Ситуација кога сте биле без скршен денар

па, се случува повеќе пати,бидејќи во моето семејство само тато е вработен :/

 

Влегувам во продавница мислев дека имам 50 денари, и ваѓам да плаќам ништо ништо леле како се засрамив тогаш

 

Откако се омажив, ова ми се има случувано многу пати. Во тие ситуации земавме пари од татко ми. Тешко е во денешно време да издржуваш семејство со една плата.

 

Ми се има случено многу пати да останам без скршен денар ...и моментално е таква состоjбата но ке морам да почнувам да си собирам пари за недаj боже

 

Ми се има случено и тоа таман кога требаше да си одам дома со автобус, но тој ми замина. Затоа што имав повратна карта, мислев дека нема да ми требаат пари па сите си ги потрошив. Но потоа за моја среќа, се појавија едни девојчиња од моето место и им кажав дека ми замина автобусот, а такси демек не можам да најдам. Па потоа сите заедно заминавме со исто такси, а јас кутрата ај кај што немав пари, па и се понудив да платам Потоа рекоја дека јас нареден пат ќе платам, и јас што да правам се согласив

 

Ваквите ситуации, кога се нема работа и пари се многу тешки.Еднаш ни се случи иако родителите беа вработени нашиот семеен буџет беш во минус.Причината нема потреба да се пишува ама тој период цела фамилија то поминавме тешко и сами со мала помош од тетка ми.Како и да е се помина и скраја да е од такви денови.Ама Македонија си е поделена на сиромашни и богати нема средни и затоа многу често народот е во криза.

 

За мене не постоеше ваква ситуација се додека не се запишав на факултет во Скопје, а со тоа и се преселив таму. Значи вообичаен, многу чест студентски проблем. Родителите, како родители, си прават некои свои математики за тоа колку пари би ми требале мене во месецот. И праќаат пари за месецот. Но, често мене тие пари не ми стасувале, па сум седела без денар, гладна.... сум ги претресувала сите можни џепови од јакни до фармерки, од полици и фиоки до сите можни ќошиња и агли со надеж дека ќе најдам барем 5 денари, зафрлени, заборавени од некогаш... сум јадела за ручек само пире, направено само со вода (бидејчи млеко и маргарин сигурно сум немала), без леб или било каков друг додаток. Сум седела на кауч и сум плачела дека сум гладна и дека тој ден немам јадено ништо. Сум сркала ајвар, шверцовала по автобуси, ги пушев отпушоците од цигарите што претходниот ден сум ги пушела (само моите, нормално, не туѓи). И не дека ако им се јавам но моите тие ќе ме одбијат да ми пуштат пари.... едноставно не можев тоа да го направам. Имав да торшам 1000 ден неделно (не вклучувам тука копирање скрипти и такви работи), но не стасуваа, едно одење до продавница ме чинеше 300 ден, а каде се уште 6 дена во неделата? Само леб и цигари- 100 ден, ами не ќе јадам само леб, ќе земеш и нешто друго за да јадеш со лебот. На факултет и таму треба да јадам. Одење враќање со автобус- 70 ден, ќифла да купам, кафе од кафемат, цигари.... ете ти ги 150 ден..... ами не сакам јас да излезам да седнам некаде кафе да пијам? или на вечер да излезам? И не стигаат, а не можам да им речам на моите јас немам пари, не ми стасаа оти купувам цигари или оти ме фати ќеф и си купив чоколадо големо од 200 ден....
Тоа е, се мачиме на ваков начин, не е лесен животот студентски, и на крај зошто? За една диплома за која голема е веројатноста да не ни послужи за ништо.

 

Одговорна сум со парите, обично си собирам пари на страна и имам навика да си оставам некој денар во новчаник за секој случај, а и ретко си приуштувам непланирано трошење на пари за нешто што во моментот ќе ми се допадне. Пред неколку дена излегов без денар во мене и се чувствував многу лошо, потиштено. Не дека ќе потрошев да имав ама ете. Тогаш забележав дека секогаш кога ќе останам без пари се чувствувам така. Дојдов до заклучок дека можеби тоа е резултат на финансиските проблеми од детството. Како дете не ти требаат пари, меѓутоа насетуваш што се случува дома. Јас бев дете растено со леб и маргарин, често анемично. Одреден период родителите ми беа невработени и беше тешко. Кога само татко ми беше вработен на крајот на месецот беше на боледување зошто немаше 15 ден. за автобус. Колку и да се трудеа да не почувствуваме ништо од кризата, јас често наслушував од разговорите зад врата. А и дете како дете, другарка ти има убава кукла, сакаш и ти, ама наидуваш на одговорот "ајде друг пат ќе видиме, немаме пари сега." Уште ме боли кога ќе се сетам дека татко ми не можеше да ми ја купи куклата што најмногу ми допадна. Не затоа што не ја добив куклата туку затоа што сигурно му било тешко поради тоа. Само влегувавме во продавница и ја гледавме, се договоривме дека ќе ја земеме кога ќе соберам доволно пари во касичката. Парите ги собрав, продавницата се затвори, тој почина, јас пораснав...
После тоа дојдоа подобри денови од финансиски аспект, не можам да речам дека сум богата, ама нема ни да се пожалам зошто не сум останата гладна, се има за основните потреби и некое излегување, само чувствата од детството останаа.

 

Еднаш ми се случи. И тоа не мислам на „излегов и ги потрошив парите што ги имав во мене“ туку на „го потрошив цел мој буџет за тој месец“.

Прва година факултет. Настрана парите за кирија, месечно моите ми даваа по 5 000 денари. Од нив 2 000 ми одеа на сметки, 500 на автобус за еднаш да си појдам во месецот до дома, а останатите 2 500 за јадење и факултет (секој што студирал на Филолошки знае како по пола предмети една асолна книга немаме и само копираме вежби и чуда и како нема доволно литература во библиотека за сите студенти па мора да си купуваме копии од книгите кои ги работиме).
Обично ми стигнуваа. Кога доаѓав од дома, покрај куферот, носев и торбица со јадење (нешто зготвено, некоја тегла зимница, комат, колач...), се снаоѓавме со цимерите.
Излегувањата ги планирав месец-два унапред за да имам пари за некоја пијачка или кафе (среќа живеев релативно во Центар, па не плаќав превоз). Со автобус никогаш не се возев, пешачев половина час до факултет.
Ама еден месец имав повеќе трошоци на факултет и ги потрошив парите. Немав пари ни за автобус, па решив тој месец ни дома да не одам. Дома ги излажав, реков дека имам обврски, за учење имам, па затоа не си одам. Им реков само ако можат по автобус некоја торбица да ми пуштат со нешто зготвено.
Имав само 30 денари, како @referentka , и исто како неа и јас купив леб со тие пари. Имав маргарин дома.
Тој викенд бев и сама, цимерите беа заминати. Најдобрата другарка, кога ми го виде фрижидерот, ќе се онесвестеше и ќе ме убиеше што не сум и‘ кажала. Викендот го поминав кај неа дома, јадев и пиев и на нејзин и на трошок на сестра и‘. Никогаш нема да и‘ го заборавам тоа.

Кога завршив прва година, малце работев за време на летото, па заштедив пари. После почнав и стипендија да земам. Никогаш повеќе не ми се случи да останам без денар. И никому не посакувам да му се случи.

 

Средношолка бев, и мајка ми преку недела не ми даваше пари. Еден викенд се запознав со дечко постар од мене и договоривме состанок преку недела. Завршив со часови и се сретнав со него. Се надевав дека ќе биде џентлмен и ќе ја плати сметката инаку ќе пропаднев во земја од срам.

 

И κај нас имало таκва ситуација, со две мали деца од убави пρимања останав без ρабота, само јас ρаботев, дојде неκое подзадоцнето поρодилно, се потρоши заштеденото, ρабота ни јас ни мм, без здρавствено осигуρување, со мали деца, сме чеκале пелени и млеκо да ни донесат за децата нашите, сме минувале само со маκаρони и κомпиρи со мм, само за децата да има ноρмално јадење, со минимален буџет стеκнат од нашите ρодители κои помагаат κолκу можат. Сме имале денови да ми плаче дете за млеκо а да немам ни денаρ да му κупам, ден без да јадеме со мм, често κога сум излезена со децава баρаат соκче, сладолед... јас им носам од дома во шише и што имам бисκвитче или κифлиња месени. Таκа да последниве две години јас сум постојано без денаρ во мене, научија и децава , дуρи неκогаш κога имам и ќе им κупам на пρимеρ сладолед или нешто дρуго чудно им е мама да има паρи но сепаκ нити се гладни нити голи важно е да научат деκа љубовта не е во κупување се што ќе видат и деκа повρеден е сеκој момент што сме заедно отκолκу да сме побогати а да ρастат по гρадинκи или со баби. Таκа си ρазмислувам јас гледано од моето детство κога еден ден ме однесоа во гρадинκа мама почна на ρабота и цел живот тагував да сме повеκе заедно, а и ρано ја изгубив, затоа ми се поважни овие моменти κои се бесценети, ќе дојдат подобρи вρемиња.

 

Како студентка, живеев во студентски некое време, 1500 месечно за домот ми даваше дедо ми, моите 3000 за цел месец, за јадење, пат до Скопје и копирање книги. Имав за пат трошок од 400 денари, значи 2600 за цел месец. Околу 500 за книги давав. Со 2000 требаше да јадам. На ден имав по 60-70 денари за јадење. На факс одев пешки, по еден саат натаму и еден саат назад. Нема пари за месечна. За 60 денари на ден нема многу јадење, ама реално мене ми беа доста. 20 денари беше пактче посни макарани (25 беа со јајца) и кечапче мало 9 денари. Уште се сеќавам на цените. Од тоа два пати јадев. Цигари немаше, не беше можен тој луксуз. Во домот имаш за 45 денари јадење, ама затвараа после 8, а мене до 8 ми беа вежите на факс, во 9 затворено за јадење. Леб купував, по 2-3 кришки на ден со маргарин Брилијант, оној од 20 денари и сол. Мераци. Луксуз беше сирење или зденка, по една купував.
Еднаш, еден од професорите кажа дека сме правеле кривично дело ако сме му ја копирале книгата и кажа, ке ја купите, или нема да положите. 4000 денари отидоа за него. Не кажав дома, секако немаа да ми дадат, само нервози ќе беа, се позајмив пари и ЦЕЛ месец јадев од цимерката што ќе украдеше од менза. Лажеше дека сака да јаде во соба покасно и да и стават во котле. Носеше грав горе во соба или нешто слично, и јадевме двете од едно. Цел месец јадев леб кој се продава за кучиња, оној вчерашен оти пола леб беше 5 денари И малце масло на него, и на рингла да се запече, да има малку вкус. Затоа и бев 50 кила Битно преживеав месец, фала му на дебелиот идиот од професор, сега пече газ у Америка. Среќа, тој период помина.

 

Е ама ме потсети... Имаше период дома кога останавме без пари, инаку и мајка ми и и татко ми се пензионирани. Бев средно, не се сеќавам дали трета или четврта година. Залаците буквално ги делевме, едниот кратеше од себе за да има другиот. Набргу сепак се вративме во нормала.Сега сме сосема просечно семејство, имаме онолку колку што ни треба, ни премалку ни премногу.

 

ми се има случено да останам без скршен денар далеку од дома. Останав во Париз без пари, јас и другарка ми, две недели имавме само шеќер во коцки и чај за јадење. За среќа после најдов работа и конечно каснавме нешто. Само работењето на ептен празен стомак не е баш пријатно...

 

Сите сме се нашле во таква ситуација некогаш.Порано додека студирав често ми се случуваше да си останам без пари али по моја вина, собирајќи да купам нешто било облека итн па потоа да немам за друго..хихи лошо чуство, па лажев да ми пратат д дома те за она те за ова.. Сега работам и знам колку вредат парите, не се расфрлам за глупости а знам да ставам и настрана.Убаво е кога знаеш дека имаш свои. Ама секако не сум заборавила и на тоа чуство како е и кога немаш..

 

жално

 

Често ми се случувало да останам без скршен денар, што е уште потрагично секогаш сум работела.
Се сеќавам газдата ни доцнеше со плата, со колешка ми собиравме ситни парички за доручек, но ни недостасуваа па се позајмивме од иконата на Св. Никола закачена во канцеларијата се надевам дека ни опрости

 

Тоа нема да си го дозволам во животов. Го имам еден, и одбивам да го поминувам кучешки, макар биле само периоди.

 

А ако би немала излез?