Фемински клуб на читатели – nonfiction (The Idiot Brain – Dean Burnett)

Порано буквално исто се чувствував само кога ќе го слушнев зборот „економија“, иако реалноста е дека не знам ништо поврзано со неа . И така не знам што драстично се смени кога пред година-две се најдов себеси размислувајќи дека би требало да имам претстава од некои основни термини по економија, нешто што барем ќе ми овозможи да разбирам за што се зборува кога ќе слушаш/читаш вести итн, т.е. како тие информации ти користат/штетат во реалноста, наместо само да ги игнорираш. Мислам, сè уште не сум одвоила време да разберам некои работи (пример, како работи банка?), ама ми се јави желбата.

Всушност, се изненадив самата себе кога ѝ побарав на една членка да ми ги пушти деловите од скриптите од (Економски) факултет каде се зборува за здравствено и пензиско осигурување . Успеав да го прочитам делот за пензиско осигурување и дури и ми беше интересен . Сфатив што се всушност тие прв/втор столб, кои три банки овозможуваат пензиско осигурување, што прави фондот итн. Како за човек што врска нема од било кои вакви информации (или на пример - политичко уредување во државава - ок, хаос е што е хаос, ама мислам дека некои работи се корисни да се знаат за лично појаснување на системот, колку-толку) затоа што никогаш, ама никогаш не сум се интересирала, навистина се запрепастив колку сега би сакала да имам информација за некои работи кои и онака нè очекуваат во животот или ги користиме, а не знаеме што користиме .

Овде само би напоменала дека мислам дека иако Даниел се фокусираше на економисти (веројатно затоа што тоа му е неговата област), сигурна сум дека го мислеше и за други области/професии кои не се засноваат на предвидувања. Како што кажав, мислев дека е невозможно некој што активно се занимава со наука да има предрасуди, но откако дознав за confirmation bias, cherry picking итн, сфатив дека многу експерти знаат да се водат според ова.

Особено ми се допадна кога спомена за предрасудата на обична наспроти органска исхрана (па еве и козметика), затоа што многу ме нервира тоа вилифицирање/возвишување на едното спрема другото кога едното не е поздраво од другото (барем според моите досегашни сознанија). А ова е нешто што можеш да го чуеш и од доктори, нутриционисти, фармацевти (кога купуваш козметика). Веќе зборот „природно“ почна одбивен да ми е од вакви работи.

Wishful thinking hits too close to home . Она кога упорно се измачуваш/вложуваш отповеќе со трошка надеж дека ќе ти се исплати кога ќе завршеш со работата. „Кога да се откажеш“ е исто толку важна лекција како „не се откажувај веднаш“.

Супер тоа со фотографиите и видеата, уште да не беше во право дека голем дел од нас не ги гледаат повторно (еве ме!) .

Едвај чекам нови епизоди на Black Mirror . Ми се чини и да не беше пандемијата, сепак пребавно ќе ги снимаа .


Како што кажав, во последно време, иако генерално ме интересираат многу работи, сепак на приоритетна листа, т.е. најмногу внимание ми привлекуваат тематики кои се баш од секојдневниот живот, а кои ги земаме здраво за готово или не ги разбираме (добро). Можеби е глуп или банален пример, ама еве, можеби сте забележале дека доста се интересирам и коментирам во темите за нега на кожа. Како дојде до тоа?

Бев личност што дали 2 пати во животот имаше користено било каква крема, сè додека пред некоја година лицето толку многу ми се исуши во зима што бев приморана да купам нешто. Купив едно, премрсно ми беше. Купив друго, ме нафрлуваше. Купив трето, ми ги полнеше порите. Се изнервирав, и си реков: нема смисла да треба да купуваш редовно креми итн, а врска да немаш што воопшто треба да користиш и зошто, да се чудиш како воопшто да ја негуваш кожата.

Така всушност и почнав да се интересирам и да читам, скроз рандом, од нигде-никаде. Е сега, има премногу, премногу работи и сè уште учам, некои работи нема никогаш ни да ги научам, ама сум подобра од пред 3 години. Исто така знам дека и покрај тоа што научив, сепак било која производ може да не ми се погоди (причината поради која почнав да истражувам), но барем можам да барам производи што ја содржат оваа состојка која сакам да ја користам итн.

Променив и доста размислувања, од мислењето дека треба да се стремам да ја знам секоја состојка на еден производ до реализацијата дека тоа ништо не значи, невозможно е дури и за хемичари да ги проценат сите аспекти (на пример, ефикасноста) на еден производ, без да го пробаат. Па така, денес се фокусирам само на одредени состојки кои се ефикасни за една или друга потреба и само барам дали ги има или ги нема во некој производ .

Не да забегав, скроз забегав од темата. Некогаш вака кога ќе се запишувам, потоа срам ме фаќа што сум пишала и што сум досадувала, како: who asked you, who cares, nobody asked for your autobiography . Ама изгубив време пишувајќи, па не ми се брише, слободно скокајте, јас и онака знам да се расприкажам .

Во склоп на ова - учењето на практични работи - мојата предложена книга веројатно ќе предизвика превртување на очи:
Fat loss forever: How to lose fat and keep it off - Layne Norton & Peter Baker.

Знам дека звучи како оние рекламите на инстаграм: „како да изгубите 10 кг за 10 дена“ или: „ова ќе Ви го промени животот (looking at you, пиење вода со лимон на гладно)“, но мислам дека баш зборува против ваквите диети и нивната нереалистичност, а и како што пишува во насловот, допира и до прашањето што после губењето на тежина, како да се одржи. Баш заради такви информации и недоволно разбирање на функционирање на организмот и премногу дезинформации околу исхраната, одамна се токмам да научам повеќе околу оваа тематика и сега се решавам да преземам нешто околу тоа.

Знам дека е многу генеричко името (за привлекување на публика) и звучи како да би содржело scammy информации, ама верувам дека не е така, туку дека е science-based. Layne може да го најдете на инстаграм и youtube како biolayne, ако сакате да го проверите. Човекот е acquired taste, не велам не: знае да биде груб/арогантен или строг, ама е најдобриот извор што го имам моментално. Идеја за друга книга од истата област немам. Го следам некое време, не само него, туку и други луѓе од оваа област што мразат и се борат против дезинформации, и мислам дека има доста почит меѓу нив. Не е обичен фитнес junkie, туку баш струката му е и има докторат за нутритивна наука.

Исто, извинете што ова звучи како убедување и негово оправдување, само знам дека ваквите теми барем кај мене предизвикуваат eye-roll и недоверба, па чувствував потреба да подобјаснам, да tiptoe-нам околу темата . Е сега, дали е кратка книгата, зависи како ги гледате 376 страни . Исто, мислам дека има учебнички стил, па малиот број на страни не мора да значи дека лесна/брза ќе е за читање.

 

Ти се восхитувам, сериозно. Самата помисла доброволно да читам скрипти од Економски ми предизвикува вртоглавица. А инаку потполно си во право дека е корисно да се знаат вакви работи. Во принцип ми предизвикува одбивност затоа што целиот тој „свет“ ми изгледа премногу комплициран, заплеткан, непредвидлив (ре: Канеман). Пред некоја година на натпревар имав тема од економија за рисрч, и ми одзеде најмногу време, па после кога ми се паднаа црни маркети на дебата лошо ми стана, ја загубив дебатата секако. Мислам дека главното нешто што ме одбива е тоа што економијата е главно човечка измислица, па затоа ме плаши фактот што се возможни толкави анализи за нешто што, in the grand scheme of things, не постои. Ама ова можеби се должи на тоа што не сум фан на општествени науки во генерала, а конкретно економските експерти ми се пострашни од на пример историските.

Во секој случај, скоро со секое поле е така. Ќе се приклучам на дигресијата. Секогаш кога ќе се задлабочам во читање на некоја тема, веднаш низ глава ми прелетува мислата „wow колку многу детали има во ова, 15 животи не се доволни за да успееш сè до ситница да проучиш“. Затоа и во твоето претходно мислење се рилејтнав со растревожувањето за тоа дека никогаш нема да дознаеме сè. Ај што како индивидуи нема како сè да успееме да научиме, ама кога ќе помислам дека ни како човештво не сме ни блиску до откривање, разглобување и објаснување на сè што постои, не знам, депримирачко е стварно.

Баш така. Особено кога ќе помислиш на фактот што експертите често си ги менуваат мислењата, просто нема како да ја знаеш „целата вистина“ освен ако сам не се нурнеш во истражување од најосновните работи. А морам да напоменам, со ризик да звучам како conspiracy theorist, некогаш она што се нуди како здраво и правилно всушност е пропаганда за да се насочат корисниците во одреден правец на трошење. Не знам кај прочитав пред некое време дека пирамидата на исхрана на дното има јаглехидрати затоа што на USDA им одговарало да го продаваат брашното што масовно го произведувале во тоа време. Заклучокот би бил, на никој не можеш целосно да се потпреш, па дури и на мојава брашно информација. Who the fuck knows?

Ова е супер, бидејќи нема ништо подобро од тоа кога сам ќе се заинтересираш за нешто и ќе почнеш да го проучуваш. Добиваш чувство како да имаш контрола над тоа и баш го побива стравот од непознатото. Многу често ми се случува да не можам да се снајдам со нешто и да си помислам, ех да бев експерт сега, ќе знаев автоматски како да постапам. Пример кога ме боли нешто, си помислувам колку им е полесен животот на докторите од тој аспект, не мора да прашуваат некој друг што е проблемот, можат да се потпрат на себеси, барем за основни работи. Ама од друга страна, никој на светов не знае сè, па така има и работи кои јас ги знам, а не приметувам дека животот ми е slightly повеќе convinient поради тоа. Интересна работа е. Јас за skincare не знам буквално ништо, и сега секој следен пат кога ќе се запрашам за нешто во врска со тоа, ќе си кажам Пидиби веројатно го знае ова.

Спојлер

Сеееејм. Особено тука на форумов, многу ми е непријатно да пишувам за себе, ама немам проблем да читам за други. Така да, уживај.

Инаку, книгата што ја предложи изгледа океј, ама сакав да дополнам дека дури и да беше од типот на yay diet culture, мене лично не би ми било проблем. Сосема океј сум со тоа и да избереме некоја questionable книга и фино лепо да мрчам во темава за неа.

 

Економија: Акции, ДДВ, вакви полиси, такви полиси, берзи, акцизи, трансфери, рецесија, инфлација, криптовалути
Јас:

И јас бев ваква кога ќе се споменеше право, економија, политика итн:

Психологија, социологија ми звучеле примамливо, но скоро и да не сум била во допир со ниедна област (ништо не се сеќавам од таа една година социологиај во средно ). Додуша, овие се сметаат за хуманистички науки, нели? Јас си ги ставам сите во општествени науки, затоа што некако акцент се ставал на тој термин, но претпоставувам дека ваквите науки што се занимаваат директно со однесувањето на луѓето се сметаат за хуманистички...

Историја и географија ми се интересни науки, сè додека не мора да навлегувам премногу во нив, туку онака, да имам некои општи познавања. Географија можеби и „трпам“ повеќе кога се работи за „поприродниот“ дел од географијата. Во глобала, сакам науки што бараат учење на концепти, а не меморизирање на премногу поими, затоа што трошам многу време за да запаметам и на крај ќе го заборавам нештото, како никогаш да не сум го учела . Мислам океј, технички секогаш мора да меморизираш нешто, дури и во природните науки: аксиоми, теореми, номенклатура, но не знам, не ми е исто, само не можам да објаснам зошто.

Ама ете, можеби се менува тоа со годините кај некои луѓе . Денес си велам: допрва треба да се вработувам, а да си ги читнам правата на, т.е. законите за работниците за да знам што треба да ми следува ?

И тоа ова важи за работи од секојдневието, камоли ако сакаш да учиш за нешто „поапстрактно“, т.е. нешто што нема допирна точка со тебе . Што се однесува до теории на заговор, пред некој месец следев еден курс за science literacy каде целта беше навигирање околу научните, т.е. „псевдо-научните“ информации (се споменуваа и предрасудите) и имаше еден научник што рече: „Некогаш дури и теориите на заговор испаднале да се вистината“ и даде пример (на кој се разбира дека не се сеќавам), ама бев како: значи не можеш ни со мирна глава да отфрлиш теорија на заговор .

Некогаш си размислувам порано колку многу помалку работи требало да знаат докторите, а сега со напредувањата во медицината им се зголемува и бројот на работи што се неопходни да ги знаат, не може баш да ги избегнат. Мислам, во ред, сега има нели и специјализации и супспецијализации, ама сепак...

 

Е, баш. Некогаш и стварно постојат заговори, ама се шверцуваат во ист пакет со налудничавостите од типот рамна земја, и осеќаш вина што ќе се посомневаш.

Инаку ја поставив анкетата со досегашните предлози. Ако некој има предлог книга, нека пише и ќе ја додадам. Може да почекаме уште некој да каже збор-два за книгава ако ја има прочитано, па да избереме нова за април.

 

Здраво девојки.
Ако може да се приклучам на темата?

Знам дека каснам ко теретен воз, ама касно почнав и се обидов што побргу да стигнам да ја прочитам за да можам наредната книга да ја читам ко што треба.
Ќе бидам пократка и прво да кажам @pdb123 и @Lella , постовите ваши ме заинтересираа уште повеќе да ја прочитам. Ќе издвојам пократко делови кои ми оставија најголем впечаток.

Книгата бара многу концентрација и често низ читање на некои делови се осеќав ко Error 404: System 2 not found. Appears to be on vacation.
Сепак ми се допаѓа тоа што Канеман се држи до науката и многу добро е објаснето како доаѓал до откритијата. Преку примери убаво објаснува за да може секој просечен читач да ја разбере суштината.

Ми фати внимание уште на почетокот во првиот дел со Систем 1 и Систем 2. Сите знаеме дека имаме интуиција и свесно размислување, ама ме натера да размислам колку само Системот 1 скока до погрешни заклучоци затоа што Системот 2 е мрзелив. Малку е застрашувачки да размислам колку грешки сум направила и ќе правам со брзање до погрешен заклучок во секојдневни ситуации. Мислам дека тоа е му е главната цел за да не разбуди малку и да обрнеме повеќе внимание при донесување некои одлуки.

Од вториот дел го издвојувам делот за регресија кон средната вредност, затоа што никогаш немам размислувано за тоа до кој степен влијаат казните и наградите. Преку примери објаснува колку ефектот на награда е потценет, а на казна преценет. Особено ми се допадна тоа што едноставно и статистички објасни зошто луѓето размислуваме дека сме казнети кога се однесуваме добро со другите, а наградени кога се однесуваме лошо.

За третиот дел веќе сте опфатиле тоа што и мене ми остави највеќе впечаток, односно дека и професионалците не се имуни на носење погрешни интуитивни одлуки. Што значи не треба секогаш да се земаат тие одлуки здраво за готово. Мала доза на скептицизам некогаш е корисна. Освен тоа теориите може и да се побијат и изменат, како на пример во економијата. Ми се допаѓа тоа што Канеман е отворен за прифаќање грешки, бидејќи така се надградува.

Четвртиот дел ми беше најинтересен и најполн со информации и примери кои поттикнуваат на размислување. Најголем "Ow" момент ми беше во делот за sunk-cost fallacy. Кога читав во prospect theory и јас ги избрав истите примери на сигурна добивка да се избегне ризик, наспроти одењето на ризик кога има 2 лоши опции. Во првиот пример на сигурна загуба од $900 или 10% шанса да не загубиш ништо почнувајќи со $1000, одбрав второто. Логиката ми беше дека загубата на екстра 100 долари е добар влог за коцкање, затоа што можеш да ги заштедиш тие 1000 долари. Па според loss aversion мене ми беше тоа доволно да прифатам ризик од 10% шанса за добивка. А понатаму во примерот со фирмата што не го остварила планот во зададениот рок, одбрав да не вложувам дополнителни 60 милиони, бидејќи имаше мала шанса за добивка. Во суштина станува збор за ист избор, па така мојата логика е контрадикторна сама на себе.

Во последниот дел the two selves е нешто за што не сум размислувала. Заклучив дека и мене ми се многу побитни спомените во примерот со патувањето. Кога не би имала никакви спомени, ни јас не би патувала. Има целосна смисла изреката дека не е битно како ќе почнеш туку како ќе завршиш, пошто изгледа премногу се фокусираме само на крајното искуство.

Е сега пошто мозокот ми е станат каша, знам дека пропуштам многу работи што сум сакала да ги пишам или не ми текнуваат веќе во кој дел биле.
Бихејвиоралната економија е многу интересна и корисна, ама за жал кај нас премалку се обрнува внимание на неа. Само е спомената како концепт со кратко објаснување и тоа е тоа. А е корисна во да речеме маркетингот. Пример, продажба на вино на наша винарија во странство. Може да одат со доста ниска цена за да бидат конкурентни. Според проста логика би требало да се троши виното, бидејќи сите сакаме да купуваме поефтино. Ама виното е луксузно добро, па еден просечен купувач баш поради ниската цена може да го избегнува, бидејќи прави асоцијација ефтин луксуз = лош квалитет.

Инаку после книгава се навраќам на примери и се обидувам да најдам објаснувања според тоа што прочитав. Барем еден период сигурно ќе ме натера да размислувам повеќе пред да заклучам нешто погрешно.

За следна книга ветувам дека ќе се обидам да учествувам како што треба и да пишам нешто покорисно, а не вака сакато.

 

Зборувавме претходно и знаев дека @Bezimenka90 ја чита книгата, па ја чекав да пише тука пред да прашам со која книга продолжуваме . Не гласав затоа што предложив само една книга, па да не биде очигледно дека си гласам за себеси . @Lella, која книга е следна?

 

Со само два гласа во анкетата, мислам дека не можеме да избереме. Еве апел до сите што ја посетуваат темата да гласаат, па макар и не читале. Предлагам уште неколку дена да стои, па ако уште нема „победник“ ќе се договориме меѓу себе.

 

Ќе прогласуваме победник или ќе почекаме уште малку некој да не се предомислува?

 

Ја затворив анкетата во вторник уште кога видов дека има 4 гласа за едната. Го сменив и насловот, ќе биде Fat Loss Forever за мај. Ако ја има некој во epub нека сподели.

 

Јас го дадов последниот глас откако дознав дека веќе изгласале и други и дека е нерешено . Инаку, овде можеш да ја спуштиш во epub (ама за конверзијата ти бара акаунт, кој е бесплатен - ништо посебно не ти бара). Последно што знам е дека тие без акаунт може да спуштаат до 5 книги месечно мислам дека беше , а тие со акаунт до 10 книги дневно.

 

Ќе почнам пред скроз да заборавам што прочитав

Спојлер: СПОЈЛЕР

Јас: Морам да се ставам на детокс после толку јадење месецов.
Книгата: Detox is BS.
Јас: Well ok...

Како човек што се обидува долго време да симне килажа, досега се имам изначитано доста работи за слабеење. Никогаш не сум ни била фан на диети, ниту ги имам држено. Почнав да ја читам книгата и размислував што друго може да кажат што веќе не е 1000 пати кажано.
Она што ми се допадна е тоа што е подлабоко навлезено во тематиката. Даваат доста информации на целата тема. Сите знаеме како и имаме генерална идеја зошто нешто функционира, ама не сретнуваме фино скоцкано и објаснето во една книга. Особено ми се допадна тоа што е и практична, затоа што навлегуваат и со потемелни податоци кои не насочуваат кон поточни пресметки за правилно да одредиме колку калории ни се потребни.
Целта на книгата е да ги разубеди луѓето кои се стално на некоја нова диета, дека тоа не е единствен начин да ослабнат. Пораката е јасна и едноставна – најдобра диета е таа на која можеш да се придржуваш.

Почнувајќи од почеток, сите најверојатно имаме слушнато за луѓе што држат диети и повторно ја враќаат или дури ја надмашуваат оригиналната килажа кога ќе престанат со диетата. Но, она што е најчесто заблуда е дека причините се психолошки. Да признаам и јас така мислев, дека е заради губењето на дисциплината, губиме и контрола колку јадеме и надмашуваме премногу калории. До некаде е така, ама и самото тело си има механизам на самоодбрана. И тука веќе сите знаеме за убрзување и успорување на метаболизмот со внес на калории. Она што ми беше малку шок момент е кога пишуваа за натпреварувачите во The Biggest Loser. Познато е дека после завршувањето на натпреварот многу голем дел од нив пак си враќаат килажа. Кога ќе се земе предвид она што го објаснија во книгата и ќе се претстави во бројки (на пример, ако пред натпреварот им требале 3000 калории дневно, после натпреварот тој праг на калории за одржување е паднат на 1200) станува јасно дека не е се во желбата и дисциплината. Сигурно имаат желба и дисциплина, инаку не би се пријавиле и не би успеале да ослабнат толку многу кила. А затоа што и јас си бројам калории ме натера да се замислам и преиспитам колку треба да одредам дневно. Имаше некои вакви ситни моменти на читање информации од кои знам дека ќе имам корист во иднина.Слично со Reverse dieting, како да ги вратиш нагоре тие калории за одржување.

Е сега дали мислите дека е добро што учествувале на The Biggest Loser, со оглед на тоа што имале премногу здравствени проблеми поради тежината и значително им се намалил животниот век? Или можеби би било подобро да слабеат полека по советите на книгава?

Следно делот со макронутриенти е интересен. Со масовното држење на кето диетата навистина почнаа да се демонизираат јаглехидратите, до тој степен што да помирисаш чоколада или да каснеш една кришка леб веќе ептен си ја утнала работата и треба да вежбаш 5 дена да ја стопиш. Разбирам зошто во толкави детали навлезе во тематиката, ама бидејќи не сум експерт во биохемија, мене највпечатлив ми беше нивниот конечен заклучок од тој дел. Јаглехидратите во многу помал процент се претвараат во масти и се складираат, додека она што влијае најдобро на здравјето е самото губење на вишокот килограми. Ако некој не може да се замисли без јаглехидрати нема поента да ги избегнува, затоа што нема на долг рок да успее да се придржи.

Од аспект на корисност, би ги издвоила делот за суплементи и делот за одредување на калории. Според тој дел може секој да си пресмета на кое ниво е со maintenance calories. Према тоа ќе знае колку да одреди за слабеење, без да претера и да го успори метаболизмот премногу.
Ако ништо друго ми дојде инспирација да продолжам со следење, после корона закржлавување. Имаат еден плус од мене за практичност.

Делот за суплементи ми се допадна, затоа што беше краток и фокусиран наместо да се осеќам дека студирам биохемија. Посебно го издвојувам Орлистат, бидејќи кој не сака да има anal leakage. Шала на страна, кога идев во теретана стално слушав предлози земи ова, земи она и баш е добро вака што ги опфати повеќето со препорачана доза, предности и side effects.

Мислам дека ако има некој дел од книгата што уживале да го пишуваат е Debunking the BS. Навистина има уште луѓе што се лажат дека некој чаеви или таблети ќе им помогнат да ослабат. И баш еден од тие чаеви што ги нудат кај нас идеше со упатство што и како да јадат. И стално се чудев како не укапираа луѓето дека буквално цела диета им дале и нема врска чајот. Ама добар маркетинг прави чуда. Така и со сите диети што излегуваат.

Така да ако некој сака да симне некое килце, добра книга за читање е. Опфатени се голем број на работи, за некои можеби дури и предетално (на делови ми делуваше како да прават overkill со информации) ама ја разбирам причината за тоа. Добра е за читање за просечен мрзлив човек како мене што ќе се фокусира на суштината, а и за некој што сака ептен да се задлабочи во биохемија.

 

И јас имам убав впечаток за книгава. Главно стилот ми се допадна, не беше ептен докторски, ниту ептен проповеднички. Не знам сега кои делови од книгата чии се, ама го видов Лејн на инстаграм и ми стои како ептен фина, пријатна и интересна личност.

Пред да навлезам, морам да напоменам дека мојава перспектива е ептен обратна од таргет публиката на книгава. Не памтам во животов да сум качила килажа, на рака се брои и колку пати се имам качено на вага. Би рекла дека го имам спротивниот проблем, апсолутно немам идеја how to gain weight and keep it on. Пријатно ми е во сопствената кожа вака, ама често се дешава да слушнам разни коментари од типот ти јадеш ли нешто итн. Како мала памтам на сила ме тераа да јадам, а и сега да земам да бројам калории претпоставувам дека се премалку за некој на моја возраст, ама oh well, не сум имала здравствени проблеми досега.

That being said, кога им спомнував на луѓето која книга ја читам беа ко бич ти треба ли помош, што се дешава. И стварно, да не беше клубов не гледам како би се нафатила да ја читам книгава. И баш ми е мило што ја прочитав, бидејќи научив доста нови работи од неа. Еден куп рандом работи ми беа сосема нови, како на пример поделбата на макро и микро нутриенти. Embarassing, знам.

Главното нешто што ми се допадна е како ги испердаши глупостите од типот Sarah's discovery, чаевите што ќе ги најдеш низ профилите на минорни инфлуенсери и оние кликбејт наслови од типот на one simple ingredient will... Мислам дека време е да престанат да бидат општествено прифатливи, кога одново и одново се дебанкирани и е докажано дека не работат, барем не долгорочно.

Ми се допаднаа деловите каде навлегуваше во биохемиските процеси кои стојат зад качување и симнување килажа. Не ми се допаднаа деловите каде книгата добиваше селф-хелп вајбс. Имаше мислам една специфична глава каде до детаљ објасни како да се пресмета колкава количина да се внесува од различните макронутриенти што верувам дека е битно од практична важност. И најверојатно повеќето читатели се дојдени за тоа наместо за дисектирање на јаглехидратниот-инсулин модел. Мене сепак ми беа досадни и ги претрчував тие делови.

Мислам дека целата филозофија зад книгава може да се собере во неколку точки:
1. Најдобар начин за губење килажа е оној до кој можеш лесно да се придржиш.
2. Нема добра и лоша храна.
3. Килажа се губи по дефиниција со калоричен дефицит.

Е сега, мене некои позадински работи повеќе ми паднаа во очи. Во контекст на добрата и лоша храна, постојано се збореше како вистинските здравствени придобивки произлегуваат од самото губење тежина, а не од видот храна која ја јадеш за време на диета. И ова ми има логика, ама само во смисол: кога веќе си решил да губиш тежина, бенефитите кои ги бараш ќе ги добиеш и без измачувања од типот вечно збогување со торта. Ама што знам, некако кога се работи за здравствени бенефити од губење тежина, мислам дека се подразбира обезни луѓе, а тие ко да ги ставија во ист кош и нив и девојки што гладуваат за "summer body". Вториве тешко дека имаат здравствени проблеми ако имаат само неколку килограми „плус“. Она ставање на пиедестал на губењето тежина како најдобрата здравствена одлука која некој може да ја донесе ми е малку мех. Има еден куп приказни од луѓе, особено жени, чии доктори не ги сфаќаат сериозно поради килажата и само им кажуваат да ослабнат.

Океј, како и да е, можеби не сум во право за ова, сепак ме интересира и вие што мислите.

Друго нешто што ми падна во очи беше како го презентираа броењето калории како нешто прелесно. Можеби е до мене, ама не можам да замислам да треба толку многу пресметки да правам на дневна база. И самите спомнаа дека на некој не му одговара ова, и ако не му одговара да проба друг метод. Ама, работава е што другиве методи се кој од кој полоши. Рестрикција на храна е уште поголем pain in the ass според мене, и да требаше да бирам кое од овие да го правам цел факинг живот, ќе ме мавнеше депресија и ќе вриштев. Секако, по одреден период се навикнуваш и ти станува навика, ама самата помисла, џизс, еве не знам.

Откако ја почнав книгава, секогаш кога под рака ќе ми дојде некоја амбалажа, проверувам колку калории и има и колку грами јаглехидрати и масти. И ако изедам на пример еден мал овошен јогурт, треба посебно да ги додадам јаглехидратите, посебно мастите, посебно протеините, и така до грам. Што ако не го изедам цел? Или дома ако готвам нешто, треба ли до грам да мерам колку ориз јадам или колку макарони. Или ако јадам надвор како ќе знам колку калории има во количината кечап што сум ја ставила на пицата? Стварно ми е нејасно како функционира ова. Ако некој броел калории добредојден е да објасни. Лејн вели по некое време станува интуитивно, ама пред да стане интуитивно треба ваљда според некој критериум да се ореинтераш.

Пред да каже некој дека не мора да е точно до грам сè, прилично добро се сеќавам како спомнаа дека после диетата треба да ги накачиш мастите за 2 грама, и бев ко втф, како? Два грама, колку е тоа, пет кикирики. Ко океј, ти завршила диетата, ама сега треба да броиш кикирики.

Јас мислам дека ова е многу нездрав (и многу американски) начин на губење тежина. Сметам дека ако веќе решиле да губат тежина, сите треба да се водат по главната препорака на книгава, а тоа е slow and steady wins the race. Од таа стана целосно се согласувам со книгава, најдобриот начин да се загуби тежина е максимален можен комфор при тој процес, во спротивно ризикот да пропадне цел труд е преголем. Е сега, тоа што јас не разбирам како броење калории е блиску до комфор е мој личен и персонален проблем. Верувам дека има луѓе и што им е задоволство да знаат точно колку и какви работи внесуваат и тоа е баш фино и нема никаква штета, ако не премине во орторексија.

Едно прашање од мене за крај, што е малку unrelated. Целиов муабет за броење калории ме наведе да мислам на технологија што би броела автоматски што и колку имаш внесено во текот на денот. Ако хипотетички постоеше ваква работа, (преку вбризгување некаков чип на пример), дали мислите дека е добра идеја да го имаме сите и зошто?

 

Искрено баш се мислев колку би ја сметале книгава за massive time waster, ако си немаат такви проблеми. Ама мило ми е што сепак ти се допаднала.

Мислам дека книгава е наменета за 2 вида публика. Луѓе што се константно на диети, што навистина имаат поголем број вишок килограми и другиот дел е наменет за сите што проповедаат нови диети, чаеви, апчиња за слабеење со што книгата е giant roast насочен кон нив. Не верувам дека мислеле на рандом луѓе што сакаат да симнат килце до лето.

Може ќе ми се изнасмееш, ама имав идеја за една табела и прогуглав на нет за идеи. Испадна некој веќе ме претркал и направил таква. Сакав да ја прикачам, ама my stupid ass не знае како да прикачува excel тука и го избришав тој дел. Така да ако на некоја и треба...жалам, не знам како.

Го прашав зошто имам поделено мислење. Од една страна и сега со книгава знаеме дека објективно е лош тој начин. Ама кај некој луѓе, како што објаснија и тие во книгата, нема да успее тоа. Баш кажаа дека немаат голем успех со такви клиенти кои сакаат брзи резултати. Не знам дали ја имаш гледано емисијата, ама тоа се луѓе со многу здравствени проблеми и буквално со само неколку години (ако не и месеци) живот пред нив, ако продолжат со тоа темпо. До некаде таква емисија нудејќи брзи резултати би ги мотивирало. Она што треба само да се модифицира е да не е толку нагло слабеењето и можеби би им помогнал концептот на reverse dieting после емисијата. Ама така веќе нема да е интересно толку за гледање. А знаеме шоу = пари > здравје.

Не, затоа што не сакам Бил Гејтс да гледа каков ајвар јадам.
Да се надоврзам...

Да, јас.
Има апликации и на почеток е малку досадно и може малку фрустрирачки да броиш се. Е сега јас не се придржував престрого. Нема да бројам лажички сол или капки зејтин, ставаш калории со груба проценка и малку целиш кон повисоки бројки. Ако имам надмашено калории се компензираат со согорените од вежбање, што не ги броев. Е сега делот што го кажуваат. Дека јадев слично испланирано недела унапред и деновите ми станаа слични (пример стек, јајца, смутиња, ориз) и кога 10 пати ќе внесеш едно исто веќе ќе го запамтиш. После година имам некоја генерална идеја колку калории внесувам со секој оброк, па веќе не ни бројам. Треба да почнам пак, ама пуста мрза.
Не знам дали го објаснив тоа што те интересираше.

 

1/5

Конечно дојде мојот ред да пишам, веќе 2 седмици заглавив на 15% пред крајот на книгата . @Lella предложи полесна книга и еве случајно се погоди оваа таква .

Јас би почнала прво со тоа дека сум ептен изненадена од тонот на книгата, затоа што од тоа релативно малку време што го следам Layne, знае да биде суров/груб. До некаде и го разбирам, едноставно фитнес индустријата (особено машката) врие од токсична мажественост и буквално силење еден врз друг и ароганција, па претпоставувам дека најдобриот начин да се избориш со тоа е да возвратиш на тој начин. Како и да е, многу ме изненади умерениот однос во книгата, со исклучок на поентите кои ги наведивте погоре, немаше некое црно-бело изложување, баш како и што не треба да има никоја кредибилна личност, барем не за сè.

Слично како @Bezimenka90, иако цел живот „се борам“ со тежината, никогаш не ме привлекла ниедна диета за да ја применувам. Едноставно не сум човек што би функционирал добро со рестрикции од аспект на целосно исфрлување на одредени типови на храна, иако сум ги имала тие периоди на јадење малку или целосно исфрлување на благото. Малкуто јадење ај што воопшто не ми одговара затоа што сум анемична и инстантно ми се намалува и енергијата и дури и почнува да ми се врти/лоши и одма ми се намалува когнитивната способност за процесирање информации, ама и целосното ифрлување на благото мене лично ми е нереалистично и не знам како можев да мислам некогаш дека е реалистично. Знам дека споменаа дека ако не можеш да се контролираш со одредени работи, можеби добар начин е да направиш нивна рестрикција, ама за мене едноставно тоа е неизводливо и никогаш не ми успеало.

Книгата е релативно сè она што сакав да го знам за процесот на слабеење. Имаше премногу информации што не ги знаев, како тоа дека постојат промени на метаболизмот, многу интересниот факт на променување на нивото на калории на одржување чија последица се платоата, „обратното“ диетирање исто така ми беше многу интересен и корисен концепт. Се согласувам и со нив дека го занемаруваме пост-пост-диетирачкиот момент и навистина досега не сум сретнала негде да е ставен нагласок на одржувањето на тежината.

Никогаш не сум ни помислила дека би имало потреба да се адресира тоа, едноставно си мислиш дека животот тера натаму и тоа е тоа. А вака кога ќе прочиташ всушност што сè се случува со метаболизмот и општо, кога ќе го дознаеш цел процес на „борба“ на телото, сфаќаш дека тоа не е воопшто наивна работа. Всушност, можам да кажам дека книгата дури успеа и да ме „исплаши“ од пребрзо слабеење и општо јо-јо диетирање (не знам дали е збор, ама полесно е отколку да пишувам „држењето на диета“ ), во случај некогаш да ми текнеше пак да си правам рестрикции. Буквално сам си „копаш гроб“ на тој начин, се зафркнуваш како што ниедна храна не може да те зафркне .

Имаше и доста пресметки и иако навистина е досадно да ги читаш и размислуваш (секогаш било поинтересно да решаваш математика отколку да читаш учебник по математика ), мило ми е што ги има затоа што знам дека ќе ми служат како референца кога ќе дојде времето да си ги направам пресметките за мене (не дека е некоја тешка математика, ама не штети ништо што ти го скратува времето на мислење ).

Иако не се сомневав ни претходно, книгата ми покажа дека иако сум љубопитна да навлезам повеќе во тематиката, сепак може да се каже дека долго време тоа би ми било надвор од дофат. Вака како што ми изгледа, неопходни се доста цврсти и подлабоки познавања од медицина и биологија/хемија/биохемија за воопшто да ги свариш сите концепти. Жал ми е што им се дава толку мала вредност на нутритивните науки (сите се исхрануваме и добри сме, да не ги комплицираме работите), а во суштина воопшто не се лесни прашањата поставени за исхрана.

Кога ќе размислиш, има толку многу можности за истражување, не само од аспект како некој тип на храна влијае врз организмот, туку и какви комбинации на храна, како различната нивна подготвеност влијае врз организмот итн. Мислам, знам дека кога се работи за намалување на тежина ова не е толку важно, повеќе зборував од општ аспект, ако ја проширам темата општо на нутритивни науки.

Би рекла дека книгата на моменти ми дава чуден вајб, од многу делови со многу прости реченици, до делови со многу комплексни реченици, како постојано да осцилира стилот на пишување. Ова до некаде ми е јасно зошто е така: како комерцијална книга, целта ѝ е да стигне до што е можно поголема публика. Доколку се фокусираше само на чисто научниот дел, книгата би била скоро па и нечитлива за обичен човек, имајќи ги предвид веќе споменатите „удари“ на подетално објаснување кои и онака се потешки за сфаќање. Затоа им го простувам тоа, го споменувам само дека го забележав.

Од сè што беше споменато, мислам дека за мене најдобро би било флексибилното диетирање. @Lella прашуваше за бележењето на макронутриентите. Јас никогаш не сум го правела тоа и не можам да зборувам од искуство, но познавајќи се себеси знам дека ќе има дуалитет во мене:
- од една страна мразам бележења, водење дневници итн затоа што секогаш почнувам со ентузијазам и по 3 дена ми се здосадува
- од друга страна, како што кажаа и тие, мислам дека многу ќе ми помогне да сфатам што и колку јадам, општо колку (не)квалитетна ми е исхраната и што треба да подобрам. Би научила и која храна што содржи, што не можам да кажам дека знам освен некои општи информации како: овошјето содржи претежно јаглехидрати, месото има доста протеини и путерот и пржената храна имаат доста масти, што воопшто не е доволно за проценка на храната која ја внесуваш.

Јас лично се надевам дека втората страна ќе превладее кај мене, односно љубопитноста и желбата да ги постигнам целите што ќе ги поставам со пресметките ќе се посилни од буквално мрзата. Знам дека ќе го мразам тоа на почеток, затоа што вклучува многу експериментирање, т.е. ние вака општо одбираме храна по вкус, и потоа гледаш дека тоа што си одбрал те зафркнало за да ги постигнеш макронутритивните цели, што е фрустрирачки.

Не звучи ни лесно, ни интересно, ни интуитивно и секогаш ќе сакаш да одиш по линија на помал отпор, ама не знам, мислам дека ќе треба постојано да си ги повторувам придобивките и зошто сега се „жртвувам“. Пред да зазвучи како опседнато самоказнување, ова го споменав затоа што така правиме буквално за сè во животот - сум имала милион непреспиени ноќи затоа што сум сакала добра оцена по некој предмет, или сум жртвувала излегување/забавување за да останам дома да учам. Тоа е, нешто мора да се жртвува, во овој случај ќе биде забавата .

Алтернативните опции како што кажав погоре и за мене не се опција. Не мислам дека барем кај мене броењето ќе премине во опседнатост, затоа што од пред некое време го сменив мајндсетот кога се работи за храна благодарение на диететичарите или луѓето како Layne што ги следам на Инстаграм. Многу ми е мило колку отворено се борат против наративот дека „јаглехидратите = зло, ОСОБЕНО шеќерот“, дури и со доза на хумор (mr.cogfit и drnadolsky, ако некој сака да ги побара. Едниот завршил психологија и философија кој општо пишува за процесот и пристапот кон науката (но често пишува и за нутритивни теми), а другиот е доктор кој специјализира за обезност).

Мислам дека само многу подобро ќе можам да се држам во контрола и повеќе ќе имам осет за работите. Ми се допаѓа и методот со секојдневно мерење на тежина, како дополнително потврдување за (не)напредокот без да ми предизвикува опсесија затоа што никогаш не сум била од луѓето што си утврдуваат дека мора да постигнат некоја конкретна тежина, туку секогаш се водам според тоа дали си се допаѓам како изгледам. А благодарение на Aliexpress и вкупните 100 денари што ги потрошив, ќе може да го проверувам и процентот на масти со калипер . Ако не е очигледно, многу сакам да пристапам од што е можно повеќе страни на еден „проблем“ .

Се мислев дали повторно да вадам цитати од книгата, не знам дали ви е понапорно за читање и за џабе да не се мачам (pls кажете ми ако е бескорисно да ги вадам ). Ми се допаѓаат затоа што се потсетувам на некои поенти кои инаку не би ми текнале вака кога пишувам целосно мислење, иако се напорни да ги барам низ Киндлот и потоа низ pdf книгата за да ги копирам тука (уште еден пример како нешто може да те измачува премногу, а сепак да е rewarding ).

Спојлер: 1 - diets are failing

Dieting, you see, is treated by the body like controlled starvation, and it activates some pretty serious self-defense systems in the body. These self-defense systems are activated as a three-pronged defense to:
1. Defend - Prevent further weight loss (during the diet aka weight loss plateaus)
2. Restore - Increase the rate of weight regain once sufficient energy is consumed (post-diet)
3. Prevent - Decrease the probability of losing weight in the future
(Она што јас го имав слушнато е дека кога се изгладнуваш, всушност задржуваш повеќе масти. Мислам дека тој мит е доста проширен и лошо го преведува горенаведениот процес, кој воопшто не го вели тоа.)

Why would our bodies evolve to make it difficult to lose weight and easy to regain it? Well, if you are deliberately placing your body in an energy deficit by attempting to diet frequently, what signal are you sending your body? You are telling your body that energy is sparse and that it needs to defend its energy stores from further depletion as stated in point one. Therefore, when the body comes across adequate food supply, it will do its absolute best to capture as much of that energy as possible so that the potential for starvation is lower in the future, as stated in
point two. Finally, your body would want to defend its restored energy reserves even more staunchly against depletion in the future since it has already experienced “famine,” as in point three.

You see, typically your fat cells simply shrink or expand as you lose and gain weight. However, in an effort to defend your body against future starvation, it adapts by increasing the potential for energy storage.
(Ова ми е интересен факт. Знаев од порано дека бројот на масни клетки е дефиниран и дека само се зголемуваат и намалуваат тие клетки при промена на тежина, но технички можеш и да добиеш нови масни клетки. Иако не звучи како wow факт, кога ќе земеш предвид дека повеќето луѓе мислат дека го намалуваат бројот на мастите во телото, а всушност при помали флуктуации (не обезни луѓе) само им се променува големината на тие клетки, е интересно како е толку непознат факт меѓу општата популација.

 

2/5

Спојлер: 2 - energy balance and why it matters

Well, calories are quite literally energy. Like, literally energy. You can’t see them under a microscope, they aren’t a molecule that has a structure, and they don’t have a chemical name. Calories actually refer to the energy that can be extracted from the nutrients (food) you consume. To be precise, calories are a unit of measurement of heat.

When we refer to calories in nutrition, we are really referring to kilocalories or kcals. This is where we confuse the hell out of you by telling you that the “calories” listed on food labels are actually “kilocalories” (within the metric system, “kilo” refers to a thousand of something, so in our case, a “kilocalorie” is technically one thousand calories). So, if a label says 100 “calories” it’s actually 100 kilocalories and 100,000 calories. You see, one calorie is the amount of energy it takes to heat up one gram of water by one degree celsius.

We don’t want calories to be abstract concepts. So when we say fat has nine kcal per gram, that means that one gram of fat contains enough energy to heat 9,000 grams of water by one degree.
(Можеби грешам, но исто имам чувство дека дефиницијата што точно претставуваат калориите не им е позната на многу луѓе (вклучувајќи ме и мене - надвор од тоа што знаев дека се работи за енергија, немаше да знам да објаснам на што точно се мисли), што е исто штета, затоа што вака кога се зборува за калории звучи како да се состојка на храната .)

Let’s elaborate a bit further. We’ve all been told to exercise in order to increase our caloric expenditure (calories out), but why does exercise “burn calories?” Or perhaps a more accurate question is why does exercise “spend energy (ATP)?” There are quite a few reasons, but let’s start at the most basic. Locomotion requires energy. In order to move, your muscles have to contract. Contractions require cross-bridging between contractile filaments called actin and myosin. When actin and myosin form a cross-bridge, they can pull each other closer together. When these cross-bridges happen all along the length of a muscle (that has thousands of cross-bridges at once) the muscle contracts and moves. That process requires ATP, and thus the body has to “spend” energy to move those muscles. Other processes like increased heart rate will also require more ATP, as it is involved in the process of muscle contraction in the heart.

So how does ATP relate to you gaining or losing body fat? Is your fat just a bunch of stored ATP that gives you a belly and makes it hard for you to get noticed by the opposite sex at the beach? Not really. ATP can’t really be stored to any large degree. It’s a very high-energy molecule, so the body tends to only make the amount of ATP it needs at any given point. If you need more energy, your body just ramps up ATP production. But since you can’t store ATP, evolution had to come up with another way to store energy so you didn’t die. Because if you ran out of ATP, that is exactly what would happen. Therefore, if you consume more energy than you need to produce the right amount of ATP, your body finds a way to capture that energy so it can potentially produce ATP later. This energy can be stored in a few different ways, but the major energy depot of the body is adipose tissue, or body fat.
(Концептот на ATP ми е исто така комплетно нов - го замислувам како „струјата“ што се движи низ телото - не ја задржуваш во телото, а сепак прави да функционира сè.)

Да не го ставам огромен цитат, ќе речам само дека целиот дел Adipose Tissue - The Body's Energy Storage Depot е доволен за да се престане со омразата кон јаглехидратите. Дури и јас што воопшто не сум навлезена во тематиките на фитнес индустријата сфатив дека „посериозните“ вежбачи се огромни привраници на кето диетата и ми се чини сегде се промовира како магично решение. Самиот факт дека во истражувањето само 1.4% од „новите“ масти во телото биле добиени од јаглехидратите, а сè останато од мастите од исхраната ми го прави смешен цел тој наратив на хејтање јаглехидрати .

Делот Interactions Between Carbohydrate and Fat Metabolism пак, ни кажува дека соодносот на јаглехидрати и масти не е толку важен колку што се мисли, така што не мора толку да се комплицира.

Делот Energy Balance - Calories in vs. Calories Out би требало да е толку логичен за повеќето луѓе, но би се чуделе колку луѓе не го сметаат за точен. Ова произлегува од мислењето дека не сите калории се еднакви, но според дефиницијата на калоријата, невозможно е да не се еднакви. Ова е исто како оној проблемот: што е потешко - килограм пердув или килограм железо? Така и калориите - 500 калории од чоколадо не се различни од 500 калории од месо, но целокупниот состав на храната ќе предизвика различен ефект кај личноста: чоколадото нема да те засити и нема со него да внесеш којзнае колку „корисни“ микронутриенти, а месото повеќе ќе те засити и веројатно добиваш повеќе микронутриенти. Таа е клучната разлика, а калориите, т.е. енергијата е иста.

Исто, многу ми се допаѓа делот каде се објаснети четирите механизми на трошење на енергија; особено понова информација за мене е топлинскиот ефект на храната (TEF). Јасно се гледа и дека вежбањето не е толку доминантен фактор како што мислат многу луѓе. Мислам, во последно време читам дека се напушта мислењето дека доволно е само да вежбаш за да слабееш и се развива свест дека поголем ефект има храната, меѓутоа сепак мислам дека не е доволно познат факт. А и онака џабе јадеш здрава храна, ако пак јадеш премногу, така што... Не може само да се каже „јади здрава храна“ и толку. Исто, со ова не сакам да кажам дека вежбањето нема и онака милион придобивки, само не е „сигурна карта“ за слабеење.

However, energy balance and CICO are not “opinions” or “discussions” any more than the Еarth being round is a
discussion. Someone may have a lower or higher BMR that doesn’t fit with energy expenditure equations, but that doesn’t invalidate CICO any more than an inaccurate thermometer invalidates the existence of heat.
(Ах, само уште да немаше дискусии за тркалезноста на Земјата .)

Спојлер: 3 - the body's self-defense system

Ова поглавје ми беше едно од најважните поглавја и не знам што би истакнала, ќе се обидам да ги напишам главните поенти во неколку црти. Ќе го цитирам ова затоа што навистина добро е објаснет брз наспроти бавен метаболизам:

When we refer to someone who has a “fast metabolism,” we mean that their body is inefficient at production and usage of ATP on a cellular level, and that they end up wasting a lot of potential energy. These people are the Ferraris of metabolism, and they burn through a lot of energy. If we refer to someone as having a slow metabolism, then that person is likely very efficient at ATP production and utilization. Someone with an efficient (slow) metabolism is able to waste less ATP and produce more ATP from less energy intake, meaning fat storage is easier for this person. Think of these people as the Prius of metabolisms; they are efficient with energy.

Многу ме зачуди логиката околу ова, затоа што брз метаболизам отсекогаш сум го асоцирала со поефикасен метаболизам, а сега дознавам дека всушност е скроз обратно . Како што ми рече @Bezimenka90, отсега нема да велам дека имам бавен туку ефикасен метаболизам .

Друго нешто што јас лично не го знаев е забавувањето на метаболизмот со намалувањето на тежината. Мислам да, сите сме го слушнале она „по Х време потешко е да слабееш за разлика од почеток на слабеење“, но не знам, никогаш не сум го поврзувала со метаболизмот, мислев дека тој е генерално „фиксиран“, т.е. генетски детерминиран.

During low-calorie dieting and weight loss, the body adapts by increasing mitochondrial efficiency so that you’re able to produce more energy and less waste from the food you eat. Like we said before, efficiency is the bane of fat loss.
(Ова ми беше смешно, затоа што секогаш во животот ефикасноста се постоветува со оптималност, со нешто позитивно, а овде тоа е она што те кочи .)

Понатаму, ова можеби се должи на моето непознавање на биологија, но никогаш не би очекувала толку хормонски промени во телото, можеби затоа што хормоните ги гледам како строги регулатори кои не се менуваат баш лесно, туку при големи и стресни телесни промени. Технички, имајќи го предвид сè она што го прочитавме, губењето тежина е big deal, ама можеби толку ни е нормализирано во животот, што не го перцепирав како нешто толку екстремно, освен кај екстремни случаи, како кај обезни луѓе. Овде концептот за енергетска празнина ми беше интересен:

This reduction in total daily energy expenditure combined with an increase in hunger and decrease in satiety form the ‘energy gap’ proposed by MacLean et al., where more energy is desired than is required in response to caloric restriction and weight loss.

Претпоставувам следното прашање би било: како би знаеле кога сме навистина гладни, а кога тој глад што го чувствуваме не е потреба која мора да ја адресираме? Не можам да замислам, и покрај оваа добиена информација, како би знаела да направам разлика меѓу овие две? Или би јадела можеби повеќе пати, но нискокалорични, а заситувачки типови на храна? Што мислите?

Самот концепт дека телото веќе се подготвува за враќање на мастите во телото (2-рата точка од одбранбениот систем) уште пред да завршиш со диетата, т.е. со слабеењето ми е mind-blowing, исто како и самиот факт што потоа поефикасно се складираат мастите:

You see, when you diet and impose an energy gap, the body becomes more efficient at using energy during the restriction—which we’ve hammered home repeatedly. But research has also shows that when you increase food intake above maintenance after you’ve been dieting, your body more efficiently stores it as fat compared to weight- and LBM-matched controls.

Што се однесува до третата точка од одбранбениот систем, интересен ми беше делот за адипозното ткиво каде што се објаснети ситуациите кога има зголемување на бројот на масти. Како што веќе реков, за некој што и онака мисли дека„добиваме“ повеќе масти при секое дебелеење, можеби овие информации и би биле неимпресивни.

Мене ми значеа затоа што јас го знаев спротивното, а сега дознав дека не само што бројот на масти ни се зголемува со текот на годините (што звучи нормално имајќи предвид дека голем дел од луѓето се дебелеат со возраста), не само што се зголемува и кај обезни луѓе затоа што се надминува капацитетот на масните клетки, туку се зголемува и при нагло внесување на голем број на калории по завршување со диетата/рестрикцијата. Ова најмногу ме „исплаши“ кога почнав да размислувам за јо-јо диетирањето.

Не можев да го прочитам ова, а да не ме потсети на првата книга што ја читавме :

Now that you’ve read this chapter on the body’s self-defense system, some of you may be wondering: Why do we get fat? If body fat set point is so highly regulated, then how do we exceed it and gain weight past our set point? A researcher named Speakman proposed an interesting answer to this question. Essentially, regulation of body fat set point weighs human survival at risk of starvation (low end of set point) versus. the risk of predation (exceeding the set point). That is, the power of your body’s self-defense system to prevent you from starving to death versus your body’s self-defense system for letting you get so fat that you can’t avoid a predator. He argues that a substantial reduction in predatory risk within the human population over the last several thousand years has caused a substantial genetic shift. So much so that there is a significantly less robust defense against weight gain than against weight loss. While this is only a theory, we think it makes sense and tend to agree with him.

Спојлер: 4 - what really works?

Мислам дека суштината на ова поглавје и општо, на философијата која би требало да ја имаме кога размислуваме за промена на тежината е собрана овде:

We aren’t saying that losing weight and keeping it off should be easy. It may be at some points, but it will also be monumentally difficult, as well. It requires discipline, dedication, and willpower. However, we want to use a dietary strategy and employ behaviors that require the minimal amount of willpower needed to adhere to the strategy. Why? In the words of Dr. Kori Propst, “self-control is fatiguing.” That is, any type of weight loss strategy will require some form of sacrifice and self-control, but this isn’t the only area of your life where you’ll need to exercise self-control. You also need self-control for your career, your family, your personal life, your spouse, etc. In isolation, these things may not be that “fatiguing,” but put them all together, throw some stress into the mix, and maintaining your diet can become difficult.

Искрено, освежувачки е го прочиташ ова на оваа тематика, затоа што обично секогаш се прави притисок дека се неопходни драстични промени во животот, драстични жртви, екстремни навики итн. Се разбира дека за сè во животот е неопходен труд, ама тој труд е полесен кога не мора да бараш мотивација, туку таа ти доаѓа „полесно“.

Ми се допаѓаат конкретните, реалистични работи кои ги наведоа кои би требало да ни се дел не само од секојдневието, туку и од мајндсетот:
1. Cognitive Restraint in Some Form
2. Self-Monitoring
3. Regular Exercise
4. Structured Programs
5. Ability to Focus on the Long-Term Goal
6. Social Support

Не би знаела што друго да истакнам од ова поглавје, затоа што иако не беше полно со „научни“ информации, имаше многу добри практични информации. Мислам дека реалистично беа адресирани многу проблеми со кои би можеле да се соочиме индивидуално. На пример, следењето на калории може да предизвика eating disorders или од друга страна, intuivie eating што сега е многу популарно и можеби им помага на луѓето со таков проблем, но не може реалистично да им помогне на луѓето кои имаат проблем со overeating и не може убаво да проценат колку храна е нормално да внесуваат.

 

3/5

Спојлер: 5 - flexible dieting

Целото поглавје за мене е чист common sense и како што кажав и погоре, сметам дека овој начин на исхгранување најдобро би одговарал за мене. Повторно, за луѓе чијашто философија од старт била оваа, јадење од сè по малку, тогаш ништо кажано во ова поглавје не би им било револуционерно, но сепак мислам дека кај жените особено уште владее мислењето дека треба да живеат на диети од типот: чаша вода со лимон наутро, едно парче леб со нешто за ручек и скокни ја вечерата затоа што навечер се дебелееш повеќе.

Мислам дека е огромна штета што овој прост концепт нема „допрено“ до многу луѓе:

This might seem like blasphemy if you’ve been indoctrinated into the “clean eating” or “never eat processed foods because they will kill you” mantra. The fact is that processed foods are associated with disease because they are highly palatable and easy to over-consume. Thus people eat more of them, consume more calories, and experience negative health effects due to overconsumption—not because of “chemicals.”

Дали е до лошата комуникација меѓу научниците, професионалците од дадена област со обичните луѓе, дали е до фундаменталното неразбирање на хемијата како наука и што ни овозможува, како и основниот принцип на токсикологијата - the dose makes the poison - или пак се работи за комбинација од сè, не би знаела да кажам. Исто така, мислам дека беше одличен примерот со бодибилдерката која за натпревар се спремала и притоа секој ден јадела Сникерс, а пак успеала да ги постигне своите цели.

Ако ве интересираат информации од типот „што содржи храната“ и „дали ова е штетно“, побарајте ја foodsciencebabe на Инстаграм. Можеби некои информации или митови се подоминантни за пределот на САД и Канада, ама сепак има доста информации кои се општи и би важеле за секаде.

Спојлер: 6 - where to start: how many calories?

Ова поглавје е одлично за луѓе како мене, кои сакат да почнат од некаде, но не знаат како и од каде. Препрактични информации, што од почетни информации како начин на мерење на масти во телото, мерење на тежина/димензии на телото, пресметување на калории на одржување и дефицит, брзина на слабеење, табели со референтни вредности итн. Навистина нема што посебно да се каже, освен да се делува .

Спојлер: 7 - macronutrients

Од делот за протеините, комплетно нова и непозната информација ми беше оваа:

This anabolic effect of protein appears to be mediated by the branched chain amino acid leucine. That is, the other 19 amino acids don’t seem to increase muscle protein synthesis by themselves (though there is some debate surrounding isoleucine, but if it does increase MPS, it’s a small effect compared to leucine). Leucine stimulates
a complex in muscle called mTOR (mammalian target of rapamycin), and this initiates a signaling cascade that increases MPS.

Од делот за јаглехидратите најшокирачка ми беше информацијата дека јаглехидратите не се неопходни нутриенти за телото . Мислам, вака кога ќе размислам, би требало да го сфатев ова порано, уште кога дознав дека постои кето диетата, но не знам, мислев дека како и секоја диета, може да предизвика долготрајни штетни последици. Од друга страна, сум гледала и мемиња каде што ги зафркаваат кетовците дека немаат воопшто енергија, па заклучокот ми е дека индиректно јалехидратите се значајни за енергетските нивоа.

Ова веќе го споменавте, но ќе го ставам сепак тука:

These meta-analyses also demonstrate something else that may not be intuitive for everyone. That is, they demonstrate that it’s weight loss from diets that produces the overwhelming majority of beneficial health outcomes from dieting, not the compositions of the diets themselves.

Навистина не ми доаѓа ова интуитивно, можеби дека од мала возраст ни е индоктринирана важноста на „здравата“ храна. Не го велам ова затоа што се сомневам во констатацијата, туку затоа што ми е интересно како нешто толку комплицирано како состав на храна може да нема улога при качување или спуштање на тежина.

Еве го и заклучокот за шеќерот, кој е буквално непопуларно мислење:

Overall, when calories are equated between diets, sugar does not appear to make a difference to fat loss. That said, sugar isn’t very filling, and it may be wise to consume more filling, fiber-dense sources of food in place of sugar to increase satiety and improve adherence during a diet. However, if consuming sugary treats here and there helps improve your overall adherence, then it certainly seems that sugar intake will have minimal to no harm if you’re controlling for overall caloric intake.

Можеби напнав со шеќерот, ама мислам дека е многу важен момент кој целосно ја менува перспективата кон шеќерот. Едно е да мислиш: „не јади работи со шеќер, само се дебелееш од нив, многу е штетен и треба да се избегнува максимално“, а друго е да си речеш: „нема да умрам ако јадам благи работи, но поради нивната незаситливост морам да ги ограничам за да не претерам со внесените калории“. Мала, но многу значајна разлика, барем за мене.

Уште пред да ја читам книгата многу од профилите кои ги следам имаа дадено мислење за шеќерот па веќе ми беше сменета перспективата и можам да кажам дека е една од најослободувачките работи што сум ги почувствувала кога се работи за храна, особено затоа што како што кажав и погоре, имам sweet tooth и се обвинував самата себеси зошто јадам благо. Многу е поинаку кога причината зошто го ограничуваш шеќерот потекнува од причина која се однесува и на другите типови на храна (невнесување премногу калории), а не затоа што тој е единствената причина зошто се дебелееш.

И ова би требало да е common sense, ама (без намера да ги напаѓам) можеби прочитавте пред неколку месеци кога мајките на форумов се караа на некоја тема зошто за роденден децата да јаделе смоки, чипси, чоколатца и општо, зошто исхраната на родендените не е исклучиво „здрава“ храна, како и зошто им давале чоколатца за ужина во градинките. Внесот на микронутриенти е несомнено важен, особено кај деца, ама посебно после читање на книгава, сфатив дека тоа влегува во екстремизам и можеби дури и орторексично однесување/убедување.

Што се однесува до мастите, повторно би рекла дека старите трендови дека мастите се лоши имале влијание врз тоа како ги гледам мастите. Звучи логично - јадеш масти, се лепат тие за тебе и се дебелееш, па мораш да ги ограничиш или можеби дури и отфрлиш (така имав став). Не ни претпоставував дека некои масти би биле неопходни (essential, без кои телото не може да преживее), ама пак го препишувам тоа на моето незнаење за нивната функција во телото, особено за фактот дека некои витамини се растворливи во масти и така ги впиваме во телото . А и еве дознавме дека исклучокот од тоа „сè може да се јаде во мали количини“ се транс мастите (што ни беше веќе познато, ама од друга страна истото се вели за многу работи, а не се апсолутно точни).

Друга шокирачка информација ми беше дека алкохолот е макронутриент . Не знам во која категорија на храна мислев дека спаѓа, ама во оваа сигурно не .

Спојлер: 8 - determining your macronutrient intake

Уште едно практично поглавје, чијашто цел се содржи во самото име. Немам што посебно да коментирам, само ќе го цитирам овој дел од крајот на поглавјето, чијашто суштина веќе ја кажавме неколку пати:

Some of you, particularly if you’re new to us, may be thinking, “All of this is great, but where is the part where they tell us what foods to eat and which ones to get rid of?” Well, we’ll save you time. That section doesn’t exist. Why, you ask? Because quite simply, there are no magic foods. This may come as a shock to many of you, but the types of foods you eat affect fat loss far less than the amount of the foods you eat. There are no such things as “clean” foods, since “clean” has no objective definition. Certain foods may have more benefits than others because they have more protein and fiber and thus are more thermogenic and filling, but even overeating on these foods can cause you to consume too many total calories for weight loss to occur. You may be able to eat more of these foods relative to foods containing mostly fat and refined sugars, but it doesn’t make them a free food, and it doesn’t make foods high in carbohydrate, fat, or sugar necessarily “bad.” It’s just about how you choose to allocate your caloric/macronutrient “budget.”

Спојлер: 9 - defending against the self-defense system

Читајќи го тоа што сум го обележила од ова поглавје, сфатив дека прашањето за справувањето со гладта при слабеењето е до некаде одговорено со техниката на refeeding. Мислам дека е веројатно добра техника, но веројатно не би била способна да ја применувам од самиот старт, затоа што и онака би ми било тешко да се снајдам со тоа како и која храна да ја распоредам за да ги постигнам дневните цели, камоли и да правам „екскурзии“ со неа . Еве и уште една добро појаснување за refeeding (и повторно се обрнува внимание на етичкото оценување на храната):

A novice will erroneously equate refeeds with cheat meals, but there are some differences. Refeeds are more structured and planned. We don’t like using the phrase “cheat meal” for several reasons. First, it attaches ethical judgement to food, which can lead to guilt, and that’s never an appropriate response. We’ve seen way too many people end up binge-eating during cheat meals because they feel guilty, and they enter what we like to call “fuck-it mode.” When you’re at that point, you might say to yourself. “Well, I’ve already had one slice of pizza and blown my diet, so I might as well eat the entire thing.” This line of thinking is very common in the dieting community, and it tends to be associated with ultra-restrictive diets like “clean” eating. Binging because you ate a single slice of
pizza and feel like you ruined your diet is like getting a flat tire and then slashing your other three tires. Fuck it, might as well, since you won’t get anywhere, right? Obviously, we don’t recommend this. If your diet is sustainable, then why would you feel the need to cheat on it? If you want more calories on a certain day so that you can fit in more fun foods, then budget for it with your calories just like a financially responsible person would budget for a big purchase. Like cheat meals, refeed days will have you go over your normal daily calories, but it’s going to be targeted. Typically, refeed days have an increase in carbohydrate intake and a decrease or maintenance of protein and fats. The caloric increase will raise your leptin levels and reduce ghrelin levels, both of which may help improve your satiation.

Мислам дека сè ова е предобро објаснето во последниот дел Cheat days elaborated, ама и тоа е долго за копирање, така што ќе оставам само на овој цитат погоре, суштината е сепак иста. Остатокот од поглавјето е фокусиран на различни стратегии во промени на „држењето“ на диета и како што реков, иако првично не би ги применила, сепак е интересно да знаеш какви сè опции имаш, некои кои воопшто не си знаел ни дека се „одобрени“ итн.

Спојлер: 10 - you've started... now what?

Практично поглавје кое дава насоки откако веќе си започнал со режимот. Би додала само дека ми е интересно како позицијата на вагата е толку важна што мора да се мериш секогаш точно на истото место. Мислам, ова е логично ако споредуваш рамен под со нагорнина, ама дома сите имаме рамни подови, така што интересно е што дури и тогаш има доволно разлики што мора да се потенцира дека мерењрто мора да е на исто место .

Спојлер: 11 - the diet after the diet

Се повторувам, ама уште едно практично поглавје, со конкретни техники на делување пост диетата . Многу интересно ми звучи концептот на reverse dieting, самита техника за „подобрување“ на метаболизмот:

If we had to sum up reverse dieting in a line, it would be: “A strategy of dieting where calories are increased in a controlled manner over time to increase metabolic rate while minimizing body fat gain.” We want to emphasize that the purpose of reverse dieting is not to lose weight. We’ll say it again: the purpose of reverse dieting is not to lose weight. The purpose is to increase your metabolic rate so that you can either maintain your current body composition on a higher calorie intake, or lose weight more effectively in the future.

Now, some people have said that we’re claiming reverse dieting violates the laws of thermodynamics. That is, we’re somehow saying you can eat in a surplus and lose fat. That’s simply not true. Energy balance will always dictate storage of energy versus loss of energy. If we were to attempt to explain the reverse dieting phenomenon, we’d say that somehow by adding calories slowly, the energy gap isn’t “sensed” by the body, and the extra calories are favorably dissipated as heat through adaptive thermogenesis and NEAT versus being stored in adipose.

Инаку, ова за мене е најстрашниот дел (веќе неколку пати го кажав ова, ама oh well ), кој убаво ги сумира последиците од јо-јо диетите :

If you’re the type of person who wants right-now results, then you’re less likely to have success. Focus on what’s most important in the long term. Don’t get caught up in the stupid cycle of those five pounds you just have to lose. But if you’re someone who has a very low metabolic rate from years of improper yo-yo dieting, what are your choices? Your choices are to either diet on super low calories so that you can lose weight right now, or to reverse diet and build up your metabolic rate so that hopefully you can diet on more calories in the future. If you’re one of these people, I can tell you that years of improper dieting don’t get fixed in four, eight, 12, or 16 weeks. You need to start thinking about this in terms of months and years, because the level of metabolic adaptation and slowing you’ve incurred are likely proportionate to how you’ve been dieting previously. That is, if you screwed up and dieted for 12 weeks only to regain it in six weeks, that sucks. But if you start doing things properly, you’ll likely turn it around very quickly. On the other hand, if you’re someone who has spent years yo-yo dieting, it’s not going to be such a quick fix. I wish I had better news for you, but people don’t like to hear that it might take them a year of extremely conservative reverse dieting to put them in a position where they can lose fat on a more reasonable amount of calories–but your metabolism can only do what it can do.

Спојлер: 12 - the ketogenic diet

Мислам дека објаснувањето за кетозата е многу интересно, ама дефинитивно би ми требало да го прочитам минимум уште еднаш за да го запаметам, премногу процеси се случуваат, премногу биолошки „играчи“ се вклучени итн . Ми се допадна и тоа што иако ги гледаат кетовците како фанатици, сепак ги испочитуваа и имаа умерен однос спрема диетата, откривајќи ги и придобивките, а не само недостатоците.

 

4/5

Спојлер: 13 - special considerations

Мислам дека во ова поглавје ги опфатија најчестите здравствени проблеми со кои се соочуваат луѓето. Ми се допаѓа што посветија дел и на специфични женски прашања без да ги понижуваат „проблемите“, но исто така не го дозволија тоа како free pass за барање изговори или демотивирање, мислење дека нема решение.

Спојлер: 14 - debunking the bs

Дефинитивно има некои ептен чудни диети, дури и да се прашуваш како веруваат луѓето во нив . Ова ми беше малку смешно, делот со тоа што јаделе нашите предци :

Unfortunately, this nuance and context is lost on diet zealots who instead decide what diet religion they wish to support and then search for any scientific data to confirm their bias. That’s why paleo zealots will say you can’t have dairy because “our ancestors didn’t have dairy.” Who gives a damn what our ancestors did or didn’t eat? The question should be, “Does that particular food have any positives or negatives?” In the case of dairy, people who eat dairy are healthier, with better bone density, more lean body mass, and less body fat. So why should we specifically exclude it? There’s no good reason to unless you’re lactose intolerant or have a food allergy to dairy.

Искрено, напорно ми беше да ги читам правилата на сите диети, а камоли да треба да ги применувам, што вели @Lella, ќе ме мани депресија .

Ми беше и важен делот за диета според крвна група, затоа што на форумов видов дека кај нас нутриционистите предложуваат диета според неа. Иако не верував, убаво беше да прочиташ и „поофицијална“ информација.

Ах, детокс . Што воопшто да се каже, освен ова:

To wrap it up, save your money and eat well most of the time. If anyone tries to sell you a “detox,” first ask them what toxins they specifically aim to “detox,” and then watch them scramble around trying to put together “sciencey” words to appear intelligent.

Мило ми е и што допреа до темата за зачестеност на оброци. постојано слушаме дека подобро е помали, но почести оброци, иако и тоа нема толку улога. Би рекла дека би сакала да пишуваше и за јадење подоцна навечер, но сигурно може да се најдат видеа од Layne, затоа што ми се чини имам видено наслови на негови видеа наслови за секакви ситни тематики (пример, вежбање наутро наспроти вежбање навечер итн).

Спојлер: 15 - Supplements

Да бидам искренам никогаш не ме привлекувале суплементите затоа што не сум верувала дека можат да ми помогнат повеќе отколку подобрување на исхраната, иако сега ми е појасно дека не мора да ги гледам на тој начин. Ми беше напорно да читам информации за сите суплементи, затоа што ми дојде малку како да читам енциклопедиски информации, ама верувам дека кога би се одлучила да користам некој суплемент, тогаш би ми се нашло ова многу за да направам подобар избор и не фрлам пари на сè и сешто. Инаку, многу ме изненади тоа што кофеинот и мелатонинот може да се земаат како суплементи од кои индиректни придобивки ќе има вежбањето.

Спојлер: 16 - conclusion

Ми се допадна искреноста и едноставноста на заклучокот. Ќе кажам само дека ме фати смеа на овој дел:

You see, many times zealots mean well. Unfortunately, many of these groups end up fighting with the other. Keto zealots fight with vegan zealots. Clean eaters fight with flexible dieters. Vegans fight with, well, everyone.

Фала Богу за поглавјата со практични или енциклопедиски информации, инаку никогаш немаше да завршам . Да видиме сега дали имам нешто да ви одговорам на вашите постови .

Уф, за ова би било идеално доколку би имале информации како им се одвивал животот месеци после шоуто. Сите се согласуваме дека бавното слабеење е најдобро, меѓутоа не знам дали ова е препорачливо за многу обезни луѓе кои се наоѓаат во критични ситуации. Можеби губење на четвртина/третина од првичната тежина за време на тие седмици во шоуто (не сум го гледала, не можам добро да проценам колку се екстремни) би било добар резултат, но како што претпоставувам нив ги доведуваат пример од 200 на 70 кила за 12-16 седмици? Ако е толку екстремно, тогаш сигурно не е во ред, но пак би било интересно да се види што се случило потоа. Во секој случај, ги оштетиле и нив, а и гледачите кои мислат дека така треба и ќе го пробаат истото...

Ах еве, си кажала нешто слично како што мислев и јас .
Инаку, колку што знам јас, во САД веќе има и специјализирани доктори за обезност. Баш пред некој ден читав пост од докторот Nadolsky што ви го споменав погоре, зборуваше за тоа како не треба толку строги правила да се поставуваат спрема обезните луѓе, дека некогаш и малите промени можат да направат огромна разлика.

Како пример го кажа еден пациент кој обожавал газирани сокови и кој никако не сакал да се откаже од нив. Кај него, и самото менување од обичен газиран сок на zero sugar довело до напредок, што повторно ја следи логиката на книгата - adherence и sustainability > perfection. Моменталниот впечаток ми е дека неуспехот на докторите да се справат со луѓе со обезност се должи токму на нивната нефлексибилност, мислам дека веројатно одат со мајндсет сè или ништо.

Еве, наместо да го тераш некого целосно да се откаже од работите кои му причинуваат задоволство и со тоа да ја зголемуваш веројатноста за неуспех, можеш да направиш мали промени кои долгорочно ќе направат голема разлика. Можеби некому нема да му го отфрлаш бургерот, само ќе ја намалиш зачестеноста на јадење итн. Инаку, за најкритичните случаи мислам дека веќе официјално почна да се препорачува и операција на подврзување на желудникот, за да не чувствуваат толку глад и да намалат со јадење.

И јас мислев дека истото ќе го мислите повеќето, особено @Lella, мислев скроз ќе ја хејта книгата, не ми изгледа како личност што би се замарала со вакви работи .

Исто мислам, иако на крај испадна дека споделените информации се корисни дури и за тие што сакаат да намалат некое килце .

Да искоментирам и за она што го кажа @Bezimenka90, за сличноста на храната. Тоа нели го пишуваше и во книгата, и баш ме заинтригира тоа. Мислам, има логика, ама отсекогаш сум правела притисок дека мора да јадам што е можно повеќе типови на храна, инаку не би била доволно здрава (а сум пребирлива). Ме сепна ова дека не мора да се форсирам до толку, убаво е малку да се намали притисокот, иако се трудам да разјадам повеќе типови на зеленчук (пребирлива сум ).

Добра забелешка е, само не се разбирам толку за последиците и од „мала“ зголемена тежина, па не знам што да ти одговорам . Би рекла дека најдобро би дознале за ова ако побараме некој кој има подолго искуство со overweight луѓе, ама обично тој разговор се однесува на обезни луѓе, тешко се наоѓа подетална информација, туку пак го добиваш одговорот - намали ја тежината. Веројатно работата се сведува на тоа дека и тие што според BMI спаѓаат во overweight имаат зголемени ризици за одредени состојби, само не до тој степен како обезните луѓе, па затоа се вели тоа.

И ова знам дека се случува, само ете можеби не им текнало да го адресираат, затоа што друг е фокусот на книгата.

Како што напишав погоре, јас не сум броела, па не можам да зборувам искуствено како @Bezimenka90, па ќе кажам каков ми е планот (што може на крај да испадне дека нема врска во пракса ). Јас би броела и би мерела сè на почетокот во грамажа која потоа би се обидела да ја распоредам во мерливи предмети како шолји итн. Пример, да речеме дека гледам дека 100 грама овесни снегулки имаат толку вакви и такви макронутриенти што сакам да ги вклучам денес. Ги мерам на вага, па тоа го претурам во шолја за да видам отприлика колку е визуелно за следниот пат да не морам да мерам. Што се однесува до масло, би го мерела во лажици, за кои на интернет може да се најде колку милилитри е една лажица/лажичка.

Вака можеби звучи екстремно, ама не гледам начин како поинаку да го изведам ова затоа што немам осет за грамажа за различни типови на храна, што сметам дека е општо корисно, не само за ова. Пример, одам да купувам кашкавал/маслинки/овошје и редовно ме прашуваат колку грама/кила сакаш, а никогаш не знам да им одговорам, туку им кажувам да почнат да ставаат, па вака од око проценувам која количина е добра за мене. А полесно е да знаеш да кажеш, толку и толку грама. Не знам колку пати сум купила кашкавал, и пак не знам колку се 100 грама и дали тоа е многу или малку за мене.

Другиот аспект е тоа што исто го споменав погоре - не го знам составот на храната, т.е. која храна доминира за какви макронутриенти и колку е таа количина, особено колку е таа количина во споредба со моите пресметани дневни потреби. А и општо, јас сум од тие луѓе што ги спомена што би сакале да го научат составот на храната, не само макро, туку и микронутриентите .

Се чувствувам дека ова знаење би ми дало поголема контрола и сигурност кога се работи за храната и особено важно, да научам да ги планирам оброците. Како човек што генерално не сака да прави планови, порано ќе речев дека не би можела да го правам тоа, но сега, гледајќи колку време губам мислејќи се што да јадам и како да го комбинирам, мислам дека дури и да не беше заради препораката од книгата, би го правела тоа само за да заштедам време на подготвување храна (мразам готвење !).

Сè што набројав досега верувам дека ќе ми претставува доста фрустрација (на пример, што ако тие 100 грама овесни снегулки не те најадат и сега треба да експериментираш додека не откриеш која е идеалната грамажа за тебе ), впрочем како и сè што почнуваш допрва да го учиш и не знаеш што и како да правиш, you just wing it додека не научиш со тек на време. Е сега, како да преминеш преку таа фрустрација, како што поминуваш преку сите фрустрации: keep your eye on the prize, т.е. само мисли на долгорочната цел. Не дека ти треба ова, имајќи предвид дека немаш проблем со тежината .

Па, ако навистина човештвото се движи кон тренд на зголемување на тежината, мислам дека не би било лоша идеја, но само под услов сите овие прехранбени сознанија (во многу општа, изџвакана форма) да им се објаснети на луѓето за да знаат како да ја користат/толкуваат. Исто, веројатно би требало да има психолошка евалуција пред и по вградувањето на чипот со цел да се види дали личноста би можела да се справи со тие податоци и откако ќе е вградено, дали случајно се јавил психолошки проблем и дали треба да се интервенира. Ова вака прво размислување, не знам дали пропуштам нешто .

 

5/5

Океј, остана уште да ги кажам моите предлози за книги за наредниот месец.

1. The Structure of Scientific Revolutions - Thomas Kuhn. Уште пред неколку седмици наидов на овој пост на Инстаграм:

Спојлер

Темата ме заинтересира и сакав да прочитам книга која би ги објаснувала различните парадигми на науката. Единствената книга што ми изгледаше како да е посветена на тематиката е оваа и всушност испадна дека книгата е еден вид на „легендарна“ книга во научниот свет која се препорачува да ја прочита секој што навлегува во научни води. Нејзината област на истражување всушност би спаѓало во философија на науката (science philosophy) и наводно со оваа книга се револуционирал начинот на гледање на науката, кој претходно бил доста строг и догматски.

Можеби некои поенти денес би ни биле општа култура и општо знаење, т.е. неимпресивни; првото издание на книгата е од 1962 год. и оттогаш многу работи се смениле, но според reviews гледам дека сè уште е високо ценета. Како што видов, мала е книгата, меѓу 200 и 300 страни, но знам дека е пишувана на висок стил, според цитатите ми изгледаше на уште повисок стил од првата книга за еволуцијата. Сепак, дали некој философ напишал лесно читлива книга ? Не сум читала философски книги, ама не верувам .

2. The Coddling of the American Mind - Greg Lukianoff & Jonathan Haidt. За Jonathan Haidt дознав од неговото гостување кај Dr. Mike и многу ми изгледаа интересни темите за кои зборуваа, па решив дека ќе пробам да прочитам негови книги. Ја одбрав прво оваа, иако натаму би ја предложила и другата негова книга, која е доста контроверзна (додуша, наводно и оваа е). Што се однесува до тоа што се работи во оваа книга, не би можела толку добро да објаснам, па затоа ќе го ставам тука видеото од Dr. Mike. Знам дека фокусот е на Американците, но поради нивното влијание врз нас, мислам дека можеби би можело да се примени истата логика и пошироко. Па дури и да не може, пак ми звучи како интересна тема.

3. Political Ideologies: Introduction - Andrew Heywood. Да, да, сфаќам дека самото спомнување на зборот „политика“ одбива 90% од луѓето, и до пред 1-2 години, и јас бев дел од тој процент. Со тек на времето сфатив дека иако политичките случувања предизвикуваат негативни конотации и не ме интересираат, затоа што ми предизвикуваат фрустрации, сепак би сакала да научам за некои „теоретски“ (и делумно практични) информации од областа на политиката. Одбрав првото нешто што би го учела да биде за политички идеологии.

Ја одбрав оваа тематика затоа што постојано слушаме за конзервативци или либерали и генерално имаме претстава какви ставови имаат едните или другите приврзаници, но би сакала малку подетално да ги разберам разликите. На пример, океј, конзервативците повеќе се залагаат за задржување на традицијата, а либералите се поотворени кон промени, но што точно претставува тоа, кои им се централните идеали во повеќе области (можеби економија?)?

Книгата технички е учебник и да знам, дека комбинацијата политика+учебник не евоцира возбуденост за читање, меѓутоа не гледам друг начин како би ги научила овие работи, освен да отворам Википедија и да читам досаден текст со огромен број на непотребно споменати луѓе и информации. Неучебничка книга не би се занимавала со објаснување на идеологии, туку би адресирала конкретен проблем за веќе запознатите луѓе со идеологиите.

Според рецензиите сфатив дека книгата ја читале и луѓе кои едноставно сакаат да го подобрат или надградат знаењето, односно ја читале за хоби, во слободно време, како што читаме и ние. Ако сфатив добро, овој е еден од најдобрите учебници на оваа тема и се вклучени и историјата на одредената идеологија, како и нивната меѓусебна поврзаност.

Се подобрив овој пат, само 5 постови .

 

@pdb123 Ќе те изнацитирам сега, so bear with me.

Јас ги читам, пошто ми помага да се потсетам што точно пишувало. Инаку верувам дека е доста работа.

Не сум ни јас, ама мислам дека станува збор за земање вистинити работи, факти, кои се користат за донесување погрешни заклучоци.
Од тоа што имам забележано и разговарано со некои од тие што се натпреваруваат во bodybuilding, прво го намалуваат % на маснотии (затоа им се познаваат вените). Потоа протеинот се користи во телото за поправање и создавање на мускулните влакна и затоа им требаат повеќе протеини за да добијат така напумпан изглед.
Не знам, такво мислење имам создадено. Може не е точно.

Actually, мислам беше нема да кажувам дека сум дебела, туку многу ефикасна во складирање енергија.

На иста мака си бев.
Мислам дека нема врска повеќе или помалку пати јадење. Повеќе е второто што го пиша. Ако пратиш калории само од себе ќе ти се наметне избегнување "нездрава" храна. Ко ќе видиш дека 2 реда чоколада ќе ти се фати скоро колку еден оброк, ќе се решиш за оброкот. Знаеш дека чоколадата нема да те најаде, а ти го троши лимитот за калории. А со другата храна нема да се осеќаш гладно толку брзо. Ако не си ги надмашила дневните калории, тогаш би рекла е потреба и навистина си гладна.

Мислам дека тешко е да се избегне ова. Пример, ќе излезам со друштво. Ќе нарачаме нешто поховано за мезе со пиво. И сега нема смисла јас да пијам вода место тоа и да чекам да се најадат за да го изедам гарнирот со марула.
Затоа ми се допаѓа тоа што убаво даваат алтернативи како може да одземат калории и да се се распредели тоа во текот на неделата.

Не пишуваше во книгата дека time-restricted eating чисто го користат како начин да се придржуваат до помало внесување калории? Баш на таков начин што ќе си речат еве не јадам после 19.00. Ама ако има нешто друго пишано...send, send.

Да, мислам дека е баш тоа. На пример, имам израчунато за мене дека за да бидам во рамки на нормално според BMI, треба да имам најмногу 72 кила. Е сега ако сакам да ослабам од 70 на 66 да речеме, мислам дека нема посебена здравствена придобивка, затоа што секако е во границите на "здрав BMI".
Ама ако имам 80 кила и сум во overweight категорија веќе имам зголемен ризик да развијам болести. И претпоставувам затоа кажуваат дека и дури мало намалување на килажа ќе даде големи придобивки.



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Јас само да кажам дека би ми биле интересни и предлозите од минатиот пат како Why your five-year-old could not have done that: Modern art explained и Ten arguments for deleting your social media accounts right now. А и тие на @pdb123 ми делуваат интересно.

 

Да, да, има логика. Е сега, не знам бодибилдерите колку интензивно тренираат (веројатно многу?). Се сеќаваш дека барав уште од порано меме за енергијата без јаглехидрати? Не го најдов мислам конкретно тоа што го барав, ама најдов две многу блиски на тоа: 1 & 2 (Не ме прашувај зошто следам спортски диететичар за атлети, а не сум атлета и не планирам да станам . Сепак се наоѓаат корисни информации и за обично вежбање ).

Да, да, точно, знаев дека нешто не кажувам како што треба .

Да, да, точнооо. Повеќе мислев на оној митот дека навечер повеќе „ти се лепи" јадењето (т.е. те дебелее), не заради количината, затоа што мислам дека кај нас многу луѓе избегнуваат јадење после 6-7-8 часот заради таа причина, а не за да внесуваат помалку калории. Можеби тој мит не е толку популарен кај нив или сметаат дека се подразбира од ставот за time-restricting. Побарав видео, ама нема, веројатно е до тоа дека се подразбира. Ама еве ти ако сакаш за вежбање наутро наспроти навечер .