Се разочарав многу, и се осеќам виновна во тоа што ги преминав границите на попустливост кон сите, само затоа што барем малку сум мислела дека ќе ми се од помош, ми биле присутни личности кои не сум мислела дека покасно не ми биле пријатели и сум си давала лажни надежи дека личностите кои ме разочарале ќе се подобрат некој ден кон мене, ама се тоа било само фантазија, па од тоа на крај одлучив да сум сама, да не гледам никој околу мене, да ги гледам само обврските што ми се пред мене и тоа е се што треба да правам, а исто значи и да се грижам сама за себе.
Допрев до дното на разочарувањата, а верувам и дека тоа не е дното, ова е читава бесконечност од разочарувања.
Сум се разочарала, ама повеќе во своите очекувања отколку во другите. Секогаш се давам 100% во пријателски и љубовни односи и си “претпоставувам” дека другата страна го осеќа истото спрема мене, што во 90% од случаите се испоставило дека не било баш така
Se razocaruvam sekojdnevno od roditeli sto hi tegnat decata..ajde pobrzo pobrzo. Od luge sto me mi davaat prednist bo prodavnica 8mi mesec bremena. Sto kradat cvekinja od zardinjeri pred zgrada. Sto grebat koli.
Денес, од две личности,за едната имаше голема веројатност така да да стори, а за другата, немам зборови, големо непочитување покажа кон мене...
