Сидни Шелдон

Неговите романи се многу лесни за читање. Интересни приказни, се задржува на детали, не дозволува ништо да му избега од контрола. Не ми е меѓу омилените писатели бидејќи во неговите романи има само приказна, ништо друго.

 

Штотуку ја дочитав Крвна врска и секако немам зборови,книгата е оооооооооооооооооодлична.Ги имам прочитано и Ништо не трае вечно и Раскажи ми ги твоите соништа.Дефинитивно Сидни Шелдон ми е еден од омилените автори и утре одам по уште некоја негова книга.Единствен стил на пишување,криминал,љубов,заговори,убиства,неверојатен заплет и расплет кој ве остава без зборови.

 

Сидни Шелдон е никаков автор. Пишува по шема: млада, убава, згодна и претерано паметна девојка запаѓа во триста неволји и ги средува сите околу неа благодарение на упорноста и истрајноста. Абе ајде. Која е разликата меѓу него и сапуниците? Нема. Тоа е тоа. Целта на уметноста е да оствари некаков дијалог меѓу делото и читателот. Каков е овој дијалог: тој зборува вие слушате, ви чука срцето брзо и сте напнати, се ви работи освен мозокот. Немојте да мислите дека сте многу паметни ако успеете да му ја следите приказната. Тоа секој го може. А поради заплетканоста сите се среќни што разбрале и се чувствуваат многу паметни. А не е така. Мој совет: баталете го Шелдон. Читајте го Кундера, на пример.

 

Искрено, јас порадо би го читала Шелдон отколку „солачите“ на памет, како што милувам да ги нарекувам Коелјо, Мандино и компанија. Тој барем не ми соли памет. За Кундера се сложувам, подобар е, цели светлосни години.
Инаку, Шелдон и не е писател, туку е сценарист. Само увидел дека сценаријата може да ги продава и како книги и тоа успешни книги, и си заработил човекот на тоа. А оние што го читаат, па поарно и Шелдон да го читаат, отколку ништо.

 

Сè е добро и да се чита и да се гледа, ако ги гледаш со висока свест и критички. Нека се чита и Шелдон, нека се забавуваат луето. Само не ми се допаѓа тоа што се фали толку многу еден потпросечен автор.

 

„Крвна врска“ , „ Раскажи ми ги соништата“. Ми се допаѓа Шелдон навистина.

 

Ми се допаѓа Шелдон. Ги имам прочитано Се плашиш ли од темница, Совршени планови, Раскажи ми ги соништата (омилена ми е од него), а последна Полноќни спомени. Интересни му се книгите, лесни за читање. Лично, кога се работи за крими, повеќе го преферирам Џејмс Патерсон или Даниела Стил, ама кај нас во државичкава наша, многу е тешко да се најдат книги кои ги сакаш. Тоа е тоа. Мора да се задоволиме и со ова

 

Многу ми се допаѓаат романите на Шелдон, ги имам прочитано "Гневот на ангелите", "Странец во огледало", "Оголено лице", "Крвна врска", "Другата страна на полноќта", "Ништо не е вечно"... Повеќето од овие сум ги читала на српско-хрватски, бидејќи не можев да ги најдам на македонски јазик.
Сите книги ме оставиле без здив...
Посебно ми се допаѓа Гневот на ангелите

 

Значи, ги имам читано скоро истите кои ги наброја ^Лејди, и тоа исто на српско-хрватски. На македонски ја читав „Крвна врска“ и можеби затоа што беше на македонски најдобро ја разбрав и најубав впечаток ми остави.
Да имам можност - би читала уште од него. Ми се допаѓа начинот на кој пишува.

 

Епа вака сакам да ве прашам нешто тие што сте ја прочитале Раскажими ги соништата од Шелдон дали Ашли на крајот се излекува од болеста. Чудно ми беше затоа што кога излезе и кога се качи во возот пак ја пеење песничката што ја пееше Тони. Книгава ја прочитав пред некои 8-9 месеци, многу е добра им ја препорачувам на тие што не ја прочитале.

 

Па јас како што ја разбрав книгата,Тони е вистинската личност,а Ашли и Алет(така беше мислам)и се тие другите идентитети,што значи Тони цело време се криела зад нив.Не знам како да ти објаснам,јас за себе си сфаќам

 

Исто и јас така мислам, затоа и прашав. И како што сфатив Ашли е вистинската личност а Тони и Алет се другите две

 

и јас одамна ја имам читано. Ешли не се излечи, мислам дека тоа во болницата се беше маска колку само да излезе и да се освети на татко и

 

Од Сидни Шелдон до сега ја имам прочитано само Раскажи ми ги соништата.

Ми се допадна, само крајот не го сфатив убаво дали е излечена или не, ама благодарение на Rainbow сега ми се разјасни

Штом ја пее песничката на крај, а плус тргна да оди накај татко и, значи личноста Тони преовладала и најверојатно нема да се смири се додека не го убие татко и.

 

Да се надоврзам на коментарите, таа не се излечи и тоа го заклучив не само поради песничката, несли се сеќавате дека беше пратена да живее таму кај што си живееше со услов од време на време да ја прегледува психијатар и да и да има терапија, но на последната страна вели таа се качи во воз за незнам кое место беше точно ама знам дека беше местото каде што рече предходно дека таму живее сега татко и...значи таа тргна да го докрајчи, лечењето беше фарса.

 

a дали си ја прочитала неговата автобиографија

 

RainBow ја имаш ли читано Господар на играта од Шелдон?
Во библиотеката каде што сум зачленета ја нема, ама се надевам дека на саемот ќе ја најдам.

Инаку што мислите за Полноноќни спомени, оваа книга е втор дел од Другата страна на полноќ, но толку е добро напишана што не ни можеш да препознаеш дека е втор дел. Книгата е пре преубава.