Среќни на туѓа сметка или несреќни на својата?

Никогаш не би можела да го најдам точниот одговор на ова прашање.

Од секогаш многу сум ја ценела пожртвуваноста, па затоа можеби би избрала да ги ставам другите пред мене. Но не можеш со сите и секогаш да постапуваш така. Би бил само играчка во рацете на луѓето.

Кога се работи за моите блиски, кои многу ги сакам, би направила сè. Кога знам дека нешто навистина би ги упропастило, веднаш би се одрекла. Всушност така и правев до сега.

И двете можности имаат позитивна и негативна страна, како и свои последици. Некогаш на твоја сметка, некогаш на туѓа. Секогаш некој ќе биде оштетен. Ова е еден од случаите кога не може да се постигне еднаквост.

Таков е животот, некогаш си причина за нечие страдање, а некогаш ти страдаш. Некогаш си причина за нечија среќа, но некогаш и за нечија несреќа. Совршенството не постои, бидејќи суштетства како нас никогаш нема да го постигнат.

 

Ќе звучам себично но веројатно би избрала среќа на туѓа сметка.
Е сега во одредена граница сепак не би убила некогу за да добијам нешто но животот ме научил дека никој нема да се бори за тебе туку мораш самиот. Голем дел од луѓето би те прегазиле ако им стоиш на патот а и ретко кој ја цени пожртвуваноста.
Значи више волим себе него тебе

 

Среќата е чувство што го поседува секој.
Некогаш и не сме свесни за среќата што ја имаме.Работите кои нè прават среќни се мали и безначајни, а нештата што ни го креираат животот сами треба да се потрудиме да ги создадеме.За жал, во некои ситуации принудени сме да реагираме на начин кој не е својствен за нас.Се повеќе сфаќаме дека само така можеме да опстанеме меѓу толпата затоа што еднаквост не постои.
Животот е меч со две острици.Или ќе бидеш победник или ќе доживееш пораз во битката.Некогаш знае да не погоди до степен на болка, а некогаш пак да ни приреди пријатни изненадувања за кои само сме сонувале.

 

Ако некој вистински го сакаш, тогаш неговата среќа треба тебе повеќе да те прави среќна. Затоа мислам дека сме премногу себични кога викаме, што ми е гајле за другите, мојата среќа е битна. Да, ама кога другите ти значат многу, тогаш не е сеедно.
Јас веројатво за се би барала средина и рационалност и разум.

 

Најсреќни оние луѓе кои не мораат да бираат.А тие што бираат зависи и во кој период од животот се.Нема да изберат исто на 20,30 или повеќе години.
Спомнувате средина,кога веќе станува збор за избор тогаш средина нема.Ако избереш средина тогаш избор и не постоел.

 

@RainBow , последната реченица многу ми се допаѓа.

Што се однесува до примерот, мислам дека во повеќето вакви случаи родителите малку претеруваат. Што и да направиш ќе излезеш несеќна. Или ќе бидеш без партнерот или без родителите.
Во ваков случај, се надевам нема да се најдам. Си ги познавам добро родителите, а и тие мене. Од таа причина не можам убаво да испрецизирам што би се случувало со другите.
Незнам... Има три опции. Или да се откажеш од својата замисла, или да ти се налутат родителите, или да разговараш и да постигнеш некој договор со нив. Во првите две, како и да е ке си бидеш несреќен некој период. Додека во третиот можеби среќно ќе заврши.
Како и да е, овие проблеми не се многу големи, бидејќи најчесто се работи за моментална несреќа. Мајката како мајка, ќе се смири и полека се ќе се среди, доколку го избереш партнерот. А ако го избереш семејството, љубовта кон партнерот, полека ќе згасне.

Темава не е баш едноставна. Има многу за кажување и размислување.

@lunicka , животот е комбинација од двете работи. Ако зборуваме генерално за целиот живот, не можеш да се одлучиш за едно.

 

@TheBlueMoon не знам на кои две работи мислиш ,Јас зборувам за еден избор кој го правиш во еден момент и во еден период од животот.Да бидеш среќна или несреќна сега.Сигурно дека нема животот постојано да те тестира на ист начин.Не трае изборот цел живот,туку како што рече @RainBow последиците од истиот.
И ова да додадам.Најсреќни се оние кои никогаш нема да бидат во ситуација да бираат меѓу тоа дали со својот избор ќе направат некого среќен или не.А познавајќи го животот тоа ми се чини невозможно.

 

Premnogu opshta mi e temava, premnogu situacii mozat da se zamislat i vo site covek razlicno da reagira. Za roditelite mnogu ne bi se mislela, poznavajkji kolku gi otupi i ogranici malogragjanstvoto, ako odev po niven um za mnogu raboti ke tapkav vo mesto i sigurno ke bev nesrekjna. Se dodeka ne dojde do situacija-za zivot se raboti , ke si teram po moe.
Za svoe dete od druga strana, bi se lishila od svoi zadovolstva dokolku za nego ne bi pretstavuvale srekja. Zavisi sepak do situacii.
Od soprugot ne ocekuvam takov pritisok.
Za ostanatite ne mi e griza.

 

Темава не би ја разгледувала баш како црно и бело.
Верувам дека повеќето, па еве конкретно и јас постојано правиме некои жртви во секојдневието за оние луѓе околу нас што ни значат и во состојба сме дури и да мизеруваме понекогаш ако крајниот резултат би изнудил насмевка на туѓото лице.

Како и да е тоа се да речеме ситни работи коишто многу значат и така и треба да останат, а нормално и дека таквиот однос треба да биде обостран. Некогаш ние ќе направиме некој среќен, некогаш нас ќе не направат и така кругот ќе си се врти.

Но што се однесува до оние битните одлуки што јас треба да си ги носам на грб до крајот на животот, ете ко на пример што ја дадовте таа со избирањето на партнер, никогаш не би дозволила некој друг да ми ги крои и да биде одговорен за нив. И без разлика колку некој би се навредил не би ми значело, па макар и да станува збор за родител.
Одамна ја имам пресечено таа папочна врвца и иако неизмерно ги сакам и почитувам, секој треба да си знае до каде и колку треба да се меша.
...Затоа што секој треба да си е господар на својот живот, наместо да изиграва пиунче во некој туѓ.

Можеби треба да се биде и малку себичен, можеби и некој некогаш ќе се разочара, но никогаш не може да им се угоди на сите.
Затоа човек треба да си одбере начин да функционира во околината без притоа да се претвори во егоист или мазохист, од едноставна причина што не можеш постојано да земаш а ништо да не даваш и обратно...кога - тогаш ќе ти се удри од глава.

 

Никогаш не би можела да бидам среќна ако знам дека некој друг тагува поради мене, најверојатно повеќе е од грижа на совест, отколку грижа за другите.
Што се однесува до прашањето

Не верувам дека има родител што му мисли лошо на своето дете и ако јас гледам низ розови очила тие сигурно не. Им верувам на моите 110%
И не, не е само мој живот ако тие потрошиле пола од нивниот да ме направат тоа што сум.

 

Ако некој навистина се грижи за твојата среќа, тогаш иако на прв поглед нема да е воодушевен од некој избор, ако на крајот на денот ти си среќен/а тогаш треба да се и тие. Ама па тоа бидува ако донесениот избор не носи зло или пакост на некому. Понекогаш треба да сме себични за да се избориме за своето парче среќа ако навистина вреди-е тоа дали и колку вреди е чист ризик дека нема да знаеме дури не е -предоцна-. Така да, никој не би се нашол во ситоација да бира ако навистина му е важна среќата на другиот.

 

Зависи од ситуацијата,времето,местото и човекот. Бидејќи кога подобро ќе размислиме,луѓето кои навистина заслужуваат нивните потреби и чувства да ги ставаме пред своите, никогаш не би не довеле до ситуација да сме „несреќни’’ и во случај да не се согласуваме,би нашле компромис. Како и да е,имам одредени граници и не би ги преминала ниту за себе,ниту за некој друг.

 

Темава е многу опширна и има многу за размислување ама во 90% од ситуациите избирам „Среќна на туѓа сметка“ Не сум себична или лоша ама пред себе би ги ставила само оние за кого би го дала животот, моите деца.
Во однос на она што беше дадено како пример во првиот пост, родителите или партнерот, тоа е веќе избор измеѓу некој маж и родителите а не себе и некој друг. Иако не сум се нашла во таква ситуација, мислам дека, во секој случај би ги избрала родителите. Мажи ги има милјарди ама мама и тато се едни.

 

Колку што му посакува родителот најдобро на своето дете, исто така родителот си посакува и себе си најдобро. Немојте да мислите дека родителите немаат свои фрустрации и комплекси кои неретко ги лечат преку своите деца.

Има работи кои се од објективна природа прифатливи, кога другата страна е нерационална, но добар дел признале или не, се должат на родителски хирови и желби, особено како што е нагласено во насловот - среќа на туѓа несреќа...па оттаму не е ситуацијава сакам да се дрогирам и сум среќен, моите не се среќни, туку некои животни избори. Животни избори од типот - школување, партнер, работа, професија и така натака.

Тоа што е добро според нивни критерум и верување не значи дека ќе биде добро и за вас. Затоа е важно да се пронајдете кои сте вие, а не тоа што ќе ви кажат дека сте или треба да бидете...

И не, не постојам за ничие добро. Подобро е да сум среќна, тие околу мене ќе се навикнат. Јас не сум избрала да се родам, туку моите, ама не значи дека ме поседуваат.
И тешко е да се зборува генерално на темава, секоја ситуација е различна, ама во принцип стојам зад своите избори и она што ме прави среќна.
Еднаш се обидов да и удоволам на мајка ми и уште сум несреќна ( не де така несреќна, ама онака, не ми е по воља), пред иселување од државава излезе со грозен разговор - ти ако си одиш, јас ќе патам, се ќе ми стане сеедно без тебе, не баре ќе умрам. Да, беше доволно тоа да ми го каже и се откажав. Ама сега гледа колку погреши и се кае и самата, па дури и се труди да ми помогне пак да ја добијам шансата.
Е тоа ми беше лекција, никогаш не можеш да ги повредиш толку многу да бидат несреќни.
И не е виновна она, туку јас. Јас си ја донесов одлуката.
Така што, не се виновни вашите емотивни уценувачи туку вие самите, затоа што вие ја носите одлуката и немојте случајно да ви падне на памет да посочите со прст на таа личност - ти си крив зошто вака и вака е или онака е... Зошто на крајот... од вас зависело и сте лицемерни.


Братучетка ми се омажи со човек кој татко и не го одобруваше. Откако се родија внуците сега како ништо да не се случило. Ако беше поинаку... никој немаше да биде среќен.

 

Што знам...коа подобро ке размислам правам како што сакат и како што им одговара на мојте сакани и блиски.битно е они да се добро мене ке ми пројде .а и се прилагодувам на се ... срекна сум коа се и они срекни

 

Од кога знам за себе јас секогаш сум било жртвеното јагне затоа што не сум сакала да ги повредам другите. Денес кога тие се среќни и мене не ме прашуваат дали нешто ми е потребно сосема го сменив мислењето во врска со тоа. Никој не ми рече фала. Никој нема да ви се заблагодари што сте се жртвувале.
Од тогаш се стремам кон подобар живот и воопшто не ме интересира дали се другите несреќни или не.
Може ќе звучи себично но животот и светот е суров и треба да најдеш начин да дојдеш до тоа што го сакаш.
Што добив од тоа што гледав да им погодам на останатите? Освен страдање, болка и тапкање по рамо дека се ќе биде во ред друго ништо.
Нели кога даваме совети најчесто велиме дека ние самите сме си важни па потоа другите? Така и треба да биде.
Ако некој не му се допага слободно нека си замине од мојот живот.
Кога се работи за родителите и за партнерот... Се зависи од ситуацијата во која се наогам. До сега никогаш не ме оставале во средина да бирам, се надевам дека нема ни понатаму.

 

Јас сум од тие пожртвуваните кои попрво ќе се откажат од својата среќа отколку другиот да биде незадоволен. Всушност, мене секако ми е добро кога му угодувам на некој друг така што не би била несреќна ни во тој случај.

 

Ne sakam da zvucam sebicno ama ako mi se desava nesto loso bez razlika kolku da i e srekna drugarka/drugar decko nema da bidam srekna za niv dodeka jas pominuvam niz sranja ne od zavist tuku ke osekam nepravda zosto na mene mi e loso na niv top ova od mala go imam primeteno kaj mene a ako i mene mi e super se i na drugite togas ke se raduvam duplo poveke sega momentalno se naogam vo prvata situacija koga kaj mene ide se nadole a kaj drugarka se ide nagore i nekako taka ne osekam sreka za nea :/