Потполно те разбирам.И знам што значат измешани чувства.И веруваш ли или не сето тоа ќе помине .И немој да се нервираш,зашто твојата нервоза и детето ја чувствува.Јас првите три месеци ги преседов на столица до шољата.Така е во почетокот после ќе се стабилизира ,ама ќе дојдат други невољи.А за дебелеењето научи да си го прифатиш телото какво што е.И да се здебелиш,има решение за тоа.Најважно е здравјето на твоето дете и на тебе,зашто му треба мајка која ќе го подигне на нозе.Не се присилувај да го правиш тоа што не сакаш.Живеј како што било и пред да останеш бремена.А за работата ич не се секирај.Јас работев до последниот ден што се вика,ми велеа дека имам чекор како турски војник Ќе си најдеш друга кога ќе дојде време.Ти посакувам полесна бременост во наредниот период,и без црни мисли.
Епа мамички мислам паничарка како мене нема јас имам гоооолем страв од болници игли и сите тие работи а за породуванје да не зборуваме се надевам дека барем малку ке го наминам овој страв сепак убава е помислата на тоа дека подоцна ќе имам мало преслатко ангелче на кое сум му подарила живот така да покушавам да не мислам на страват барем сеуште е рано
И на мене ми е ама не многу ама кога ќе дојде времето којзнае што ќе правам Викаат колку што си поопуштена толку подобро,нема да се стега организмот и се ќе помине полесно. јас повеќе се мислам за персоналот,пошто знаат да бидат сурови а ние кутрите мора да ќутиме
Ама ич не ми е страв, нема зошто. Сосема сум сигурна дека можам да го доведам на свет моето девојченце!
Страв - не страв тоа не прашува кога ќе му дојде време. За опуштеност, посебно ако е природно со се болки тешко дека човек може да се опушти, но сепак треба да се соработува. Не се потресувајте пред време само тоа можам да ви кажам од лично искуство.
и мене воопшто не ми е страв, искрено сметам дека и таа болка како и секоја друга ке ја издржам, сега и да боли ке боли некое време па ке помини
Немој да панииш па и јас кога дознав дека сум бремена имав измешани чувства и исто така речиси 7 год бевме во врска но бракот не е затвор немој да гледаш толку негативно на животот а и бепчето е најголем благослов и сигурна сум дека кога ќе дојде на свет ќе го сакаш повеќе од се.Сега хормоните ти лудуваат но верувај се ќе си дојде на место во свое време,а за стравот од болници не верувам да си поголема панишарка од мене затоа уживкај си во бременоста и тргни ги сите негативни мисли
Ви благодарам на сите на подршката но и на оние кои ме искаравте знам дека не бев во право...Едноставно се ми се собра минав низ многу лош период затоа и ме немаше некое време на фемина...Имав проблеми со бременоста морав да мирувам колку што е можно повеќе а мислам сето тоа сама си го направив со нервозите но за срќа се се среди.Сега веќе сум мажена и не се каам за одлуката живееме посебно од неговите се средивме и душата ми е помирна. Уште еднаш многу ви благодарам на сите позз се читкаме
Idni mamicki samo so lesno da si se porodite.......stravot neka icezne........sekoja zena pominala niz toa.........mislete samo na vaseto bebce........na ocinjata koi ke ve gledat..............pred vas ke si go videte celiot vas svet............bokite ostavete gi na strana.......samo pozitivni misli i se ke bide vo red.
Идни мамички нема жена која треба да стане мамичка,а да не се плаши од самиот чин како ке го донесе бебенцето на свет.Кој да ви рече дека не се плаши ке ве излаже,но нетреба да дозволиме стравот да манипулира со нас и ич да не прашувате како поминала една,друга,трета бидејки кај секоја е различно и индивидуално може да наидете на некоја случка која поминала потешко и да ви влее дополнителен страв кој нема да ве остави на мира се додека не се породите ова го кажувам од лично искуство.Мислете само на оние очиња кој треба да ве погледнат кога се тоа ке заврши.
Труднички муабети Не сум трудна и мсилам дека нема да бидам во скоро време но помислата на пораѓај ме вади од кожа си мислам дека нема д аја издржам болката, или дека ке умрам на пораѓај бидејки како што сум слушала тоа било ненормална болка знам дека секоја жена го помине тоа и дека се е во ред но незнам зошто има толку голем страв во мене дали и некој друг го чувствува овој стррав
со лесно мила може тогаш че добиеме сила...абе знаеш јас повече се плашам од доторите отколку од самиот чин.башка сама таму.. лелеее
Сега сите се плашиме а кога ќе дојде време ќе молиме бога побрзо да помине се. SEKSiBARBi баш ми е мило што сте се средиле и ти поминале оние бубачки во главата,сега сигурно си сватила дека ти мажти и бебето сте најважни на светов дека ти треба да се стабилизираш бидејќи ти си онаа која ќе се грижи за бебето,мажти и куќата!Ти си главна и важна личност!Јас го имав истот проблем со првата бременост и тоа траеше до 7от месец на бременоста и среќа помина
Еден од мојте наголеми страови е породувањето....не планирам усште да останам трудна во скоро време но сепак помислата ме вади од кожа многу ми е страв
Јас ни најмалку не се плашев од породување, никогаш не ни помислував на тоа. Се ми беше непознато, ново, сакав само се да е ок со мене и малата. Сега ми е ептен криво што се породив со царски рез, немав можност да уживам во природното
