Синдром - "Што ќе кажат луѓето"

Ако речам дека сум тотално имуна на ова - ќе излажам.
Јас сум свесна дека треба да игнорирам озборувања, но признавам дека длабоко во себе може и да ме повреди тоа и со денови да ми влијае на расположение.
На животни одлуки не може да ми влијае, ама дека би ми било тешко не негирам.
Критики прифаќам, доколку сметам дека се добронамерни.

Сакам да бидам од оние луѓе на кои им е баш гајле за овој синдром, ама не сум и се плашам дека никогаш нема да бидам. Многу сум емотивна, плачка и секогаш за се вината ја барам во себе .

 

Како тоа не се замарате што ќе кажат другите кога вие секогаш сте тие другите што имаат да кажат нешто и тоа не само еднаш туку често пати.

За мене лично ова го игнорирам,за мене се едноставно луѓе без свои животи.

 

Сите македонци имаме барем 20 посто дека се замараме шо ке кажат за нас

 

Од моето досегашно животно искуство сметам дека кој ќе каже дека не го интересира што ќе кажат другите - лаже!
Е сега некој го интересира повеќе, некој помалку, некој за некои постапки или ситуации навистина не го интересира затоа што не им се нешто приоритетни во животот, ама пак затоа за други ситуации и постапки што им се важни и те како ги интересира што ќе кажат луѓето. Трети пак исто така навистина не ги интересира што ќе каже да речам општата маса луѓе ама и те како ги интересира што ќе кажат блиските т.е. оние што ги сакаме и ни значат. Четврти пак се мешавина од сите три интересирања претходно објаснети.

АМА сите ги интересира!

Всушност, сите ние што велиме дека не не' интересира (а веруавам дека 98% од луѓето барем еднаш го рекле тоа), го велиме тоа затоа што сакаме да не не' интересира и се трудиме да е така, одлучуваме да живееме така, ама кога ќе дојде ситуација да го практикуваме тоа што го сакаме, за кое сме се одлучиле, некако како да паѓа во вода.
Оти мислам така?
Па сум се изнаслушала како не ги интересира што ќе кажат луѓето, ама гледајки го нивниот начин на живот, постапките, однесувањата, бирањето на зборови и слично ми го докажува спротивното.

 

Воопшто не ми е грижа што ќе кажат другите. Јас живеам свој живот, не ме интересира, дали некому се допаѓа или не. Одамна престанав да мислам кој и што ќе каже. На крајот од денот никој не иде кај некој, да му ги решава проблемите или да му е драго што си океј во животот. Секој за себе. Оговарања, оцрнувња , филмови, претпоставки има колку ти душа сака на еден обичен форум, пример во тема -мак. јавни фаци. Оговарање луѓе што не ги познаваш, лично со изговор оти дошле за забава на темата ми е.
Во реален живот , најверојатно знаат кој комшија , какви гаќи носи. Тоа е знак што народ сме,од себе не тргнуваш, а покжуваш со прст кон сосема некој друг.
Нека си стојат подалеку од мене и јас од нив, вакви створови не ми се потребни во животот.
Јас одлучувам и ги сносам последиците на мој грб, не ги носи комшијата,пример.

 

N se druzam so bilo kogo pa da ne mi e bas gajle kako se odnesuvam.

I te kako mi e vazno koi postapki I zborovi gi izbiram, ne bi sakala moite priateli I kolegi da go smenat mislenjeto za mene I da me otfrlat.
Isto I jas gi izbiram samo po mene kvalitetnite luge koi prvat kvalitetni zivotni cekori, kulturno se odnesuvaat I se trudat neso da postignat.
Na kraj kraeva socialni sustestva sme I te kako vazno ni e mislenjeto od masata.

Ima edna kniga koja ja procitav pred nekoe vreme I imase mnogu ubavo objasnuvanje sto se krie I koj se krie pozadi toa "ne mi e gajle sto misli okolinata".
Knigava ja imam doma I denovive ke se potrudam da go najdam toj pasos I ke go postiram pa mozebi na nekoj ke mu pomogne da se pronajde sebesi.

 

Не ми е гајле што мислат другите... впрочем, оние кои ме читаат по темите, многу добро знаат дека отскокнувам од повеќето регулативи и сум 'озлогласена'.
Мој живот, мои правила. На оние кои не им се допаѓам, нека се тргнат понастрана од мене.

 

Родители, деца и професионалност, не спаѓаат во оваа тема.

 

Еве мој човек што ги приметил светиците на форумот

Конкретно на форумот,јас најмногу се замарам во темите поврзани со магии, а во останатите теми каде имам коментирано, други се замараат со мене и ме цитираат без претходно јас да сум им посветила внимание.

И така среќно си живееме во виртуелниот свет

Добро ајде сега конкретно на темава:

Да, синдромот што ќе кажат моиве од дома и те како е присутен во мојот живот, иако јас сум таа која одлучува на крај што и како и гледам да ја ублажам ситуацијата кога доаѓа до несогласувања.

Се останато што не е крвно поврзано со мене нема никакво влијание колку и да се труди. Кај мене преовладува синдромот "ладен германец ".

 

Со толку незамарање и ладни Германци, некако многу драми има по форумот

 

Едукација се вика тоа.

 

Што ќе помислеле луѓето? Што ќе кажеле? Па чекајте малку јас за луѓето живеам или за замата себе? Значи ме нервира зошто е вака кај мене во местото кај што живеам. Незнам дали секаде е вака? По другите градови по големи , надвор од државава. Во соседните земји? Или можеби подалеку? Ме интересира дали по Америка Аврстралија живеат како нас. Дали го има таму тоа Што ќе кажат луѓето? Секој нека си гледа пред носот и нека не се замара со животот на другите луѓе, затоа што некој ако се замара со животот на друг па како живее, како се понаша очигледно нема свој живот. А јас одамна не се замарам со тоа што што ќе кажат луѓето!

 

Се додека мојата волја и свесни постапки не влијаат, не штетат или на било кој друг начин не ги засегаат другите, не ми значи нивното мислење.
Во сите други случаи, а често се случува, да ми значи.

На пример, прашувам другарка за искрено мислење кој фустан ми стои подобро. Сега, можеби пред неа не ми е гајле ако изгледам како накитено свинче, ама прашувам со цел да добијам претстава како изгледам во очите на другите луѓе и како мојата појава би влијаела на впечатокот и доживувањето за мене. Сакала или нејќела јас, чим прашувам, изгледа битно ми е.

 

Ако веруваш уопште не ми е гајле што зборувале или зборуваат. Може сум друг карактер ама тоа ич не ме допира може слободно да зборуваат мене ми е смешно стварно а верувај барем јас мислам дека сум саглам со паметот мислам дека ништо не ми фали..

 

Зависи кои луѓе. Мислењата на тие во потесен круг (семејство, пријатели, партнер) донекаде ми се битни бидејќи на некој начин меѓусебно си влијаеме во животите. Дури и да не се сложувам со нив, ќе ме копка тоа што ќе го кажат, едноставно бидејќи ги сметам за битни луѓе во животот дури и да не признавам јавно. Битно ми е донекаде и мислењето, засега бидејќи уште студирам, на професорите затоа што тоа е поврзано со мене и моите успеси и сакам да се докажам дека можам, дека давам се од себе, а не затоа што ми значат на лично ниво.

Тотално небитни мислења ми се општо на пошироката околина, комшиите, познаниците, дури и некои роднини, луѓето што на никаков начин не придонесуваат и не влијаат на мојот живот и тие што не се замараат како сум, ниту за кои јас се замарам и ме интересира. Порано многу ми беше битно ако имаше озборување за мене од страна на овие луѓе, сега воопшто не ми е гајле што тие мислат за мене.

 

Ко што постои овој синдром постои и синдром покажување со прст.
Секогаш си или во тој или во другиот.
Не дека се протресувам што ќе кажат другите ама гледам и да не им паднам во очи.
Се на се гледам да водам мирен живот каде оџакот ми чури право а луѓето ако најдат нешто да речат слободно нека си кажат.