А во ред сум јас не ми се овие постојани мисли, само сега овие дена. По природа сум ведра, расположена и затоа на хормоните од бременоста им препишувам. Само многу ми е безвезе и да можеби треба да разговарам со некој стручен или некој што поминува низ исто.
Сите поминуваме верувај. Јас ако почнам да пишувам какви мисли имам во глава до утре нема да завршам.
Сите имаме такви моменти и мисли... Додека мажите си тераат нормален живот, ние сме тие што го носиме теретот и сите промени...нашиот живот е на стенд бај. Додека нив ништо не им се менува, се додека не се роди бебето/бебињата најчесто не се ни свесни што ги снашло. Нас ни е ситуацијата ,,пореална" бидејќи имаме веќе скоро плус 10 кг, ништо не не собира за дотерување, не ти е ни интересно да одиш на журки, едвај се движиш од разни болки....и нормално е да сакаш да те прашува некој на пола саат што ти е. Со првата бременост повеќе си ставав на срце и се карав со мм, си плачев. Сеа отрпнав. Ќе ме изнервира, ќе го испцујам додека не е дома, ем мене ќе ми помине лутината, ем он ќе се издува. Е сеа признавам некогаш си офкам намерно за внимание. Малце да е на штрек, па и да се осети виновно дека јас ете не можам а тој шетал и после 3 4 дена е бајче. Така да, совет, не си земај при срце, ќе ти биде мака што си плачела толку, а бебињата го осеќаат тоа. За една мајка, децата се пред мажот, ќе видиш.
Ништо не ми е интересно. И никој не сакам. А ко некој должен да ми е па мене да ме тинтра и забавува по цели денови. Страшна работа, свесен си за се, дека не е тоа така, дека ова време е најубаво, дека треба да уживаш и да бидеш среќна за се и за тоа што те чека и упорно тие па тие глупи мисли. До сега си терав најнормално како пред бременоста, другарки ми велеа дури ти ич мака немаш со хормоните јас плачев само, се лутев ти ништо. И вистина ништо. Ама сега зар по 7 месеци ме стигнаа хормони...
Штом се само моменти не е страшно. Еве јас прееска си мислев дека нема да се снајдам со скоковите на бебето, дека ќе ми биде претешко и ко претепана ќе бидам, па таква разочарана си седев и си зјапав во ѕид. После продолжив да барам идеи за уредување на собата и ми помина Секоја мајка си има грижи и многу “што ако”
Јас па избегав на друга страна на светот за да не ме замараат со пажња и сега и кога ќе се породам. Можда сум згрешила ќе видиме кога ќе дојде бебе. Сега за сега ми е преубаво сама со мм (поише сама него со него) он си работи ја си кулирам, ако му направам да јаде ќе јаде ако не нема ни да праша дали мене ми се јаде .. ако исчистам добро ако не и тоа не му смета. Висам на онлине продавници по цел ден очите крвави ми се само нешто нарчувам. Си вежбам, си пешачам, си читам книги, гледам серии..уствари гледам да уживам сама со себе зашто после тешко. Така да гледај и ти на тоа од тој аспект, уживај сама со себе. На бебињата утре најпотребна ќе им е мајка задоволна сама со себе.
Devojki jas se porodiv, dojde na svet moeto devojce Se porodiv prirodno malku se izmacivme ama bitno dobro pomina se Doktorkata Simonida e za pofalba , trebashe carski me spremaa megutoa taa odl na kraj prirodno
Јас кога останав трудна и кога ми почнаа први промени на тело имав една ваква недела и станав посесивна и со намалена самодоверба. Толку се опседнав со мм и дека ќе најде друга додека сум јас свиња дебела и ништо не ме собира, дека не сум му привлечна и си плачев и морам да признаам дека ни сама себе на моменти не се поднесував. После тоа си погледав некое мотивирачко видео, си сфатив каде ми е грешката и од тогаш натаму се трудам уште повеќе и за себе и за бракот и се чувствувам поисполнето и поубаво. Никогаш кога е он на тренинзи или надвор од дома не осеќам дека прави нешто погрешно, напротив, излегувам и јас па дури и до 6 ти месец и сама со меше по журки си терав и никому ништо. Животот не застанува за нас, се е како ние гледаме и ги прифаќаме работите во животот. Се надевам ќе ти помогне мојата исповед и ќе ти се променат работите во главчето, за твое добро е ❤️
Честитки живо и здраво да е куклето а ти побрзо да се опоравиш! @stsmua05 mislev se primaat sum napisala se pijat, fala ti vo sekoj slucaj!
Оф што да ти кажам веќе ти пишале другите ама ај и јас. Со првата бременост немав време да седнам, нон стоп во движење, работа, излегување, шетање, преселба, реновирање...дури му викав не ме замарај трудна сум не сум болна! Е сега од јануари сум дома, дете во школо нормално и само фалинки барам. Има денови кога ми смета што оди маж ми на работа, што збори на телефон а не со мене. Само се жалам дека нема време да ме погледне, а нема врска....хормони ко ќе мавнат холивуд може вода да ми носи. А сиротиот дома чисти, пегла, ручек прави јас мн ретко, ептен сум улежана, ама пак ако во моментов ми текне мене нешто муабет да правам со него, а он може и во вц да е, мене почнува да ми чури низ уши Така да уживај, се поминува, само ние до лесно да си ги износиме бебушиве
Сте се разлигавиле море мешиња Не го замарам мм. Кај на работа сите чекаат од него, останува до ниедно време на компјутер уште му фалам јас. Супер ми е со синко по цел ден, не го носам во градинка за да бидеме заедно И мн.ме слуша и ми помага а 4ипол години е (повеќе од татко му). Мене за 1вото не ме фаќаа паники со години го чекавме,сега ми е страв со две дали ќе посветам доволно внимание и како ќе се организирам
Леле јас сум многу нервозна. Се трудам да се контролирам ама не ми оди. И се ме нервира. Ме нервира што не можам да пијам кафе, не ми е вкусно, а претходно го обожавав. Ме нервира што ми се јаде а што убав ред си имав, ама ми се јаде ми се плаче. Јадам и како претходно си мислам малку ќе ми биде. Морам да се вратам у ред. И се би да спијам, ако не спијам мислам уједам. Ама не замарам муж, искрено дури и поише лабави сме него ли со синко. Само се крстам да фати некаде на фудбал, да иде на работа а не од дома, да излезе раат да можам да си седнам на телефон пошто мрчи. У принцип оваа бременост сум понервозна од претходната, претходната бајка ми беше, оваа и лицето ми се уништи и јас сум нервозна и таман ослабев одма стомак пак... Ама хормони, ќе се издржи, не трае вечно. На крај краеви па сами си сакавме и си го праевме, на сила никој не ни го даде. Денес ќе се патува на југ, кај мајка, да расчистам дома, да не оставам хаос, да пуштам машини и да соберам се, па после ќе се пакувам. Се надевам на малку одмор кај мајка ама тоа никогаш не е одмор таму, али тоа е, од понеделник назад на работа. Реално на работа сум поодморена, си седам си работам и не се замарам со ништо, а вака дома се работиш и не се гледа работата никаде.
Јас од што сакав да се посветам на првото, од што се плашев да не ја запоставам сеа направив разлика 10 години Незнам од кај ми влезе тоа во глава, јас и сестра ми сме 3 год разлика и не гледам дека е некој запоставен ама ај
