Не се плашам, ама тагувам. Оти не можам да трчам, да направам ѕвезда, да шетам цела ноќ и цел ден на работа да бидам, да имам секс без да ме штрекне нешто кое е опасно да штрекне оти е веќе оштетено, да се радувам како дете на балони од сапуница... Премногу болести и искуство се накалемени, а ќе биде се потешко натаму. Полесно нема да биде... И ко ќе ми текни дека се грижев за тоа како дали сум била 'убава', ми иди да ја фатам онаа 20 годишна Вајлд, да ја затресам за рамена, да и шлакнам една и да и' речам: Свести се шо прајш!
Не, и моментално сум во најубавите години од животот. Сакам да уживам, и секој ден си го живеам максимално и не се замарам со ништо
Не се плаши, ама подготви се. Тоа ми е мотото. Некои работи во животот не можеш да ги контролираш, ама некои можеш или бар можеш да им влијаеш. Нешто треба навреме да се направи за да не биде после доцна. Така да се подготвувам за тоа доба, ако може така да кажам. Си ги негувам телото и мозокот и се трудам да се одржувам психо-физички, ако сакам да потраам во ова тело или т.з. превозно средство . Хроничните проблеми кои веќе се појавија низ годиниве наназад, па се трудам да ги контролирам и намалувам. Се трудам да уживам во сегашноста колку можам повеќе, таква каква што сум, кај што сум, со кого и сум зошто само тоа го имам реално.
Како ги прифаќате промените на телото? Не од аспект на убавина, брчки, виснување на кожата, флеки, итн. Туку фактот што полека се' "откажува"? Губиш заб? Голема работа, стај си имплант/мост. Губиш вид? Носи наочари/леќи. Ти побелува косата? Фарбај ја. Дископатија? Артритис? Песоци и камења? Замастување? Што год да е, телото се менува, слабее, не функционира како што треба. Ме фаќа депресија кога доживувам нова промена и ме фаќа страв од што носи иднината од овој аспект. Како да се олабавам и да не се мрднам?!
Јас не баш добро, некако анкс и депре ме мава на моменти посебно кога ми текне дека времето не се враќа. Најтешко од се ми е кога си ги погледнам родителите и кога веќе ја приметувам ,, староста" на лик кај нив и дека со здравје се помалку издржливи мислам дека ќе пукнам
Исто и за тоа, исти емоции, неопислив јад. Полека го завземаме нивното место, тие го завземаат местото на генерацијата што порано беше постара, а сега веќе не се ни живи, помладите го завземаат нашето поранешно место на најмлади, итн. Кругот на животот, додека не престане да врти за нас. Ама ме јаде и за сопствените здравствени проблеми, да знам на пример дека засекогаш непоправливо видот ми е намален (и логично со тек на времето ќе се влошува) не би можела лабаво да го прифатам како мнозинството, само затоа што постојат наочари. За било што. Како стареам, сè нешто ми се дешава, и сфаќам, па логично е дека само полошо ќе станува затоа што телото старее. Тоа ме плаши. Мислам дека најголем страв имам да бидам инвалид и да ми треба туѓа помош за живеење, поради здраствен проблем.
