Совети и искуства од мајки за деца од 2-3 години

Ако е како син ми инат, ништо не пали кај него. Кога ќе заврши казната продолжува по старо.

 

Какви казни на пример функционираат кај вас?

 

Не одиме каде што сме биле договорени, нема телефон воопшто да добие, нема да отидеме каде што сме биле договорени, така да сфати дека работите кои што му значат нема да му бидат дозволени и овозможени ако се однесува лошо, се инаети некогаш, ама со тек на време разбира дека сум доследна, и дека ако се однесува лошо, нема ниту јас неговите желби да ги исполнам и ќе си добие казна.

 

Мајка ама колкаво е твоето дете?
Треба сепак да бидат на одредена возраст за да почнат да разбираат последици од постпаките и зошто се уствари казнети, на 2г не функционира баш вака, да и јас пример нема да му дадам што сака ако тоа е казна, ама тоа е само во мементот, не знае он да примени утре пример дека ако прваи тоа и тоа ќе се деси тоа.

 

И кај ќерка ми е така, не го разбира концептот на казни уште. Можеби е до возраста а може и до самото дете, не знам стварно.

 

3 е едниот, 4 ипоч другиот. Зборев за помалото, иначе со тел на време ќе си разбере, иако не се многу 2 г. и точно дека не разбираат последици на 2г. ама мора од некаде да се почне, мислам дека тоа со удирањето не е баш добра опција ниту на 2 години.

 

2 години се многу специфична возраст, проверуваат граници до каде може да одат а паралелно на тоа не разбираат концепти. Многу е тешко (барем за мене) да најдам баланс и да научам како да се поставам. Се надевам дека после 3 ќе може малце повеќе да се разбереме.

 

Не можат да разберат ако казната е после пола саат од сега, лесно им е да разберат ако има причина и последица. Еден пример: трескање по масата со дрвена играчка - ја земаш играчката веднаш, му викаш ајде ќе најдеме друго нешто да си играме. Без карање без обвинување. И го префрлам на мене, јас не сакам да ја скршиме масата и да се повредиме. Ако на пример казната е, сега ме шутираше па за пола саат нема да пуштиме цртани тоа им е тешко да си го поврзат зашто нема врска едното со другото. Ако ме сфаќаш. Инаку од две години имаат некоја логика кога трчаат ако не гледаат напред ќе се сопнат, ако трчаат накај лулашката ќе се судрат и така учат и почнуваат да внимаваат. Причина и веднаш логична последица има.

 

Многу тешка и комплицирана возраст. И голем предизвик за нас родителите. Да сме живи здрави сите само, со друго ќе се справиме. И многу значи кога ќе прочиташ различни ставови и мислења и постапки. Фала ви мамасити

 

Првата вечер без цуцла за нас беше еднаква на хорор. Очекував плачење, ама не до волку. Плачеше многу повеќе отколку кога го одбивав од доење. Буквално се одра. Прво заспа некако дури во 11, со плачење ама не толку сериозно. Околу 2 се разбуди и му текна пак, кога му кажав дека ја нема почна да вришти пак и да бара да оди во дневна да му пуштам тв. Му кажав дека таму е темно и сите играчки спијат, а тв нема струја. Отидовме до таму, виде, не сакаше назад во спална и презаспа во дневна. После нецели два саати пак се разбуди, а иначе одамна ја преспива цела ноќ. Пак почна да бара цуцла, ама само 1-2 пати ја спомна, па продолжи за тв. Тоа беше такво вриштење што не можам да ви опишам. Па сакал да стојам кога го држам, не да седам. Па буба го каснала, па грлото го болело, главата го болела. 2+ саати беше вриштење со мали паузи. Дојдовме до степен маж ми да рече ако не дај му ја, а он беше поголем иницијатор за тргање и мрчатор што уште цуца. Ама јас кажав дека тоа е тоа, не се враќам назад и цуцла не давам повеќе. На крај се смири дури во 6 сабајле, се расположи како на копче некој да му направи трансформација, почна да си раскажува нешто и заспа. Сабајле кога стана најнормален, ни еднаш не спомна цуцла, одма се заигра, за тв сам вика немал струја. Кај моите дојдовме, на мајка ми и покажал кај што му стоеа цуцлите тука кога сме, рекол дај баба цуцу ама му објаснила дека ја дала на бебето и не се побунил. Ќе видиме вечер како ќе биде. Синоќа душата ми се распарчи, толку многу ми беше криво. Не знаете како се молеше, бебеенцее дај на мене цуцуу’. Сестра ми ми вика мораш ли вака нагло, ама си го знам детето. Не е дете што сам доброволно ќе ја остави. Се осеќам криво што толку многу плачеше и не можев да го утешам, може не треба ама не можам да си помогнам.