Кој како сака да, јас затворена 40 дена мислам дека психички ќе сум многу лошо, а тоа е најмалу што им е потребно на моиве дома и мене. Времево овие дена ни се погоди и шеткавме. Иначе со првото само рекобме излегуваме, мама и свекрва дома, не можеа да искоментираат нешто за тоа ама за врати се пред да се стемнит имаше коментари имаче ја се осеќам супер и тоа малце ме зезна вчера оти првиот ден не беше нешто многу пешачење, а вчера така испадна км да е и послњ ме болеше карлица и дефинитивно само околу ќе шетаме. После тоа имав и јаки контракции почести, а таман се смирија.
После 2 недели кога се оправив од царскиот излегов надвор на шетање . Јули месец ќе го вадиш рано сабајле и приквечер кога ќе заоѓа сонцето.
За да си раат нека ти измерат цервикс, и ако е во ред не се замарај. Кога прашав за нелагодноста моја и болките нонстоп ми кажаа последица од првата бременост, симфизична болка, и до крај ке сум ја имала. Ако на преглед е се во ред не мисли, незначи дека иста ќе биде и оваа бременост. Септември се породив и не чекав 40 дена тогаш, си ја шетав во количка кога беше топло. Потоа зима и се затворивме дома. Сега јули термин, ако сме и двете добри, брзо ќе излеваме, какви 40 дена, топло и убаво време. Треба да се искористи
Со првата имав нелагодност како да имам заглавено нешто доле, во вторник сум кај матичната на преглед ваљда нема ништо да бидне до тогаш, зошто во средата ми правеше таа скрининг на гак рече се си е во ред. Фала ти сепак
Јас со првото во мај се породив, претопло беше времето. 3 дена после породување не пуштија од болница, почнавме да шетаме од 4тиот ден. Во консултација со педијатар ми рече секој ден да го вадам постепено, да почнам по 15 мин и секој ден да зголемувам по 5-10 мин и кога ќе стигнам до саат и пол, да вметнам втора прошетка исто постепена. До 40 дена имавме две прошетки од по саат и пол.
Здраво на сите... Баш би сакала да добијам некоја поддршка од вас, трудна сум 8ма недела, засега е се во ред фала Богу.. мачнини имам попладне и навечер највеќе изразени, без повраќање... Она што повеќе ме загрижува е мојата психичка состојба овие недели откако дознав, претходно едвај чекав да станам мајка, некако дали ме фати некој страв кога видов две црти или што се случи во моментот не можам да објаснам, страв веројатно како ќе биде, како ќе се снајдам, колку трајно ќе се смени животот и слично... баш не можам да се израдувам се' уште како што треба и како што мислев дека ќе се чувствувам... Јас буквално сум плачела кога ќе добиев циклус бидејќи многу силно сакав бебе, а откако тоа се случи, баш не можам да се израдувам на тоа и многу имам грижа на совест што се чувствувам така.. Разговарав и со психолог, ми вели дека мојата состојба е нормална и дека ќе дојде и среќата за кратко, но некако од ден за ден ништо не се менува, па реков и тука да побарам совети и поддршка. Јас имам слика дека сите жени околу мене се радуваат на новата титула и мислам дека само со мене има некој проблем... Ви благодарам
Не си единствена, ќе се израдуваш највеќе кога ќе се роди. Има време до тогаш дај боже да имаш бременост како по книга
Mila se ke si slegne i ke si dojde. Se uste si vo sok. Jas koga doznav bev zbuneta i neznaev sto cuvstvuvam. Verovatno ne mi se veruvase deka vidov dve crti. E posle dva dena prokrvariv malku togas vo toj moment svativ kolku mnogu go sakam bebevo vo mene zosto placev od strav odejki na lekar. Normalno e da se cuvstvuvas zbuneto. Koga ke se oformi i go vides na ekranot veke taka kako covece togas ke stabes uste poveke svesna deka ke imas bebe. A koga ke go osetis ima da se topis. Daj si vreme. Se ke dojde i ubava i lesna bremenost da si imas
Јас сега во втора бременост имам таква нелагодност како да имам страно тело во вагината и небаре ке падне секој момент Баш претходна недела на преглед се пожалив на гинеколог и дека понекогаш осекам болка како при овулација и баш ми измери цервикс и си беше 4цм. Инаку сум 19+2
Јас бев со прогестеронска подршка, сега веке ми ја прекинаа, поради крварење. Две недели строго мирував, после со дозвола од гинекологот почнав да станувам по малку и исто бев здрвена и уплашена, ама полека полека се опуштив.
Сосема нормална состојба кај некои идни мајки, вклучувајќи ме и мене кога бев трудна. Посакувана бременост, со обиди, со плачење на циклус, се израдував на двете цртки и станав некако индифирентна. Како растеше бебче, со секоја нова фаза (клоцнало, икало, се тегнело) ми беше се поубаво Кога се роди, не бев поврзана со нејзе баш. Не знам кој како ќе го сфати ова, ама јас неа 2 месеци ја буквално оддржував во живот само. Го немаше она "љубов на прв поглед". Ова го пишувам затоа што јас и ден денес го имам слушнато ова само од 2-3 особи. За другите се е магично и бајковито, ама и ова моево да ти било нормално. Само кој да ти каже Со лесно бременоста до крај
Jas gotovo ke poludam od ovie kiselinite. Hranoprovodot da mozam ke si go iskornam. Mi se idi utre na doktorot da mu kazam so provokacii neka pomaga vo proces oti neznam so ke bide so mene. Kosi ke si iskubam. Se me nervira okolu mene. Morav da se istusam malku ovde oti gotovo siznav
Здраво на сите, јас 29+4 планирам и еден краток одмор да истерам пред да се породам, ама немам искуство со костими за капење. Постојат ли некаде труднички или да си набавам дводелни
Off mila navecer mi se slucuva koga ke si legnam da spijam, katastrofa, malku me smiruva koga ke dzvakam luta mastika, ama toa minimalno od drugo nisto ne sum videla spas...
Здраво Јас сум 10та недела со прво и верувај од 6та недела до 8ма ги имав истите чувства и мисли како тебе, буквално исто се чувствував.. Можеби се и хормоните во прашање, можеби шокот или стравот дека некои работи ќе се сменат.. Сега веќе сум подобро, но од време на време знае да ми се појави некоја мисла.. Мислам дека оваа фаза ја поминуваат голем дел кога тогаш, но никој не сака можеби да збори за негативните страни и промени кои внатрешно доаѓаат со бременоста колку и да е најубавото нешто на светот.. Се ќе биде во ред на крај
Имам пишено и јас, кога се породив не беше љубов на прв поглед, се мислев јас да не не сум во ред, каква слика имаме од социјални мрежи, јас бев во шок, што ми се случи, цела бременост си планирав природен пораѓај и на крај од природно царски заврши, толку се уплашив и разочарав што само на себе мислев искрено, после од ко го донесоа кај мене незнаев како да се понашам, па полека полека се си дојде во нормала да речам После самото се си иди, мајчинскиот инстинкт е во сите нас, само да го видам знам што мисли, знам што сака љубов најголема Сега за второво уште не сум свесна некако
Веќе сум породена, ама првите ми се со мала разлика. Првото и второ се 19месеци разлика, второто и третото 13 месеци разлика. Кога се роди третото имав годиначе и тодлер од 2.5години. Организација и стекнување нова прилагодена рутина. Доколку имаш помош добро, во спотивно со сопругот или кога тој е дома домашните обврски од типот перење/спружирање/пеглање, пазарување. Кога сум сама со децата приоритет е да се најадени, газот да е сув и доколку има можност свеж воздух за подобар сон навечер и да се умори тодлерот. Милион мали спонтани одлуки и мини приоритети секој ден за да е погодено на сите. Сега се скоро 8г, 6.5г и 5.5г. Бебуш е 5месеци, не осеќам дека имам бебе. Не дека се нема милион обврски и термини секој ден, школо, градинка, развозувања, логопеди, милион вируси донесени дома…ама рутината е тука. Почетокот е тежок но секој нареден ден ќе биде полесен. Во однос на кревање се трудев да се штедам, да не ги кревам, но не секогаш било успешно. Телото едноставно беше прилагодено на ритамот. Со првата бременост, без бебе околу мене, највеќе се пазев. Секоја наредна бев поактивна и пофит до крај.
