Фемински κлуб на читателκи (Every Smile You Fake - Dorothy Koomson)

Јас ја прочитав вчера, во еден ден, навистина брзо се чита.
Ама ќе се придружам на @Mishela во мрчењето.
И мислам дека ваквиве книги треба да ги читаме одделно, поентава на клубот беше да има нешто за кое ќе се дискутира, а овие книги не оставаат многу простор за тоа.

Јас ја дочитав и книгата од Џон Бојн, е тоа е книга за дискутирање, полна со морални дилеми...
Затоа ја ставам предлог The absolutist пак, од него, едноставно раскажувањето му има нешто посебно.

It is September 1919: twenty-one-year-old Tristan Sadler takes a train from London to Norwich to deliver a package of letters to the sister of Will Bancroft, the man he fought alongside during the Great War.

But the letters are not the real reason for Tristan's visit. He can no longer keep a secret and has finally found the courage to unburden himself of it. As Tristan recounts the horrific details of what to him became a senseless war, he also speaks of his friendship with Will - from their first meeting on the training grounds at Aldershot to their farewell in the trenches of northern France. The intensity of their bond brought Tristan happiness and self-discovery as well as confusion and unbearable pain.

The Absolutist is a masterful tale of passion, jealousy, heroism, and betrayal set in one of the most gruesome trenches of France during World War I. This novel will keep readers on the edge of their seats until its most extraordinary and unexpected conclusion, and will stay with them long after they've turned the last page.

 

Па и не мора сите книги да ги дискутираме со којзнае какви длабоки дискусии. Колку понуди самата книга, толку. Не е баш дека и нема што да се збори за оваа, се наоѓаат нешта за кои ќе се залепи дискусија, тоа што ликовите се еднодимензионални си е башка.

Јас а и веројатно повеќето, немам време ни овие што ги тераме да ги дочитам, не па и да копаме сега стриктно некои книги што ќе понудат нешто повеќе.
Спонтано е најубаво, кој какви си нашол ќе предлагаме и ќе се улови нешто.
Секако дека букклаб материјал книги се добредојдени, ама мислам дека не е страшно и ако улетаат вакви тралалајки.

 

Не дека треба секоја дискусија да е таква, ама барем да има дискусија. Ние две реченици и толку, нема ни што да се каже нешто особено.

 

Па не гледам проблем и во тоа, таква се погодила книгата и завршена приказна. Следната што ќе се чита може ќе биде поразлична.

 

Сепак не можеме да предвидиме каква ќе испадне некоја книга.

Џулијан на пример, авторкава што ја читаме, има прекрасни книги, полни со проникливи ликови и нудела многу прашања за мозгање. Оваа книга и е исклучок, набрзина склопена ко да не е без ич, да не ја пројде годината без да издаде книга.
Така што, на крај сеедно испаѓа у кој куп на книги ќе копаме за да се најде убава книга по сите прописи.

 

Да да, до кај 60% сум и ќе гледам да ја завршам колку што можам поскоро. Многу запнувам кај поглавјата на Лилијан. Оваа па целата се расплинува и поглавјава се километарски, па и раскажувањето во трето лице ме доотепаа.

И јас мислам дека треба да си продолжиме спонтано како и досега и со што повеќе различни жанрови. Голема работа што последните две книги не биле ко што треба, ние пак на крај си збориме и баш ни е фино, така треба и да биде пред се.
И да е кратко и да е долго, сеедно е се додека нас ни оди муабетот и се забавуваме. Дали ќе биде книга што ќе ми остане длабоко во сеќавање или некоја на која ќе вртам очи, тотално ми е небитно.

За мене не постои книга од која не може да се извлече каква било дискусија, колку и да е без поента книгата, колку и да се недоделкани ликовите или нешто друго во книгата, ќе си кажеш што не ти се допаднало и пак и тоа е нешто што ќе допринесе да си збориме.
Едноставно, од краткиот опис, па нека е ете и ослонувањето на претходни книги од одредени автори како у случајов што ни е сега, не е возможно да се предвиди каква ќе биде некоја книга и дали ќе понуди нешто повеќе, па мене и тоа ми има некоја своја чудна убавина.

 

Па да ти кажам, не знам ни дали ти е паметно да ја почнуваш оваа воопшто. Јас би размислила, поготово ако ти е безвеза таа што ја читаш во моментов, не сум во тек која од вас што чита. Не мора ни да го земеш предвид коментаров, ама има далеку подобри книги од авторкава.

Ја завршив јас синоќа. Ќе пишам во спојлер за ако Камелија се реши да чита да не ѝ спојлам. Нема да сум тука неделава па затоа ќе си го споделам впечатокот од книгава сега и ќе видам како ќе стојам со времето за читање, има време до тогаш.

Спојлер

Не гледам поента да ја раскажувам содржината, читавме, видовме.
Мене многу ми се допаѓаат фамилијарни драми, ова ми беше баш таква книга и се чудам просто како ја ставиле книгава во историска фикција. Сè освен тоа е значи, мистерија, драма, романса, чик-лит, вум-лит, ју нејм ит. Ама добро ајде, поминав преку тоа зашто не беше ни битно.

Почетокот беше навистина фантастичен, првите неколку поглавја беа прекрасни. Женска на прагот на триесеттите дознава дека татко ѝ кој не го ни познавала ѝ оставил наследство, па тука семејни тајни дрн-дрн. Одењето во Италија, средбата со адвокатот. Ми имаше некое интересно градење приказната. И тоа траеше до тука. Зашто и немаше ништо повеќе, нула бодови.

Ликот на Фиона нуладимензионален, другите исто. Раскажувањето во прво лице си беше супер и еве се чудам зошто форматот беше таков и зошто авториве во последно време само трупаат додатни ликови за да има различни POVs, а во исто време, ова никако не придонесува за јас како читател да ги разберам ликовиве, да ги сфатам, да го видам нивниот пат, нивното надоградување како личности. На сите по ред им фалеше така, како да кажам, малку да ја разбрануваат, да ја разбудат спиритуалната страна.
Ептен беа Семе Синапово материјал. Лилијан ли, Слоун ли, Марија, Антон, Фреди, еден саглам лик немаше. Само чепнати, ставени на хартија и толку. Логика слабо у тоа главите им.

Форматот навистина ми сметаше, ако нешто повеќе мразам од вмешување на повеќе страни во една книга, тоа е менување на раскажувањето од прво во трето лице наизменично. Еднава од блиску да ја доживееме, другава 2 метри подалеку, социјална дистанца.
Лична преференца е тоа, но во книгава не беше потребно. Мислам дека сто пати подобро ќе беше ако Лилијан и Фиона си ги делеа некако поглавјава, дали писмата да беа преточени во поглавјата на Лилијан не знам, нешто поразлично од ова. Зашто Слоун еве никако не допринесе за ништо. И без нејзините поглавја, пак ќе беше иста книгата. Тоа би било баш така безбедна зона, и иако веќе милион пати видено во други книги, сметам дека ќе оставеше далеку подобар впечаток. Но добро, ниту сум автор, ниту сум уредник, па и со тоа се помирив. За разлика од ликовиве, најпомирена со сè испаднав изгледа.

Возрасните исто толку незрели, себични, гадни како и потомциве, крушите навистина не паднале подалеку од стеблото.
Како прво, каков husband material видела Лилијан во Фреди еве не знам, не ми е јасно. Џаболебар од првиот ден, он романот ќе го пишува, ќе изведува бесни глисти и ќе ги брка соништата а немаат леб да јадат, ооок. Битно познат и славен ќе станува, а жената безрезервна поддршка се разбира, како поинаку.
Да одам некаде на сезонска работа со маж ми и само јас да работам а он да собира инспирација за книгата несудена и ненапишана, па и да си го фати патот во Париз за да ја донапише книгата оти нели не му беа доволно широки Тосканските полиња. Па ќе го запалам сосе машина за пишување бе па, не да го тапшам по рамо и да му викам земи си колку време и да ти треба миличок.

Без врска ми беше браков меѓу Лилијан и Фреди, врскава со Антон не ја ни коментирам. Исто и тоа што Фреди ја знаел „тајната“ цело време ич не ме изненади, само ми немаше поента. Единствена поука од книгава е тоа да имаш храброст да пресечеш, а не да игнорираш и да се правиш дека сè си е во ред, лабавко, супер еве прекрасно, а бракот мртов од сам старт.

Единствен „шок“ ми беше тоа што не остана инвалид кога направија сообраќајка тогаш кога прв пат стигнаа во Италија. Моја претпоставка беше дека тогаш се случила несреќата, па додека се опоравувал Лилијан се зближила со Антон и имале грижа на совест потоа па затоа богатството отиде кај Фиона. Ова испадна бетер шпанска серија, на која и самата Лусинда Рајли како кралица на ваквите семејни саги може да им позавиди. И да научи некоја нова финта, секако.

И последно, а исто толку важно, можеби и најважно - ич немав чувство дека се наоѓаме во Италија, ич. И за тоа нула бодови. Кога прочитав винарија, очекував бесконечни винови лози, газење со мокри боси стапалца по ровката земја додека се пикаат низ виновите лози. Па нешто повеќе околу процесот, околу винските сорти, нешто подлабоко, нешто што бара посериозно истражување на таа тема. Нафрлани некои поими како сомелиер, дегустација, дрн-дрн и толку.

Еден поен за крајот, зашто Џулијан не ја доутепа книгава со некоја вртоглава љубовна приказна за Фиона и ја оставија таква каква што е, не буричкаше по нејзиниот љубовен статус по секоја цена. Да се случеше нешто вакво, ќе ставев една ѕвездичка без двоумење. Вака си доби и така.

Е така, си ја искажав маката и можам конечно да си го исклучам компјутеров на раат денес. И така дечки.

Спојлер

Пак ќе кажам, авторкава пишува прекрасно и се чудам, на крај памет не ми беше дека вака ќе се изненадам баш со оваа книга. Како да ѝ е прва книга, како да не ја читав истата авторка.

Како студентка имам читано две од серијалот за хајлендерс, ептен ми се допаднаа. Сега може и нема да ми бидат ништо посебно, ама ептен ми беа dreamy тогаш па кој сака историска романса (значи љубовни приказни, лоцирани во средновековна Шкотска), не им се мислете. Баш се книги за на плажа.
A fire sparkling исто солидна историска драма. Со оваа или била пијана па од тука темава за винарија, или некоја грешка во системот ѝ се десила, друго објаснување немам.

 

Се согласувам сосема со Мишела за книгава. Ја имам читано само A fire sparkling од истава, ама нема споредба. Ова беше само една бледа романса и ништо повеќе за мене. Премногу коинциденции, едноставно крајно неуверлива книга.
Ликовите крајно еднодимензионални, си имаа сите однапред определено во кој стереотип ќе спаѓаат и тоа беше тоа, никакво помрднување немаше. Не знам поглавјата за Слоун што бараа во книгава, немаа апсолутно никаква поента. Книгава немаше никаква поента.
Оваа ми беше една од оние што ги читаш и после се каеш за потрошеното време. Ја затвораш и сфаќаш дека си останал со едно големо ништо. Не ни уживав воопшто додека ја читав, не беше од оние пријатни лесни книги.

За следна книга што правиме?