Сиромаштија, личен неуспех или вина на општеството?.

Дали сиромаштијата е личен неуспех или вина на општеството? Дали сами сме виновни што сме се довеле во ситуација да неможеме да обезбедиме „нормален“ живот на семејството, па полесно ни е да најдеме оправдување обвинувајки го општеството, или општеството е тоа кое треба да ни обезбеди нормален живот? Јас неможам да сватам како може здрав, прав човек да неможе да се снајде да обезбеди кров над глава и колку толку нормален живот на семејството. Тука не ги вбројувам болните луге, хендикепираните на кои навистина треба да им помогне државата. Знаете ли дека постојат луге од 30-40 години што се вели на вол опаш ке му истегнат а земаат социјална помош? Или оние што створиле еден куп деца а немаат ни кука ни ништо па плачат по телевизии да им помогнат.
Еве ова се само неколку нафрлени работи кои немора да ги земате во предвид, битно е да го кажете вашето мислење на темата: Дали сме сами виновни за сопствената сиромаштија или вината е кај општеството.

 

Државата има и тоа каков удел за денешнава сиромаштија.
Значи млад, здрав човек што може и сака да работи не може затоа што НЕМА работа. И тоа е единствено по “заслуга“ на нашава ни “држава“ и тие кои раководат со неа.
Младиве луѓе вложуваат во себе, трошат и средства и време а богами и нерви за да се образуваат, а кога ќе дојде време да им се исплати целиот тој труд и инвестиција неможат да најдат работа. Значи не зборуваме за било каква работа (иако и таа тешко може да се најде, и да те искористува некој приватник, кој има завршено основно или едвај средно образование), туку работа која е пристојна и доликува на образованието, титулата која ја стекнала личноста, работа во која може да се напредува, со солидна плата. Жалосно и срамота е што на 25 па и повеќе годишна возраст една образована личност во Македонија неможе да се осамостои, а камо ли да основа и да издржува семејство. Дефинитивно ВИНАТА Е ВО ОПШТЕСТВОТО!

 

Не би се согласила со тебе дека држаата е таа која треба да ни обезбеди работа, напротив ако си толку образована ти трба да бидеш самата способна со својот квалитет да си обезбедиш работа, а не државата, бидејки ако си доволно способна ти треба да покренеш иницијатива а не да чекаш државата да те стави во администрација, бидејки ако чекаш државата да те вработи таа може да те вработи само во администрација, неможе да те вработи во приватна фирма.
Исто така стекнав впечаток дека ти си поборник на она, дека подобро да седиш дома и земаш социјална помош отколку да раотиш било што.
Прво, не постои соодветна и не соодветна работа, постои работа која ја работиш со љубов и работа која ја работиш само колку да се рече. Со твојот пост мислам дека ги навреди сите они кои работат работа можеби не соодверна за своето образование но ја работат таа работа со љубов.
Тоа е проблемот кај нас што уште не пркнати веднаш сакаме нешто да ни се исплати, знаеш ли колку млади луге лежат дома и чекаат од своите родители да им дадат пари и за улошки? Зошто тие луге не би работеле било што, текстил, продавница...... небитно што завршиле факултет. Зарем тие луге што ја работат таа работа се помалку вредни? Не драга моја, тие вредат многу повеќе од оние кои мислат дека завршиле факултет и со самото тоа многу повеќе вредат. Верувај ми голем дел од тие кои себеси се сметаат за факултетски образовани да отидат во странство не би ги пуштиле ниту тоалет да чистат, самото дипломирање незначи дека имаш менаџерски способности, способности з организација.....
Но небитно, мојот став е јасен, подобро 10000 заработени чесно и со своја пот отколку да живееш како паразит чеајки од родителите или државата.

 

Од двеве мислења, едното оди во една крајност, а другото во друга. Aко едното ги дискриминира оние со факултет кои работат работа која не одговара на нивниот образовен профил со љубов, другото ги дискриминира и навредува оние кои вложиле во сопственото образование и (природно и нормално) сакаат практично искуство во работа и дејност за која се веќе теоретски и малку практично потковани. Значи, штом толку вложиле, нормално и очекувано е да е нешто кое тие сакаат да го работат. И не, не се паразити кои чекаат влошки од мама (мислам пресурово е да се каже такво нешто на некој кој, едноставно, не може да најде работа а самата таа личност си знае колку и` е тешко што мора тато да и` купува цигари а мама влошки). Решеноста да се оди на студии е мошне сериозна одлука, во која се учи многу како за сопствената струка, така и за одговорноста, експедитивноста, колегијалноста и др. Така што, немојте да зборувате за дискриминација кога тоа самите го правите.

Нејсе, мојот став е некаде измеѓу.

Премногу е сложена сиромаштијата како појава за да се разгледува од еден аспект - само општеството, само поединецот или само ситуацијата. Во секоја приказна, секој фактор си има различен удел во оваа состојба. Еден период можеби општеството има поголем удел, друг период самата индивидуа, трет период работи кои не можат да се предвидат и тн и тн.

Но, со самото тоа што и во општеството се јавуваат промени, како и во карактерот на самите индивидуи, ова не е перманентна појава и вечно обележје.

Старите имаат една изрека „Никој не е сиромашен по втор пат.“ Не би да одам во разглабање на вистинитоста и буквалната интерпретација на истата, но ова го знам: промените се дел од животниот век и процес на се` околу нас. Она со што ние може да придонесеме е да негуваме и развиваме силна воља за промена на нашата состојба. Кога таа промена ќе се случи, пола од работата е готова. Секако, од голема важност се и надворешните фактори, поддршката пред се` од најблиските, а и од самата заедница и нејзините авторитети. Но со воља и стремеж кон менување на самите себеси, побезболно и попозитивно за нас ќе ги дочекаме и промените околу нас.

Значи, промената треба да започне од самите нас, но далеку од тоа дека тоа би било доволно. Освен внатрешна, мора да има и надворешна поддршка. Со други зборови, џабе добри услови ако не умееш да ги искористиш во твоја полза и џабе способности кога некој ти ја држи вратата заклучена.

 

Извини ама тука не се работи за мене, туку општо за ситуацијава во државава. Не знам од каде си стекнала таков впечаток дека не сакам да работам, и дека сметам дека е подобро да се зема социјална помош (која во нашава земја е мизерна, значи и тоа не може да обезбеди државава) одколку да се работи билошто. Секако дека не чекам од државата или некоја политичка партија да ме вработи во администрација, затоа што ако чекам на тоа...ќе се изначекам. Проблемот е токму во тоа! Дури и таа “било каква“ работа ЈА НЕМА.
И те молам кажи ми како, КАКО САМА ДА СИ ОБЕЗБЕДАМ РАБОТА во ваква држава? Да почнам приватен бизнис и да плаќам казни кога ќе им се испразни државната каса па им требаат по неколку илјади евра од секое дуќанче?! Или да рмбам по 12 саати дневно кај некој приватник за мизерни пари? Извини ама секој си има чест и самопочит.

 

Никој не кажа дека некој е повеќе, а некој помалку вреден, и дека веднаш по завршување на образование треба да се биде менаџер, туку дека не може ни да се пркне. Ако некој од мојот пост извлекол таков заклучок тогаш треба повторно да го прочита за да ја сфати поентата. Значи, јас викам работа си е работа и нема срам од неа ако е чесна и дека е подобро 10000 заработени чесно отколку да се седи дома на грб на родителите (а од каде и родителите ќе најдат?). Но, што побргу со тие 10000? Сметки, кредити, или храна, облека? И дали со тие 10000 може да се издржува семејство?
Проблемот е што млад образован човек во оваа држава неможе да се осамостои само со 10000 и без помош од родителите.

 

Зошто тие луге не би работеле било што, текстил, продавница...... небитно што завршиле факултет. Зарем тие луге што ја работат таа работа се помалку вредни? Не драга моја, тие вредат многу повеќе од оние кои мислат дека завршиле факултет и со самото тоа многу повеќе вредат.

Е ја претера со муабетот со факултет да работи како шивачка. Кажи со кој со Електро, со Медицински, со Филолошки? Како прво таму и да имаш волја многу тешко ќе се вклопиш, бараат некоај си норма која само искусен работник ќе ја одработи за 6-7.000. На неискусни ќе им дадат 3-4.000 денари, а може и џабе да и бидат 3 месеци. Не е дека не вредат луѓето што таа работа ја работат, тие се најмногу измачени, а кога ќе ги видам последни 5-6 год не купиле една маица од најфетините жално е. Секој што оди на работа убаво е барем пристојно како човек да се облече, ама толку се парите. Се што ќе заработат трошат за 2 сметки во месецот и толку.

 

Можда е глупаво да зборувам на ваква тема за своите 14, ама ете едноставно морав.
За сиромаштијата, во Македонија, тоа поделено си оди.Кај некој е личен неуспех, пошто неможеме да се пофалиме во никој случај дека во државата ни цветаат рози, значи сепак таа е виновна што не обезбедила места за оние со високо образование, туку на високи позиции ставила неписмени и неспособни луѓе.И тоа скоро во сите јавни установи е така.Нема правда.
Второто.Група луѓе кои или се немаат доволно едуцирано, или пак мислат дека ако имаат диплома во рака несмеат со прст да мрднат за да се вработат барем на некое место, бидејки има места за работа, но работа до најмногу 10000, но сепак подобро нешто отколку ништо.Првиве се мрзи, чекаат некој друг на послужавник да им донесе плата, а другите сметаат дека не се луѓе кои би работеле таква евтина работа, па чекаат да бидат примени на добро место, па макар и домашните да трпат ште та од тоа.
А ист така има и полно среќници.
Кој како си ја наредил, така ќе биде.

 

Напроти, мисла дека многу зрело размислуваш за твои години, многу позрело од некои кои што се доста постари од тебе. Јас мислам дека не секогаш треба да ја обвинуваме државата за нашиот неуспех туку треба да преземеме иницијатива и да си помогнеме самите себе. Јас се чудам како тоа факултетски образувани луге мислат дека им е испод чест да работат несоодветна работа на нивното образоание, а не се запрашале дали заслужуваат повисока функција, и дали се способни за извршување на поодговорни задачи. Според мене факултетски образувана особа треба да биде доволно способна да започне сопствен бизнис, со оглед што владата сега дава средства за самовработување, а не да чека да се бутне во администрација и да клати врата зема плата. Значи најголем проблем кај нас е што сите сакаме во администрација. Навистина неможам да сватам како некој вели: Подобро ќе бидам на грбот на моите родители отколку да работам било што, тоа неможам да го сватам, бидејки сум ги поминала сите фази во жиотот, од обичен работник па нагоре.Значи мојот став е: Да, тешки се времињата но подобро е да ризикуваме, отколку да седиме дома и кукаме над својата судбина, и да велиме како државата е крива за тоа што немаме ебан динар во џеб, или чекаме од мама да ни даде која работи во некоја фабрика, а се срамиме ние да одиме во таа иста фарика и сами да си спечалие.

 

Па, и двете.
Прво, личен неуспех затоа што не си можел да направиш нешто од својот живот. Затоа што се будали кои не можат да смислат начин за чесна заработка.
А потоа, па и државата не е некоја...Па и Грујо упорно се задолжува со прекрасните негови споменици...

А за оние на кои гордоста им е поважна од животот и не сакаат да прифатат да работат некоја „ниска“ работа...за нив треба ќотек...Па нека си ја чуваат гордоста и нека протестираат со глад.
Па, на крај, и чистењето улици е чесна работа.

 

Но грото од тие на кои сега испод чест им е да работат неои работи, израснале токму од таква работа што ја работеле нивните родители. Дали тоа значи дека се срамат и од нивните родители? Ниту чистењео на улци не е понижувачки, многу по понижувачки е да бидеш паразит и да чекаш од мајкати која со 50 и кусур години се мачи по фабрики, со разноразни болести да ти донесе парче леб, а ти како паразит се излежуваш дома. Е, тоа е понижувачки а не е понижувачки и да носиш малтер, чистиш улици, работиш во фабрика..... Во ова наше општество има работа за сите можеби со скромни приходи но може да се преживее.

 

Самата на себе си, си контрадикторна... Прочитај повторно што си напишала во првите две реченици кои ги болдирав? Значи не е дека не сакаш да работиш, ама сепак не би работела напорна физичка работа за малку пари?!?
Голем дел од моите другари и другарки работат работи кои се платени со нешто околу 10 000 денари, поточно работа во бутик, колнери, шанкери, возат такси, во некоја приватна фирма како секретари и сл., и доколку дваца работат, значи веќе имаат околу 20 000 денари со кои можат да живеат солидно... И немој да мислиш дека некој им ја нашол работата, верувај дека сите тие сами се снашле (секој од свои причини), а ти очигледно сакаш некој да ти рече: “Од утре работиш таму и таму” ...
Исто така, сакав да те прашам дали оние што работат по 12 часа, кај приватен работодавец за нешто повеќе од 9000 денари, немаат самопочит и чест?

Понатаму, приватен бизнис не се започнува одеднаш, туку доколку почнуваш од нула, првин ќе мора да се задоволиш со 10 000 месечно, и ќе се трудиш да напредуваш.

 

Очигледно дека не си ја разбрала мојата поента. Не се работи за тоа дали сакам или не сакам да работам, туку дека сакам кога ќе побарам работа да најдам вистински, важечки огласи, а не огласи кои “ради-реда“ стојат, а веќе на таа работна позиција некој работи и сакам отворање на нови работни позиции за сите граѓани (без никаква дискиминација). А ако веќе сте запнале за мене, да ви појаснам: САКАМ и РАБОТАМ ама баш таква работа која сум ја нашла сама. Ако толку добро си ги прочитала моите мислења како што ги анализираш, ќе сфатиш дека само тврдам дека Вина на општеството е нискиот, минимален животен стандард во земјава. Вина на општеството е сиромаштијата која луѓево ги тера и да крадат, и да питаат, и по канти за ѓубре да бараат, само за да преживеат. Вина на општеството е што многу тешко се наоѓа работа и тоа за минимален надомест, а што побргу со тие пари (значи многу високи даноци, казни, сметки, а минимални примања)...и молим те кажи ми како може во такво општество да се напредува?!

 

И само да ти одговорам на прашањето: Секоја чест на оние кои по 6 годишно високо образование работат по 12 часа за минимални примања, секако дека имаат самопочит и чест, само за жал немаат избор и немаат можност за напредок во оваа држава.

 

Јас проблемот не го гледам во општеството, но не велам и дека истото не е еден оф факторите кои влијаат, бидејќи сиромаштијата не може да се разгледува само од една гледна точка, сепак, јас, пред се проблемот го гледам во луѓето.
Еве за пример ќе земам луѓе, поточно професори на факултет, кои започнале од нула, немале апсолутно ништо- ниту подршка од родителите, ниту кров над главата, ниту соодветни финансиски средства, а сепак успеале да стасаат на местата на кои се сега.

 

Се додека ни зависат мн работи од надворешната политика ,не сме финасиски немоќна држава имаме мн препреки за личен успех (ова е релевантно со успехот ,некој го гледа финансиски и материјално ,некој како професионална кариера што ќе вроди со плод финансиски постепено - но се зависи кој со колку се задоволува ).Неможеш да успеваш во ништо без доволно финансии,те демотивира и кочи кога немаш услови за фазите до успехот .Да не набројувам од средно школо до фах ,магистарски докторати итн ..
Високото образование е луксуз секаде ,не го сметам секој фах завршен за високо образование во Македонија ,тоа е само добиена диплома и ништо повеќе.Професионалноста си доаѓа после вложениот труд,а факултетиве наши се како морални и повеќе вадат квантитет отколку квалитет.Затоа нема успех !
Некој напомена дека професорите од факултетите успеале ,изивни !Но не значи успех ако се вработиле и се на државна цицка цел живот се успешни.Повеќето книги што ги имаат издадено не се нивни дела тврдам 100 % (преведувани итн ) .Успешни луѓе се надогардуваат ,и прошируваат своето знаење а не гледаат само да извлечат мах материјална добивка каде што времето едноставно ги гази но нивното реноме на УСПЕШНИ ги држи .Бидејки сме Македонија никогаш нема да успеат вистинските луѓе ,секогаш ке се верува во погрешните од страв или глупост .
Во моментов што ми текнува е Симон Трпчевски, капа му симнувам за успех.Започна-л од 0 а достигна висок степен на образование,почит и кариера (се разбира и финансии )..

 

По малку и од двете , но повеќе е на општеството.
Времето во кое живееме е време на сиромаштија.Таа зема се поголеми размери.Колку и да се труди човек да обезбеди пристоен живот едноставно не може.Причини има многу.Не е се во човекот, туку...
Каде живее?
Какво му е семејството?
Кои му се пријатели?
Денес мислам дека животите на сите нас се ставаат под лупа од страна на општетството,тоа одредува кој колку да има а не ние самите освен ако сме надвор од државата.
постојат безброј луѓе кои не успеале во Mакедонија но во други земји се успешни.Kако го постигнале тоа?Мислам со сопствен труд и без некој да им пречи на патот кон успехот, како овде нашите државни институции, кои работат во полза на газдите.
Што мислите вие , што работат по цел ден по канцаларите , по партиските состаноци.

Спојлер

Еве на пример мојот сопруг е невработен 12 години.Аплицираше во Македовнски Шуми и е одбиен .Во Агенцијата пред еден месец му издадоа потврда ко бајаѓи одбивал јавно ангажирање но после моите сугестии..Дали има негов потпис дека тоа е така , кој од вработените ја завел таа евиденција,доби друга потврда во која не одбивал ништо.Ете како долгорочно невработените го немаат статусот кој и припаѓа, и какви игри играат во јавните институции.Ова е само еден пример.За примерите како газдите ѓи користат работниците а сето тоа општеството го гледа и со прст не мрднува.Ни политичарите , ни градоначалници , ни надлежните ...верувам дека ѓи има многу и сите сме сведоци, но ете си трпиме и молчиме , за разлика од поразвиените земји каде луѓето се борат за своите права, ние се плашиме, а прашајте се од што.Одговорот е од поголема сиромаштија, која ни ја наметна општеството

 

Јас ги споменав професорите од факултет, и можеби погрешно си ме сфатил, не мислам на сите професори, туку на оние кои започнале од нула, а сега се многу високо. Конкретно професор од Градежен факултет, нема издадено книга, туку има свои приватни фирми, каде нуди услуги за пари, меѓутоа никого не обврзува да користи услуга од таа фирма, бидејќи кога веќе ги спомна книгите, јасно ни е дека професорите ги приморуваат студентите да ја купат нивната книга како услов за да положат...
А верувај дека е успех да станеш професор на факултет, и не е за потценување, бидејќи за разлика од други вработувања во државното корито, за да ја добиеш именката: професор (на факултет) ти треба многу време, труд и посветеност. Ако сакаш да ме демантираш во врска со последното што го напишав, дај ми барем еден пример, каде што некој преку ноќ станал професор, без завршен факултет, магистарски и докторски студии.

 

Сакав да кажам дека од ТАКВИТЕ неможе да се успее .Работат како професори и имаат фирми ...Кога лекарите неможат да работат 2 работи исто и полицијата зошто они да бидат исклучок .Да не навлегувам во друга тема вака ...Се разбира дека имаат завршено факултети и имаат познавања,но живееле и работеле во друг систем (каде за луѓето господ шетал по земја ) и имале сите пристојан плата и услови за се .А да бидеме реални сега дали некој студент ке успее (сам )во животот без подршка финансиска од некој .Многу често се случува и самите да бидеме виновни за личниот неуспех ,но да се доизјаснам личниот неуспех независи само од нас (има мн таленти но едноставно нема кој да ги подржи,потурне и мотивира )

 

Хм... размислив доста добро за темава и според мене би рекла дека општеството е криво, односно државата. Секако не во 100% од случаевите, меѓутоа збориме за нормални луѓе кои сакаат да работат.

Зошто? Под успех јас подразбирам да успееш сам во животот и да работиш тоа што го сакаш и за што си учел, да вложуваш труд, да напредуваш и да заработуваш солидно. Е тоа е успех на тоа поле.
Некој прочитав дека спомна за работи каде што платата е да речеме премногу ниска за наш стандард. Во ред, да, може да се најде таква работа ама јас тоа не го сметам за успех, и со таа плата повторно си сиромашен.

Значи не збориме за дали некој сака или не сака да работи, збориме за работа која би била по струка, за која сме учеле, во која може да напредуваме и да заработуваме солидно и за која ќе кажеме дека сме успеале. Инаку за обична работа во маркет, во бутик итн и плата од 10 000 секој ќе се согласи да работи кога ќе види дека нема друго ама таа работа не е успех во права смисла на зборот, ниту пак ќе не' извади од сиромаштија.
И тука сега мене ми се наметнува прашањето, а зошто повеќето од младите не можат да најдат работа за која учеле, се мачеле и вложиле средства, според струка итн? Затоа што државата не им дава можност. И што на крај им преостанува на тие млади луѓе? Да работат по бутици, по маркети итн. И кој е тука виновник за нивниот неуспех? Самите они? Не би рекла. Кој е тој што не сака да работи за тоа што учел и да си зема убава платичка? Младите ли се криви што се' е денеска со врски, партиски и преку мама, тато, вујче? Така што, според мене како и да ја вртиш државата е 90% виновна за денешната ситуација. Како сакате вртете ја тоа е. Значи пак ќе напоменам збориме за успех во вистинска смисла на зборот, а не збориме за работа колку да се нешто работи. И јас лично имам работено во маркет па тоа не го сметам воопшто за некој успех во мојот живот. Успех би било кога утре ќе го завршам факултетот и кога би се вработила на место за кое јас сум учела, сум вложила труд, живци и финансии. Е тогаш ќе речам дека сум успеала, ама колку е тоа изводливо и самите знаете и гледате.

Друга работа, некој спомна за сопствена фирма или нешто свое. Не знам што да искоментирам на ова ама само би рекла дека во нашава држава ни тоа не е возможно. Кај нас нема приказни од типот на Бил Гејтс и Стив Џобс, почнале од 0 па станале успешни. Тоа кај нас е смешно да го кажеш. Од причини за сите многу добро познати.

И уште нешто што морам да кажам. Професорите на факултет исто така беа спомнати. Хм... Тврдам дека само 10% од професорите во нашава држава се навистина она што изгледаат. Тоа што имаат некаков статус во општеството и уживаат одредени права или тоа што сите мислиме дека макотрпно дошле на таа позиција воопшто не мора да значи дека е така. Повеќето и од нив дошле на таа позиција преку многу други методи само не преку образованието кое патем исто така е знак прашалник како го стекнале.