Справување со себе после живот во токсично семејство

Темава не знаев ни каков наслов да ѝ дадам, па ако има некој предлог, може да се смени.
Прво знам дека има теми за нарцисоидни и токсични родители но дискусијата која сметам дека е потребна е чекор понапред од клише советите "па вработи се, имај свои пари, исели се и не ги слушај". Напротив, финансиската независност не е единствен и најдобар спас од тоа. На што мислам?
Ќе зборам само од лично искуство, значи не сум стручна на темава. Јас сум цел живот со многу погрешни гледишта према себе, према луѓе. Проблеми со комуникација, страв да прифатам услуга и добрина, панични напади за баналности, чувство дека заслужувам да патам и дека не треба да ме сака никој, самообвинувања за сѐ и сешто. И сево ова ми потекнува од дома.

И имам момент каде се освестувам дека сево ова однесување низ годините ми бил само некој начин на справување и почнувам да се каам што не било подобро. Ме мава реалноста дека сум можела да комуницирам повеќе, повеќе да се радувам на животот наместо да гледам со страв ама сето тоа е минато и ми доаѓа како грутка.
Не е тука моментот па ајде возрасна си, имаш свои пари, тргни се од нив и како ништо да не било. Не е до самостојноста, туку кога ќе се разбудиш од тој кошмар, полека почнуваш да работиш на себе ама сфаќаш дека некои работи останале вечни, некои може да се поправат и не знаеш од каде да почнеш.
Мислам дека многу има што минале низ ова. Ама пак ќе нагласам, не е тука темата како финансиски сте станале зависни, туку како сте се соочиле со лошите гледишта, особини, кога еднаш сте се освестиле дека од дома сте биле манипулирани и извајани на многу погрешен начин.

 

Битно е ова. Секој човек се "справува" со нешто.Животот не е мед и млеко, никој не може да ти гарантира леснотија и постојан мир.

Некој друг треба да се покае, но и ако не се случи тоа, не е страшно. Кога започнуваш самостојно да управуваш со својот живот, почнуваш и да се менуваш полека. Стануваш се посигурен, добиваш сила преку совладување на нови животни предизвици.

Ете, минато е.
Вистина е дека детството не обележува, формира и засекогаш живее во нас, но тоа и не чини да бидеме единствени и неповторливи. Зачувај го убавото кое те краси, отфрли се што страв ти предизвикува.
Лесно е, бидејќи од твоја одлука зависи таа промена. Не се плаши веќе, пушти нови луѓе во својот живот кои самата ќе си ги одбереш, па полека....Секако, никако немој да одиш во крајности, бидејќи не ти припаѓаат.

Сега ти е време за добра животна насока, за кршење на стари лоши образци и формирање на нови, подобри за тебе.
Се додека не станеш мајка слободна си да си ги корегираш сите недостатоци за кои сметаш дека те оштетиле, за еден ден така " подобрена " успееш на своето дете да му ја покажеш најдобрата своја верзија.

Глупаво е да чувтвуваш постојано гнев кон семејтвото кое те формирало. Толку знаеле, толку можеле, толку пружиле. Возврати им поради доброто, научи ги низ времето дека и поинаку можело....

 

Зависи која страна ќе ја примиш.Мене цела негатвиност и токсичност ме направија интервентна особа, имам една дланка пријатели со кои се дружам цел живот. Не стекнав нов пријател ни на факс ни колеги ни комшии ни никој. Често имам панични напади за ништо,црни сценарија во глава и не верувам на никој. Ама па иско не знам можеби како во животот знам како да НЕ правам. Е таа страна ја одбрав. Нема да ја правам ниедна нивна грешка и така е. И со моите деца и со моите пријатели. Едноставно тераш напред. Јас сум им простила се. Се додека се чувствувам психички безбедно - ќе бидат приклучени во мојот живот. Секој заслужува шанса ако видиш промена на подобро.

 

Не.
Од тоа "толку знаеле, не се лути" ми беа сите маки. Зошто бараш помош, бараш некој да те чуе ама сите ти се смеат во лице дека ТИ си проблемот, претеруваш со реакциите, а не они, зошто пак, толку знаеле. И се уништував со помислата дека ЈАС сум згрешила. Па каде згрешив, ама можев ли да сменам и тоа самообвинување ме дотолчи пред некое време.
Годинава првпат најдов асален психолог (после неколку други што даваа обични глупи совети) што полека ме врати во нормала и првпат во животот слушнав од некого дека не сум јас таа што греши. На долго и на широко нема да пишувам како беше ама во тој контекст. И таа реченица мислам дека ме крена од бездна како никогаш досега.
Може нема да се лутам ама да бидам хаха хихи како да није се десило, нема никогаш.

 

Не си крива, напишав дека некој друг треба да се покае, на родителите мислев.
Секогаш се родителите криви за траумите на детето.
И да си згрешила понешто, не е крај на светот.
Сакав да истакнам дека си во одличен период , во кој можеш да си го усмериш животот на начин како посакуваш.
Жал ми е ако помисли дека ти ги омаловажувам наметнатите стравови.

А она " толку знаеле " искуствено го пишувам и од позиција на дете и од позиција на родител. Бидејќи навистина е така. Времето на некои им ги открива грешките, самите остануваат зачудени пред сопствените погрешки.....

 

Битно е да се препознае дека сте дел.
А знаеш дека фамилијата е токсична затоа што си третиран на начин на кој што не заслужуваш. Знаеш дека има токсично однесување што е нормализирано на дневна база. Те повредуваат луѓето што треба да се тука за тебе, но пробај објасни се. Кога пробуваш да го изнесеш тоа што веројатно ти е сомнеж а не си луд, тие пробуваат да те направат луд, да негираат. Дека сето тоа е твоја вина. Дека твоите постапки допринесуваат да бидеш третиран на начин како што си третиран. Но, сето тоа се тактики на манипулација. И сите тие изговори и манупулации прават да се сомневаш во себе. Затоа треба да се верува на сопственото расудување. Чувствата ти се валидни. Не треба да создаваат чувство како е тоа твоја вина или како да си го заслужил тоа. Често во таква динамика останатите членови посматраат, но и тоа е начин на манипулација зашто би требало да реагираат.
Улогата на семејството е да те поддржи, сослуша, да те сака, да се грижи за тебе и да те штити.

 

Дали за манипулативен партнер кажеш "толку знаел"? Претпоставувам не.
Тогаш ни за ова не смееме да ги третираме манипулаторите како глупави деца што не научиле како се однесува со друг.
Посакување зло не е одраз на незнаење, на омраза е, на простоќа и на лошотилук.

 

Уште од дете осеќав дека нешто не е во ред со мојата фамилија. Едноставно моите не функционираа како фамилиите на моите другарки и другари, и тоа ми беше чудно.
Нема да навлегувам во детали, али многу беше лоша ситуацијата. Ме тераа да лажам, а ако не излажев ќе го добиев ќотекот. Па после ми се дереа дека лажам а јас вистината ја кажував. Подршка немав никаква од нив за било што. Едноставно психички ме уништија и ме одделија од сите, пошо сите за нив не чинеа.
Рано се одделив од нив, само шо наполнив 18г, првиот воз го фатив за да избегам.

Кога веќе пораснав, сега сфаќам дека потоксични луѓе од нив неам запознаено во животот. До толку беа токсични шо кога на некој му кажувам шо ми имаат праено, тој некој не ми верува.
Не беа тоа луѓе, тоа беа монструми.

Но, веќе го јадев стресот. И дури сега почна тоа да се одразува на мене. Анксиозност, депресија, панични напади, изливи на бес.....
Мислам дека без апчиња нема да можам да функционирам, благодарение на нив.
Пак почнав хелекс да пијам. И поарно цел живот ќе го пијам отколку да се соочувам со истите стравови поново, да ме јадат истите стресови.
Џабе е се, го јадев курот веќе. Се осеќам дека психички веќе не сум истата шо бев порано.
На тие од фамилијата шо умреа, им посакувам да се вртат во гроб цел живот, а на живите ни на погреб нема да им одам.
Доста беше.

 

Во право си за ова. Свесно да си го уништуваш детето, не е за оправдување.

 

Сакаш да кажеш дека лошо ти направиле не само родители, туку и други кои биле во крвно сродство, не мислам тука на бивши свекор и свекрва? Моите кога бев мала, без во финансиска криза, и секако дека не беше толку знаеле, туку не се трудеа, го замислуваа животот демек ете со една плата ќе живеат, па колку се има, толку и пола пари за цигари ги даваа. Со тек на време многу се променија, денес се многу поинакви, доцнаа созрејаа изгледа, што секако е ненормална работа. Човек не треба да се нервира за глупости и ситници. Се е миниливо, се. Не знаеш утре денот што носи. Инаку, од роднини, пријатели, соседи, некои од куќните пријатели сум видела многу лошо. Психопати, без разлика како луѓето се претставуваат и колку се слаткоречиви. Мал круг на луѓе е спасот и работа на себе. Мирот е најважен.

 

Не, не, зборам само за фамилија тука. За луѓето со кои живеев како дете, кои ми беа крвно сродство.
Мајка, татко, чичко, баба, дедо, сите по ред....

 

Токму ова е она што треба да се збори.
Сите знаат да речат абе најди работа, имај си пари, исели се и готово. Аха да, готово...
Амнезија не добиваш после, оној процес да се вратиш во нормала тек почнува.
Многу работи што ми биле кажани се толку грди што ми е срам да ги кажам воопшто ама е нешто што ни на душман не се кажува, а не па на свое дете.

 

Јас сум благодарна што ми се десија тие работи што ми се десија. Како дете многу често се разболував, а и се сеќавам бев доста анксиозна и затворена. Но се имаат сменето многу работи од тогаш, јас се сменив. Сега кога сум возрасна со поинакви очи ги гледам. На некој начин ми е ова и движечка сила, ветер у грб за да ме дотурка и стрела полна со сите насобрани чувства која ја стремам кон моите цели.

Јас со тек на годините и станав имуна на лоши ствари и негативни луѓе. Не мислам дека ова ќе го постигнев, да имав 0 животно искуство. Благодарна сум за добрите и лошите нешта кои ми се случија вчера, оти тие ме натераа да прераснам у една силна личност.

 

Жал ми е за твоето искуство ама исто ми е жал и да ти кажам дека некои работи не се заборавуваат.
Џабе и да одиш на сите психијатри и психолози, кога длабоко во тебе ќе се сеќаваш на сето тоа што ти го направиле тие што требале да те сакаат највеќе на свет.
Некои рани не поминуваат, туку научуваме да живееме со нив како знаеме и умееме.

 

Јас порано ги критикував, ама сега ги разбирам, ги разбирам дека немале пари, дека не можеле да ми дозволат многу работи, не од што неќеле, него од што морале.. Ги разбирам, и им простив за се, само нека се живи и здрави, јас ќе им помагам колку можам, се што било останало во минатото..

 

Не добиваш амнезија, добиваш нови перспективи. Со самостојноста и со можностите за духовно исцелување. Со освестување на погрешните ,,програми,, и предубедувања.
Ти си сеуште многу млада и огорчена, се надевам ќе ти помине огорченоста за да можеш да зацелиш. Не ради некого друг, туку ради себе.

Не би рекла дека сум од токсично семејство ама дефинитивно немаме исти погледи на животот. Сум се осамостоила за да излезам од маѓепсаниот круг на ,,тие знаат подобро,, оти се родители, сега јас знам подобро, оти се тие постари, им попушта паметот, помалку информации имаат. Дали викале оти сум го скршила саатот кога сум имала 3 години, е тотално небитно, битно да не викаме сега едни на други. И да не ми се мешаат многу во манџата.

 

Иако е љубовна, песнава често пати си ја слушам како спомен за мојата фамилија.
Колку и да се обидувам да заборавам, секогаш ќе се најде некој кој ќе ме потсети на нив за тоа колку беа клети луѓе. За тоа колку им згрешиле. За тоа на мене што ми го правеле. Или кога ќе сретнам некој на улица, што како дете ме бркал подалеку од него затоа што сум била од таа фамилија.
Незнам за вас, али јас никогаш нема да се вратам во родниот крај. Неможам. Не сакам.
Ама џабе е, кај и да одам, раните со мене ги носам. Пробувам да се лечам со се и свашта, ама едноставно не се заборава. Оти кога на крајот од денот остануваш сам со мислите, и тоа ти се врти во глава. Зошто јас? Зошто баш јас од сите, да немам бар еден салам родител?
И да го заборавам сето тоа, пак доаѓаат моменти кога ти се потребни некои од твоите, да се искажеш, да се исплачеш. А немаш никој.
Тоа не се заборава.

 

Јас сакам да се надоврзам на твоето и да кажам од лично искуство.

Се додека имав јас огорченост во себе, никако не здивнував од што сè не разболував. Те од тироидата ми идеа хормони упм, те вируси и настинки, те алергии, инфекции на кожа и што сè немав да не набројувам тука, не е темава здравје јбг.

Али еднаш од кога имав простив на тие луѓе, кога сфатив дека она што тие повредуваат други луѓе е само рефлексија на нивното ментално стање и отсликување за нив лично, мене магично сите болести за кои имав дијагноза исчезнаа.

Добив една книга на поклон. Се вика "Како да го излечите својот живот" од Лујза Хеј. Ок ми беше, али поентата не ми е да ја рекламирам, туку на крајот од таа книга имаше едно 50-тина страни за психосоматика, која болест од која причина се појавува. Мислев дека е глупост ова со психосоматикава, али ко шо поминуваат годините сфаќам дека не е.

Во средно имав една професорка по македонски и таа често ни велеше дека човек расте преку тешкотиите. Мене ми идеше да се насмеам оти тогаш го поминував разводот со моите, еден куп семејни дешавки, првото срцекршење, раскин со мои школски и тако даље ред, али тек сега на овие години сфаќам што сакала да ми каже.

Без разлика што да се случило, гневот, омразата, непростувањето, само на нас самите лично ни штетат, а не на кого кон таа е посочена.

Ова е мое мислење и моја лична перспектива.

 

И со се од погоре се согласувам.
Ова е баш духовен процес, не знам реално колку психолози се занимаат со духовното, не сум имала искуство.И досадно може звучи, ама тоа е. Мозокот ти праи заебанции, бара одговори- зошто јас, зошто вака. Духот-само бара да се исцели. Не велам заборавање, простување, тоа се случува спонтано кога ќе се исцелиш од огорченост (што велиш простување ) се случува оти другите и нивните дејства стануваат небитни, кога ќе се свртиш кон битното, кон себеси.

 

Јас не планирам да простам никогаш.

Оти до денес простував и сѐ што ми се случуваше после беше запаѓање во некоја замка каде јас се осеќав крива, а негирав туѓа одговорност. Чим сум простила, значи прифаќам дека згрешиле од незнаење, глупост од нешто така. А не е од тоа. И ајде пак ќе се деси нешто, пак јас напади, пак јас нервирај се, па пак прости и заборави и така во круг. И решив дека ќе држам граница до крај. Нека изгледам злобна во нечии очи ама така ќе сум мирна.
Можда не лутина ама оној момент на - не ми е гајле дали те има или те нема. Апатија веројатно.