Совети, искуства од мајки за бебиња од 6-12 месеци

И мене исто со забите, што да се прави? Ми се плаче од болка, а многу сакам да а доам.

 

Мајки вчера ја однесов малава за брза помош. Никако не и паѓаше т ни со панадол, ни ефералган, ни лепенки против тт на табани, ни капење. Таму ни рекоа демек малку и било црвено грлото, но штом била мирна крвната слика (леукоцити 6), да почекам до денес како ќе биди, ако не ми препишаа антибиотик. Матичната рече нема потреба вчера утрото кога ја гледаше и дека е вирус. Вчера имаше 5 деца шо чекаа со исти симптоми, што значи има таков вирус.
Ич не ми се дава антибиотик, ама ич, најголем противник сум. А од друга стр детево ми изгоре. Еве го купив и се чудам дали да давам ил не. Си велам да почекам до утре. Вие што би направиле?
Уф колки е тешко да си мајка.

 

На нас матичната со црврно грло и тт,без кивање и кашлање ни дадеда пие антибиотик Цефаклор и секако Парацетамол за тт. Јас му го давав Цефаклорот,воопшто не размислував треба или не.
Е сега дали е исправно или не,не знам,ама по пиење антибиотик беше подобар. Побрзо да и минува,изгледа поради разболувањето и евентуално запчиња,децава ни штрајкуваа со нејадење цврста храна.

 

Ако не е многу висока температура на пр. под 39, би почекала уште еден ден, секако покриена со антипиретик.
Мајката најдобро знае Мила, прави како што ти вели инстинктот и како што ти вели др.И ако не ти е весела малата, омалаксана и без волја јас би дала.
Ама тоа јас.

 

За второ дете да ви кажам искрено, многу сакам.Уште првата недела кога се роди,реков, сакам уште едно ако ми даде Господ.Во бременоста ми беше најубаво, можеби затоа што долго ја чекав и посакував.Уживав до последен ден и покрај гадењето и двеста контроли.Малку сум мазохистична,знам
А за доењето, дур можам ќе ја дојам, најмалку до годинка ако имам млеко.Но, ги разбирам @FreeMind и @lackygirl, вашите ноќи се најдолги.Ние си трчкаме полека,а вие трчате маратон.

 

Женички , дали сте користеле производи од млеко од нашата фарма имаат страница на фб , се порачува и ти го носат до врата, наводно биле домашни сите производи. Ако сте користеле дали сте задоволни од нив .

 

Под 39 е, еве досега и без антипиретик се одржува под 38. Кога е ниска т е весела, само што не јаде.
Мене ми е дека матичната рече мн малку е црвено плус штом нема леукоцити не е бактериски, а за вирус антибиотик не помага. А и оваа од детско ми рече да не избрзувам со антибиотик со оглед на сите околности. Ќе почекам до вечер, евентуално до утре. Ако е вурус вејќе ќе попушти.
@hello-kitty.90 веројатно до тоа е што не јадат. Но и кога беше здрава не јадеше мн и матичната ми даде витамински сируп. Се надевам барем малку ќе помогни.
Ви благодарам за советите.

 

Да, ако е вирус обично до третиот ден се со температура.Затоа и не јаде.Ама барем со цицањето ќе пројде побрзо.
Знам дека твојата сака палента со јогурт,а и само јогурт ќе ја освежи.Ќе јаде пак кога ќе оздрави.
Ние имаме 6 запчиња и уште две на пат,ама многу се мачни.Гриза што ќе стигне.И исто не сака многу да јаде.Маки бебешки.

 

Т најчесто не е без 3 денови. На тоа секогаш треба да бидете спремни. Атб не е решение. Штом лекар рекол дека не сте за атб, нема потреба.

 

Јас Мила не би и дала ако оддржува стабилна температура под 39. Ќе се избори организмот сам за ден два.

Имунитетот и заслабнал. Да пробаш некој друг да ја рани? Испадни од собата каде ја ранат.
Кај мене мајка ми успешно секој пат. И мм. Штом јас и се појавам пред фаца не сака. Или ме заебава или стварно во цицка ме гледа.

 

И јас едвај чекам второ
Што побрзо поубаво да си истераме

 

Мила со помин да е. Знаеш како велат со антибиотик 1 недела, без антибиотик 7 дена како мислиш дека е правилно така прави.

 

Еј, не сум била само јас со планови за второ значи. Маж ми сака поголема разлика, јас би што побрзо. Да направи ова една година, и ќе почнам да досаѓам.
Јас на бокс додека лежев, кога ми рекоа: ајде готово, честито имаш ќерка; првата мисла ми беше дека колку и да беше напорно, еве можам да издржам, па ќе издржам уште еднаш. После 36 саата будна и 21 саат болки, ни јас не знам како можев ова да го помислам, ама ете, си стојам на зборот.
Ми летнаа 7 месеца до сега. Искрено едвај чекам уште едно да родам.

 

И јас исто страв ме фаќа, како ги читам сите жал ми е да кажам.. Мојава во еден месец 6 заба извади, втората двојка уште малце целосно, фала богу немавме никакви проблеми освен што некои денови беше малку поплачлива ама и тоа кратко беше.

 

Јас кога се отворив 10 прсти, си реков па ова било мн лесно, ќе родам уште 10.
Ама потоа кога се заглави и завршив на хитен царски на сестрите сум им викала што ми требаше и ова. Ме зафркаваа другиот ден.
Иако имав мн тежок пораѓај и уште потешко закрепнување, а и фактот дека за второ ќе мирам на царски со општа анестезија, тоа е кратко и се заборава. Но мене потешко ми е гледањето, неспиењето по цели ноќи, да немаш кој да ти помогни, да те замени да поспиеш. И ако нешто ме коси да размислам за второ дете е баш тоа што сме сами. Маж е на работа и еве како што беше случај вчера сама трчав на дежурен со болно бебе кое гори од температура. Ете тие мигови ми се стресни и ме предомислуваат. Сами дома, викенд 9 часот на вечер со бебе кое има 39 т и не паѓа. Па сама со една рака држиш бебе, со друга полниш корито и го разладуваш. Во меѓувреме спремаш торба и се што треба. Бараш маж дали може да излезе иако знаеш одговор - викенд е, нема шефови и он е одговорен за смената. Уште еднаш тивко си пцуеш, трескаш со раката да ти помине фрустрацијата, онаа слободната, зш во другата носиш бебе и сваќаш дека мора сам да се бориш со СЕ. Иако често и сама се чувствувам како дете на кое му треба некој за поддршка инутеха. Секогаш си викам да е само некој до мене, не мора нишш да прави, па дури ни совет да дава, само да знам дека ако ми се случи нешш бебе нема да е само. Ама нема..... Ете тоа мене ме плаши за второ... Порајѓајот се заборава...

 

Реално тоа е многу потешко, ама околу мене сите што збореле дека вторпат не раѓаат било заради тежок пораѓај, па затоа и мене таму ми иде мислата. Јас уште од сега му имам кажано на маж ми дека кога ќе родам второ, првово му го оставам, што знае нека прави. Ама он работи само прва смена, не е ни полни 8 саата на работа, имаме баби и дедовци на располагање, и ова првово бебе се погоди релативно мирно, стварно не можам да се жалам во споредба со мајкиве во Германија сами буквално цел ден.

 

Исто

 

А зошто немате помош мила? Нејкат или нема кој?

 

Јас вака сакам второ, моето сега е мирно, да не се подречам. Но кога ќе ми текне на царскиот,ми се лоши и ми бега мислата. Имам искривени пршлени и едвај, едвај анастезиологот успеа да ме буцне, ми кажа дека се како сунѓер. После царскиот не почнав да крварам и со тоа имав страшни контракции, никакво апче не помагаше, солзите сами течеа и таман денот да си одам дома јас се удавив во крв, стресен момент, помислив отидов јас....
Се карам себе си да почекам 3-4 години убаво да заборавам.

 

Мене некогаш ми доаѓа исто криво што сме сами за се со мм, и нормално ни иде тешко и напорно на моменти. Ама кога мајка ми или мајка му доаѓаат, сфаќам колку ни е убаво кога сме сами тројцата цело време. Не можам да трпам некој да ми се меша неповикан во ништо, иако и двете знаат каков карактер сум и не се осудуваат многу да делат совети, ама одвреме навреме се случува да кажат како тоа они нас не изгледале. Им кажав дека тоа било друго време, со други сфаќања, и дека ако они така не растеле не значи дека е најдобро и најточно. За мое бебе јас и мм само одлучуваме, никој друг.
Ама ме заморуваат нивните исти прашања по сто пати за една иста работа околу бебо, и наместо да ми помогнат, ми одмагаат и само време губам во објаснувања. Најголема помош и од двете ми е ако некогаш направат ручек за мене и мм, тоа го знаат. Мајка ми кога доаѓа на ден-два обавезно носи вакумирани тегли со јадење, а мајка му пошто е тука во градов се случува 1-2 пати неделно да ни прати ручек. И повеќе помош од тоа не ми треба.
Најмногу го сакам мирот и хаосот кога сме сами тројцата.