Фемински клуб на читатели – nonfiction (The Idiot Brain – Dean Burnett)

Не почнувајте без мене!

Иначе, Тhe Blind Watchmaker. Вака ли се гласа?

 

И јас сум за The Blind Watchmaker.

 

Бидејќи најмногу интерес има за двете од Докинс, ставив анкета за да гласаме меѓу тие две, колку да ја забрзаме одлуката како за почеток. Во текот на месецов слободно давајте предлози, па за следната книга ќе ги ставиме сите во анкета и ќе гласаме.

 

Дали секој како што ќе прочита ќе пишува мислење (за да не им прави спојлер на другите или да не остане мислењето така осамено) или на крај на месец сите ќе пишуваме одреден период (неколку дена)?

Ако пишуваме сите на крај можеби ќе е попрегледно, бидејќи преку месецот ќе се пишуваат само предлози на книги, па за време на дискусијата може и вака преку анкета да гласаме која би била следна книга. Ако има изедначеност, може да се направи последователна анкета (во истиот период додека дискутираме) со само две крајни опции.

Или тешко за изведување звучи вака?

 

И јас сум за тоа да дискутираме на крај на месец откако сите ќе ја прочитаме книгата

 

Што правиме, почнуваме со The Blind Watchmaker?

 

The Blind Watchmaker - Richard Dawkins
Линкови за преземање:
pdf epub mobi

 

Со оглед на тоа дека немаше забелешка за ова, претпоставувам дека се согласувате да предложуваме книги за време на месецот и да гласаме за време на дискутирање на моменталната книга.

Па така, додека паметам, ќе ги пишам моите предлози за јануари 2021:

1. The Death of Expertise: The Campaign Against Established Knowledge and Why it Matters - Tom Nichols
2. The Story of Stuff: How Our Obsession with Stuff Is Trashing the Planet, Our Communities, and Our Health-and a Vision for Change - Annie Leonard
3. Thinking, Fast and Slow - Daniel Kahneman

 

Како ја имам пропуштено темава, малку касно за месецов гледам и не знам дали ќе стигнам зошто треба да учам, ама нареден месец обавезно ќе ве дружам

 

Shall we begin?

Мене книгава ми остави одличен впечаток (шокантно ). Докинс првпат го читам, наводно баш во неговиот елемент. Сега дефинитивно едвај чекам да ми стигне God Delusion, иако нешто ми вели дека нема да ми се допадне повеќе од оваа.

Е сега, краток бекстори. Јас и биологијата не сме биефеф, главно од причина што од шесто одделение навака професорките биологија ми беа благо речено загубени во поим (фини беа многу, ама ги мотаа на мал прст што би се рекло, па затоа не требаше учење ич). Оттука произлегува и феилот на шоколото да ме научи еволуција, па морав сама да ја учам низ интернет кога ќе ми притребаше. Затоа се осврнав кон книгава, да добијам подлабоко нурнување во еволуцијата, ама да биде сепак интересно раскажано. Во секој случај, не се разочарав.

Не знам од кај да почнам.

Ајде од почеток. Меѓу првите глави беше спомнувањето на ехолокацијата кај лилјаците како пример на развиена комплексност. Иако знаев дека е прилично advanced, имаше многу работи што првпат ги дознав тука. Пример, не би претпоставила дека кога пуштаат hoots, информациите за оддалеченоста на објектите не ги добиваат преку пресметки откако ќе го добијат звукот назад, туку си ги приспособуваат „hoot-нувањата“ за да биде констатно тоа што ќе го добијат назад после Доплер-шифтањето.

Стварно е mind-boggling како се ориентираат лилјаците, ама поентата што Докинс толку фино и суптилно ја пренесе е што системот на лилјаците не е ништо помалце mind-boggling од нашиот сопствен систем за ориентација, што всушност се сведува на исто: примање импулси од околината и нивно процесирање. И ми се допадна делот каде лилјаците го опишуваат нашиот орентационен систем како што ние го опишуваме нивниот. Приметив дека често имаше вакви моменти каде Докинс ептен се занесува за да ја наслика поентата убаво. И во последната глава го имаше ова, во дијалогот меѓу дарвинистот и карикатурата дарвинист.

Во поглед на тоа како во мозокот на лилјаците се процесираат информациите кои ги добиваат преку ехолокацијата, колку мислите дека е сличен на нашиот? Секако „гледаат“ на некој начин, и би претпоставиле дека е најблиску до нашето слушањe. Aма очигледно нашето слушање не е доволно за ориентација, па тоа ме наведува да мислам колку богато тие слушаат, кој им е степенот на диференцирање меѓу објектите, некој концепт на бои можеби?

Друга работа, нешто што ми беше многу интересно, деловите поврзани со биоинформатика. Не може да не се забележи дека скоро сите наши технолошки пронајдоци се на некој начин „препишани“ од веќе постоечките механизми во природата. Најинтересниот дел е што најчесто не сме ни пробувале да препишуваме, туку спонатно сме создале комплексни машини на скоро истиот начин на кој сме „создадени“ ние. И ова е омилениот аргумент на сите креационисти. Види како како интелигентно дизајнираниот компјутер работи на ист начин како нашиот сопствен мозок. Мора и нашиот сопствен мозок да е интелигентно дизајниран. Поентата на Докинс, а и на сите еволуционисти, не е стриктно одречно не сме интелигентно дизајнирани, туку дека не мора да сме. Не е потребно да сме. А што се однесува до аргументот, настрана импресивноста, кога ќе размислиш подобро, би било налудничаво од нас да очекуваме дека компјутерите нема да се одликуваат со нашата сопствена комплексност. Напротив, фактот што компјутерите личат на нас е токму во духот на еволуцијата, прост механизам полека се усложнува, т.е. со репликација создава посложен механизам што личи на него.

Е сега, тука настапува сај-фај делот. Комјутерите личат на нас, ама не се посложени од нас, што не мора да значи дека никогаш нема да станат. Впрочем, имаме причини да веруваме дека токму во таа насока ги развиваме. Тука би ја спомнала книгата Origin од Ден Браун, каде преку интересен плот се демонстрираат неизбежните последици што би ги произлегле од експоненцијалното „допаметување“ на компјутерите. Истото го спомна и Докинс. Мислите ли дека постои можноста нашето постоење да е само еден степен од некој супериорен еволуциски синџир, во кој ДНК-самореплицирањето е само еден обичен стадиум од тој процес, кој набрзо ќе биде заменет? Јасно, не треба да рипнеме со таква претпоставка, и уште помалку треба да рипнеме со Господ-моментот. На крај краева, книгава баш убаво демонстрира дека сложеност може да произлезе од едонставност, ама ако веќе ги релативизираме поимиве, каде на спектарот е нашата сложеност, и кај е почетокот и крајот? Ако еволуцијата нема apparent крај (во контекст на природна селекција на секакви форми, не само со живи организми како нашата), како можеме да фиксираме почеток? За ова се добредојдени секакви мислења, бидејќи искрено се загубив. Ова е јавен повик некој да ми ги најде дупките во резонирањето.

Да се навратам на нешто малку поприземно пред да ми се спржи мозокот, не сум целосно задоволна од тоа како Докинс го „истретира“ проблемот со веројатноста. Поточно, заклучокот што го даде во „Origins and miracles“ (истата каде што се разглаба кластерфакот погоре) беше отворен за напади од креационисти. Мислам дека одеше во вистинската насока, со потенцирање дека бројчаноста во неверојатностите кога се работи за свет што е последица на природна селекција не игра голема улога. (На голема фрустрација на апологетите што ни ги бутаат низ грло бројките ко да се be all end all.). И преку кристалите убаво нè насочи во сфаќање дека дури и најголемите неверојатности ултимативно се „жртви“ на природна селекција, што in hindsight ги прави неизбежности. Ама, откако сè изложи така убаво, на крај фино лепо испадна како да кажа „тоа што не можеме да ги компрехендираме (не)веројатностиве со нашиот ограничен мозок не значи дека се невозможни“. Ова е несомнено точно, ама мислам дека требаше да потенцира дека комплексноста што ја гледаме сега не е фер да се припише на чиста случајност, бидејќи не е последица на, како што вели тој, single-step selection (на тепка), туку на cumulative selection (тепката преживува според некој критериум). И мислам дека ова многу подобро се побива со антропското начело, иако Докинс осеќам дека се мршти на него.

Нешто друго што ми падна во очи беше јајце-кокошка ситуацијата која како да се создаде во чаптерот каде што збореше за sexual selection. Имено, како пример ги користеше птицине со долги опашки (што патем беше креативен начин ефективно да збори за dick sizes без уствари да збори за dick sizes). Нели мажјаците имаат големи опашки бидејќи женките преферираат големи опашки. Ама женките преферираат големи опашки бидејќи природната селекција им дава предност на гените што се преферираат сами себе. Во случајов тоа е генот за преферирање голема опашка што секогаш се јавува заедно со генот за голема опашка кај мажјаците. Ама зошто па се јавуваат заедно? Бидејќи така имаат поголема шанса да преживеат. Ама зошто имаат поголема шанса да преживеат? Бидејќи се јавуваат заедно. И така во круг. Тука креационистите се збунуваат и викаат парадокс е ова, очигледно во исто време се создадени, плански да си одговараат едни на други. Само што Докинс покажа дека не е битно дали „прв“ бил генот за големи опашки или генот за преферирање големи опашки, битно е што во моментот кога ќе се случи рандом мала флуктуација во една наскока, природната селекција ќе ја „отера“ еволуцијата во таа насока. Рандом флуктуација, ама нерандом селекција. Немам некоја забелешка за ова, го спомнувам само бидејќи ми беше интересно и бидејќи е едно од најтешките работи за „граспнување“ за креационистите.

Една мала контрадикција која ја забележав, што ме тера да мислам дека не е контрадикција туку некој мој пропуст, е што на почеток кога зборуваше за селекција потенцира дека колку и да е мала промената во „подобра“ насока, сепак има предност пред оригиналниот, нели, дизајн. Ама подоцна кога збореше за градуалистите, поточно strawman-от од еволуционист, спомна дека овој комплетен градуалист би верувал дека ногата на еден коњ постепено се зголемува за фракција од милиметар во секоја генерација. Е сега, рече дека ова не е точно, дека никој не верува во тоа, ама не разбрав баш зошто го отфрли. Фала богу не е така, но теоретски според неговите претходни тврдења, и таа минорна разлика во големина би била со минорно поголеми шанси за преживување (теоретски). Моето прашање е: што сакаше авторот да каже? Ја отфрла ли карикатурата од градуализам поради фактуалноста на еволуцијата што ни е позната, или поради некои други причини што им контрираат на неговите поранешни тврдења? Или јас ја промашив поентата, што е многу поверојатно.

Што се однесува до самиот градуализам, пунктуализам, салтационизам, ламаркизам итн. (вака ли се преведуваат?), главите ми беа помалку интересни, главно бидејќи служеа за да ги побијат заблудите што се наоѓаат во самата теорија на еволуција, кога веќе е јасно дека еволуцијата се случува дефакто. Порано би претпоставила дека еволуција преку природна селекција е очигледното „решение“ кога се работи за еволуирањето кое го гледаме во природата, ама не знаев дека алтернативите не биле автоматски исфрлени.

Во секој случај, како што Докинс потенцира, ваквите внатрешни спорови секогаш се вадат надвор од пропорција. Секогаш се користи и најмалото несогласување меѓу еволуционистите за да се најде начин да се отфрли целата теорија, иако при овие несогласувања не се ни чепка еволуцијата како факт.

Ако ги ставиме на страна научните делови од книгава и се фокусираме повеќе на филозофскиот аспект, можеби фалеше повеќе време поминато на објаснувањето на аргументот за Бог како двигател на еволуцијата. Како што кажа самиот Докинс, некои верници го шверцуваат Бог во приказнава, тврдејќи дека тој ја отпочнал целава работа, што во суштина отвара многу повеќе прашања отколку што затвара. Прво, што е „тој“? Она што сме ние на компјутерите? Она што во иднина би биле компјутерите на нивната ќерка комплексност? Ако да, тогаш со кое право заклучуваме дека „тој“ исто така нема комплексен предок? (Да се потсетиме на кластерфакот од бесконечен синџир на комплексности). Како што кажа Докинс, ако се осмелиме да му припишеме апсолутно „no questions asked“ постоење на нашиот предок комплексност, нема зошто да не ѝ припишеме исто такво постоење на нашата комплексност. И тоа е мислам еден од најмоќните аргументи од книгава, ама како да се загуби меѓу техничките објаснувања, кои, да бидеме на чисто, не им се сварени на креационистите и има зошто да се разглобуваат.

Главно, стилот на Докинс многу ми се допадна. Не се губеше во пишувањето воопшто, а тоа го обожавам. Секоја дигресија што ќе ја направи однапред убаво потенцира зошто ја прави, и на крај исто така потенцира каква улога има и што е всушност поентата на целиот муабет. Исто така ми се допаѓа што си измислува сопствени називи за работите што ги објаснува. Не му е битно да биде технички најпрецизен, туку да биде разбирлив и концизен. Кога спомна memes додека читав ментално превртев очи викајќи си „јао и овој пробува да биде модерен и интересен“, ама паралелно на тоа ми текна дека книгава е пишувана пред 30 и кусур години, па гуглав и дознав дека баш тој е инвенторот на зборот. А интересно е што го имав прочитано некаде потеклото на зборот meme, ама не ми останало во памет дека баш Ричард Докинс го има измислено. Talk about a cultural reset.

Мислам дека засега тука ќе застанам со тупењето и ќе ги чекам вашите впечатоци и забелешки. Навистина ме интересира што мислите за целиот Докинсов резон, и баш ми е мило што имаме шанса тука да го дискутираме, место само да пуштиме нешто во етерот во темата за рецензии и никој никогаш да не ни одговори.

(Плус, да ве потсетам да дадете предлози ако имате, па додека дискутираме наредниве десетина дена паралелно да стои анкетата за следна книга.)

 

Живи ли сме? Не ми се верува никој друг да не стигнал да ја прочита книгата. Јас дури си имав ноут отворено со работи кои сакав да ги спомнам во следното мислење. Баш се изненадив, имаше хајп колку-толку.

За следниот месец нешто пократко и полесно за читање да одбереме ако не?

Спојлер

Ќе ве тагнам неколку во случај да ви избега мислењево. @f.girl @DAngel @pdb123 @Srckata28 @S.W.A.G

 

Прочитана, и уште една по неа плус не стигнав да коментирам, а и оставив да ја прочитаат другите Ќе шкртнам после нешто, ај.

 

Јас заради тоа што имав почнато трилогија, прво сакав да ја завршам како целина, па да ја прочитам оваа. Мислев дека побрзо ќе ми оди читањето, ама до 57% сум (ова Киндл го кажува, не го пресметував) . Моето мислење ќе дојде малку подоцна, ама важно ќе дојде .

 

Да, претпоставив за тебе дека е таква ситуацијата. Во секој случај, можеш да коментираш и за главите што ги имаш прочитано досега, тоа барем не е некој голем проблем во nonfiction.

Инаку за тоа со процентите, некогаш јас и сама си пресметувам, особено за некои тиња книги од екс-ју автори што ни ги даваа во школо и што ми беа измачување.

 

Морав да прекинам со читање поради колоквиуми Утре завршувам, ми останаа последните две глави и ќе напишам мислење

 

Јас полагав колоквиуми и сум до средината некаде. Ќе гледам да ја завршам до божиќ.

 

Па ајде и јас да го кажам своето мислење

Докинс го знам по книгата The selfish gene која сакав да ја прочитам пред извесно време. Се откажав од таа намера бидејќи имам скромни познавања од биологијата и мислев дека ќе е преголем залак за мене. Да не беше клубов веројатно и со оваа книга ќе се случеше истото. Но, ќе направев голема грешка со таа одлука. Не во смисла дека е лесно разбирлива книга, далеку е од тоа, туку во смисла што се стекнав со знаење кое никогаш немав шанса да го добијам. Во учебниците според кои учев јас, еволуцијата се спомнуваше накратко, не се ни сеќавам дали некој професор ја објасна детално

Сите тие механизми на реплицирање, транслација, транскрипција на ДНА и РНА, хромозоми, кодони и сл. ми се многу збунувачки. Очекував истото да е и во книгава, термини и дефиниции кои би ми биле сосема непознати. Што е и нормално за ваква книга. Често се навраќав на одредени делови, за да ја разберам поената на напишаното, па затоа ми требаше повеќе време за да ја прочитам. Но, не се жалам, вредеше секоја нова информација која ја научив. Докинс успеа нешто толку комплексно како еволуцијата и процесите кои доведуваат до неа, да го објасни на наједноставен можен начин.

На почетокот на секое поглавје даваше краток опис за што ќе зборува, на крајот пак, со краток заклучок го сумираше се она што беше најважно во тоа поглавје. Посебно ми се допаднаа илустрациите со кои се добиваше и визуелна претстава за она што се зборуваше, како што беше илустрацијата со еволуцијата на биоморфите. Често и се навраќаше на некои делови и на тој начин полесно успеав да ги меморирам тие делови. За мене се најважни токму ваквите примери. Теориите и дефинициите не ми значат ништо се' додека не ја видам нивната практична примена во реалниот живот. Докинс го направи токму тоа, ни ја доближи теоријата на еволуција преку примерите со животните. Еволуцијата е дел од нас, таа е она поради која имаме толку комплексна градба, и поради која се нарекуваме најинтелигентни суштества на Земјата.

Тука треба да ги споменам извадоците и изјавите на другите научници, преку кои Докинс докажуваше дека не постои теорија која може да ја замени теоријата на еволуција. Добив впечаток дека беше малку арогантен при изложувањето на фактите, исто и на саркастичен начин укажуваше на пропустите. Сепак морам да кажам дека “суптилниот” хумор кој се провлекуваше низ поглавјата ми ја направи поинтересна целата книга

Нема да навлегувам во содржината, главните делови кои ги обележаа поглавјата се изложени од Лела. Не верувам дека некој остана рамнодушен на објаснувањата за ехолокацијата на лилјаците, градуализмот преку кој се опишува како од најпрости форми се стигнува до комплексни структури и органи кои ги имаме денес, потоа должината на опашките, примерот со биоморфите, статистиката и веројатнистите итн. Не сакам да ги повторувам истите работи од Лела, мислам дека е поважна дискусијата меѓу нас, па затоа ќе се фокусирам на прашањата кои се поставени.

Но, пред тоа ќе се осврнам накратко на неутрализмот. Пред извесно време прочитав статија поврзана со таа тематика, па затоа ми беше интересно последното поглавје. Статијата ми се виде интересна бидејќи беше претставен син тигар кој некогаш постоел во Кина, па решив да прочитам за што се работи. Насловот е How Neutral Theory Altered Ideas About Biodiversity. Тука за прв пат се сретнав со поимот неутрална теорија односно неутрализам. Еве линк кој сака да прочита
Колку што разбрав, селекцијата не е единствениот начин преку кој се одвива еволуцијата. Да, логички е да се очекува дека подобрите гени ќе бидат фаворизирани пред полошите, тоа е основата на која е изградена природната селекција. Но, тоа не е секогаш така. Големо влијание имаат и други фактори како што е бројот на популацијата. Во статијата убаво е илустрирано ова тврдење со помош на синиот тигар, кој се појавил во мала популација и набрзо исчезнал. Мала е веројатноста нивното исчезнување да се должи на бојата на крзното, поприфатливате варијанта е дека тоa е резултат на појавувањето на таков тигар во популација која веќе исчезнувала. Со други зборови, како што и Докинс имаше напишано, бојата е пречка за опстанокот (поизложен на предатори, помалку привлечен за парење и сл.), но ако имаме мал број единки колку можеме да сме сигурни дека баш поради бојата исчезнале видовите? Одговорот на ова прашање е во примерот со птиците, кој јасно доловува што е идејата на неутрализмот. Да не го пишувам и него, го има во статијата. Варијацијата помеѓу видовите не е само поради правилото дека опстанува најдобриот, туку дел од варијациите се последица на чиста среќа или несреќа. Промените во генетскиот код и немаат толку голема улога во еволуцијата. Ова е она што го сфатив од статијата и ми изгледа дека е сосема точно.
Не ми се допадна што Докинс категорично ја отфрли оваа теорија. Како што кажа и тој неутрализмот не може да доведе до т.н. adaptive evolutionary change, што е логично. Но, сите аргументи против нетурализмот му беа за адаптацијата, немаше некои други поцврсти докази за да може целосно да се елиминира оваа теорија. И тука ми бодеше во очи што ја нарекуваше rival theory. Повеќе би рекла дека двете теории се комплементарни, се надополнуваат една со друга. Сфаќам дека Дарвиновата теорија е непобедлива, но фер е да се признае кога нешто оди во прилог на истото. Ова ме наведе да помислам дали можеби и некоја од другите “rival” теории не треба да се отфрли целосно. Сепак, пак ќе кажам, ова е мое размислување и можно е да сум во заблуда.

Да се вратам сега на главното.

Убаво што го посочи ова. Имам впечаток дека како што беше и со нетурализмот фали дообјаснување зошто градуализмот е погрешен. Факт е дека еволуцијата не работи на тој начин, волуменот на нашите мозоци не се разликува со волуменот на нашите предци, барем не во мал временски интервал. Друго, тоа би значело дека сите имаме ист волумен што апсолутно е неточно. Ова е доволно да се отфрли градуализмот, но како да е контрадикторен на тврдењето дека подобрувањето на некои карактеристики е клучен фактор за еволуцијата. Сега се сетив на нешто што можеби би имало смисла, ќе размислувам на глас, иако можеби грешам Големината на мозокот е соодветна за големината на телото, па зголемувањето на мозокот би значело и зголемување на телото. Од друга страна, ние не сме приморани физички да еволуираме со секоја генерација додека условите во средината се поволни за нас. Имаше примери нели со риби кои не еволуирале воопшто што е доволен доказ дека еволуцијата не е неопходно да се случува. Таа е потребна само кога опстанокот на некој вид е доведен до опасност. Овде зборувам за еволуција, но ако нема еволуција нема да има ни селекција.

Докинс потенцираше дека за да има cumulative selection неопходно е да се внесе и single-step selection на почетокот. Коплексноста доаѓа потоа од cumulative selection.

Што се однесува до антропскиот принцип, можеше да биде спомнат. Посебно вредностите на некои физички константи кои се поволни за појава и опстојување на животот. Но, и тука треба да сме внимателни, посебно со “силниот” антропски принцип. Според дефиницијата која Хокинг ја дава за овој принцип бројот на универзими е голем, со различни физички закони кои не се поволни за развој на живот. Само во универзум како нашиот со овие закони би можеле да се развијат интелигентни битија кои би биле свесни за своето постоење. Но, има и други варијанти на принципов според кои универзумот е создаден за нас и како таков мора да постои живот во него. Оваа варијанта е поволна за креационистите. Дури и да го спомнеше антропскиот принцип, Докинс не би докажал ништо токму поради овие спротивставени варијанти. Можеби и намерно го избегна поради слободата на интерпретирање на истиот

Доволно е за почеток, се надевам дека ќе имаме повеќе дискусии во наредниве денови

 

Потпис на ова. Со вакви книги не настапувам релаксирано, пробувам секогаш крајно фокусирана да бидам за да не испуштам ништо. За среќа, Докинс ми ја олесни работата со тоа што по стопати си ги повторуваше поентите секогаш кога ќе „одлеташе“ од нив. Затоа би рекла дека би припаѓал во полесните за читање кога се работи за аргументирање, за филозофските делови. Пример со Хиченс не е така, за Хиченс се осеќам како награда да ми е ако сум го разбрала некој пасус.

Секогаш кога читам книга што изобилува со информации и примери, се ограничувам максимум 3 глави на ден за да ми легнат. Па и секако додека читам морам да застанувам и да ја гуглам секоја животиња што ќе се спомне.

Спојлер: Животни

Птицата со опашката. Неверојатно е како одржуваат рамнотежа со толку мало тело, а толку големи пердуви. Плус ова е максималната должина која можат да ја имаат без да им пречи во другите аспекти од преживувањето. Прашањето сега е, хипотетички, да не им пречеше, до колку ќе растеше опашката пред да се задоволни женките?


Ова чудово тука кенгур-куче-тигар или на што и да личи. Многу му се интересни задните нозе. Врескаат кенгурот ми е братучед. Крзното вели тигар, главата вели волк. Фантастично е како се одвива конвергенцијата. Евентуално си создава видови што личат едни на други, а не се блиски братучеди, покажувајќи дека сличните средини ги обликуваат организмите на сличен начин. Тажно е што видов е изумрен, и тоа поради човечки фактор. Ме потсетува на птиците за кои се збореше во A Short History of Nearly Everything, абе не остана една интересна птица да не ја убијат.


Како последна морам да ја спомнам мојата омилена flatfish. Не можам да и се изнагледам, преинтересна ми е. Оддава некои хаотични Пикасо вајбс, па и рандом перката во центар.



Ако ова е интелигентен дизајн, интелигентниот дизајнер ваљда бил пијан. Не гледам логично објаснување за постоењето на рибава освен тоа дека изгледа вака поради низа мали „поправки“ на нејзиниот веќе постоечки непрактичен изглед. Постојат многу подобри, поедноставни и поелегантни начини да дизајнираш готово суштество што треба да живее на дното од океанот. За среќа, на еволуцијата не ѝ е битна елеганција туку практичност, па затоа имаме вакви дијаманти. Многу ми е слатка.

Дефинитивно да. Плус не знам дали примети, ама имав чувство како Докинс да црташе и при самото раскажување. Не ми текнуваат конкретни примери, ама некогаш делуваше како да е пред мене и да црта кругови и стрелки на табла, особено кога ги објаснуваше биоморфите. Кога сме кај нив, откако ја завршив таа глава, веднаш барав да видам што станало со часовничар програмата што ја направил Докинс. Успеав да најдам една прилично едноставна апликација на плејстор од 2014, го прави баш она што е опишано во книгата. Можете да ја симнете, се вика исто како и книгата. За поинтересно визуелизирање, тапкајте во една точка брзо, и биоморфите изгледаат како да растат. Еве една пеперутка што успеав да еволуирам.



Кога се работи за овој концепт, мислам дека Докинс мааалку го однесе предалеку. Главно бидејќи програмата треба да служи за само апстрактно да покаже дека е возможна комплексност од кумулативна селекција. Тоа што формите личат на инсекти и други животни е сосема неповрзана работа според мене. Интересно е секако, од причина што симетриите што ги има кај животните се последица на слични orderly процеси, ама тоа не беше поентата. Мислам дека тоа што се фокусираше на инсектовидноста до одреден степен го остави отворен на „rebuttals" од креационисти што би рекле „уАу ДоКиНс веЛи дЕка НегОвАта проГраМа јА дОкаЖувА еВолуЦијаТа“.

Што се однесува до неутрализмот, мислам и Дарвин кажа. Неутрализмот не може да ја објасни адаптивноста (тоа може да се објасни само со селекција), ама потенцира дека еволуциските промени не се секогаш адаптивни, и тоа сметам дека е клучниот дел тука.

Јас тоа си го разбрав како rival во наводници, бидејќи за секоја од нив покажуваше или дека всушност не ѝ пречи на еволуцијата воопшто, или дека не ѝ парира. А мислам дека на адаптацијата се фокусира за да потенцира дека можат еволуција преку природна селекција и неутрализам да одат рака под рака, ама да се занимаваат со проблематики на различни „скали“.

Туку муабетов ме потсети на она дека не секоја еволуциска промена што останала е necessarily корисна. Она survival of the fittest повеќе е survival of the fit enough. Освен ако некоја одлика не пречи да се размножиш, ако се појавува во склоп со некоја друга што според whichever the fuck фактор преживеала, природната селекција нема да ја истреби. Тоа е бидејќи еволуцијата не цели кон перфекција и оптимален дизајн,туку кон meh, if it works it works. Слепа е. На пример, aortic arch-от кај жирафите (а и кај нас, ама кај жирафите е подраматично). Имено еден нерв прави цел круг од мозокот низ вратот преку аортата и пак назад. Многу непрактично, ама don't fix what ain't broke, нели?

Е, ова, да. Се согласувам со тоа што го кажа после. Сепак, мислам дека мешаме минорни „секојдневни“ промени во the big picture, а тоа го прави и екстремниот градуализам. Да, еволуцијата е градуална, кога ќе ја погледнеш оддалеку, на огромна временска скала. Од блиску не можеме да очекуваме таква континуирана градуалност, баш од причина што имаме нели неутрални еволуциски варијации, како голема/мала глава. Можно е ова што го кажувам и да е бесмислено, не викам не, почнува да ми се спие.

Јас мислам дека бегаше од него бидејќи му беше повеќе филозофски, а тој сака факти. Сметам дека воопшто не ни се потребни бесконечно многу универзуми за да тврдиме дека статистички е возможно да постои фино подесен универзум и тој да е нашиот. Не го гледам финото подесување како комбинација од бројки, туку како состојба во која се наоѓа универзумот. Оттаму, сè што би се развило во таа состојба, мораме да очекуваме дека ќе ѝ одговара на таа состојба, не смееме да сме изненадени од таа состојба. Можеме да се прашуваме како дошло до тоа секако (природна селекција), ама да тврдиме дека мора да е создадено специфично за нас, стварно не гледам како некој би си го извадил овој заклучок од антропскиот принцип. Мислам дека Даглас Адамс најубаво го објасни со аналогијата со баричката: водата во баричката мисли дека дупката во која се наоѓа некој специјално ја создал за неа, а всушност таа ја има баш таа форма бидејќи се наоѓа во баш таква дупка. Докинс вика ова е тавтологија, и да, се согласувам, токму затоа нема смисла да се уфрла непотребна Господ-фигура во целата работа.

За крај, да го оставам ова делче тука, ми беше баш интересно.

Спојлер

Thanks, I guess, на ова ќе се потсетам следниот пат кога ќе плачам поради калкулус.

 

Можеш да претпоставиш што правев во ниедно време Сакав и јас да направам пеперутка, но не успеав. Она што најмногу ми заличи на некое животно беше жабче. Сите други обиди резултираа со некои чудни форми


Се согласувам дека Докинс предолго се задржа кај биоморфите, со што се изгуби поентата на она што сакаше да го покаже.

Се согласувам за ова, најверојатно имам нешто погрешно сфатено за тој дел. Докинс прилично остро ги нападна градуалистите и пунктуалистите, не знам дали точно ги напишав. Бев под "импресии" од таквиот однос па затоа добив таков впечаток

Кога веќе спомна дека еволуцијата е "слепа" и дека не секогаш опстанува подобриот, мислам дека Докинс требаше да посвети малку повеќе внимание на тој аспект. Како да стави фокус само на еден аспект од еволуцијата. Фалеа повеќе примери како тој што го наведе ти со жирафите, исто можеше повеќе да се задржи и за натурализмот. Знам дека го форсирам ова, но неопходно е да ги знаеме и минорните причини кои и тоа како влијаат на еволуцијата. Повеќето луѓе знаат дека принципот на survival of the fittest е најважниот за еволуцијата. Но, во книга како оваа неопходно е да се навлезе подлабоко во суштината. На тој начин ќе сфатиме дека еволуцијата несомнено не се стреми кон совршенство.

И за ова се согласувам со тебе Но, знаеш дека fine-tuning-от е она што се користи како доказ за Бог. Па, ако малку биле поразлични вредностите немало да има живот и оттука следува дека некој ги наместил тие вредности за нас. Не ми е логично како може да мислиме дека сè е за нас направено. Никако да се ослободиме од помислата дека сме најважните и најинтелигентните битија во универзумов Очигледно е дека сме ништо во споредба со големината на универзумот, дури не знам ни дали би се променило нешто, пр. ентропијата, доколку не постоевме. Апсурдно е да се мисли дека сè се врти околу нас.
Доволно е за оваа тема, да не сум оф-топик

А, извадокот во спојлерот јас не знам како да го сфатам. Дали како навреда или комплимент

 

Конечно ја прочитав книгата: едно 10 дена откако пишав не бев во можност да читам, па затоа и толку доцнам. Ќе пишувам надолго (зарем можам накратко? ), но претпоставувам дека на крај нема да го бери мислењето и сепак ќе морам да го поделам на два дела. Ми тргна со вакви постови . Oh well.

1/2

Би сакала да кажам нешто воведно за себе, како еден вид на disclaimer. Срам-несрам, како и да звучи и каква „слика“ и да оставам, ќе бидам скроз искрена. Со исклучок на неколку книги за (нега на) кожа, досега не сум читала non-fiction книги. Тоа значи дека моето познавање на некои тематики горе-долу се сведува на тоа што сме учеле во средно и колку паметам оттогаш .

Спојлер: disclaimer

„Теоретски“ имав/сè уште имам желба да „учам“ за повеќе работи, но постојано ја одложував „изведбата“, т.е. посветувањето на време за тоа. Кога го видов клубот, сфатив дека сега ми е шансата да почнам со тоа, особено бидејќи ќе добијам предлози за книги, а и ќе прочитам туѓи впечатоци и мислења. Зошто го кажувам сето ова? За да е јасно зошто не се сметам за доволно информирана за многу теми и со доволно развиен критички ум за да дадам некое wow квалитетно мислење. Ама, ако не ви сметам, ќе се обидам да учествувам и активно (со пишување мои впечатоци), не само пасивно (со читање книги и коментари), па можеби ќе се подобрам со тек на време .

Ок, сега откако се олеснив, да продолжам со тоа што е релевантно - книгата. Ситуацијата со професорите по биологија ми е слична како на Лела, со таа магична моќ да заборавам голем дел од материјал што бара меморизирање работи (а се претежно учени со разбирање), меѓу кои спаѓа и биологијата. Не се сеќавам еволуција некогаш да била спомената на час по биологија, ама па, како што реков - слаба меморија имам .

Спојлер: Општ впечаток

Искрено, не ми дојдоа толку многу информации наеднаш, колку што ми дојдоа толку многу испреплетени информации наеднаш . Со ова сакам да кажам дека иако ги сфатив поединечните аспекти/делови од еволуцијата, ми треба време да го „изџвакам“ заедничкото нивно влијание. Во книгата претежно се разгледувани различни фактори/влијанија одделно и да, имаше доста примери кои навистина ми помогнаа да сфатам одредени работи, меѓутоа мислам дека покрај овие примери, уште подобро ќе беше (барем за мене) доколку имавме едно животно каде ќе беа сумирани сите аспекти заедно, за да се создаде една комплетирана слика на еволуцијата.

Ми се чини дека почетокот на книгата ми даде еден впечаток како да читам едно огромно overthinking . Се разбира, духот/должноста на научникот е да го разгледа секој можен детаљ за појавата која ја разгледува, тоа ми е јасно; само ми беше интересно што се почувствував така . Точно е и тоа дека тоа што се повторува низ различни поглавја доста помагаше, иако некогаш се напнував кога го повторуваше истото во 3 пасуси едно по друго . На моменти ми се чини дека и повеќе ме збунуваше тоа . За разлика од Лела, јас пак баш добив впечаток како да се „губи“ на моменти со некои „анегдоти“ . Додуша, чувствувам разлика меѓу првата и втората половина: во првата половина претежно „забегуваше“ директно, додека во втората половина најавуваше дека ќе и зошто ќе „забега“.

За да кажам нешто поконкретно, решив да дадам по некој коментар за поглавјата. За ова ќе ми треба да ја подразлистам книгата, па многу веројатно е дека ќе ми треба долго време за да го напишам постов (еве се мачам веќе 3-4 дена да допишам ). Ама па, може ќе добијам нови insights .

Спојлер: chapter 1

Мислам дека ова поглавје најмалку ми се допадна. Сфаќам дека поентата му беше да дефинираме што може да се смета како сложено нешто и до кој степен е доволно да разјасниме како функционираат работите (ова го сфаќам на ниво на оваа книга, во смисла дава објаснување зошто не ги ситниме работите уште повеќе - бидејќи обичниот читач не е биолог), но јас лично ќе бев задоволна и со многу пократок одговор/помалку философирање од ова - поентата се сфати во 2-3 страни. Ова се двете реченици кои ми оставија впечаток:

The physicist's problem is the problem of ultimate origins and ultimate natural laws. The biologist's problem is the problem of complexity.

Знам дека физичарите се тие кои го истражуваат потеклото на „светот“, меѓутоа секогаш мислев дека биолозите се тие кои го истражуваат потеклото на живот, па затоа ме изненадија овие реченици и резонирањето околу нив. А, нели понатаму се зборува и за теорија на хемичар за потеклото на живот. Ова значи дека потеклото на живот го истражуваат физичарите и хемичарите заедно или? А биолозите „преземаат“ од првиот организам натаму? Мислам, очигледно нема строга граница меѓу трите науки и не можат една без друга, само еве, кога би морало да направиме разлика помеѓу нивната работа, ова би била таа?

Спојлер: chapter 2

Мислам дека на сите ни се допадна ова поглавје. Не би знаела што да додадам освен дека би го прочитала повторно само за подобро да ги запамтам сите аспекти на функционирање на слушањето на лилјаците. Смешно ми беше кога почнав да читам за конференцијата на лилјаците . Исто така ми се допадна размислувањето на крајот поврзано со личното неверување, особено во однос на коментарот дека тешко е да се објасне со помош на Дарвиновата теорија зошто поларните мечки се бели:

I personally, off the top of my head sitting in my study, never having visited the Arctic, never having seen a polar bear in the wild, and having been educated in classical literature and theology, have not so far managed to think of a reason why polar bears might benefit from being white.

Спојлер: chapter 3

Би рекла дека првите 20 страни од поглавјето ми беа супер, но натаму кога веќе навлезе премногу во програмата за биоморфите и во деветдимензионалниот свет ми избега вниманието и искрено не ја сфаќав потребата за да се објаснува сето тоа. Доволно јасно ми беше што сакаше да каже и во тие 20 страни, а остатокот мене лично ми беше „забегување“ . Највпечатлива (и можеби најважна) реченица ми беше оваа:

But natural selection doesn't choose genes directly, it chooses the effects that genes have on bodies, technically called phenotypic effects.

Спојлер: chapter 4

Одговорот на ова прашање ми беше многу важен аспект на поглавјето:

Considering each member of the series of Xs connecting the human eye to no eye at all, is it plausible that every one of them worked sufficiently well that it assisted the survival and reproduction of the animals concerned?

Со оглед на тоа што ни(ми) е тешко да замислиме „пола“ око, бел дроб итн (кои се разбира не изгледаат како буквално пола орган ), мислам е важна поентата дека сепак тоа би било подобро отколку воопшто да го нема. Понатаму, од аспект за несовршеностите, и јас рипката ја побарав додека читав, многу средно-жалосно ми изгледа, гревче-душиче бе .

Остатокот од поглавјето кој се фокусира на конвергенцијата на еволуцијата, т.е. покажувањето како физички разделени исти видови развиле (скоро) исти органи/карактеристики е се разбира доста информативен, а најзачудувачки ми беше делот со cicadas - незамисливо ми е инсекти да живеат 13/17 години . А и плус, зошто 13/17? Мистично .

Единствената „забелешка“ што ја имам за овој дел не е поврзана со содржината - таа си е супер - мене лично мноооооооооооооооооооооогу информации ми дојдоа наеднаш: многу животни со многу свои приказни, како енциклопедија да читам. Се прашувам дали повеќе се паметат овие работи доколку ги гледаш во документарец, односно кога директно гледаш слики/снимки од животни. Би сакала да можам да запаметам повеќе освен за cicadas.

Исто така, кога почна да зборува за тектонски плочи итн, си помислив: „Еве и за оваа тема би можеле да читаме во иднина“ .

Спојлер: chapter 5

Ми се допаѓа фокусот на ДНК во ова поглавје. Сепак, иако ги сфатив главните поенти, би сакала да прочитам поконкретно, ајде да кажеме „постручно“ објаснување. Можеби треба да го побарам учебникот по биологија од трета година средно, се сеќавам дека читав и учев за тоа и дека ми беше навистина интересно.

Пример за ова ми се „адресите“ на „содржините“/гените. Сфатив дека адресата/позицијата се однесува на тоа каде долж хромозомот се наоѓа содржината, но не ми е баш јасно како дошле до заклучок дека се наоѓа на исто место кај сите. Мислам, веројатно не мереле во nmm или слично, па да заклучиле дека сите „содржини“ се наоѓаат на точно иста позиција: сигурно има нешто (преграда на пример) што кажува еве од тука до тука ќе собира само една „содржина“ итн. Може трескам глупости, ама навистина не се сеќавам .

Понатаму, ако сфатив добро, иако исти се „адресите“ во еден пар хромозоми (засега ова ќе го замислувам како ист да е просторот каде се вметнуваат „содржини“), сепак „содржините“ може да се различни, така? Но, содржините во останатите 22 парови на хромозоми ќе бидат исти како во овој пар на хромозоми, или? И при размножување, произволно е кој хромозом (т.е. кои „содржини“) од парот на хромозоми на тој родител ќе го добиеме.

Ова ми е важна поента:

But what matters in evolution is changes in frequency of alternative possible contents at each address in populations. The addressing system remains the same, but the statistical profile of location contents changes as the centuries go by.

„Содржините“ се всушност комбинации на A,C,T,G, чиишто комбинации ги дефинираат нашите карактеристики, нели? Дали тоа значи дека 64-те комбинаторни триплети се всушност гените?

Еве уште неколку важни поенти:

Since all body cells contain the same genes, it might seem surprising that all body cells aren't the same as each other. The reason is that a different subset of genes is read in different kinds of cells, the others being ignored.

The information is transmitted vertically to other DNA in cells (that make other cells) that make sperms or eggs. Hence it is transmitted vertically to the next generation and then, vertically again, to an indefinite number of future generations. I shall call this 'archival DNA'. It is potentially immortal.

DNA is also transmitted sideways or horizontally: to DNA in non-germ-line cells such as liver cells or skin cells; within such cells to RNA, thence to protein and various effects on embryonic development and therefore on adult form and behaviour.

Although vertical transmission down the archives of the species is ultimately what 'success' means, the criterion for success is normally the action that the genes have on bodies, by means of their sideways transmission.

Спојлер: chapter 6

Ми се чини 50 пати го прочитав прашањето: „Колку среќа може да си дозволиме за настанокот на живот?“ Малку се чувствував како да се вртиме во круг со дискусијата за шансите нашата планета да е единствената на која има живот и општо, шансите за настанок на живот. Ми се чини толку ја иситничивме веројатноста, што стигнавме дури и то тоа колкаво делче од таа веројатност ќе одговара на настанокот на првиот организам .

Мислам, претпоставувам дека ова се разгледува со цел да не остане простор за одбивање на понатамошните излагања (поточно, да не остане простор за барање на „главен проектант“ на светот), баш во научнички стил, само мене лично ми е преголемо тупење (а јас си мислев дека јас тупам ). Можеби вака се чувствувам бидејќи немам потреба да ме убедува за непостоењето на Бог - поблиску сум до атеизам отколку до теизам - но, веројатно ова резонирање би било значајно за некој како Витали или Евангелос.

Од ова поглавје, за мене најзначајна беше теоријата со само-реплицирачките неоргански кристали, иако интересно би било да се прочита повеќе и за теориите со „органска супа“, чијашто суштина беше накратко објаснета во оваа книга.

Ова ми беше смешно:

We aren't, of course, suggesting that clays 'want' to go on existing.

Исто така, не ми се верува дека читавме резонирање за тоа дека не е неверојатно мермерна статуа од Девицата Марија да ни мафне со рака .

Од остатокот од поглавјето - муабетите околу тоа колку не можеме да ги восприемиме некои информации за светот - убаво ми е сумирано сето тоа во овој парадокс:

If a theory of the origin of life is sufficiently 'plausible' to satisfy our subjective judgement of plausibility, it is then too 'plausible' to account for the paucity of life in the universe as we observe it.

Спојлер: chapter 7

Мислам дека ова (и веројатно поглавјето за сексуалната селекција) ми е најдоброто поглавје, бидејќи ми даде нова перспектива на еволуцијата. Не дека другите поглавја не беа исполнети со многу нови информации, само ете, ова ми остави посебен впечаток.

Првата третина ми е сумирана во овие две реченици:

The genes themselves don't evolve, they merely survive or fail to survive in the gene pool. It is the 'team' that evolves.

Од делот за arms races, мислам дека едни од клучните работи што треба да се запомнат се овие:

In fact the arms-race idea, in its purest form, suggests that there should be absolutely zero progress in the success rate on both sides of the arms race, while there is very definite progress in the equipment for success on both sides.

A symmetric arms race is one between competitors trying to do roughly the same thing as each other.

The arms race between cheetahs and gazelles, however, is asymmetric. It is a true arms race in which success on either side is felt as failure by the other side, but the nature of the success and failure on the two sides is very different.

Малку чудно е ко за омилено поглавје да немам што многу да кажам, но навистина немам забелешки, сè беше навистина убаво разјаснето.