Совети за развојот на деца од 3-5 години

Не верувам, вчера бевме на контрола на педијатар, редовна што одиме на пулмолог, го прегледа све викат одличен е.

Значи не можам да доисперам постелнини и алишта хахаах 3 вечери со ред.

Градинка не му се случило само дома ова. И сабајлево стана помочан и му зборвам цело време и ајде го преслеков се супер, нема мама веќе, ќе кажам, го носам во купатило после 5 минути го местам да мочка пак подмочан. Значи како стана само за тоа муабет, да кажиш ко ќе ти се мочка да да ќе кажам и ... Како тарабука да тропаше.

 

Знам дека нашите деца се на иста воздраст и нема да ти паметувам како треба да се однесуваш во одредени ситуации затоа што и ние дома поминуваме низ истата фаза ама баш скроз во истата.

Во принцип јас сум многу строга и не ги преминувам границите макар се мавал од земја. Овој период знам почестот да го казнувам и не отстапувам од тоа и има ефект. Знам некогаш и намерно да му ја прекинам играта за да видам реакција, некогаш слуша некогаш ќе кенка цел ден ама на игнор е.

Не сака да јади и пребарува, е сега сакам вака, ама не сега сакам така и настапувам во сила дека ќе седи гладен и го оставам.

Навечер легнува да спие и станува по 100 пати, ми се мочка, ми се пие вода, ми се кака, ми се јадит, ме будит цеце, ми е топло, па ми е ладно и тука веќе притисокот 200, затоа што од 9 сатот легнат до 10 се шета и збеснува, а премногу е уморен.
Секој ден зборувам, го карам, знам и да го шлапнам, знам и да го наградам,знам и да го игнорирам, да се спуштам на негово ниво, да сум над негово ниво, да го гушкам, да го трпам до максимум. Зависи како сум расположена, како е тој расположен и така се однесуваме.

 

Се дешава и кај мојата. Пред некоја недела баш мислам дека 4 дена по ред се мочаше, те во градинка, те дома навечер, сега си е пак ок. Не знам, тој период беа по одмори учителкиве, една само ги чуваше, а мојата најчесто трпи не кажува, ама ете и помина, што беше тие неколку дена не знам.

 

Исто, држам граници и некако имам чувство дека преминувам во инает.

Мислам, онака како што опиша, ако се фрла храна, земам чинија, ако има за нешто паѓање во несвест, не попуштам.
И застанувам некогаш вака и си велам, да не претеруваш?
Не дозволувам подигрување.
Си викам кој е бе родител овде, јас или ти? И си ја решавам енигмата.
Ама!
Ова трескање веќе не ми се допаѓа, и се разбираме. Особено со две деца е дупло. Второто и да е мирно, ко што и е второво мое, учи од ѕверов поголем и презема од него начини.
А и комбинацијата две машки сигурно е за нијанса понапорна, оти...две машки.
Некогаш сакам исто да го тренирам, намерно не давам нешто, намерно оддолжувам и слично, за да се учи, да почека, да е потрпелив, да може да се носи со фрустрација и сл.
И често се фаќам како имам двоумење внатре во мене, дали да му дадам тоа што бара или да не дозволувам.

Сестра ми ми вели многу сум била контраш, е што сеа тоа така да му велам, па дете е дај му. Ти велам немаше вакви проблеми во однесувањето со твоите деца, бубачки беа.
Ситуација од ручек. Го враќа дедо му дома и влегува разбојников: кај е мама? Кааај е мааамааа.
Еве сум, во кујна.
Доаѓа во кујна.
Ќе одиме на количиња, да возам кола, сакам, сааакаааам сега одма.
Велам јадам сега, не може.
Кога когаа сакам сегааа, ааааа
Се треска, се врти, урла, вреска како пожар да има. Како да опишам колку е тоа гласно?
Доаѓа татко му го фаќа за партал и го носи во детска да се смири.
Се тутна во кревет и ќутеше.

Дали да дозволам дерење? Не.
Во зграда сум, не е пријатно. Испаѓа дека сам расте дома.
Дали да станам и одма да го однесам на количиња? Не. Вчера возеше веќе.

Му објаснуваш неколкупати. Нема успех. А вреска. Нема начин да се запре. Е па го фаќаш фино го зграпчуваш и го надвикуваш за да го скротиш.
Ко еж во дупка беше во кревет.

А дојде јуни, лето, како споулавено е.
И верувајте се преиспитувам цело време. Што ми е работа, мајка...
Ама мозокот ми е каша, особено од некои совети од една мајка што следам, ама добро таа е со школо за вакви состојби, ајде ѝ давам кредит за паметна личност.

Јас навистина не знам како да го ојачам детево.
Инаку, сѐ памти, сѐ забележува, памти што сум рекла, што кај видел, се сети на едно играче кое е прибрано веќе 2 години и повеќе. Со него играше како бебе, а потоа и брат му. Ама како се сети не знам.

Сѐ сака да провери, да види, да мирисне, да се осигура.
Вчера малку порано го врати дедо му и кога видовме со маж ми од прозорец, ко скиснати, аии доаѓа детево викаме е до толку сме.
Мал тиранин е.

 

@elenaklasik ,само нафрлам идеи ама дали би помогнало да имаш фиксиран распоред на неделата, денот или било како?
Како календар, пример понеделник возиме количиња, вторник е ден за на сладолед, среда за пазарење...
Да знае што го очекува секој ден.

Вака кога те читам едно што е дете уште, друго стварно од страна изгледа како да е ептен разгалено, дали од вас или од околината ( баби, дедовци).

И како се однесува во градинка? Дали таму има поплаки?
Исто со братчето како се однесува? Да не се јавува љубомора што братчето не оди во градинка и е дома цело време, ( претпоставувам е дома). Може си мисли правите којзнае што со него.

 

Во градинка баш вчера, четвртокот кога го земав, прашав каков е.
Рече добар е, и кога ќе го искарам слуша, следи, не се тепа, во ред е.
А дома си е вампирче.

Еве вчера вечерта легнав јас со него да го заспивам.
Обично лежи до него татко му, јас со помалиот. Ама татко му беше втора смена на работа и јас бев со големиов, а мајка ми со малиот.
Некако го насмеав, читавме книга, го гушнав, ми раскажа за градинка и одма подруго, смекна некако.
Си велам, мислам дека му фалам јас. Бидејќи цело време сум некако како онака спрема него.
Татко му го носи, го зема од градинка, татко му лежи до него за заспивање, испаѓа сѐ татко му, јас мал ден.
И вчера ми светна, дали можда му фали моето присуство а не сум забележала?
Инаку си писка, да, особено периодов ептен појачано.
За разгален, не знам.
Она класичното не. Со лигавење, со посебни подароци или нешто издвојување - не.
Баби и дедовци, хм, не ги гледа многу.
Ама и тој си е некако дете со кочница. Пример кај баба му и дедо му по татко, му велат 3 оревчиња, 2 коцки чоколадо ќе јадеш и прифаќа, не се буни.
Некако ред и предвидливост изгледа сака.
Можда добро е то ко идеја за различен распоред, ако имам прилика ќе го направам.
Со брат му го сака, го планира за шетање, за играње, некогаш е љубоморен му вели бегај, да те изведат волци во шума...и сл.
Ама главно вака го засака, го гушка, од сѐ по малку.

 

10000%
Знам затоа што го имам истото дете дома. Кај мене помага само време поминато, ама свесно наменето, целосно да се посветам, навистина да го слушам и да си ги прераскажуваме заедничките моменти додека сум со бебенцата или не можам да му се посветам и си закажуваме нови интересни работи додека сум зафатена и така е задоволен.
Викање, не не не, карање, забрани, кај нас само прават полошо и ако тргне денот така нема враќање. Пробајте да се однесувате неколку дена како со возрасен, барем јас така си викам кога ми е најнапорно и кога ќе се осетам дека сум спремна за карање си викам ова е големо дете, да разговараме како со возрасен и УСПЕВА, одма е посмирен. Пробајте ќе видите, не дека нема да лудува, ама е полесно малце, ако почнам да викам НЕ НЕМОЖЕ ЗАБРАНИ, готови сме. На пример за ситуацијата со колички јас би рекла, ај да јадам само и ќе седнеме да се договоримe, ти сега си дојде, сакаш да раскажеш, да се миеш, имаш планови некои ( а во меѓувреме јадам) и или ќе се смири или ќе продолжи да вика, ама ти имаш време да одлучиш што ќе правиш, дали ќе одиш на колички, може ќе те убеди со молба, или ќе му смениш внимание на нешто друго За жал може и јас го размазувам мојот, ама секако знаеме дека имаат измешани емоции и тој искрено и навистина сака да оди на колички и тоа е огромна желба, ти не си достапна и мора да ВИКА, па ако разговор и одвлекување на внимание не успее, нека оди во соба да одмори ))