Од една страна би била среќна ако дочекам старост, од друга страна многу ме плаши тоа. Едноставно неможам да гледам стари луѓе како се мачат, не слушаат, едвај одат... Несакам да бидам и јас таква и да бидам терет на некој.
Многу ми е страв од стареење. Не само од аспект на убавина, туку и болести, страв ми е дека телото ќе ми попушта, ќе ја немам таа сила и ентузијазам се да правам, ќе зависам од други... Ми се чини дека премногу брзо и овака ми поминува времето, па во староста ќе жалам за се што не сум направила...
Не се плашам, во смисла од брчки и тие работи. Баш гајле ми е. Сакам да се смеам многу и брчките да ми бидат од смеење. Баш би сакала да дочекам една старост, да го видам крајот на моето патување. Мислам дека ако една личност вложува во себе, спортува по малце-немора којзнае што, колку да се биде во форма на стари години ќе и биде полесно. Не би сакала да се разболам, да неможам да станам на пример и да им бидам терет на моите деца. Би сакала и на стари години да бидам колку-толку подвижна. Супер бабичка сакам да бидам бе.
Страв од продолжување со животот понатака - од стареење. Мојата најголема фобија. Spoiler Тоа може да се примети во потписот. Знам дека имам уште многу за живеење и затоа се обидувам да го живеам животот на најдобар начин. Го имам детето во себе,тоа го знам и тоа ми е најбитно. Затоа знам дека ќе си останам млада засекогаш.
Страв од продолжување со животот понатака - од стареење. И мене многу ми фали детството, и луѓето што беа со мене тогаш, што за жал сега ги нема и ми фалат секој ден. Баш би сакала да се вратам на онаа претшколска возраст кога не ми беше гајле за се. Станував наутро и на масата ме чекаа крупни црвени превкусни цреши што мојата баба ми ги береше секое утро. Таа беше цел ден со мене. И си имав една другарка неразделни бевме нон стоп заедно се игравме со кал со кукли, им шиевме облека. Се сеќавам дека многу се качувавме по дрвја, еднаш јас се качив и ми беше страв да се симнам па мораше другарка ми мајка ми да ја викне за да ме симне. Си имавме куќарки направени во нив куп играчки и по цел ден се игравме, исто така имав и многу мачиња по дворот и со нив се игравме. Поради тоа го испуштив забавиштето, си седев со неа и си се игравме по цел ден. Исто така и кога завршив осмо за прва кога бев летото. Колку лудории сме направиле ни самата не се сеќавам. Моите не фатија како пушиме цигара. Тогаш бевме три другарки јас стефана и стефанија(ддругарка ми од мали што се дружиме). Ама тоа е како што раснеме повеќе обврски и се се менува. А од стареење не ми е страв, само ми е страв да не биде полошо од што е сега, како што растам така и животот ми се одмилува. Кога си бев мала најубаво ми беше, ниту пак тогаш брзав да пораснам.
Страв од продолжување со животот понатака - од стареење. Мојот најголем страв секојдневно велам дека сакам да застане времето каде што сум моментално,или не би ми се слошело и некоја година на назад си има свои убавини и да созреваш и остареш,ке имаш свој дом и семејство твое поколение,ама да си дете со безгрижно детство е незаменливо
Страв од продолжување со животот понатака - од стареење. Мојот најголем страв, од стареење и од смрт. Порано сум се мрднала од мислење и преоптеретување во врска со ова, сега полека „прифаќам“ дека се` мора да се случи и дека неможиме да избегниме. Не се плашам што ќе биди ако ме нема мене туку ако нема некој што многу го сакам. Неможам да замислам моја иднина без нив. Кога бев сосем мала загубив личност што ми треба, не роднина, кум. Многу го сакав, многу бев приврзана за него и ден денес кога идам да посетам неговите родители после тоа пак ми идат оние мисли „Што ќе биди утре?“, „Што ќе биди ако изгубам некој кој сакам?“, „Што ако ми се случи нешто мене?“ ... И после пак почнувам наново, на почетната точка и кога ќе ме прашат од што се плашиш најмногу, прва работа на ум ми паѓа „од иднината“
искрено да кажам, страв ми е од стареење,бидејќи животот се менува,потежок е и помачен,повеќе не сме истите кои што сме биле како млади...
Јас за болести ич не мислам, повеќе се плашам од брчки секој ден се гледам во огледало и жалам што со секој изминат ден, си поминува времето и немам веќе 10 или 18 години
Јас се плашам за изгледот.Сакам да бидам фит и да успеам во тоа.Се надевам. Исто и од тешки болести се плашам.Ахх оваа старост,зошто не сме вечно млади.
Не... тоа неможе да се смени и секој период од животот си носи своја убавина така да ќе гледам да уживам колку што можам и кога ќе сум стара
Не се плашам од смрт толку колку што се плашам од стареење . Денот кога нема да можам да станам од столица без болка во грбот или пак ќе се движам ко желка , денот кога ќе морам да ги викам внуците и синовите да ми ја симнат теглата или да ми помогнат нешто тешко да се намести или премести... Али тоа ќе биде дури за 40та години , има време , иако времето поминува многу брзо .....
Малку повеќе се плашам и се ежам коа ке ми текне дека ке остарам незнам зашто од мала ме плаши тоа сакам да си останам на овие години колку шо сум сеа Ама нема ! и тоа ке мора да дојде јадни мои деца како ке ме трпат како ке се помирам со тоа
Не воопшто не се плашам, бидејќи тоа е една од природните работи кои му се случуваат на сите луѓе , само тие на старост кога се сеќаваат на младите години мислат на тоа дека не се убав, едноставо дека не се како порано. Исто така ако си го одржуваш телото во правилна форма, значи вежбање ,здрава храна, тогаш ете ти го рецептот на младоликост. Една работа која мн ме чуди е тоа дали ќе дочекаме 60 години , бидејќи скоро секој ден се повеќе и повеќе млади луѓе го напуштаат овој свет , кој не го изживеале онака како што го замислувале, али судбина тоа е тоа. И уште нешто од мене: Староста е доказ за исполнета животна мисија.
