Самоубиството од религиска гледна точка

Самоубиството е голем грев затоа што господ не создаде и он знае кога ќе не земе тој суди а не ние самите да бидеме богови да си го одземеме животот.

 

Иронично, порано среќавав слики со текст: Оние што се самоубиваат всушност не сакаат да го завршат својот живот, туку да ја прекинат својата болка. Кога само би биле свесни дека со тоа НЕ ја завршуваат болката, туку ги чека пострашна болка - казна за отфрлање на животот што им е даден од Бога...

 

Јас би се самоубил и онака сум сираче, мајка ми и татко ми погинаа во соображајка пред неколку месеци и одтогаш само учи и работи по цел ден за да не останам без леп. господ нека се слика ако не му чини.

 

Или пак, имаш друга опција. Да живееш и да им покажеш на сите колку можеш и колку вредиш.

 

Со самоубиството не се решаваат проблемите, напротив душата продолжува да живее со истите проблеми и понатака, со таа разлика што повеќе нема можност истите да ги реши во краткотијата на овоземските години.

Животот на планетата Земја е своевидна космичка животна школа. Никој не е случајно поставен во ситуации и со одредени луѓе - тоа се лекции и задачи кои треба да се совладаат преку примена на духовните законитости на несебична љубов и мир со ближните.

Доколку предвремено се избега од наставата тогаш тоа одделение не е завршено. Еден ден тоа ќе мора да се доврши, честопати под потешки околности. Бог нема врска со тоа, тој не ги казнува и не ги присилува душите на ништо. Душите самите одбираат да тргнат во отелотворување бидејќи гледаат дека во таа констелација можат побргу и полесно да се усовршуваат.

Тоа е нешто како да сака некој да замине во странство заради подобар живот а за таму ѝ/му е неопходна диплома и познавање на соодветен јазик. Се запише на курс/обука за сето тоа да го совлада, но во еден момент ѝ/му се смачи од обуката и реши да ја прекине и директно замине во странство. Граничарите можеби ќе ја/го пуштат, но отако ќе пристигнете таму нема да може да се снајде, бидејќи не ја поминал-а потребната подготовка, наместо подобар живот и понатака ќе биде со истите тешкотии.

Повеќе може да се прочита во книгите во изд. на Универзален живот:

Спојлер

- Јас доаѓам - од каде? Јас заминувам - кон каде? Живот после смртта. Патувањето на твојата душа.
- Секој умира за себеси

 

Тешка и комплексна тема, посебно религискиот аспект ми е доста дискутабилен.
Од религиска гледна точка - голем грев, дури од општествена гледна точка може да е стигма во очите на околината за целото семејство на личност што се одлучила на таков очајнички чекор... Во моите очи самоубиството отсекогаш било еден многу трагичен чин, за којшто било каде кога ќе слушнам, прочитам, па дури и на филм кога ќе се случи - кај мене секогаш предизвикува само чувство на тага и емпатија, а не осуда.
Поприлично ме интересира психологија и сум читнала за суицидални мисли, депресија и слично. Според мене, човек што дошол до тој степен да воопшто размислува на самоубиство, е далеку од тоа да има намера да се става во улога на Бог. Тоа се луѓе на кои агонијата предизвикана од физичка болка или психички товар (од психички болести и состојби на кои сè уште не се гледа со доволно внимание и емпатија) им била преголема за да можат да ја поднесат.

Лично не сум многу религиозна личност и особено никогаш не осудувам поради религиски правила, посебно не на волку тешка и тажна тема, многу повеќе ме водат чувствата... Ама пак, религијата јас ја гледам токму како љубов, емпатија, а не акцентот да се става на осуда и казни (барем така би требало да биде).
Ако гледам со чувство на емпатија јас како обичен човек, не толку посебно посветена на религија - тогаш во изразито религиозните луѓе, потоа свештениците и најмногу Бог во кој веруваме - би требало да има многу повеќе сомилост. Можеби се коси со традиционалните религиозни правила и гледишта, но ова е мое лично мислење и сфаќање на религијата
Така што, според мене - улогата на религијата што можам да ја поврзам со самоубиството е дека треба да помогне колку што може со надеж, љубов и поддршка на луѓе во очај да ги спречи во тие суицидални мисли и намери.

 

Џабе е се, никој не ти е во животот како родителите што ти се, со никој не можиш да бидеш толку отворен и да те поддржи без разлика на се.

 

По не знам кој пат ќе пишам дека сум против самоубиството. Многу болна тема, нарочито за нас кои сме почувствувале како е да изгубиш некој на тој начин.
Без разлика на тоа дали луѓето одат директно во пеколот, се вечни духови итн, со самоубиство ништо не се решава.
Јас искрено на тоа гледам како директно плукање врз Господ. Ти дал живот, а ти му викаш: Не ми треба твојот живот.
Животот е непрекинета борба, а Господ те става на најразлични искушенија. Твое е како ќе ја одиграш. Како победник или лузер. Како борец или кукавица...

 

Кога се збори за самоубиство од религиска гледна точка, лесно е да се заборави дека врз нашиот став и мислење огромно влијание има средината во која живееме, како и доминантната религија на овие простори. Ако кај нас постои општествена и религиозна стигма кон самоубиството, не значи дека секаде е така.

Во Јапонија, на пример, самоубиството не само што не е стигматизирано, туку во одредени ситуации се смета и како морално правилно решение и одлука. Меѓу другото, Јапонија е земја со највисока стапка на самоубиства - со 70-ина дневно, во просек.

Имено, за Јапонците многу поголем „грев“ од одземање на сопствениот живот е човек да направи нешто нечесно, со што би се осрамотил себе и сопственото семејство, односно, би го изгубил својот „образ“ пред другите. Таму, личниот срам е и срам на семејството, а на самоубиството се гледа како на „чесен“ излез од таквата ситуација и можност за остатокот од семејството да си го поврати својот углед во општеството.

Не велам дека ова е правилно и исправно - впрочем, на повеќето луѓе надвор од Јапонија ваквото размислување им е целосно несфатиливо - но, со оглед на тоа што живееме во општество во кое владеат максимите „Снајди се, па живеј“ и „Целта ги оправдува средствата“, фино е да се види дека некаде честа сѐ уште се цени; во случајов, повеќе и од сопствениот живот.

 

@Bender Rodriguez не постои ништо полошо од психолошката казна. Кога умираш, сите болки и мисли исчезнуваат. Да живееш со помислата дека нешто си го направил е неподносливо. Па, многумина решаваат на таков начин да си пресудат.
Од грев до грев има разлика.
Но, од друга страна „психопатите“ не знаат за покајание...
Дискутабилно е. Но, пак ќе кажам, не го оправдувам.
Една типка од Италија се самоуби затоа што не можеше да ги издржи психичките тортури од кога снимала видео во кола како им го **** на неколкумина кои прв пат ги видела.
Издржи херојски бе, чим си можела тогаш, ќе можеш и после тоа.

 

@Cinderfakinrella, во западните култури луѓето најчесто се самоубиваат поради некоја тешка психичка состојба, депресија и чувство на безизлез. Но, во ниту една ситуација самоубиството не се смета за морално правилен чин.

Од друга страна, јапонската култура е дијаметрално спортивна на нашата - таму луѓето извршуваат самоубиство затоа што, во своите очи или во очите на другите, го изгубиле она што тие најмногу го ценат - а тоа е честа. И тоа се смета за морално правилен чин во таквата ситуација.

На пример, откако бил обвинет за вмешаност во финансиски скандал, јапонскиот премиер во 2007-ма си го одземал животот; а градоначалникот на Токио го опишал како „вистински самурај“ кој си ја зачувал честа и го поздравил неговото сепуку.

Кај нас, од друга страна, кога политичар ќе обвинат дека краде, тој ќе лаже, ќе ја извртува вистината, ќе се вади, ќе вика „Ама, и тие пред мене крадеа“, ќе оформи „граѓанско“ здружение крстено „Тврдокорни“ и ќе се преправа дека ја брани татковината - ќе направи сѐ што е во негова моќ, ама ниту ќе признае, ниту ќе се покае, ниту ќе се засрами, а најмалку ќе се самоубие.

Муабетот ми беше - кај нас животот (каков и да е) се става пред сѐ и над сѐ, а во Јапонија, честа, почитта од другите и угледот се нешто што е поважно и од самиот живот.

 

@Bender Rodriguez се сложувам со тебе и твојата констатација.
Имено, затоа ја сакам Јапонија и нивната култура. Не сум знаела дека имаат таков пристап, но еве благодарение на тебе, дознав.

Пак ќе кажам, дискутабилно е.

Што се однесува до нашиве тврдокорци, би сакала да се деси она што му се деси на Чаушеску. За памет!
Но, тогаш ќе ме стералаат мене зошто повикувам на говор на омраза.

 

Никогаш не сум коментирала на темава, а имам блиски луѓе кои се решија на самоубиство и позната ми е тематиката. Мислам дека ниту една личност која нема проблем психички не би посегнала по својот живот, не го оправдувам зошто е себичен чин според мене, ама не можам ниту да го осудам зошто не знам како тие лица се осеќаат, знам дека не гледаат излез од дадена ситуација и знам дека не размислуваат трезвено и на тоа дали се себични и дали други ќе страдаат по нив. Во ситуацијата кога загубив драга личност не ме ни изненади кога слушнав дека се решила на тоа, Господ ја тестираше толку многу што јас не знам како успеа да издражи толку колку што издржа. Загуби дете на млади години, светла точка начека да и се омажи другата ќерка, ама начека и погреб на сопругот на ќерката за неполни 3 месеци по свадба, загуба на внуче неродено...значи трагедија до трагедија, толку болка мислам дека ретко кој може да издражи. Не можам да ја осудувам, не беше загубила верба во Бога, ама мислам дека мирот само во тоа го гледаше, не јадеше, не спиеше, не живееше.
Јас мислам дека сите постапки во животот ни се преодредени од Бога, целиот животен пат па не знам да кажам дали и превземањето на таков чекор е преодреден од него. Ама сметам дека Господ е милослив и дека на луѓе кои виделе толку страдања во животот нема да им одреди тежок задгробен живот.

 

Japonskiot moral e nadaleku poznat vo svetot. Definitivno opstestvo koesto ima visoki moralni principi, a e najgolem izvezuvac na pornografija i razni bolestii kako pedofilija i red drugi raboti. Nivnata cela kultura e bazirana na pedofilija, baby face, ucenicki kratki mini suknji, ponizni devojki. Star Japan nema vrska so noviot Japan.

 

Јас во задгробје не верувам, се водам според тоа дека овој живот е еден и ако постои шанса да се изживее убаво, треба да се тера напред со него. Колку и да ти е тешко, не можеш да знаеш кога ќе те огрее сонце. Но, некогаш не постои ниту најмала шанса, или не постои начин да се согледа. Не осудувам ако некој решил да крене рака на себе, никој не си дозволува да дојде до таков степен без добра причина. Пред неколку години, сум одвлекла од самоубиство една личност, сум направила да поживее уште нецел месец, и сум згрешила. Затоа што смртта и беше побавна и помачна. Мене немаше да ме боли толку сама да си пресудеше.

 

Според мене дали човек ќе има добар задгоробен живот после самоубиство зависи дали била оправдана неговата одлука за самоубиство.

 

Која си ти да судиш на кого гревовите ќе му се простат?? На сите само еден ќе ни суди.

 

Литературата што сум ја читала е директно од свети лица напишана и од православни портали. Сакав моето знаење да го пренесам и понатаму. Кој прифати, прифати, кој не, не. Не сум ја никоја што ќе суди. Далеку од тоа, јас сум обичен човек кој се труди да успее во овој тежок живот по правилен пат.
Знаеш едно ќе ти кажам. Ќе се осеќав себично ако не го изнесев своето знаење. А ти и секој друг ако не сака да верува во тоа едноставно не мора.

 

Jas nikogas nema da sfatam zosto samoubistvoto vo ocite na religijata se smeta za grev. Ne deka go podrzuvam ili ohrabruvam no sekoj se stava sebesi na prvo mesto(so isklucok na eventualno edna-dve licnosti) pa za da nekoj dojde do taa psihicka sostojba potrebno e mnogu da pretrpi. Ne znam kako moze nanesuvanjeto steta na sebesi da e poostro osuduvano od nanesuvanjeto steta vrz drug. Kako sto gospod mi ostava prostor za izbor pomegu dobro i zlo, mi ostava izbor i pomegu zivot i smrt.

 

@Zlatna12345 на која религија припаѓаш?

Секако дека човекот си има избор дали ќе избере добро или зло, дали ќе верува или нема да верува, дали ќе живее или ќе умре. Тој си прави како мисли дека треба, а потоа се носи со последиците од своите постапки. Страстите, на пример, ако им се препушти, тие него го разобличуваат, кај тој што ужива во нив се губи смислата на се околу него, не е во состојба правилно да расудува и нема начин тој човек да биде среќен; постојано ќе се качува и ќе паѓа, а среќата кратко ќе му трае. Значи, секој грев си повлекува последица. Конкретно за самоубиството, тоа е најголем грев, човекот за се може да се покае и исповеда и ќе му биде простено, но не може да му се прости хулата на Светиот Дух и отфрлањето на животот. Еве еден извадок за самоубиствито од еден портал, за неговата тежина и зошто е тоа најголем грев.
Самоубиството е најголемиот грев зашто животот е Божји дар и само Он има право да не лиши од него. За самоубијците не смееме дури ни да се моли-ме. Црквата не ги споменува нивните имиња и не им врши опело, дури е забрането тие да се погребуваат на христијански гробишта и на нивниот гроб да се стави крст, зашто самоубиецот го исфрлил својот крст од себе, одбил да ја носи неговата тежина, ја отфрлил секоја надеж во Божјата милост, со самото нафрлување на својот живот човекот го отфрлил сето човекољубие и неискажливата милосрдна грижа на Господа за себе (а по зборовите на Самиот Господ - ни влакно од нашата глава не паѓа без знаење Божјо, толку Он се грижи за секој човек!). Одбивањето на лекувањето, намерното непридржување на лекарските совети, свесното нанесување штети на своето здравје, злоупотребата на виното, употребата на тутун и дрога, воопшто - негрижливиот однос кон своето телесно и душевно здравје се тоа се различни видови на самоубиства. Телото е храм на душата, како што целиот човек е Божји храм, храм на Светиот Дух, и кој ќе Го разурне овој храм него БОГ ќе Го разурне, според зборовите на Светото писмо.