Би сакала да подискутираме околу самодовербата кај децата. Кога таа се стекнува на кој начин се зголемува, колку е важна самодовербата кај децата, и како ние можеме да придонесеме за нејзино подигање.
Ќе споделам нешто кое ми го зборуваше психолог бидејќи јас имам намалена самодоверба уште од детството. Докторката рече дека за пример ќе се земе нешто кое детето научило или не научило да го прави на одредена возраст. Таа го искористи примерот кога мало дете научило или не научило да си ги врзува врвките од чевлите. Кога едно дете ќе научи да ги врзува врвките доколку од дома родителите му велат браво сине најјак си,најпаметен алал да ти е најдобар си од сите, на тоа дете веројатно сите “достигнувања” му се ценат на тој начин и ете со тие зборови. Така детето ќе има огромна самодоверба, но тоа не е добро бидејќи може да премине во нарцисоидност. Другиот пример или другото дете бев јас. Јас не научив да врзувам врвки и мајка ми веднаш почна да ми зборува дека сум смотана, како Марија,Петко,Трајко и сите други знаеле а јас не сум можела.. Тоа придонесува веќе до голем пад на самодовербата.. На оние деца на кои родителите им купуваат патики со лепенки бидејќи не можат да научат да врзат врвки не им прават услуга воопшто. Тие деца секогаш ќе бараат алтернатива или полесен начин за нешто, нема ни да се обидат да променат нешто.. Децата кои поминале подолго време со родителите учејќи како да врзат врвки или во друг случај нешто друго, доколку им се објаснило на мирен начин, им било покажано макар и 100 пати, и не било детето споредено со други, или откако ќе успее не треба да следат пофалби и ракоплескања. Тие деца пореално гледаат на нештата во животот. И откако ќе научат да прават било што доволно е едно “Браво”.Бидејќи најважен е пристапот кон нив да биде смирен и да се одвои доволно време, дури и 2-3 саати ако треба но поентата е детето да сфати и разбере како се прават нештата а не да се чувствува неспособно при споредба со други деца или пак да се прецени за одредено нешто кое секако мора да го знае.
јас мислам дека несекогаш е така. Мајка ми цел ама баш цел божји живот ми збореше како сум неспособна неписмена смотана.... И уште многу други погрдни и омаловажувачки зборови. Едно време бев повлечена и срамежлива ама потоа како за инат бев спротивно од она што ме правеше. Секогаш кога ќе речеше нешто со кое би можело да ми ја наруши самодовербата всушност ме тераше да успевам да се трудам.... И се издигнав сама на свои нозе. И ден денес знае да подрече нешто но добива одговор дека далеку е подолу од мене и во образование и во поведение. Со тек на време сама си ја доисчеличив самодовербата нели цел живот се градиме како личности. Но... Јас можам јас како личност да се изградам, се плашам дали можам да влијаам врз моето дете. Дали правилно или негативно ќе издејствувам? За децата најмногу е битна самодовербата во раната возраст.
Еве @marchi-cool тебе и сигурно на многу други, обесхрабрувањето од родителите уствари ве направило посилни и посамоуверени. Други, не. Зависи и карактер и околина. Доколку некое дете се чувствува помалку вредно во однос на некој свој врсник или брат/сестра, родителот треба да разговара и да посочи дека не сме сите исти и дека не треба да се споредуваме за лошо. Не може да се потпре родителот на претерано фалење ( како што кажа @Fallen.Angel може да премине во нарцисоидност ) ниту пак на критики. Се треба да е умерено и со разговор.
Во очите на мајка ми бев неспособна,ми велеше никогаш нема да научам некои работи. Но имав поддршка од татко ми и успеав некои стравови да ги победам.. Но се уште е присутна некоја несигурност кај мене.. Имам страв од неуспех( а сите доживуваме неуспеси) имам страв да не се преценам себе и своите можности и способности.. 2 години е почината, 2 години никој не ме омаловажува но сепак тоа се белези.. Брат ми е друга приказна.. Секогаш го сметаше него за најдобар и еве денес си имаме проблеми со него.Возрасен е но не прифаќа туѓо мислење, не слуша никого освен себе, нарцисоиден е претерано и на моменти станува агресивен (како мајка ми) и успева да влијае врз некои луѓе.. Мислев порано дека е поубаво да сум како него, но тој никогаш во животот не се измачи да стигне и достигне нешто, се му е сервирано. Сега сфаќам дека тој е неспособниот и тој ќе се соочи со проблеми понатаму. Иако за мои 20 години имам постигнато многу работи секогаш се запрашувам дали вреди тоа, да не случајно се преценувам.. Свесна сум дека сум способна за многу работи, но не можам да објаснам какво е чувството постојано да ме јаде страв и несигурност.
Ќе влијаеш со секоја постапка и секој кажан збор. Децата така се програмираат уште од мали, процесот на социјализација почнува дома. Јас кога бев споредувана со други деца кои биле поуспешни и попаметни од мене чувствував вина,почнував да не се дружам со тие деца.. Мајка ми беше погрешно насочена кон мене. Секако добронамерно било, но психологот ми кажа декс многу тешко се бришат тие програми во нашиот мозок кои се создале во рано детство и продолжиле до одредена возраст( кај мене до 17 год) Интересно нешто што ми го спомена беше едно истражување поврзано со програмирање на детскиот мозок.. Ако мало дете грицка нокти или става играчки во уста родителот не треба дс го удира по рацете.. Јас грицкав нокти и моите знаеја да ме плеснат по рачето.. По извесно време од страв да не те плесне некој по рачето прекинуваш да ставаш било што во уста.. Ова е програма која лесно се брише, кога детето ќе порасне, потсвесно знае дека може било што да прави и стави во уста и да не биде удрено. Овие деца според некое истражување стануваат пушачи. Поентата ми е дека со секое направено или изговорено нешто се влијае врз дете и нема потреба многу да читаме психологија и друга стручна литература, едноставно како се однесуваме такви ги правиме децата, логично е.. Секако влијание има и карактерот на детето, но верувајте не постои нешто што не може да се реши преку отворен и смирен разговор. Тоа го имав со татко ми, а тој никакво познавање нема од психологија.
