Телесна vs. духовна убавина

Паа,и двете се важни!Мене мие битен и изгледот незнам зошто. Но, се разбира и духовната убавина е многу важна!

 

Духовна убавина дефинитивно!!
Телесната се менува со тек на време,не дека не ја поддржувам ама духовната убавина е благодет за душата!

 

И двете Така личноста е комплетна!

 

Духовната убавина.Ја сакам најмногу. Ама денес таа е ретка. Ретки се лугето кои ке ти подадат рака во тешки моменти., на кои можеш да и веруваш, кои ке ти помогнат ке те утешат. Духовната убавина не е минлива и неа времето не ја гази напротив уште ја разубавува .Најважно од се лугето со духовна убавина се истовремено и богати.

 

Телесната убавина е само површинска убавина. Но луѓето ја глеадаат само неа затоа што им е поесно и затоа што и тие ја немаат духовната убавина. Луѓето (поголемиот дел) се површни и глупави шмизли и билдери...Што се очекува од нив освен восхиштвање на физичката, површинска убавина...?
Јас познавам малку луѓе кои ја имаат таа духовна убавина и им се восхитувам...

 

Сега се гледа прво телесната, т.е физичката убавина. Ама во пакет си одат и двете работи, пожелно е да се има и карактер и убавина, сепак минлива е убавината, треба да се има и разбирање и карактер

 

Секогаш бев таа што ги пребира луѓето се додека не сфатив колку многу е побитна духовната убавина. Веќе не ме интересира кој како изгледа, само да е одвнатре убав. Толку.

 

Мора да признаеме дека прва на повидок е-телесната убавина.
Инаку јас искрено преферирам духовна убавина.Но,денеска ретки се таквите што ја поседуваат.
Сите се стремеат кон стекнување на телесна убавина,така што вистинските вредности се заборавени.

 

и двете

 

Јас сум за духовната убавина. Телесната убавина со тек на времето се менува. Не е битно каков е човекот однадвор, туку каков е од внатре. За телесната убавина не се дискутира. Не можеш на сите да им бидеш убав.

 

Најчесто она што го поседува човекот одвнатре, избива и надвор, т.е. можеме да го прочитаме во неговите очи, лик, енергија, па дури и гестови. Затоа веројатно некои луѓе како да имаат магнет во себе, па доколку ми се „магнетни“ однадвор, скоро секогаш ме воодушевуваат и со она што го носат во себеси. А некои пак, и круна на глава да им стават, безлични ги доживувам.

 

Jas ne znam za ubav chovek koj e iskluchitelno zloben, pakosen, psihopatski nastroen. Takvi karakteristiki sum voochila kaj grdi ili prosechni na izgled lugje. Kolku saka neka mi bide nepotkrepeno so fakti mislenjeto, spored mene likot e ogledalo na dushata, fizikusot vo golema mera e odraz na vnatreshnosta.
Mozhe i od drugi aspekti da se razgleda vrskata vnatreshnost-nadvoreshnost, no, ne sega i vo ovaa tema.

 

И двете "убaвини" се субјективни. Зa некoј си убaв, зa некoј си грд, зa некoј си дoбaр, зa некoј си лoш. Пoтпoлнo сoвршенствo не пoстoи.

 

Повеќе ја сакам духовната убавина на човекот. Имам некаква дарба или што и да е, да познам веднаш личност која вреди, која е прекрасна во духовна смисла. Тоа ме привлекува и прави личноста да ја чувствувам блиска, да можам некако полесно да се поврзам со неа. Но и телесната убавина знае да ми ги заврти умот. Како и да е, на крајот пак духовната е во предност бидејќи ако е човекот убав а по карактер никаков, тогаш немам што да правам покрај него. И да е најубав неговиот грозен карактер ќе ме оддалечи.

 

Или двете заедно,само што нормално едната повеќе ќе доминира,или ништо од врската.

 

Леле, од каде излегуваат темиве?

На која убавина повеќе се восхитуваме и која повеќе ја претпочитаме...

Исто како да прашуваш мало дете кој од родителите повеќе го сака. Природата не' создала нас такви какви што сме. Основен закон на природата е нештата да бидат балансирани. Имаме очи за да ги перципираме убавите и неубавите работи, што автоматски значи дека од голема важност ни е надворешната убавина, која е субјективна работа, а природата исто така не' „отелотворила“ ако можам така да се изразам, за да бидеме слика за таа физичка убавина.

Но природата не' создала и со свест, емоции, емотивна интелигенција, интуиција, потреба за поврзување со други личности, што од една страна влече корени уште од потребите на луѓето од праисториско време, а од друга страна е засновано на хемиски процеси кои се одвиваат благодарение на хормони. Ова значи автоматски дека важна ни е и убавината што ја носи нечија душа, затоа што човекот не е создаден да опстојува сам, тој е социјално суштество.

Според тоа, различни се ситуациите и мотивите за некој да не' плени со својата внатрешна или надворешна убавина, но факт е дека имаме нормална и природна потреба од двете.

И сега, за да скратам, бидејќи темава е многу опширна, ќе го искористам она клише дека секој човек е убав на свој начин, нема некој што е грд. Е сега, некаде внатрешноста и надворешноста се избалансирани, некаде не...

 

Двете се битни, и тоа како! Цело е кога има се’!

 

Па двете. Ама телесната убавина лесно може да ја снема, а духовната си останува засекогаш..