Синдром - "Што ќе кажат луѓето"

Порано ми било битно што ќе кажат другите.
Сега не се потресувам толку,скоро ич.

 

Родители задолжени до гуша од кредити , мора да се направи матурска со 100 гости , мора да се носи фустан од 500 евра и да се има уште 2 настрана за пресоблечување, па како така бе, што ќе кажат другите, срамота е со 1 фустан. Изгледа правилото кај нас е – колку посиромашни сме, толку повеќе треба да се покажеме пред народот.Целиот труд е за другите, што ќе кажат роднините, сосетките, колешките од работа, пријателите. И секоја наредна пригода е се по вештачка зачинета со присилена еуфоруја. До кога вака бе? До кога ќе ги поминуваме најубавите моменти во животот, не како ние сакаме , туку како мораме, за да нели не се посрамотиме пред народот? Ова не е обична болест, ова е епидемија , а лек? Лек изгледа нема..

 

Нормално дека никој не е имун на туѓото мислење – во најмала рака, секој човек има одреден број на личности во својот живот кои ги почитува и чие мислење го цени и секако дека сака и тие да имаат добро мислење за него – сепак, човекот е социјално суштество и голем дел од својата самоафирмација ја остварува преку туѓото одобрување.

Од друга страна, феноменот „Што ќе кажат луѓето?“ е нешто сосема друго. Според мене, луѓето често пати ја користат оваа фраза за да искажат неодобрување, а притоа товарот и одговорноста за критиката да ја префрлат на некој друг, т.е. „луѓето“.

Нешто слично како родителите кои на децата им викаат „Не се дери на цел глас, сега ќе дојде чичко полицаец“ или „Биди мирен, инаку ќе те земе баба Рога“ – во прашање е префрлање на одговорност за нешто негативно на некој друг.

Родителот кој на разведената ќерка ѝ вика „А бе, ја би те примил дома, ама што ќе речат комшиите“ всушност го проектира сопствениот став врз нив и во суштина и самиот смета дека не е во ред разведена ќерка да се врати да живее со родителите. Ама кога ќе го срочи на овој начин, испаѓа дека тој е добриот, он радо би ја примил назад, ама ете, пусти и клети малограѓански комшии, после нема да бидат на раат од нив.

Човек кој е сигурен во своите одлуки и постапки не се замара со мислењето на луѓе кои не му се битни во животот и чие мислење не го цени. А човек кој прави или не прави нешто само поради туѓите предрасуди и малограѓанштина – „Што ќе кажат луѓето?“ – длабоко во себе е ист таков малограѓанин, со истите предрасуди.

 

Оваа пост - југословенска малограѓанштина со заминувањето на старите генерации сѐ повеќе се истребува. Младите денес многу помалку се суштински засегнати со банални проблематики како туѓи прељуби, дрес кодови и животи. Но, не затоа што сме поинакви, ултра модерни, прогресивни и емоционално свесни, туку затоа што динамичното темпо наложи да станеме премногу егоцентрично заробени во себе, па следствено на тоа да немаме време да водиме грижа за нечии туѓи навики и однесувања.

Во секој случај, позитивната страна е што се става крај на лошо пренесените навики и обичаи, и што овој генерациски бран поставува нови столбови кој ги засенува негативните страни од традицијата. Но, негативната е што во некои ситуации етапно се движиме кон нова екстремност, па токму тоа ,,не гледање во туѓ двор" доведува до тоа да човек паднат на асфалт бива одминат без да му биде укажана грижа.

Сега веројатно би рекле дека не може да се направи паралела, но не е баш така.
Знаете, постои разлика од озборување и критикување, до надмоќна летаргична и снобовска одбојност за пружање универзална помош во ситуации кога е вистински неопходна.

..Kако што веќе се изјаснивте повеќето од вас, да, веројатно секој од нас може да каже дека не му е гајле што мислат другите, но не може да негира дека неговата крајна одлука (независно за што станува збор), ќе биде лично негова, во потполност апстрахирана од туѓите надежи и очекувања, зошто тоа едноставно не функционира така.

 

Јас не верувам дека на мнозинството од вас баш и не им е гајле. Ама нека е..

Не ми е гајле какво мислење имаат комшиите на долг рок за моите постапки, но некогаш ми доаѓа непријатно кога ќе си слушнам муабет зад грб.
Нивниот муабет секако нема да влијае врз моите понатамошни постапки, но ќе направи за миг да се запрашам зошто мислат како што мислат..зошто сум им тема на муабет..

Моите одлуки се само мои, иако се консултирам со партнерот за некои од нив, имам одврзани раце и бескрајна слобода од негова страна, па затоа без туѓо влијание одлучувам како што одлучувам. И се држам до тоа без разлика на туѓите мислења..

 

Од луѓе што "не им е битно" што ќе кажат другите, најаки ми се тие што се цврсто убедени дека не им е битно, секогаш се во I don't give a fuck фазон, шеруваат статуси и сториња од типот "небитни сте, гонете се во три лепе, позади добриот коњ прашина се крева" итн. А истиве овие уствари, прогласуваат востание истиот момент кога ќе чујат лош муабет за нив.

 

Jas se uste go nosam vo sebe toj sindrom na moi 38 godini koj moze da bide i precka za ostvaruvanje na nekoi nasi potajni zelbi,koisto popodrobno se iskazani od moja strana na temata "Devojki koi na maskite im priogjaat prvi",no smetam deka ovoj sindrom e i nacin za kontroliranje na samovolijata,anarhijata...Od edna strana super e da imas slobodna volja i da si gi sledis instinktite,da si gi realiziras mectite ama bitni se i postapkite preku koi ke dojdes do posakuvanata cel,dali gazis preku lesovi za da dojdes do toa,dali sekogas celta gi opravduva sredstvata ili postojat i pravila,koisto gi nametnuva opstestvoto i cesto za da ne se cuvstvuvame kako crna ovca za da se vklopime gi prifakjame i nie.So ova ne sakam da kazam deka treba da im robuvame na diktatite od opstestvoto tuku da imame umereno vaganje na rabotite.znaci spored mene receptot za da se izbegne neprijatnoto cuvstvo,sindromot na toa sto ke kazat drugite za tebe e umerenost vo se.Taka e za se vo zivotot.Jas licno povekje im ugoduvam na drugite otkolku sebesi ama kako sto povekjeto od vas istaknuvaat,sekomu ne mozes da mu ugodis kolku i da postapuvas ispravno i covecki.Ama bitno e da sfatime deka problemot ne e vo nas ako nekoj ne gi ceni vasite napori za harmonicen odnos so site tuku deka nekoj si ima problemi koi mu tezat pa se mu preci.Tie sto ne mozat da ja odrzuvaat umerenosta im se prostuva i ako povremeno kasnuvaat od zabranetoto ovosje Toa bi bilo toa.

 

Не сум имуна кога станува збор за блиски и нивното мислење. За небитни не се замарам, но за блиските сепак ме погаѓаат некои работи и зборови. Ќе излажам ако кажам дека не ми значи што ќе кажат другите, но само кога се работи за луѓе што ми значат.

 

Не ме погаѓа туѓо мислење у задње време ама ич .
Колку што порано ми беше битно што ќе каже народ-толку сега не ме занима.
Само синот и ќерката ,нивното мислење-другите нека млатат празна слама

 

Мене пак во последно време ми бодат очи оние луѓе кои мислат дека секоја нивна постапка се следи од луѓето околу нив и дека некој воопшто се замара со тоа што прават.
Инаку убаво е да чуете позитивна критика но одамна веќе негативните не ме допираат.

 

Секако дека сите ние како општествени битија сакаме и се стремиме да бидеме дел од одреден општествен круг и притоа за да се вклопиме мораме да исполниме некои норми или да покажеме унифицираност и припадност.
Притоа, сакаме и да си останиме и доследни на себе и да не го изгубиме сопствениот идентитет.
Навидум звучи едноставно, но воопшто не е.
Во свет во кој е нормално ако сите дубат на раце да го правиме и ние тоа зошто ако само ние стоиме на нозе и сме уверени дека е тоа исправно а сите грешат сепак мнозинството ја има моќта и тогаш ние ќе бидеме обележани како различни, чудни и ненормални.
Сепак, често од скоро секого слушаме " па не живеам јас за народот " а од друга страна истите тие толку често и велат " што ќе речат другите ".
Мојот живот е само мој, нели?? Епа не е баш така. Освен што сум јас за себе лично и персонално Бубале, покрај тоа сум нечија ќерка/ внука и сум единка од целината Бубаловски па автоматски со секое мое делување ги презентирам и нив. Покрај тоа сум мајка и одговорноста за моите дела се тродуплира - се што правам правам во име на себе + 3 деца. Како член на работна организација презентирам кодекс на истата, како жител на заедницата исто така итн...
Но сепак, се додека не го кршам правниот и моралниот закон за себе или оние на чија заедница припаѓам, не се замарам воопшто што ќе кажат луѓето!
Не ми одеше бракот и се разведов - и сега шо ќе кажат другите треба да ме дефинира??
Имам три деца но и 30 години и понекогаш, кога децата се згрижени со другиот родител ќе излезам на пијачка - зар тоа што сум родила деца ме жигосало да немам пристап во кафич??

Накратко - се додека не прекршувам некој закон или не унаказувам нечиј живот :

 

Мислам стварно нема потреба од реферати,
Овој синдром не е присутен кај мене толку

 

Македонски синдром....ШТО ЌЕ КАЖАТ ЛУЃЕТО......абе види вака..ако кажат вистина, ќе премолчам а ако кажат лага..Урлам, пцујам и одам на дуел под итно.....кххх..они мене...ма несмеат во уста да ме стават....

 

Сакав пред 2-3дена да пишам не се замарам и не ме интересира се до преска кога се фатив како сакав да му кажам на мм да ме опревда пред свекрвата за нешто После си реков еј жено 2000км сте далеку што се замараш.Стварно не се замарам од пред 2 недели со никој дури ни со моите родители.Сите се на игнор, па цело здравје ми отиде трудејќи се да им угодам и на крај пак ништо.Затоа сега гледам само за мене

 

Овој синдром само во Македонија го има т.е на Балканот. Како и она: Ме уби промајата. Глупости. Јас не се замарам многу. Поубав ми е животот ко не се оптерерувам со вакви глупости.

 

Воопшто не се замарам што ќе кажат луѓето. Како и да направиш нив не ќе му чини и посекако ќе зборуваат.

 

Одлика на македонскиот менталитет, малограѓанштина, провинцијализам, нешто што најмногу ме иритира, мразам такви сфаќања и такво однесување.

 

зависи што, како...
исправни се мислења од типот -- „тој/таа треба да носи алишта во јавност“ (за комплетно или скоро голи луѓе)
не се исправни од типот -- „тоа парче облека лошо стои“ (секој има право на личен стил)

 

Сакаш некој да ти кажува како да се облекуваш?

 

допишав дека секој има право да се облекува како сака.
мој единствен критериум за алиштата е да се носат во јавноста,... да не се луѓето голи на сред град.