Феминско (филмско) фоаје - Poor Things

Ок е, ова твое милење, став, но мислам дека на овој начин секој од нас во дадениот момент додека му е сеуште свеж филмот, под импресии ги искажува сите свои чувства, дожувувања, перцепции, за самиот филм, приказната, актерската екипа, режијата и сите останати аспекти кои го сочинуваат филмот. Потоа по неколку дена малку избледува се губи тој жар, елан, желба за текстуална елаборација на севкупните емоции поврзани со самото филмско остварување. Затоа мислам дека е добро секој во моментот на најголема мотивација - инспирација да ја пишува рецензијата бидејќи во тој момент може да ги изрази да ги искаже сите свои емоции, чувства поврзани со филмот на најдобар можен начин.
Рецензијата е комплетна и со детали од филм кој те инспирирал, баш тоа е потврда дека филмот те допрел, дека си уживал во неговото гледање и те поттикнал да напишеш целосна, сеопфатна, детална рецензија како што е со Лејди Феникс во конкретниов случај.
Друго нешто што сакам да кажам, да советувам - е да не се читаат рецензиите на другите членови пред да се напише сопствената рецензија, ќе кажам лично за мене, јас не ги читам рецензиите( ќе ја видам напишаната рецензија но не навлегувам во нејзино суштинско читање) на другите пред на ја напишам мојата рецензија тоа е мој принцип, став, гледиште и до тоа се придржувам доследно.
Бриџит - патем земи учество во филмсково фоаје, добредојдена си со своите мислења - рецензии како и сите членови кои последниов период не се многу активни - да се активираат, и оние кои се колебаат дали да земат учевство - да не се двоумат и да го искажат, да го дадат, да го пренесат своето мислење - преточено во рецензија она што тлее во нив да не го чуваат туку да го споделат со сите останати како што тоа го правиме ние.
Ќе направам напор денеска да го изгледам Црниот Лебед ако стигнам до утре ќе напишам рецензија ако не рецензијата ќе ја напишам во последен гледан филм
Од мене го ставам Victoria (2015) како предлог за филм за оваа недела, филм кој го предложи и Капетанот Омни.

 

Не знaм зoштo вooпштo и беше дoделенa тaквa улoгa. Реaлнo, никoј не би и дaл, никoј не би чекaл дa види дaли ќе извaди oд себе зрелoст и хрaбрoст дa биде нештo штo дoсегa не билa, нaпрoтив, чистa спрoтивнoст е. Цел тoј прoцес нa трaнсфoрмaцијa нејзинa штo гo гледaвме низ филмoт сo сите мaки, бoрби внaтрешни и влoшувaње нa психoлoшкoтo пoреметувaње штo гo имa, зa влaкнo фaлеше дa не зaврши кaкo требa, сo тaквa мaестрaлнa изведбa кaкo штo зaврши. Мoжеше дa си oстaне "бел лебедˇ" дo крaј, или дa се струпoли минутa пoрaнo нa сценa. И тoa требaше некoј дa гo предвиди, али што зборам, филм е.
Вака откако ќе заврши има многу за него да се збори, да се размисли, но додека го гледаш не те остава со некои чисти импресии, си велиш -е зошто сега ова, што значи она, аха ај ќе размислам отпосле па може ќе ми текне. И кога ќе размислиш подоцна и вистина ти текне, моментот е само -аха, значи затоа, хммм, интересно, види ти длабочина. Но додека гледаш, искрено...досадно. Изведбата на крај, сцените, беа уметност, и за нив ваљда вредеше да се изгледа филмот до крај.

 

Филмов го прекинав на половина и се мислев дали да го догледам. Ама, for the sake of темава, го изгледав до крај.

Мислев дека само мене Натали Портман ми е антипатична и одбивна.

Што и беше на мајката?
Ја третираше Нина како пет годишно девојче. Да ја соблече, да ја облече, па и ноктите како и ги сечеше, се наежив. Разбирам човек да се посвети на своите деца, да внимава на нив и да се грижи, ама Ерика отишла во крајности. Во собата на Нина уште стоеја играчки, ја покриваше пред да заспие...
Мајка и е само личност која ја кочи и спречува да успее во она што сака. Се јавила и кажала дека Нина е болна и нема да оди на настапот, wtf? Ќе седела во собата додека не и било подобро?

Којзнае колку пати се згрозив гледајќи го филмов, кинењето на кожичките на прстите, чешањето на грбот, кога Бет си го бодеше лицето во болницата.

Кога Нина повраќаше и излезе, на огледалото во тоалетот беше напишано whore, си помислив mean girls. И во некои моменти имав впечаток како се да се случува во средно училиште (нели, навредувања, омаловажувања, зафрканции), а не во сериозна балетска компанија во која има возрасни девојки.
Друго, компанијата ми делуваше толку несериозно и неорганизирано. Девојките сами се шминкаат, сами се подготвуваат.

Shaky cam, не не и не. Значи тоа е нешто кое најмногу ме нервира, можеби во филмов со тоа се зголемуваше тензијата, ама сепак ми оди на нерви.

Bucky бил во филмов.

И како и секогаш на крај таа има предобар настап и сите и се восхитуваат.
Мех филм, не би го препорачала.

Сега да разгледам за кој филм да гласам.

 

Кaј влегувaм, трн зaтрнувaм
Дo мене ли е, јaс ли јa умрев темaтa?
Еве не се мешaм, не кoментирaм, иaкo гo имaм гледaнo Inception

 

Не знам баш дал е до тебе или до тоа дека филмов сме го гледале.
Regression еве, од листата... го изгледав, а и тој со морето ми е симнат и вечер-утре и него ќе го гледам.
Нешто, нешто, нешто.. не знам. Така ми беше и со лебедот.

 

Ај се надевам дека наскоро на тема ќе биде Regression, па да си пишам два-три збора.
А, до тогаш ќе си почекам

 

^^
Мене ми е oдaмнa гледaн, aмa знaм декa крaјoт кo дa не гo сфaтив бaш или не ми текнувa сегa, и тaкa гo oстaвив, и зa дa гo кoментирaм сегa ќе требa дефинитивнo пaк дa гo гледaм. Инaку би кaжaлa сaмo -сoн вo сoн, пa вo друг сoн и женa, бившa некoјa нa Леo, тoлку

 

Јас одамна го изгледав, уште првиот пат кога видов дека има шест гласа. Не сакав да пишувам, да не бидат две мои мислења едно по друго.
Баш се зачудив, темава недела дена немаше ниту едно мислење.

Интересен филм, добра тема. Иако трае два и пол часа, воопшто не ми беше здодевно.
Како што реков, одамна го гледав, и голем дел од работите ми испариле веќе.

Најпрво, актерите беа одлични: Leonardo DiCaprio , Cillian Murphy, Tom Hardy, Joseph Gordon Levitt...
Малку ме нервираше Marion Cottilard со нејзиниот акцент и плус што имаше негативна улога, го запираше Коб во она што треба да го изврши.

Добро е што Ariadne не остана на крајот со некој од екипата, очекував да биде со Arthur, после бакнежот.

Кога испаднаа во снегот, си помислив зошто баш снег и после некое време некој праша зошто некој не избрал подобра локација, како плажа на пример, добро се изнасмеав.

Омилен лик ми е дефинитивно Robert Fischer, Cillian Murphy oдлично ја одигра улогата на син роден во богато семејство, кој се добива и има во животот, а единственото нешто кое му недостига и го бара е татковата љубов.

Саито, прав богаташ, ја купил авио-компанијата.

Малку збунувачки, од сон во сон, ама добро. Сепак, одличен филм и еден од подобрите кои ги имам гледано во последно време.

Кој ме тераше да пребарувам memes, добри 15 минути се смеев.

Спојлер: Memes

Јас пред некој ден го гледав In the Heart of the Sea и не е лош. Со задоволство би го коментирала овде, се надевам дека ќе дојде на ред.

 

И мене ми е гледан Inception,ама тогаш уште кога испадна,пред 4,5 години.

Знам дека многу ми се допадна,ако не се лажам истата година излезе и Shutter Island пак со Каприо,тој за нијанса ми беше и подобар.
Воглавно,и двата мајндфак филмови.

Inception има јака актерска екипа и одлично склопено сценарио и дијалози.Не знам колку траеше,ама воопшто не ми беше досаден.
Самата идеја ми беше интересна,но без разлика што е само филм,веднаш си увртев во мисла дали би било можно.Заклучив дека не би било така лесно да се пристапи во потсвеста,да се всадуваат мисли и да се крадат фрагменти.Ниту ми е логично,ниту беше премногу уверливо прикажано.
Ама ефектите и приказната си го прават своето.

Друго не знам што би додала,крајот беше двосмислен,исто како и во Shutter Island,колку сакам такви краеви,толку и ме нервираат

 

Вака ви треба. Разбудете се.

Мислењево само за темата да се најде меѓу последните коментирани, да ве потсетам дека се уште постои.
Да не дозволиме да замре, баш е интересна. Се надевам дека во летниот период ќе тргнеме турбо, па и повеќе филмови во една недела.

 

Inception го гледав прв и единствен пат кога излезе, во 2010-та. Сакав пак да го прегледам, затоа што мислев дека доста работи сум заборавил – што и се испостави дека е точно. Го одложував гледањето, затоа што некако ми остана во сеќавање дека филмов беше долг, доста долг – околу 3 и нешто саати – а сакав да го изгледам во едно гледање.

Кога конечно му седнав, се изненадив кога видов дека трае само нецели 2 ипол часа. Колку работите се смениле од 2010-та до денес! У тоа време, 2 ипол саати ми изгледало као нешто неверојатно и невообичаено долго, а само 6 години подоцна – ретко кој нов филм трае помалце од 2 ипол саати.

Филмов и тогаш и сега многу ми се допадна. Го рачунам за филм од златната ера на Нолан (заедно со The Prestige), кога правеше одлични филмови, и пред да отиде too far up his own ass со Interstellar. Но, сеуште имам надеж дека наредниот филм ќе му биде добар како и овие два.

Она што ми се допаѓа кај Нолан е што успева идеја, која кога малце повеќе ќе размислите за неа е неверојатна и невозможна, дури и по малце глупа – во своите филмови да ја направи сосема реална, веројатна и believable. Како на пример, дека Никола Тесла исмислил машина за истовремено телепортирање и клонирање у The Prestige. Или дека може да се влезе во нечиј сон и да му се украдат тајните – основната идеја на Inception.

Нема да се задржувам на фалење на техничките аспекти на филмов – само ќе кажам дека сценографијата, кинематографијата, специјалните ефекти, како и глумачката екипа беа повеќе од одлични – немаше апсолутно ништо вишок или out of place во целиот филм.

Овој пат ќе почнам обратно – од крајот на филмот. Крајот на филмот остава отворена можност за тоа Лео сепак да сонува. Или не?

Кога прв пат го гледав филмов, после тоа барав објаснувања за крајот, и некаде прочитав дека чиграта (вртимушка? is that even a real word?) на крајот од последната сцена почнала да се клацка по малце околу својата оска, што било индикатор за тоа дека полека почнува да излегува од рамнотежа и всушност, дека Лео не сонува, туку дека она што го гледаме навистина се случува.

Океј.

Она што мене ме наведува да мислам дека се работи за сон се следниве работи: Прво, Мајкл Кејн го чека на аеродромот, а Лео делува по малце изненадено кога го гледа. Ако се ова се случува во реалноста и Лео му рекол на Кејн да го чека на аеродромот, зошто беше изненаден што го гледа? А ако не знаел дека ќе го чека, тогаш требаше да биде малце повеќе изненаден од она што го гледаме во филмов. Од друга страна, ако Кејн е дело на неговата потсвест, логично е Лео да биде изненаден зошто го чека и како знаел кога ќе дојде.

Второ – децата на Лео изгледаат буквално исто како од неговите соништа – дури и исто се облечени. Филмов не кажува колку години поминале од смртта на жена му, ама мали деца се менуваат и за неколку месеци, а камоли за неколку години – сигурен сум дека ќе изгледаа барем малце постаро и поинаку. И дека дефинитивно немаше да бидат исто облечени. Океј, можеби ова беше artistic touch од Нолан – демек конечно му се остварува фантазијата за која толку сонувал и мечтаел, ама некако Нолан премногу добро ги обмислува сите детали од своите филмови за да си дозволи ваква недоследност.

Не знам дали приметивте, ама од сите ликови, само Лео го користеше својот тотем постојано (мислам дека никој друг не го ни искористи својот тотем во текот на целиот филм) – како само тој да имаше проблем да ја разликува реалноста од соништата и мораше постојано да проверува дали она што го доживува всушност е сон.

Но, морам да прашам – дали е воопшто важно дали се работи за сон или не?

Што всушност е реалноста? – мислам од аспект на човечката перцепција. Реалноста не е ништо друго освен „компјутерски модел“ на нашата околина кој го конструира нашиот мозок. Мозокот ги собира информациите од нашите сетила и од нив создава некаква кохерентна слика за светот која ние ја нарекуваме реалност.

Ако зборуваме за индивидуално искуство, реалноста е различна за секој. За далтонистите, на пример, црвената и зелената боја не постојат. Тиа знаат за нив, затоа што ни веруваат на збор на нас останатите дека вакви бои постојат или дека нешто е црвено или зелено, но што се однесува до нив самите – овие бои не се дел од реалноста. Од друга страна, луѓето со синестезија, гледаат бои додека слушаат музика. Ова за нас останатите е речиси незамисливо, но за тие луѓе бојата поврзана со одреден звук е нешто сосема реално.

Луѓето кои слушаат гласови се исто така добар пример. Тие знаат дека гласовите кои ги слушаат во главата не се реални, само затоа што поголемиот дел од луѓето не ги слушаат. Но, ако би населиле еден остров со луѓе кои имаат аудиторни халуцинации (и претпоставиме дека истите ќе се пренесат и на нивните деца), најверојатно набрзо слушањето гласови би било нешто што сите би го прифатиле како нормално и сосема реално, а луѓето кои не слушаат гласови би биле прогласени за хендикепирани или болни.

Поентата ми е – реалноста е она што ние мислиме дека е реално, односно што нашиот мозок ни вели дека е реално. А во свет како оној од Inception, во кој може да се конструираат соништа кои буквално по ништо не се разликуваат од реалноста и кои може да се контролираат по сопствена волја – која би била разликата дали Лео вистински се наоѓа со своите деца или истото е само сон? Ако тој е убеден во реалноста на сонот, тогаш сонот е исто толку реален како и самата реалност, а што всушност се случува на крајот на филмов е целосно небитно.


Други работи кои ми беа интересни од филмов: начинот на кој беше претставена нашата потсвест – во вид на статисти кои глумат во филм и генерално, се од реалноста имаше некое свое паралелно објаснување во светот на соништата.

Исто така, ми се допадна начинот на кој „се крадат“ тајни за време на сонувањето. А особено интересно ми беше всадувањето на туѓа идеја во нечија потсвест.

Додуша, всадувањето идеи и не е толку сложено како што е претставено во филмов. Многу луѓе се убедени дека некоја идеја е нивна, иако реално ја чуле од некој друг или прочитале на некое место. Самозалажувањето е еден од механизмите кои нашиот ум редовно ги користи, многу почесто одошто мислиме.

Создавањето на лажни спомени и сеќавања за настани кои всушност не се случиле, исто така. Ова е и причината за големиот број на сведоштва за грабнување од вонземјани во 70-ите. Денес знаеме дека „сеќавањата“ за грабнувањата извлечени од луѓето во хипнотизирана состојба всушност најверојатно биле вметнати во, а не извлечени од, сеќавањето од страна на хипнотичарите. А резултатот бил дека многу луѓе навистина верувале дека им се случило вакво нешто и имале сеќавања за истото, иако сеќавањата воопшто не биле базирани на нешто што реално им се случило.

Всушност, лажните спомени и начинот на кој нашиот мозок ја искривува реалноста се тема која ја обработува еден од филмовите на нашава листа – Regression. И јас се надевам дека у иднина ќе го изгласаме за гледање, па ќе може да продискутираме и на оваа доста интересна тема подетално.

Ми се допадна и идејата дека во сон чие траење се мери во минути или часови, можеме да останеме 50 години. Идејата дека за една проспиена ноќ можеме да искусиме практично цел човечки живот и кога ќе се разбудиме да имаме сеќавање за истото, е истовремено привлечна и застрашувачка. На тој начин, навистина можеме да живееме илјадници години – секоја вечер додека спиеме да проживуваме по еден живот, и тоа во свет со неограничени можности, свет кој ние самите го контролираме. Но, и самото искуство – дека поминале 50 години, а всушност кога ќе се разбудиме да сфатиме дека поминале само неколку часа – може да биде стресно и погубно за човекиот ум, кој е предвиден за сеќавања и искуства од само еден човечки живот.

Од друга страна, мислам дека ако некогаш навистина измислат заедничко сонување, тоа ќе биде the ultimate MMORPG. Луѓето и вака премногу време поминуваат во виртуелниот простор играјќи мултиплејер игри, а ако ни се даде можност за заедничко сонување, во соништа кои може да ги контролираме по своја волја, верувам дека ќе стануваме од спиење само за да вршиме физиолошки потреби – целото останато време ќе го минуваме во спиење и сонување.

Во свет со технологија како во Inception мислам дека луѓето не само што не би се потресувале толку многу како Лео околу тоа што е сон, а што реалност, туку дури и свесно би го одбрале животот во сонишата наспроти реалноста.

П.С. @Sunshine.Sunshine, поштено ме насмеа со мемињава.

Еве го мојот скромен допринос во контекст на прошлонеделниот филм.

 

Да напишам и јас збор-два за филмов.

Прво и основно е дека филмов генерално ми се допадна. Ептен ми помина времето брзо и за сето време бев во исчекување на што следува.
Многу нешта веќе спомнавте, јас би само додала следново:
Јас мислам дека крајот воопшто не е двосмислен, туку е јасен. Тој сонува на крајот на филмот. Чиграта се врти. Не видов ни во една секунда дека таа се тетерави. Можеби е некој четврти ниво од сонот?

Е сега, последната сцена пред тој да се пробуди беше кога Саико се фати за пиштолот. Дали тоа значи дека тој (Саико) се вратил, можеби се самоубил, или воопшто како Коб (Лео) требаше да го врати Саико, на кој начин? Тој дел пропуштив и не ми е јасен.

Второ прашање е како тој може да сонува ако остана заробен во комбето во водата. Можеби ќе биде жив неколку минути, додека реално не умре, и тука секако сонот му завршува... барем тој што започна да го сонува
Некако тоа ми е единствено објаснување, тој го досонува тој сон, копнежот да ги види лицата на своите деца и највероватно тука е и крај, тој се дави и се завршува.

Уште едно прашање... ако еден саат во сонот означува пет минута реалност, тогаш 50 години во сонот, колку би бил реално поминато време? Некој спомна погоре, една ноќ?

Офтопик: го изгледав и Black Swan уште минатата недела, ама пропуштив да пишам за него.
Ама многу ми се допадна филмот. Додуша и тој со крајот што не ми се допаѓа, јас сум секогаш за хепи енд , али добро, барем женичката го исполни сонот
Се шалам, одличен филм.

 

До кај сме? Што е на репертоар за сега? Може некој да ме упати?

Јас малку во гужва бев и се чував да не ги читам рецензиите со надеж да се убацам ама додека седев да пишам ни инспирација имав, ни разгледане ми беа филмовите, ни држев чекор со темата на неделата и после тоа нели, нема ни поента. Сега баш им седнав. Убави муабети паднале . Баш ми е криво што пропуштив доста....
Идеме јако сега!

Глеам анкета нема (сеуште) за оваа недела, па дај кажујте што се здесило, дали има нешо промена на деновите или мањак сме предлози?

 

Мадам, тебе те снема и излегоа работиве од колосек.

Инсепшн го почнавме некаде у вторник мислам, што значи имаш уште фора да коментираш за него. Анкета - ваљда ќе има утре-задутре, појма неам. Го изгубивме редот скроз, ама битно не се откажуваме од темава.

П.С. @Jordanovska-K, ај што не пиша за Black Swan, не пиша, ама сега и за Inception...

Од мене имаш организиран превоз од Пустец и сендвич, само дај појави се на темава.

 

Па кажи ти дека давате сендвичи, одма се враќам!

До кога може да пишам рецензија за Inception? Не сум во тек неделава, ама ич

 

Ајде, ќе те чекаме да напишеш рецензија, па после ќе правиме анкета.

Сендвичот ќе биде со сувомеснато, да може да те почека некој ден без да се расипе.

 

Dream within a dream.
Is it possibru?

Откако го гледав филмов, се подзамислив.
Можно ли е веќе да сум имала вакви сништа, а да не се сеќавам на нив?
Како што некој погоре пиша, секојдневно сонуваме детали од нашите животи, детали кои ние мислиме дека никогаш не сме ги сретнале/забележале, но нашиот мозок многу добро ги регистрирал за подоцна да не наврати на истите.
Ова лично го имам забележано неколку пати, а кој знае колку пати го немам забележано и анализирано.

Идејата за петти, и впрочем - infinite level на сон многу ми се допадна. Гледам дека се развила дискусија за времетраењето на сонот во првото ниво, и во секое наредно.
Читав научна статија која покажува дека сонот трае помалку од 5 минути, што на нас може да ни наликува на вечност (како во последното ниво на сон во филмов).

Не се сеќавам во кое ниво беа Cobb и Mal, па дочекаа длабока старост.



Би сакала да мислам дека на самиот крај чиграта престана да се врти (оптимистички), but I guess we'll never know.

Глумците и сценографијата беа одлично изберени, ми се допадна начинот на кој режисерот ненаметливо ни створи скриени симпатии кон истите.

Summa summarum, филмов ми се допадна и би го гледала повторно.
Ако имате предлози слични на филмов, споделете

P.S. Мој предлог неделава е The Road.

 

@Bender Rodriguez, ај сендвич што не даде - не даде. Дај едно Lasko Dark и раздолжени сме

 

Јордановска, штуро некако мислењево као за сендвич со сувомеснато.

Па и слика си турила, демек да изгледа поголемо. Ааа брее, што си ти!

Него, ај да не кажуваш после дека не остваруваме, еве едно темно Лашко, ама малечко:

Спојлер: ОСТВАРУВАМЕ, ОД ПУСТЕЦ ДО ФФФ ВО 100 ЧЕКОРИ

Поголемо Лашко - за поголема рецензија!

 

Колку повеќе време поминува, така имам помала инспирација за да напишам нешто и да дискутирам. Не знам дали е поради тоа што сум исцрпена на тоа поле или дека @Bridget ме урочи...

Прво, кога излезе филмов, со огромен ентузијазам отидов да го гледам на кино. За време на целиот филм бев , а кога заврши не можев да престанам да го коментирам со друштвото. Цела вечер утепавме на дискусија. И сега, после толку време, откако сум го изгледала по 3ти или 4ти пат, истите чувства ги поттикнува кај мене, како да сум го гледала пред 100 години и сум заборавила полно детали, па неизбежна е дискусија после гледањето.

Можам слободно да кажам дека ова ми е едно од врвните филмски остварувања на Нолан. Толку добра екипа собрал - Лео, Гордон Левит, Харди, Силиан Марфи, Елен Пејџ, Мајкл Кејн, Марион Котијар... Се’ познати фацки, се’ врвни глумци кои беа совршено вклопени во улогиве. Кинематографски - на многу високо ниво, многу интересни замисли, перспективи и перцепции, изведување на истите... Музика - таман. Приказната - нема збор.

Концептот за навлегувањето во туѓите соништа за да се украдат информации, па доведување на истите до повисоко и повисоко ниво беше оригинален. Исто и оној за всадувањето на идеја во туѓ ум. Многу интригантно. Повторно, од фикција се доведуваме до прашањето за можностите на човековиот ум. Дали е возможно такво нешто? Како би се извело, зашто некако не ми беше реален начинот на кој го правеа тоа во филмов - со напитоци, со чуда. Дали е можно да се сонува во трет сон? Дали е можно преку сонот да ти всадат идеја? Дали е можно да влезеш во состојба на лимбо која мене ме асоцираше на кома? До каде се протегаат границите на човековиот ум? Целиов филм е само една интересна и голема идеја која Нолан ни ја всадува додека го гледаме истиот, а одговорите на некои работи некој ги знае, некој допрва треба да ги дознае и верувам дека се индивидуални. Кога го гледам филмов и она што се случува во него, веднаш ми текнува на хипноза. Како сонувањето да беше алузија за хипнотизирање, лимбото синоним за кома... Како и да е, знаеме само дека човековиот ум е сложена машинерија и е опасно да се игра со него. Може да се филозофира до бесконечност...

Дефинитивно еден од најдобрите филмови кои излегле воопшто во филмската индустрија, според мене.

Ајде ако има уште некој да се изјасни на темава - нека повели, а јас немам предлог-филм за оваа недела, па нека даваат другите и нека се рециклира некој предлог од претходните анкети.


Ако се појави некој од Пустец, може и да предложи добар филм за дискусија, па да го вметнеме во анкетава која многу се одолжи. Еве, на чело на илегалците ја повикувам @LivingGlam.