna!!! Taa e mojata gordost.Iako bese pomala od mene,sepak bese najzrela i najhrabra od site nas zaedno. Premnogu e tesko za ova da zboruvam ,no sega ocigledno dozdov me pottikna da ja iskazam mojata taga i nostalgija koja sekoj mig e vo mene. I da.Vecerva patuvam,vikendot ke go pominam vo Zlatibor,no seuste ne sum se spakuvala.Ednostavno vremevo i dozdov ne ti dozvoluvaat da mu se iskrades na krevetot.
О да, зборувај ми за независност во стан кој ти го плаќаат твоите. Со пари што ги трошиш за да си пушиш опуштено џоинт на тераса и за да плукаш по секој што е поуспешен од тебе. Зборувај ми како мене ми е лесно, а ти умираш од напор затоа што таква ти била среќата. Зборувај ми како во Македонија не чини и тоа е твојот главен проблем, додека те мрзи да завршиш најобична работа. И зборувај ми за се ова, додека не можам да се потпрам на тебе ни за работа за која треба пола саат да се заврши. После ќе се чудиме зошто не си успеал.
Не можам да дочекам да почне празничното расположение.Не можам да дочекам да се чуствува хармонија и среќа.Не можам да дочекам да фарбам јајца,да ги виткам со триста тревки,да ги украсувам и да им се радувам како мало детенце.Да ги сместувам во крошнички,да ги поделам на другите,да се крчкаме.Не можам да дочекам!Да почнам со постот во последната недела,да уживам во сите тие припреми за Велигден! И иако фб ќе биде оптоварен со песната ~ пак бе,го сакам тоа празнично расположение кај луѓето.
Не се потсмевај на сосоојбата на друот ,не кажувај дека животот го поминал во страв зошто истото ке те снајде ,и те знајде за жал,за некој таа состојба крај за некој почеток,Никогаш не се потсмевај и не навредувај немој
Ретко уживам во дожд. Чадорот ми тежи, малечка сум. А сакам да носам голем чадор, да не ме врне од никаде. Па ќе ми задува ветер и ме мавта лево-десно, ми се чини ќе полетам како Мери Попинс. Или, уште полошо, ќе ми го искрши чадорот, и ќе си отидам дома како накиснато маче. Денес уживав. Облаците беа светло сиви, врнеше тивко, мирно, рамномерно. Немаше ветер, не ми паѓаа слушалките од уши (тоа што ми се мали ушите и не ми ги собира слушалките, па ми паѓаат, тоа е друг проблем). Чекорев со неодамна купените чизми по добропознатата улица и уживав. Месецот на овните е
Пред 4 години имаше една шесна од Мика за мразење дожд. Јас сакам кога врне. Споконо се чувствувам и не ме боли главата. Сега после вакво облачно време кога ќе излезе сонцето можам да замислам каква главоболка ќе имам . Иначе го гледав Дома и пресреќна сум што го гледав на кино. Преубава приказна со преубава порака. Сега некој филм да си најдам на интернет и chillax all night long
Пред извесно време дур чекав автобус,друштво ми правеа две постари брачни двојки.Пензионери. Една од двете госпоѓи ми пријде.Ми зборуваше за тоа дека другата госпоѓа била болна и мора да прима лекарства.Ми објаснува,за ленти,за покаченоста на шеќер,затоа дека многу внимава и секогаш има бонбони во џеп.На крај муабетот го заврши со..-Ама уште си млада ,не знаеш и подобро е да не ја ни познаваш таа болест. И вратив со блага насмевка.Се свртев и во глава ми помина,кога би знаела дека многу добро ја познавам.Таа му пресуди на дедо ми. А колку би сакала да не знам.
Prvo iskustvo.. Prvo rabotno iskustvo vo Golemiot grad.Pri primopredavanje smena,kako novajlija,stois na strana i cekas koleskata da ti ja predade smenata dodeka od sprotiva se menuvaat drugite dve koleski.Site tri se bacuvaat i pregrnuvaam megu sebe.Da pomisli vovek deka si cestitaat nesto. Ma ne,toa bilo samo srdecno otpozdravuvanje megu luge sto zaedno rabotat.Znaci se soglasuvaat megu sebe,se pocituvaat..Taka treba. Eve uste edna ubava rabota vo Golemiot grad. Ma toa ne bila nikakva pocit,nikakva sloga..Samo edna zamrsena srdecnost so licemerie. Od opsta kultura? Zarem kulturno e ogovaranje zad grb a vo lice srdecno licemerie? So tek na vremeto,godinite,iskustvoto,sfakas deka sakal nejkel ponekogas moras da i se pridruzis na tolpata. Ma kakvi sakas napori vlozi,tolpata te vlece vo sprotiven pravec. Neka te zavlece,no ne dozvoluvaj da te odaleci od tvoite sonista,tvoite zamisli za zivotot.Ne dozvoluvaj da te oddaleci od samata tebe. Ne dozvoluvaj da bides ist kako tolpata od koja si se zgrozuval dodeka si ja nabjuduval pocetnicki od strana.. Site raboti izgledaat poinaku koga gi gledas iod pocetnicki aspekt..
Јас сум дете-единче. Мајка ми имала тешка бременост која ја поминала во кревет и моите одлучиле дека не сакаат да минуваат низ тоа уште еднаш. Се` уште не знам што да одговорам на прашањето дали сакам брат или сестра, ниту пак знаев како помала. Не може да ти недостасува нешто што никогаш си го немал. Уште од мала сум навикната на сопственото друштво. Имав неколку другарки, но честопати си играв и сама. Си создавав светови кои само јас си ги разбирав. Се сеќавам на вториот училишен ден, живеевме многу далеку од школото и дедо ми требаше да ме пречека, но завршивме порано и јас си тргнав сама. Цел пат си читав некоја сликовница на глас. Воопшто не ми беше страв ниту досадно. Оттогаш секогаш се враќав сама. Како минуваше времето, имав се` повеќе другари и другарки, но се` уште се сметав себеси за најдобро друштво. Почнав да одвојувам по барем еден час дневно кој го поминував со самата себе, читајќи книга во тишина, пишувајќи, цртајќи, пеејќи, понекогаш едноставно седејќи. Се` уште го правам ова а тоа е и причината поради која често легнувам доцна - понекогаш немам време за себе во текот на денот, па тоа го надополнувам откако сите ќе легнат, по полноќ. Мојата глава отсекогаш била интересно место, па редовно си ги повторувам ситуациите кои ми се случиле тој ден, ја анализирам мојата реакција и реакцијата на другите, размислувам како би изреагирала нареден пат. Мислам дека ги доживувам работите многу поинтензивно токму поради ова, затоа што веќе сум ги изиграла неколкупати во мојата глава. Затоа и честопати нештата звучат поинтересно отколку што всушност биле кога јас ги прераскажувам, затоа и ретко заборавам. Понекогаш одбирам да останам дома сама наместо да излезам затоа што повеќе уживам во сопственото друштво. На крајот на краиштата, единствено јас сум била онаа која била секогаш тука за мене, јас сум се терала да се извлечам од кревет и да го почнам денот кога ми се уривале светови, јас сум ги собирала парчињата и сум почнувала одново. И нема никој, особено ти, нов човек кој своеволно сум го пуштила во моето мало царство, да ми кажуваш дека сум сама и ми треба некој. Можеби сум сама, но осамена не сум била никогаш. Нема ни да бидам дур себеси се имам.
