Кога ке заспиев во дневна и таткоми или мајками ме префрлаа во спална и се чудев како сум се преместила едно од омилените спомени ахх времинја колку поубаво си живеевме тогаш
Разни салфети,чоколадо од кокос,книгата зоки поки,цртежи,качувањето по врати,шампонот косили,првиот пат кога се качив на велосипед без помошни тркала-правец во трендафилите,лузните и белезите на колената од играње криенки кои и до ден денес ги имам. Колку сакам пак назад да се врати времето.. сите другарувавме,од мали до големи. Само жал ми е што сите се изменија од тогаш. Ама баш сите. Времиња...
Старата автобуска станица! Колку имам јадено на таа станица додека чекав бус со моите,можам книга да напишам,па кога се качував во сите автобуси затоа што тогаш вратите беа отворени,а возачите си седеа под дрвјата кај кејот и си правеа муабет.Кога од автобус гледав колку луѓе се шетаа покрај Вардар.Кога го молев Бога да истура затоа што најмногу ми беше интересно кога сите ќе се стуткавме под постојките и си правевме муабет без разлика дали се познававме или не...... Врати се старо Скопје....
морам да кажам прекрасно видео,дури го гледав се наежив ме фати носталгија за детството. колку спомени,колку интересни случки на „ гаражата„ нашето омилено местенце за седење,дружење,карање,првата симпатија,првиот бакнеж,колку тогаш бевме сложни сите од маало аххххх времиња времиња каде сте сегааа ???
Ние што го памтиме тоа време сме најпогодена генерација си растел во "тоа" време а сеа мораш да живееш во "ова" Кој сака нека каже ама тогаш имавме "ништо" а уствари имавме мнооогу повеќе од сеа
Со душа чекав да дојде недела, бидејќи тоа беше ден за убави прошетки и дружење со моите родители. Времиња...
Собиранките на клупата пред дворот на баба Мара. Кикотење до касно навечер со намачканата кришка леб со еурокрем. Возењето точак на места кои ни беа забранети. Безгрижноста што секој од нас ја поседуваше не правеше толку сложни и искрени. Некогаш навистина ми фалат тие времиња и посакувам да сум дете. Играњето ластик ни беше главна преокупација, а крвавите колена и лакти не ги ни забележувавме. Толку спомени имам што ми се чини дека можам да го почувствувам и мирисот на лилавите цвеќиња што ги беревме и си правевме венчиња. Модните ревии со украдена облека од нашите мајки, и вртење по цел ден хулахоп. Секоја недела со душа чекав да дојде баба ми, и да ми донесе сложувалка. Никогаш неможев да ја наредам онаа со Каменковци. Ептен ми беше тешка и досадна зашто имаше многу парчиња. Идол ми беше Драгана Миркович и ги знаев сите нејзини песни на памет, и најчесто имав концерти дома облечена у фустанче со точки и лента на глава врзана како панделка. Лакованите сандалки уште ги памтам. И памтам колку претпазливо чекорев кога ги носев за да не ги излупам една од друга. Безброј спомени, моменти, слики... А денешните генерации за што ќе зборуваат на наши години?
Најубави спомени од детството кога кје паднеше снег и сите се собиравме со своите санки и по цели денови се лизгавме
Јас нема да го заборавам ''криминалот'' што го правевме крадење кајсии, сливи, цвеќиња од дворовите на комшиите
Siromastija vo edno detstvo. Roditeli koi go davat maksimumot od sebe.Nivnite deca uste mali vozrasni..Nema pari za gradinka,nema pomos za cuvanje od nikade,ziveenje po kirija. Sekoj den pokriena pod jorgan poveke od strav negoli od stud i cekam mamicka da ja vidam koga i e vreme za dorucek.Togas ne svesna deka mama ne predstavuva supermen.Bese samo mama a tolku nesta mozese.. Gorda na svoi pet godini oti mama ke me pofali kolku sum pametna sto sama se cuvam. Ednas dedo pop mi dojde nagosti a jas mu staviv rakiicka..dedo pop ne odbi..ama togas neznaev sto znaci koga dedo pop saka rakiicka...pa odma od nekade stigna super mama so zagrizeno lice a jas nikako svesna zosto se zagrizila koga jas nikomu ne otvaram ama ova e dedo pop... Ahh mnogu spomeni od detstvoto koi mi bea dobar patokaz vo zivotot..Ne bi go menuvala za drugo..
Среќно детсво! Тоа ќе ми остане во спомен. Безгрижен детски џагор и сакање на снегот. Радување на зимското сонце. Рецептите на баба ми и мирисот кој се ширеше до комшиите. Менување облека пред да дојдат мама и тато од работа. А баба па ја прикриваше за да не се забележи дека цел ден сме лумпувале надвор. Станување во 7 а до 7.30 освестување, за на крај тато да трча да не носи со кола до училиште. А кутрото училиште на само 2 минути одење. Летото го паметам како низ магла. секој ден истото. Одење на плажа по цел ден па вечерно шетање низ Охрид со мама и тато. Изгореници од сонцето кои баба ги лекуваше со кисело млеко. Имав 5 години кога за прв пат бевме на море. Херцег Нови! Ах таа слика ќе ја паметам додека сум жива. Мама и сестра ми спиеа а татко ми возеше. Кога го видов синилото на морето се залепив на стаклото и не можев да дишам Пргаво дете бев. Не лути се човече, ластик, хулахоп, лепчиња, криенка.... Се тоа ќе остане во тоа време, во моето детство.
oma koga po cel bozji den visevme nadvor so drustvoto i igravme, pa domasnite vikaa da se pribereme doma bidejki veke zaladi no nie ne priznavavme deka ni studi, trpevme od sto ne sakavme da se razdelime...i glavno jadenje ni bese lepce so margarin i sirence, go jadevme duri trcavme po ulici kako samo nedostoga...
Брат ми береше цреши од црешата во двор и потоа ги продававме и секогаш имавме околу 1000 денари и ги трошевме на глупости -.- . Правевме куќички за Симба, Зазу и за останатите мечиња од столчиња. Ги редевме едни врз друг а меѓу столчињата стававме книги така куќата имаше два спрата.Зимно време на скијање, а цел распуст правење планови што да земиме на одмор во Август...
Како на ден се сеќавав кога беше овој човек во продавница од авто делови и редовно мене и на другарка ми ни даваше пакети (долга приказна зошто ни требаа ... ) и еден ден отидовме таму и почна да ни вика како зошто сме фрлиле пакети на улица и не избрика. Вистина беше дека ние ништо не фрливме на улица и од тогаш го мразам човекот. Пред месец дена случајно поминав пред неговата продавница и кога го видов денот ми се разгрди. Патем имам многу споменчиња од детството шо не се толку „грди“ како ова со кое решив да почнам. Се сеќавам како одев јас секогаш од десна страна, другарка ми од лева зошто на таа страна ни беа куќите. Беревме тапи и се каравме на чија куќа повеќе мов има. Ретко игравме со барбики/ кукли, префериравме луѓе од хартија, куќи од хартија и се тоа, па еден ден ги цртавме, друг ден игравме со нив и ги чувавме во голем пакет покриени со нешто. Кога на пример ќе се скинеше на пример ногата на некој човек, ја лепевме со лепило и официјално тој „скршил нога“. Ако на пример се скинеше на полојна околу стомакот, или имал тешка операција или пак ... умрел. Уште се сеќавам како сум трчала долж улицата додека надвор ПРЕМНОГУ грмеше само за да си купам тетратка. Бог да чува и со мене некогаш. Многу сум била среќна кога берев сливи од дрво кај комшивката, или кога кинев цвеќиња и ги „продавав“ пред прозорецот на другата. Често се прашував зошто ме мрази жената ама то е ... Најмногу сакав да јадам киндер и животинско царство: И со душа чекав да дојди дедо зошто тој СЕКОГАШ ми носеше киндер (тоа не е сменато до ден денес). и Бог нека ги прости душите на животните кои сум заборајла да ги наранам. Многу сум сакала градинарство, затоа сега немам попаметна работа па учам фамилии на цвеќиња, па многу често садев пиперки ама никогаш не ми растеа МНОГУ гледав аниме: и благодарение на тоа имав неколку сета Ју-ги-о карти, две големи и три- четири мали вртимушки, стапови место катани и слично. И онака за крај, работата која се молам дека мама ја има заборавено ... е дека еднаш ми даде пари и ми рече „купи 5-6 бомбони и врати ми кусур“ и јас ги потрошив сите .... еднаш место сол купив шеќер и ... доста е.
Наше маало, Кармен, Умни глави, бајките,приказните и цртаните филмови во сабота наутро. Играње по цел ден надвор сите генерации на куп. Постарите од улицата ни правеа ''драми'' и им плаќавме по 10-20ден за да ги гледаме Собирање детска пошта, украсни салфети и тањири, миризливи слики со барбики, светкави алки.. Правење торти од кал, па декорации со цвеќиња камења и што ќе ти дојде при рака.. Едвак чекавме среда да дојде да купиме Росица, развигор, наш свет, Kid's, M&m. Гледање Млади бунтовници, глумење шмизли како Миа.. Ги снимавме нивните песни и измислувавме кореографии ко демек на настап сме, и што ли уште не. Преубаво беше!
Безгрижно и среќно детство во едно изминато време. Денови поминати во топлиот дом на баба ми која беше толку мудра, енергична и способна жена што извршуваше двојна улога, моја дадилка и домашен подучувач, бидејќи не посетував градинка. Додека таа плетеше со своите вешти раце, јас ги изучував техниките на употреба на моливот и првите букви од азбуката. Седејќи на столот покрај прозорецот имав незаборавен видик од природата што ја опкружуваше старата куќа. Се уште ми прелетуваат слики во меморијата од тие прекрасни денови. Вечерните часови беа исполнети со возбудливо очекување на цртаниот филм Мечето Ушко и импресивно воздивнување од неговите подвизи со пријателите. Образовната програма се сведуваше на серијалот Бранко Коцкица и веселата детска екипа. Комплетот сликовници Хајди се уште е дел од домашната библиотека. И морам да признаам дека понекогаш знам да се навратaм на доживувањата на малото девојче и да препрочитам некоја од нив. Новогодишната еуфорија беше во знакот на шарените и вкусни пакетчиња поредени под елката и подароците од блиските, меѓу кои нова блуза од баба ми во зимски дезен со која се правеа новогодишните фотографии... Викендите беа исполнети со излет и прошетка во природа во сценарио на вујко ми. Џагор и смеа зачинети со звукот на топката. Резервиран час за возење велосипед и по некоја нетрпелива минута до сервирање на ручекот... Целиот тој материјал е складиран во фото-албум како можност да се овековечат моментите за кои денес со воодушевување раскажувам. Бев срамливо и мирно дете кое секој настан го впиваше и го складираше во себе. Голема желба покажував за извршување на домашните обврски што за тие години беше незамисливо за детските потреби. Мала, а сепак голема, така се чувствував. Отсекогаш го сакав светот на возрасните и брзо пораснав за да им се приклучам. Настапи период кога сама се чував. Клучот од влезната врата беше замена за некое синџирче на вратот. Имав само 6 год. Сфатив дека многу е полезно за една личност индивидуалноста да ја стекнува постепено и од почетоците на детството. Иако тогаш ми беше тешко, денес тие навики се дел од мојот карактер. Грижата за предметите во домот многу ми помогна да се вклопам во светот на возрасните. И многу сум им благодарна на моите родители за храбрите одлуки. Игри и детски лудувања во дворот покрај дрвената клупа... Ластик, челик, криенка, не лути се човече, собирање салфетки... Убави спомени кои ќе останат во сеќавање засекогаш.
