Карактерот на таткоми , тоа што немам права другарка, од себе што на сите попуштам и правам добри дела, од тоа што неможам да ослабам и покрај толку трудења, од животот - колку се мачам и правам добро со лошо се враќа, колку се трудам - не успевам ......
Се разочарав од тоа што сум 5 години дома со диплома и државен ...од кретенски фаци на шалтери од грешки во лабаратории од баби и дедовци на работни места ... од неспособни фаци кои ми глумат лудило... од непрофесионалисти .... има уште ....
Од премногу дволични луѓе кои секојдневно ме опкружуваат... и од тоа што секогаш сум искрена кон сите што ги запознавам, а тие ми враќаат со лажење и лицемерност!!!
Моментално сум разочарана од другарка ми...од сега веќе бившиот дечко од родителите негови ги мислев за попаметни луѓе...разочарана исто така и од самата себе..затоа што дозволив да останам сама алии ке дојдат подобри денови се надевам
Премногу. И тоа, од ептем блиски, мои луѓе. Не мислев дека луѓе со моја крв, можат да патат од толкава бесчувствителност, толку да се залудени. Неверојатно дури. Да и кога човек пати, се измачува, се бори за живот, да и тогаш во себе немаш трошка совест, чувство и, тоа ти е родител. Те исчувал. Ти ги исчувал децата. И тогаш да не можеш да простиш и да направиш се’ за да му е подобро на тој човек?! А, знаеш- тоа е тоа. Сега е моментот. Потоа, што?! Кога, каде, како. Кога ќе замине, Тогаш?! Страшно е сето она што го гледав, сето она за што сведочев последниве месеци. Не се ни потрудија да чујат што им зборам. А, и тие се родители. И тие еден ден ќе се на истото тоа место. И тие еден ден ќе го очекуваат, она што и тоа женчуле го очекуваше од нив, макар што никогаш не го ни кажа. Пошто нејќеше да е на товар на никој од нив. И што беше тоа што толку згрешила, та така да ја остават. Жал ми е, пошто не и беше времето и не требаше така. Толкава фамилија створи, за да ја надокнади празнината што си ја имаше од детството и на крај сите ја оставија сама. Бљак. Дури страв да те фати која болештина утре ќе го удри твојот мозок
Последнава година сум разочарана од неправдата наречена - не можеш да си најдеш работа во Македонија. Се разочарувам кога гледам какви неписмени и некомпетентни луѓе работат, а тебе одвисоко ти префрлаат дека пребираш, се преценуваш, воопшто немаат почит за твојот ум и труд. Кога го допирам дното од разочарување, ми се оди да се качам на брод уште утредента, без да кажам никому. Депресијата од разочарувањето обично ми трае кратко, ден или два. Потоа размислувам колку работи имам во животот кои ме исполнуваат и ме прават среќна ... и успевам некако да протуркам... до следното разочарување.
Од клучните луѓе во мојот живот. А толку и ги имаше... Автоматски се претворија во сосема небитни епизодни ликови. Едно разочарување води кон друго, се плашам да не се закачам себеси. Можеби и се од мене започнало де... Парадоксот на Диоген? не пак, жити се! И затоа се осеќам баш ко во сонот на Неда, кога и се рушеше куќата, многу грдо чувство.
Се сеќавам дека се разочарав кога не ме примија на работа каде што конкурирав,и ми испратија известување со име и презиме на примената кандидатка.Се разочарав колку што не верував дека ќе бидам разочарана.Многу ми влијаеше на мојот однос тие денови и со моите дома и со дечко ми,бев навистина многу разочарана иако не сакав никој да дознае која е причината. Но нели,секое лошо за добро е,така да веднаш после некој ден ме повикаа на многу подобро работно место,во далеку подобра средина од таму каде што конкурирав.
Многу пати, и знам дека ќе бидам уште многу пати разочарана, само не знам колкава ќе биде болката. Луѓето се менуваат, животот тече, те плеска, те буди, тажиш, се радуваш и пак тажиш, ама тоа е, еден животен тек, и не верувам дека постои розов свет, секогаш има разочарување кое или ќе те освести или ќе те повлече.
Се разочарувам многу пати од оваа за никаде држава што не се цени знаењето и секогаш се оди преку врски уф многу се нервирам......
