Совети и искуства од мајки за дечиња 12-24 месеци

Ќерка ми 18+ месеци тек пред 2 дена дома почна со топка седната да подава кон татко и. И да чека повратно назад.
Или да земи автомобилче и да побара заедно да возиме.
За нешто групни игри, не добиваме ни инфо, ни видеа од градинка.

 

Сосема нормално е самостојна игра на оваа возраст. Од 3 години се очекува да почнат да играат со други дечиња.

 

Како се справувате со “не” ситуации? Не таму, не така, не тоа? Дали викате “не” или го избегнувате зборот? Се најдов со една пријателка на кафе и почна да ми збори нешо за positive parenting, као го избегнувала зборот не, се обидувала поинаку да му објасни доколку нешто е “off limits”.
Јас и да речам не, не сум сигурна колку разбира. Пример обавезно го фрла шишенцето за вода од хранилката, и секој ден велам не, и тој секој ден по старо.

 

На мало дете и баш не можеш да му објасниш што не треба. Моето вели не не, и со прстето плус покажува и пак оди и прави тоа што е не не. Имам пробано на друг начин, да му објаснам дека тоа не е добро, дека е опасно за него и ништо не функционира. Пак си тера по негово и само одам и го тргам хаха

 

Знам дека ќе помине многу пати сме го поминале тоа, ама ете пак ми е тешко кога не јаде а најтешко кога јас се најадувам а таа седи цел ден гладна, не ми се ни јаде тогаш.
Толку не ми е грижа за температура или нос течење него што кога не јаде бидејќи многу споро се враќаме во нормала.
Добро е се врати во градинка и почна да јаде.
Пред тоа буквално ништо не сакаше ниту смоки и такви работи ама ништо само на цицање и млеко тетрапак бевме.

 

Место да кажам не го фрлај му кажувам што да прави: пример или пиј вода или остави ја на масичката. Место не се пентари на маса му кажувам симни се доле. Место не ми бегај му викам стоп чекај ја мама. Такви примери.. не дека има разлика

 

Сум пробала секако, џабе е. Ако намислила да направи нешто ниту не, ниту positive parenting помага. Единствено ако и одвлечам внимание со нешто друго, а и тоа не пали секогаш. Некако многу мала ми се чини уште за да разбере. Додуша мене мала ми се чини и за тантруми а има веќе трескање ако не е ко што она замислила нешто или ако и земеш нешто што не треба.

 

Јас применувам сличен метод и се покажа успешно кај моево дете.
Скоро пишував за тоа, да не пишувам пак, ќе ископирам од дискусијата тогаш

 

Ооо камо среќа и моето да беше така, му падна столицата, арно што не го удри, ама се уплаши во моментот. И ете го пак оди истото го прави, сака да ја шета низ куќа и готово. Јас искрено не очекувам на 14 месеци да ме послуша
А му велам сине столицата е за да седиш, а не да ја шеташ и да ти падне на глава и да плачеш. Како тоа плачеше Давид. И имитира како плачи. Но и покрај тоа, тој си тера по негово. Таков му е карактерот според мене. Своеглаво мало човече. Продолжувам да му објаснувам, ама знам и да подвикнам и да кажам не не, не таму. И пак ништо не функционира
Ама се надевам покасно дека ќе слуша

 

Не верувам дека има родител што не вика не. Прво и основно инстиктивно доаѓа да викнеш не кога гледаш дека е на праг да направи глупост и да се повреди. Викам не, иако се трудам да е поретко, ама викам. Методите на @Mandela ги паметам уште тогаш кога ги пиша и пробувам да ги применувам иако многу голема улога игра и возраста на детето. Нејзиното е мислам дека поголемо од нашите, ама како и да е, не е лошо од сега да се почне.
Пример деновиве многу сака да фрла, особено храна кога седи во хранилката. Некни одлепи и обрна цела чинија. Може на некој ова му е типично, ама мене не ми е зошто од прв ден блв он не фрла и не прави огромен неред. Само си реков диши, броев до 10 и му објаснив дека храната не ја фрламе на земја туку ја јадеме, со убав тон итн. Ме гледаше како теле, ама нека. Кога ќе подвикнам и ќе кажам не за нешто он обично одма се кикоти, мисли го закачувам и си играме. Не ја сфаќаат уште поентата на зборчето мислам, ама ќе биде и тоа.

 

А да и тоа заборавив да кажам, ко што спомна @Bella_Stella кога ја "карам" односно викам не или ја седнам и и "објаснувам " со сериозен израз на лице, секогаш, редовно, без исклучок паѓа од смеење.

 

Хахах даа и сериозноста наша паѓа во вода. Така секогаш кога прави “глупости” мене ме фаќа смеа, а маж ми ме кара, требало да бидам озбилна и строга, да знаел дека не е интересен.

 

Мојот е инат голем. Претходно на се што викам не сега го прави пречесто, дури прави со главата не и црка “неееее” додека го прави тоа. Јас не му давав да се качува на маса, постојано цркав, сега викам ајде качи се падни, ти ќе плачеш јас ке ти се смејам, и секундарно слегува. Е сега секогаш не пали ова. Пример за фрлањето од мал ми е интересно, кога јаде цел саат по него чистам насекаде има храна, ама тогаш му ја зимам чинијата и му велам ќе седиш гладен додека не престанеш да фрлаш, па по некое време пак му ја давам и се така во круг, два саата јаде Почнаа татрумите, речиси секојдневно ги има веќе. Некогаш пали одвлекување на внимание, некогаш само седам до него на земја и чекам да се смири. Офф каде ми е бубачето бебе, откако преоди рогови огромни пушти. Сабајле му дадов животни со мраз да ги “ослободува” за 2 секунди завршија доле од тераса Со ништо не се заигрува веќе, само мисли што глупости да направи и каде да се качи. Не знам како да се справам веќе, се осеќам ептен неспособна со дете од неполни 2 години.

 

Исти сме, а и мислам дека сме тука негде и по возраст. Почнавме да му викаме обратно за да направи нешто( мајка ми го вика Шенка ..имаше на времето една приказна со Шенка Колозова кога она правеше се обратно)...На моменти се чуствувам баш неспособна мајка и се прашувам каде грешам.Ама ете може е период и не е до нас. Мене уште кога го носев на редовни контроли Марина во Ремедика ми велеше..овој душата ќе ти ја вади, види го каков е темперамент и ете така испаѓа.

 

Ехх сегде ги слушам тие коментари, темпераментен е, многу е жив, инатлив не знам каков, јака ви душа, тек ќе видите и што ли не. А они се само деца што тек го осознаваат светот тестирајќи граници, пробувајќи што можат и до каде можат, имитирајќи не нас. Мене па ич не ме допираат такви коментари и ич не мислам дека сум ‘лоша’ мајка. Напротив, мислам дека супер се снаоѓам колку и да звучи нескромно. По природа сум многу темпераментен човек, до негде и избувлив, а со него трпението ми отиде на едно поразлично ниво.

 

Јас почнав да им раскажувам приказни во кои спомнувам некои работи што не смеат да ги прават и кои ќе бидат последиците на пример гледаме сликовници кај што дете паѓа и им раскажувам дека паднало качувајќи се на оградата и дека го боли ноџето и плаче и кога ќе тргнат накај оградата им викам го виде ли детето во книгата како падна и плачеше и се тргаат. Или детето имало црвени обравчиња зашто се изгорело кога пипало шпорет и слични измислици поврзани со работите што од инает ги прават ако им викам не и гледам промена. Се надевам ќе потрае пошто коса ми обеле веќе.

 

Мислам дека се фази кои мора да поминат. И мојава фрла се доле и баш читав дека сега им е интересно да фрлаат и да гледаат што се случува. (Акција-реакција)
Викам некогаш не, ама секогаш се трудам да објаснам или да и покажам што е добро. На пример: сега почнува да ме штипе, удира(тоа и е нејзе нежност, закачање), јас и викам да гали и и покажувам како. Мајка ми многу и викаше не за прстот во уста и сега кога и да ја види го става прстот во уста, намерно, да се закача, да привлече внимание и да и се вика не. Такада кај нас тој збор дава контраефект па пробувам да и земам внимание со нешто друго или да и покажам како јас правам. Уште не сме во фаза да неможе да се контролира на овој начин, ќе видиме како ќе оди понатака со тантруми и растење.

 

Ај тука да прашам нешто за мене место за бебе.
Приметив последниве 2,3 месеци лицето ми се направи лом, како црвени лишаи на образите. Никогаш ама баш никогаш не сум имала проблем со лице, секогаш ми било чисто.
Дали можеби е поврзано со доењево и хормоните? Што можам да направам?

 

Јас нерви искинав со ова моето ѕвере. Во последно време со молби јаде. И така е слабичок. Давајте совет што да сторам. Значи не сака ништо да проба првично, од кога ќе проба претежно со лажење успевам да му дадам, почнува да јаде и после пак не сака, па пак јаде и се така во круг. Ми се чини цел ден на маса го поминувам ранејќи го. Ми се смачи.

 

Мислам дека има некој период на нејадење кај децава, пошто гледам повеќето сме со иста мака. Си викам дека е до времево..