Совети и искуства од мајки за деца од 2-3 години

За ова потврдувам. Кога и да гледам дека одредена ситуација може да ескалира секогаш “барам помош” од него за нешто, буквално за било што. Дали за да средиме нешто низ дома, да ми помогне као нешто да наместам, да отворам. Се случувало пример кога не сака да излезе од дома за во градинка и се спрема за драма, да му речам “уф ај земи ја лажичката помогни ми да си ги облечам патиките”, одма му се менува енергијата и доаѓа ми асистира. Исто така игнорирањето кога прави глупости до негде има ефект зошто кај нив скоро сѐ е за да предизвикаат реакција. Во последно време почна пак да фрла работи, во таков случај не можеш баш да игнорираш. Прво ја фрли вазната, пред некој ден кај моите намерно крена и преврте на земја цела чинија со јадење, му текнува рандом предмети ги зима и ги фрла. Приметувам дека ова се случува кога е желен за внимание, кога му е досадно или кога не му се јаде а некој го “тера” да јаде. Се трудам реакцијата да не ми е екстремна. Само еднаш, смирено и строго кажувам дека не смее така и си продолжувам. Не правам голема фама околу тоа, зошто он баш тоа го сака.

 

Знаеш каде ми е дилемата? Може и со некој стручен треба да разговарам за ова. Ако денес пример син ми ме плукне, и јас го игнорирам нема да помисли “аха, тоа не е лошо и дозволено ми е од мама, утре пак ќе го направам ова”.
Исто и за се останато, зарем со моето игнорирање не му давам одобрување на глупостите?

 

Нема да му остане навика ако го игнорираш. До знаење ќе му дадеш кога ќе се смири скроз. Растревожено дете не слуша, во тој момент ако се обидеш да го воспитуваш само полошо ќе биде. Мора да му помине бесот за да може да те ислуша.
Ако не игнорираш и збориш, ќе плука уште повеќе затоа што така мисли дека е интересен. Барем кај нас е така. Убави совети ти дале и другите членки, пробај нешто ќе упали сигурно.
За погледите и коментарите од страна ич да не ти е гајле, воспитувањето не се случува преку ноќ.
И мојот беше и уште е повлечено дете, пишав и претходно него деца не го интересираат, сам си е во некој филм и сам доволен на себе.
Мислам ти одговорив и на дилемиот од твојот последен пост.

Мајки сега кога прочитав дека повеќето плукаат на таа возраст, ќе признаам дека ме фати смеја. Колку и да се нервираме ние и не ни е културно таквото однесување, не можам а да не се насмеам. Стварно се брливи мали багабонтчиња што ќе направат се за да не извадат од кожа

 

@Bebetoo Немам искуство, но сум читала порано на нет за дечиња кога удираат родител, да му кажеш јас сега ќе се тргнам зошто не сакам да ме удираш, и да излезеш од собата, да му дадеш до знаење дека нема да седиш да те удира.

 

Мислам дека ‘правилото’ е да се игнорираат “малите” работи коишто не можат да предизвикаат некоја посериозна штета/повреда, а се очигледно направени од желба за внимание. Небезбедно однесување како гризење, удирање, качување од кај што може да падне, трчање на улица и сл. мора да се адресира, но откако ќе се смири. Дур е во афект џабе е што и да направиш. Кажувањето треба да биде кратко, јасно и постојано за да научат до каде е границата. Знам дека е огромен предизвик, по тоа што го опишуваш баш е екстремно однесувањето на детенцето. Ама тоа не значи дека нема да го надминете, дека ќе потфрлиш во воспитувањето итн. Мислам дека е моментална фаза и знам многу примери на темпераментни тодлери што подоцна пораснале во смирени тинејџери. За погледите и коментарите од страна ич да не ти е гајле. Нека си гледа кој колку сака, процесот на воспитување е таков, не живееме во филм туку во реалноста.

 

Епа во таква ситуација се тргам и му кажувам дека не смее да плука, и како што кажав следува тантрум, па тантрумот се решава со игнорирање и на крај тажење по мама зошто го оставила. Е кога ќе се вратам ќе ме плесне и пак заминувам и продолжува да плачи со “мамоооо”..

Да неколку пати ми доаѓало да се смеам кога ќе ме плукне, тогаш се вртам и глумам дека плачам. И го знаеш она “сега ќе те плеснам да има за што да плачеш” е и тоа си го добивам

Да не гледа некој од страна дома кога ќе не растепа детево, социјално ќе му викне за насилство

Ќе пробам и се надевам дека нема да погрешиме. Генерално е “домашен манга” надвор со другите е одлично дете, немаме никаков проблем во градинка и на дефектолог. Секаде соработува и е послушен. Или кога ќе се собереме мајки со повеќе дечиња син ми е најмирен и најпослушен.

 

@Bebetoo јас кога го игнорирам го игнорирам до крај. Не се враќам јас, туку оставам он да дојде кај мене. И најчесто доаѓа како бајче и бара да се гушнеме и смириме. После веќе следува зборење.
Те разбирам целосно за социјалното, истото го поминав верувај. Сите не тепаше дома, гребеше, кубеше. Сега е подсмирен ама затоа сега плука. Ја плука сестра му, нас не. Ама си плука по дома кога ке му текне

 

Никогаш не сум "плачела" пред ќерка ми дури и не знае мислам од мене за такво глумење.

Е сега дома е во главно мирна, освен повремено качување кај ќе стаса, надвор во парк посебно тестира граници се повеќе. Е тука "сечам во корен".

Пред некој ден додека се завртив истрча на улица, среќа немаше коли баш тогаш.
Ја зедов в раце и правец дома со зборовите, нема да одиме во парк затоа што не ме слушаш и не застана во дворот.
После некое време - кратко се објаснивме дека е опасно трчање на улица, не се повторило деновиве ама верувам дека ќе проба пак.

Вчера во парк, од дома договор, одиме во тој и тој парк, ќе играш на тие лулашки.
10 минути подоцна не само што замина на другата страна кај што воопшто не се соодветни играчките за неа, туку и во рок од 5 минути потоа замина во игралиштето за фудбал кај што тинејџери играа и малку фали да ја удрат со топка или турнат или било што. 15+ машки од по 2 метра сигурно нема да пазат кај трча моево дете помало од метро.
Повторно за рака и со зборовите, заминуваме дома затоа што не правиш како што се договоривме.
Малку бунење, по 10 минути седнавме да јаде и повторно лекцијата
- Каде требаше да играш?
Х: на малите лизгалки
- Каде замина ти?
Х: на големите
И пак повторување, ако не почитува што сме договориле нема да игра во паркот.

Е сега ќе видиме сето ова до каде ќе не одведе.