Фемински κлуб на читателκи

Јас знам што е проблемот, вчера ја завршив A Love letter to Whiskey книга која е пре убаво напишана ама ептен слоооу, и сега оваа пак така, и 2 слоу брн книги една по друга не ми е лесно да читам Ќе читам до кај 20/30% ако уште се мачам ќе ја оставам, не сакам да ме стави во читачка криза.

 

До каде сте со книгата? Јас при крај на 77%. Се надевам до утре да ја довршам.

 

Јас ја завршив, ве чекам за да не пишувам спојлери.

 

Јас на 15% застанав да читам.

 

Готова сум и јас со книгава.

 

Пред да почнеме, како го читате името на детето, Клауд, Клод? Се нервирам кога не сум сигурна како се изговара одредено име. @ane.bella е од тоа говорно подрачје ,помош?

 

Јас Клод го читав. Клауд не ми идеше.

 

На 30% застанав со читање.Се извинувам,но,не ми се допадна книгава.Досадна беше премногу

 

Klod, na angliski koga se izgovara se zavlekuva malku na O I se slusha kako Klood/ Kload

Sorry za latinicata, pishuvam od na Mm telefonot

 

Тишина на темава пак. Да почнеме да ја коментираме книгава, мислам дека доволно време помина.


Книгава почна бавно, некако ми беше развлечечно. Но, веќе на втората половина ми стана интересна и само вртев страници да видам што ќе се случи и како ќе заврши.
Ми се допадна и стилот на пишување.

Ретки се родителите како Роси и Пен што би го прифатиле своето дете какво и да е, без да прават голема врева околу тоа. Единствена грешка дека беше што ја криеја тајната за Клод/Попи кога се преселија во Сиетл. Секоја тајна кога тогаш ќе излезе на виделина.
Според мене, беа повеќе окупирани со Попи и малку ги имаа занемарено другите деца. Особено, Ро, најголемиот, кој веќе стануваше тинејџер и му требаше и него внимание.
Во оваква ситуација, како да се поставиш со другите деца, за тие да не се почуствуваат помалку вредни?

Сакав уште нешто да допишам, ама ми избега мислата. Ќе го оставам овоа барем од некаде да почнеме дискусија

 

Алал да им е на родителите, просто за чудење( иако е книга де). Навистина го поддржуваа од старт, и бабата исто. Се изнервирав за Ро мислам беше кога мислеа дека е нацист и хомофоб, можеа малку повеќе верба да имаат во него. Некако само за Клод беа секогаш загрижени другите деца беа во втор план, особено кога се преселија во Сиетел, и наместо да почнат од старт како што треба тие направија уште поголема збрка.
Некако делот со заминувањето во Тајланд ми беше ту мач и вишок во приказната. Она баш кога не прашуваат во Македонија дали имаме фриждер и исто и Роси кога отиде таму. Ми немаше баш некоја поента крајот онака ми беше меех, можеше подобро.
Во секој случај книгата треба да ја прочитаат сите родители и они што планираат да бидат, дека еве некогаш не е се црно и бело. Дека од двајца стрејт родители со синови може да се роди трансџендер дете. Во секој случај Роси од тотално погрешни причини сакаше ќерка. Јас да сум дете на такви родители ќе де сметам дека не сум бил доволен што сум машко па ајде на 3,4,5 дете само и само да биде ќерка.

 

Мислам дека и не му/и даваа никакви апчиња за да се спречат хормоните, може и сум грешка. Ми се изгубија некои детали веќе.

Да, книгава треба да биде задолжителна лектира за сите родители.
Да, имаше нелогичности, но најголем акцент да се стави на тоа како од почеток го прифатија Клод како да е нешто нормално.
Друго нешто што не ми се допадна беше однесувањето на наставничката во првото училиште. Таа, како педагог и наставник неможеше да прифати дека Клод е различен. Нејзиниот пристап беше скроз погрешен. Зошто толку и сметаше црвената ташна што ја носеше?
И најмногу ми се допадна психологот. Колку беше кул и мислам дека и тој допринесе многу за како да се снајдат Пен и Роси со ситуацијата.

Од мене предлог
https://www.goodreads.com/book/show/36249634

 

Најдете ме под дрво и камен за што и да одберете следно, редно е книга да фатам

 

Симнато, да ја дочитам сегашнава ја читам оваа, па ќе споделам импресии.