Секогаш кога некој заминуваше станство да живее,или на одмор едноставно,одев да го испраќам,да му посакувам по милиони пати се најубаво и среќен пат,ама тоа бев јас нели?!Не би да должам да се објаснувам,да мислите се радувам ко мало дете што ќе одам на одмор(не се радувам)само ми е мило што ќе се оддалечам од некои луѓе ,и ќе се вратам позитивна и расположена. Ќе бидам со двете најблиски другарки,ама имам тука големо друштво,за кое сум била секогаш тука,кога ќе оделе макар и до Охрид,јас сум ги трпела и трепела со нивните импресии,а мене не ме прашале ни збор за места кај што сум била,ама ако,плус денес,на вибер едвај испратија една реченица убав провод,ни кога се враќате ни каде ќе сте абе ништо,не ја разбирам оваа горчина,нема да одам ни на Бали,ни на Малдиви ни незнам кој друг рајски дел од земјава,нема потреба од љубомора,сетете се како сум се радувала за вас кога сте оделе преку 300 мориња и океани,а вие за една "помочана "Грција се изедовте сами себе,СРАМОТА!
Јас пак ќе си прикажам. Не знам дали е можно толку да не знам да се наместам на слика. Ко часна сестра застанвам подгрбаена никаква. Дефинитивно кога ме слика некој друг, ко робот застанвам во една поза стално.... Ај сама ко ќе сум нешто демек ќе се подчкрапнам... Смешно е дури
Ако не полудам периодов ќе бидам вечна! Аман од бирокатија, факс, магистерска срања во боја. Инаку новост од 1ви Јули започнувам со привремена работа, за џабе пари Спојлер (да се потсетиме во Македонија живеам) ама бесценето искуство баш анализи, аналитика, усовршување во струката. Периодов ми е ups and downs.. второво ме мачи еден проблем кој од март активно пробувам да го решам, цело време работам на проблемот и оп пак на почеток, незнам веќе што да пробам а откажувањето не е опција. Најсмешно и најдобро од се е што моменталниов пораз ме прави појака, анксиозноста е се поретка последнава година. Како што сум во фрки со крајни рокови немам време да се жалам и да си ги барам грешките и цело време го насочувам на решавање на проблемот само што за се треба време. Открив друга нова работа за мене, сум станала буквално индиферентна за луѓе што сметам дека не го заслужуваат моето внимание и другарство, она кога некој ми се к*рчи (извинете на изразов) наместо подршка да ми биде во животот, и непотребни тензии ми ствара со задоволство го прешкртувам. Па макар се работело за 5 годишно другарство. Изгледа се во животов си има рок на траење. Да беше лани ова време Спарки ќе плачеше и грешката во себе ќе ја бараше. Ама доста е стварно! Ех а уште колку треба да се челичам.. Постов хаос исто како моите моментални чувства, - ќе помине (небитно што ме дрма пмс). И така си давам одишка доста е за денеска, од утре со нови сили... и да, се ќе биде во ред.
И дојде денот... Денот што го чекав,посакував 9 години.И нема живот под кирија.Од денес се е наше,на моето мало семејство.Се селиме конечно во наш дом,нов. Се радувам како мало дете пред роденден.Своја кујна конечно за да готвам што ми душа сака.Своја дневна,купатило.Наша слобода .Да кажеш што и да посакаш без друг да те слуша,да шеташ и гол без друг да те гледа,да оставиш тел да ѕвони до бескрај пошто не ти се јавува,да го минеш цел ден во пижами со децата во кревет...и уште безброј ситници.Фала ти Боже на трпението,се исплати.
Za pojadok ovosna salata od kajsii, jagodi I praski..Si jadam I si zamisluvam deka e nekoj tost so pecurki I mnogu kaskaval..Ah, pusti dieti I dve kila visok
Си ги сакам родителите колку и да ме нервираат некогаш. Си ги сакам и не сакам никогаш да ги променам за други. Си ја сакам мајка ми неизмерно, исто и татко ми. Без нив не би биал ништо. Ми доага да ги прегрнам и да им кажам колку ги сакам и колку ми се потребни.
Еве ме при крај со факултетов, ги спремам последните испити, одбрав тема за дипломска, прославив апсолвентска и знаете што...не сум весела.Тажна сум.Не верував дека толку ќе ми тежи оваа разделба и овој крај.Годинава ми беше бурна, стресна, забавна, тажна и среќна...поминав толку убави моменти со толку убави луѓе, сфатив многу работи, видов каде сум и која сум.И сепак да можам да се вратам и пак да се запишам во прва, не би размислила двапати.Знаете велат студентските денови и тој живот не се заборава, еве ви потврдувувам на вас помладите дека е така. Ми тежи што веќе нема да станувам секое утро за факс, што нема да ја поминувам шумичката кај шумарски, ми тежи што нема да готвам за цимерките, што нема да пијам кафе во она кафуле во Автокоманда што ми стана втор дом чинам...имавме наше сепаре, толку спомени и толку драги моменти.Мило ми е што запознав три драги особи кои ми го направија студирањето полесно и позабавно, но ептен многу ми е тешко што сме на три различни страни во земјава и што можеби нема да ги видам повеќе од еднаш годишно и тоа ме боли.Ми се допаѓаше тоа секојдневие, таа рутина...чај со цимерките, цигара за друштво, блесави разговори до доцна, гледање серии по цел ден кога уствари требаше да учиме, трчање по автобуси, вселувања, иселувања...излегувања, лудувања, преживувања...цел еден живот. Колегите ми прираснаа за срце, луѓето кои ги запознав патем исто...некои ме научија да бидам сериозна, некои да се опуштам, некои ме правеа позабавна, некои депресивна, некои ми ја будеа креативноста, некои ме правеа дива и жива и на секој од нив сум им благодарна...сепак не можам да прифатам дека вака ќе е цел живот, ќе се зближуваш и ќе губиш. А и ме плаши тоа што сега сериозно треба да станам сериозна, работа, пари, искуства, главоболки, нервози... Јас пораснав за едно 10 години во овие 4 чинам...научив. чувствував...дури немам ни зборови да кажам колку ми е тешко, искрено паѓам во блага депресија од време на време. Животов моментално ми е затешје пред бура, чувствувам дека нешто се спрема...знам дека доаѓаат промени и ми треба психичка спремност за нив...а јас уствари главата не знам кај ми е...животе што ли ми спремаш...
Не знам дали инспирацијата е апропо постот вчера (другарката која ми го прати ова, тврди дека е). Но не е ни важно од крајот на денот. Не се прави ова вака, но намерата е убава. Кој и да го направил ова, нека ме контактира тука да им ги кажам пулсните точки каде најчесто ги среќавам за да отидат на соодветно место. Исто така ако некој има за цел да се испромовира, срам да му е. Секогаш сум за солидарност, но солидарност без граници и имиња. Пред се ДА СМЕ ЛУЃЕ. Исто така да внимавате кога го правите тоа, затоа што не предупредија дека тоа е нелегално, вие имате обврска да ги пријавите и ништо повеќе. Но и да пријавите ништо не им прават, од сопствено искуство... Не смеете да ги превезувате, не смеете да им помагате, правете го суптилно и внимателно. Би дополнила и - храна за бебиња и пелени. МНОГУ БЕБИЊА ИМА МЕЃУ ЛУЃЕТО,АМА МНОГУ И ТОА Е НАЈБОЛНИОТ МОМЕНТ.
Заклучоци од последните 2 недели: 1. На конференции се оди за глумење образовани господа и интелектуалци преку ден, а курвање и пијанчење навечер. 2. Дека колку и да си способен, ќе го одберат оној што им го лиже аналниот отвор и се упикува секаде (иако е тоа крајно некултурно) 3. Никој не обрнува внимание на бонтон и пристојно однесување. 4. Ако си женско, се очекува од тебе да му/им дадеш оралка на било кој што е на повисоко ниво од тебе за да "продолжиш" понатаму.
- Со душа чекам да завршам основно училиште сакам да сум средно да испаѓам да сум поголема. - Бидна и тоа, кога се запишав во средно истата мисла понекогаш знаеше да ми се врти во глава. Ете и средно завршив и не сум ич среќна, длабоко во мене тагувам, и сакам пак да се вратам во прва година да ги проживам сите случувања, да се изградам како личност, бидејќи средношколскиот живот ме промени многу се чуствувам по храбра личност. Сакам да доживеам репете на сите случки и да не се замарам со матура и со прашањето каде понатаму? или Што планираш да студираш? А јас појма немам што да им одговарам на сите тие радознали особи, бидејќи ни јас незнам што сакам. Морам прво да си го средам емоционалниот хаос кој демнее длабоко во мене па потоа да ви дадам одговор на сите а богами и на мене
Еден од најдобрите моменти што го доживеав на планина беше кога змија се качи на дрво да ги изеде јајцата на две птици , птиците почнаа да крештат и се собра цело птичјо маало , големи и мали , и на клоци ја кренаа змијата ..... Абе требаше и да учам додека бев на мал одмор .... зашто вака Јипи....зашто...
Животот е тркало,денес си на врв, а утре веќе долу,денес си имал некој за пријател,утре го имаш за непријател,денес те сакаат, утре те мразат,колку луѓе кои биле високо во моите очи паднале ниско!!!
Ја читам статијата на сајтот, навидум не засегната и дека нема комплекси, а уствари цел есеј за еден стомак. Не знам зошто големиот стомак го оправдува со раѓањето. Детето го раѓаш и натаму продолжуваш, тоа расте, а таа со години изгледа како да е бремена. И во ред е, воопшто немам никаква осуда или слично, само едноставно треба да се разграничи одлуката раѓање со одлуката да се запуштиш и да не вложуваш труд во себе.
