Се трудам да бидам на време, некогаш може да задоцнам 5-10 минути, во границите на нормалата. Ама доцнење од половина час, е тоа не толерирам. Еднаш ја чекав една другарка 20 - 25 минути, ја немаше, и ѕвонев и титкав... ни дигна ни ништо. Цап земав си заминав, па ми ѕвонеше после цели 45 минути да ме праша кај сум - дома
Уффф.. најголемаа маана во мојот живот, мнооогу често каснам, што веке сите се навикнале на тоа.. па престанале и да викаат по мене
е темава погодена ми е... ко помала никогаш не се случуваше да доцнам.. одев десетина минути порано и секогаш јас ги чекав другите и уште ако тие си позакаснеа уште неколку минутчиња ќе поцркав од досада.. тоа ми беше навика од татко ми кој сака секогаш да сум точна до секунда.. ама ете мене ми се смачи цел живот да ги чекам другите па си реков сега тие нека ме чекаат мене... сега нема излегување, а да не закаснам најмалце 5-10 мин.. ехх јас со тие крајности незнам за средина...
Секогаш сум точна, дури и подранувам некогаш. Ми се има случено да задоцнам но многу ретко. Секогаш јас чекам. Почнувам да се спремам на време за да бидам тамн готова. Со една другарка со која треба да се чекаме ем е поблиску од договореното место таму каде што треба да се сретнеме, а јас сум подалеку, и таа пак задоцнува
значи мразам чекање тоа ме страшно нервира....абе кога се договориме во толку часот во толку има сите да се готови секако само ако се има некоја оправдана причина за тоа доцнење....инаку јас не доцнам може да се деси но како што кажав ако имам оправдана причина за тоа инаку секогаш сум на време и не доцнам
Па не баш секогаш Порано бев по точна ама сега не баш Па ако се спремам пола час пред да излезам нема да закаснам
Многу ретко, речиси никогаш. И не толерирам доцначи. Ако јас сум имала доволно време да се подготвам и да дојдам, може и тој другиот. Ми се случило да чекам академски 15 минути, и ако не дојде личноста - си одам. Извини, ама немам време за твоето не-време. Исклучок е само ако сум предупредена дека ќе се доцни, ако ми пратат порака, или нормално ако навистина нешто го спречило да дојде. А онакво доцнење глупаво, не поднесувам. Тие што ме знаат, добро знаат дека не смеат да ми доцнат
Никогаш. Ако јас задоцнам, тоа е затоа што целата вселена се здружила против мене за да не стигнам 10-15 минути предвреме. Дури и кога доцнам тоа се неколку минутки. Обично секаде стасувам порано одошто треба. Не знам зашто е така. Или пресметките на времето не ми чинат или просто сум морон од човек кој несвесно се движи така да е предвреме на местото, да извиди ситуација, што е и како е пред некој да дојде. А, озбилно тоа ќе да е. Пошто ме нервира ако некој стасал пред мене цццц. Фрик бе фрик.
Значи ако нешто мразам во животот тоа е доцнењето, и слободно може да го ставам под број еден на листата на работите што ги мразам! На пример јас сум многу бавна кога станува збор за спремање за на факултет или за било каде, ама затоа си станувам два часа порано и си се облекувам, си доручкувам си проверувам меилот и тн. И ако јас можам тоа да го направам и да стигнам на време на факс можат и другите. Се толерирам ама доцнење НЕ!
Не , јас сум секогаш таа што чека бидејќи не одам ни навреме ни подоцна туку порано. Така да и да дојдат навреме тие со кои сум договорена ,јас си чекам бидејќи сум дошла пред време . И тие се задоцнети иако не се задоцнети
Една од моите најголеми мани,секогаш каснам. Во последно време се обидувам да искачам порано и се,ама еве сеа пак по старо си почнав
Истото.. Со многу луѓе се имам испокарано токму поради ова.. Според мене не овој начин докажуваат колку ме почитуваат (или не) ..
Секгоаш јас чекам. Гледам да сум точна секогаш и ако сме се договориле во 12, во 5 до 12 сум таму, додека тој што го чекам во 12 излегува од дома. Највеќе се нервирам кога доцнам. Се случува некогаш и автобусот да ми избега, па едно 15тина минути да чекам, но пишувам порака и сл. дека ќе задоцнам. Ме нервира и кога ќе се договориме за 15 минути да излеземе од дома, а тој/таа кога ќе поминат тие 15мин. почнува да се подготвува. Можам да чекам, но ако пред тоа бидам известена дека ќе задоцни личноста.
Јас припаѓам во малцинството жени што всуштност се точни како швајцарски часовник. Доцнење толерирам колку што толерира и бон-тонот, а тоа се 8 минути. После тоа си одам, па памет за другпат (особено ако е некој состанок со дечко, бај бај, се најдобро со желба нареден пат да не се лицкаш и касниш). Доцнењето ми е една од најнекултурните работи што некој може да ги прави. Чепкај у нос, чешај си го меѓуножјето, АМА НЕ МИ ДОЦНИ.
