Jas se osekjam nekako bezveze, de sum ok de ne sum ok , taka osekjam nekoa praznina, nostalgija valjda hormonite si raborat
Јас од тоа најмногу се плашам. Иако речиси и ми завршија мачнините и повраќањата, знае некогаш да ми се слоши. Излезена бев со другарка пред некој ден во ресторан па трчав со салфетките на уста низ цел ресторан за да стигнам до тоалет да не направам беља пред сите Маки наши труднички
Времето после пороѓај си го замислувам претешко, предепресивно, црно, тмурно, мачно, осамено, затворено. Ете не знам зошто. Ista sum., nezz zos takvi misli mi idat
@AugusTina! Не слушај што ти збораат негативно, сите се различни и не секоја жена ја фаќа постпородилна депресија и не е на сите тој период лош. И да те фати, поминува се штом се средат хормоните и штом си фатите ред. Јас па дека сум депресивна цел живот и со анксиозност, после првиот пораѓај бев најсмирена во животот. Кај мене спротивно делуваа хормоните. Дури не знаев со толку мирен пулс да дишам, се закашлував. Мм не можеше да ме препознае. Си пуштав музика, играв со бебето, го смирував, се боревме заедно со доењето. На 2 месеци на сред зима се преселувавме од кај свекрва ми и мислам после сами во наш стан ми беше најубавиот период во животот. Луѓето треба да намалат малце со споделување негативни искуства, а во случај да е така тогаш треба да се поддршка.
Јас не знам дали нешто ја не сум добра со мозокот или што, ама буквално ниедна добра мисла на памет не ми паѓа. Само најлошото во се, и за пораѓај и за бебе и за после пораѓај. Само црни мисли. Дали од преголем страв или од што не знам ама не можам да се опуштам и да уживам во последните денови како трудница. Се некој филмови замислувам, некој црни сценарија, а срам ми е да кажам на некој ќе рече мрдната сум.
Само што се породив се смирив. Пред да ме земат на пораѓај од паника имав 170 пулс, после наредните денови под 70 ми беше константно. Дали од толку паника како ќе биде ми олесна после и се смирив или хормоните беа, не знам. Битно не е секој со постпородилна депресија, нема врска анксиозноста претходно. И да се појави, има решение. Само да е се во ред кај сите, ќе се тешиме после во темите за бебиња.
Neznam , Samo me fati da me grebi grlo otprilika pred mesec i poveke koga zaladi i znaev deka mi pristude ... mu pishav na doktorot dali mozi da si kapnam propolis ... i mi reche ne , shmukaj samo bonboni , praam muabet za ivf ginikolog ... Reshiv samo nego da go prashuvam deka zimata koga me fatija jaki glavobolki otidov na gak , tamu kafetin mi dadoa ... posle nego koga mu kazav ne nikako , samo paracetamol ... i aj sega ...
Jas sum nevidena panicarka, anksiozna , imav i depresivna epizoda, ali bremenosta ja pominav dosta hrabro i ne mislev na nisto , ednostavno se vodev kako treba da bide ke bide Sakam da bidam do istite razmisluvanja i posle poragaj
Добро не сум сама хаха. Си праам филмови дека се отварам и ќе го родам детево по пат, а тек сум 30 недела.
Мислам дека мислите имаат врска и со фазите од бременоста. На почеток си среќен ама имаш куп стравови потоа се навикнуваш на ситуацијата и некако се ослободуваш ама како минува времето така доаѓаат веројатно нови стравови што од самиот пораѓај, што од тоа како ќе се снајдеш со бебето понатаму. Најверојатно сето ова е нормално и јас се тешам со тоа дека сè ќе помине.
Што 30та недела? 23 сум. Истите филмови, плус уште некоја црна мисла, зашто не мрда исто ко вчера, да не направило беља со папочната врвка.. зашто слабо мрда, да не напредува доволно.. па демек стомакот ми е мал, којзнае дали е добро бебето.. Будала човек сум. Оваа бременост раат не сум
Иста бев и јас. Цела прва бременост со паники, анксиозност викав само да го родам ова ( дека претходно имав спонтан), како се породив се смирив. Т.е после една недела кога ја испратив свекрвица дома . Беше многу напорна дојде демек да помогне бебето од раце ми го грабаше само и јас смирено си направив муабет со мм и ја испративме дома. Јас сама скорз останав со бебуш 10 дена смирена, се сама правев маж на работа, си се гушкав со бебуш пресреќна дека сум си ја родила и дека ми е во раце. А анксиознст и депресија 10 год уназад ми беа најверни другарки
А баш пред да останам бремена ,пишував колку уживам во бременост и дека едвај чекам да останам пак бремена. Повлекувам се што реков. Само да се роди живо здраво, едвааај чекам да излезе Ќе се јавам утре на мојов доктор да видам дали е на работа, да одам на преглед, што ме боли срамнава коска и препониве цело време, во ФИЛМ СУМ дека се отварам и така. Ама ајде ќе изгураме.. 1ви септември влегувам во 9ти. Кога сака нека излезе, само да е како што треба Омилено име ми беше Ева, сакав ова така да го викаме, ама пошто бирав јас за првото, маж бираше име за ова и нормално друго име одбра
Јас за ова кога маж вика дека он ќе бирал име имам едно само да кажам - Твое презиме ќе носи цел живот неможам да бирам, ама јас бремена го носам 9 месеци, јас ризикувам живот на пораѓај и јас кажувам за име. Нормално ако ептен е против некое име ќе се договориме.
Отприлика таа недела бев и јас кога ми почнаа болките и трипањето дека добивам породилни болки. Малце се смирив кога сфатив дека не сум единствена нит тука нит во светов, целосно се пронајдов во дијагнозава. Зголемив магнезиум 3×500 и константните менструални болки се подсмирија, ама овие на станување, вртење, стоење на една нога и движење ништо не ги смирува. Еве полна 35 од утре и секој ден се потешко ми е физички. Ама барем психички се олабавив. Се надевам кај тебе полесно ќе биде
Жал ми е така да му речам Тој сакаше машко, две дунди му се паднаа,баш ко што имав јас ќејф, затоа оставив да си одбере име Сега вели не би ја дал ќерката за милион машки деца, ама малку и за второво имаше надеж дека ќе е машко Пробав да пијам 2×400мг, не можам, скиснав во вц, дијареа имам од толку магнезиум
Јас утре ја затварам 9та недела влагам во 10та. Значи 8+7 ќе му дојде утре. Ама да тука сме со денови. Верувам дека е нормално зошто јас од супер активна, 6 тренинга неделно, на нула се сведов. Бев убедена дека ќе вежбам ама се уплашив. Здравје после 12та ќе прашам за дозвола и ќе уплатам програма за трудници кај Драгана Фитлајф, таман и она е трудна. Додуша јас пешачам, скоро секој ден, вака ако станам станато е и не застанувам, ама дур станам... Ако станам нагло ми се свртува, не стално. И вчера многу ми се гадење и баш гледам на календар, оп, па времето со последниот циклус ми се поклопува, исто беше и за синко, кога сум добила последен пат и првите 3-4месеци тоа време имав менструални болки и мачнини ден два.
