Ова е најголемиот кошмар за сите деца. Колку проблеми потекнуваат оттука, кога родителот со сила го тера да биде нешто што не можел, а самото дете има скроз поинакви амбиции. Детето не е копија на родителите! Тоа си е засебна индивидуа. Дури и да не е твоја искомплексираност, утре детето ќе ти биде искомплексирано и тоа многу!, кога нема да го бива за нешто за кое не е `родено`, ама мора да го прави зошто мама сака. Јас сум за подржување на децата. Не за форсирање со сила. Ако увиди родителот дека го бива за нешто, нека му помогне (преку запишување на курс, спорт, часови по нешто, набавка на литература) и да не се потценува детето ако е најслабо во групата/мнозинството. Секогаш да има подршка од родителите, се` додека она што го прави е исправно и во ред.
Јас нема да го терам да го прави она што јас не сум го правела а сум сакала, туку ќе го форсирам да се насочи кон нешто и само тоа да го прави. Битно е дека ќе биде нешто. А да го оставам да клошари низ град и само да одлучува за животот, тоа не. Детето нема само да покаже желба за нешто, треба ти да му ја дадеш!
Па не би рекла дека ме форсирале. Под форсирање подразбирам кога родителите го тераат детето со сила да прави нешто , и го фалат а не го бива :"Леонида моја најубо пее, она е најпаметна најталентирана најнајнај " и на крај она се претвора во едно самобендисано суштество и мисли дека цел свет се врти околу неа. Неизмерно сум благодарна на татко ми што ме поддржувал и мотивирал, тој е главниот виновник за мојата огромна љубов кон математиката. Уште во предшколска возраст сум ја знаела таблицата, баба ми плачела (ако знам таблица пред школска возраст до факултет ќе си зборам сама по улица ) и дека ќе ми биде досадно во школо. Потоа сама се надоградував, учествував на натпревари , не ми претставуваше тешкотија и не го правев сето тоа бидејќи татко ми така сакал. Тој ме насочил од малечка, работел со мене и потоа јас одлучувам. Што сум разбирала јас тогаш што сакам, па да одлучувам? Не се согласувам дека треба да се чека детето да тргне на училиште, па потоа само да одлучува. Мислам дека е најдобро да почне уште од мало , особено ако е за музика и спорт. Моите деца би сакала уште од малечки да ги запишам на курс за тоа што ќе покажат интерес. Имам братучед кој со сила го запишаа на музичко и играорна, се гледа дека не му се оди. А друг братучед има неверојатен талент за цртање, мајка му сакаше уште од мал да го запише на курс, ама татко му се противеше пари немало. Кога дојде време во средно да оди, тој сакаше во уметничко да се запише "неможел да најде работа со тоа" па го запишаа во хемиско, и сега 6 единици има. Многу ми е жал за него, до сега ќе напреднеше многу побргу, ама и сам се труди црта, гледа туторијали од интернет .. Не сакам ова да се случи со моите деца
Не памтам да сум била нешто особено форсирана, дури некогаш кога ќе сум изразела некоја желба знаеле да ме пресечат мислејќи дека е само детски хир. Мајка ми знаела понекогаш да претерува со тоа како треба да учам, понекогаш и една 4ка или 3ка ја сфаќала како готово да сум тргнала јас по лошиот пат што страшно ме нервирало. Ама никогаш не учев за она да е задоволна, туку учев за себе. И верувале или не, особено на неа и забранив да ме испрашува и потпрашува за оценки на факултет, полагања и слично. На почеток се бунеше, сега си ќути и ме остава сама да си решавам и одлучувам
Искрено, не знам како ќе се понашам во врска со ова прашање кога ќе дојде време за тоа. Амбициозна личност сум и знам уште од сега дека многу криво ќе ми биде моето дете да биде просечен ученик, посебно па знаејќи денеска како се пишуваат оцени (буквално се поклонуваат), а во времето па кога мое дете ќе биде ученик и стотки ќе се пишуваат за два збора кажани,така да нема лесно да поднесам негов неуспех на училишен план (im guilty for this, kill me now ). Но, со сила убавина не бидува. Нема да оставам ништо на случајноста, меѓутоа се си е до детето на крајот на краиштата. Мене никој не ме форсирал, јас сум типичен пример каде од првата до последната домашна работа/ научена лекција се си било мој труд и интерес и од првата до последната оцена во индекс исто така. За да биде добар ученик ќе настојувам колку можам, преку разговор колку тоа во животот може да му се најде, преку моја помош кога и каде ќе ја побара... И покрај тоа,никогаш нема да настојувам да го насочам кон одредена сфера која не го интересира, да запише такво средно училиште или таков факултет (одредена моја нереализирана желба да ја остварувам преку него). Можам само да дадам сугестија кога ќе дојде ред да се бира животниот пат и професија, меѓутоа крајната одлука ќе си биде негова и само негова.
ме потсетивте на нешто што сум голем противник и биев битка по дома. Имаме дома клавир т.е свекрвата и золвата . Золвето на времето одела во музичко и свирела на клавир и татко и бил во можност да и купи и и купил. И тука застанува приказната, таа завршува друг факултет а клавирот собира прашина и кога дојдат некои деца на гости лупаат по дирките. Свекрва ми вели тогаш, за да не плаче детето татко и купи клавир а јас останав без кујна во куќата. Која утопија. И малиот мој кога оди кај нив почнав да слушам ,,ти ќе бидеш Шопен,, (го учеа и некои песни да свири...) де ова де она и настана битка. Чекај бре жено божја, лечите хирови преку него или што правите. Ако има талент и сака таква музика ок, ама уште од мало да го задојувате со ваши глупави хирови, нема да може. СДК ќе му помогнам во некоја одлука или да го насочам кон нешто ако видам дека јавува интерес а не и да го форсирам. Ако јас сум тоа по струка не значи дека и тој ќе биде. Горда ќе сум и ќе се радувам ако достигне повеќе од мене али не и по секоја цена. Реалноста е едно а желбите друго, мислам дека ова тешко го сваќаат некои родители.
мислам дека претерваш ! ако му рекле на детето и тоа е нивно внуче не е лична твоја сопственост можеби ке стане мајстор за кујни и клавир от ке и го пренамени во кујна на свекрва ти ! и Јас го пуштив во музичко син ми мислев има талент ама тој бил ,,сноб,, ама нон стоп му викам иако е веке 4 та година на виолина ако сакаш откажи се ама тој не сака да се откажи ама и не е и многу напреден ни заентересиран таму му ставаат оцени 3 или 4 и пак 3 и така си варираат ! П.С. барем една вцел постигнав детето многу се социјализира и повеке се дружи порано беше срамежливо и повлечено а сега веке почна лесно и брзо да се вклопуват во друштво !
Нема потреба три-четири годишно дете да се замара со свирење на клавир кога тој самиот не покажува интерес. Да го седнам на столица и да му ја објаснувам ,,Ода на радоста,, еден сат Е, моја сопственост и ќе го воспитувам јас како што сакам. Подобро мајстор за кујни да биде туку трета виолина во оркестар. (парите се во мајсторство за кујна а не во музицирање во слободно време)
се надевам дека не бев погрешно разбрана Јас го кажав и мојот пример со мојот син ми подолу за да објаснам дека не треба да се форсираат децата .Со тоа сакав да кажам дека ти си во право затоа во иронична форма го напишав ! Само од искуство знам дека иако ние понекогаш ги усмерува ме како што велиш ти како ние што сакаме , а не како ке речат бабите сепак децата понекогаш прифаќаат и нивни сугестии го сакале ние тоа или не дури се помали .Но кога ке пот пораснат децата самите донесуваат заклучок што е добро за нив , а што не !
Никогаш не ме форсирале за ништо што не сум сакала, баш напротив - за се што сум изразила желба, ми дале можност да се пробам на тоа поле, од аеробик, англиски, грчки, танцување, ракомет, а не на балет бидејки мајка ми одела порано на балет и ја отпишале мајка и и татко и од х причини, па ај сега мене да ме запише да и ги продолжам нејзините желби ... никако Благодарение на нив, имам многу работи научено како треба да го воспитувам детото а тоа е една од нив - пробајте да му ги исполните неговите желби, да му овозможите да се истакне на тоа поле каде што тоа сака и да му го следи неговиот талент Но тоа не значи ако детето книга не фаќа, да го оставите и да речете: не ми е детето по книгите! Баш напротив, ако ме оставеле да го тепам времето без врска и да си продолжувам да си ја уништувам иднината бидејки ме фатил период на неучење ( кој преминува во навика ), немаше да успеам да сум таму кадешто сум сега.
Да ја активираме темава малку, мислам дека и мене ми треба Ваше мислење. На која возраст децата ги запишувате на активности ? Се мисли: јазик, балет, пливање.. Дали чекате да дојде школска возраст или уште од мали ги носите на било каква активност. Гледам околу мене деца од 4 години веќе посетуваат јазик (додуши елементарен, само вербално нели незнаат да пишуваат и читаат). Во локалното балетско школо примаат од 3 години. Дали е ова форсирање или потреба?
Според мене, најубаво е ако детето има желба. Не сметам дека е форсирање ако, истото тоа, сака. Ќерка ми има голема желба за балет, а сѐ уште нема 4 год. Искрено, осеќам и грижа на совест што не сум ја запишала во некое балетско училиште. Секој ден гледа видеа од мали девојчиња балерини и ги имитира. Ја обезбедивме со фустанчиња и балетанки, мислам дека е редно и да ја запишеме. Јас сум против само, и само ако тоа е некоја неостварена желба и амбиција на родителите, а детето не сака воопшто да учествува.
Во принцип не би требало да се оди на плус активности до училиште за да се овозможи на детето што е множно повеќе простор за полуструктуриран игра бидејќи така најдобро се развиваат когнитивно, емотивно и во контакт со деца социјално. Е сега ако детето многу сака да оди на некоја активност тогаш јас после 4 години можеби би попуштила од нормите и би го носела на активност, ама само ако има игровна компонента сето тоа.
Лично не ми се допаѓа ваквиот начин на воспитување на децата.Во прв план доаѓаат амбициите на родителите и нивната необјективност. Мислам дека ваквото нешто доаѓа од преголемата желба на родителите нивното дете да се издвојува,да биде посебно и подобро од останатите врсници. Едноставно да не биде просечно и притоа не го оставаат детето да биде дете.
Важна е желбата на детето па со малку поттик од родителот да се насочи кон нештото што го сака, без форсирање. Ќерка ми лани почна со балет, но само во склоп на активностите во градинка, бидејќи беа група од 3 до 4 години. Од оваа година повторно продолжува во градинка, но на мисла сум да ја запишам во една школа за модерни танци тука во населбата. Е тоа е веќе активност плус, да речам форсирање, но ќе видиме како детето ќе се снајде, сепак 4 години е. Ако понатака покаже интерес за нешто друго, нема да ја спречам. Кај волку мали деца јас сум пред сѐ За да се развива моториката, а малку подоцна и когнитивните способности. Затоа јас изоставувам англиски јазик, ништо повеќе нема да научи од тоа што веќе го знае од цртаните, и така по програма им е задолжителен англискиот јазик од прво одделение.
Јас не гледам потреба од вакви дополнителни активности кога детето уште не посетува ни училиште. Еве ако има желба за балет, сметам дека е доволно по дома да гледа видеа и да си вежба, сосема доволно за таа возраст, па кога ќе започне на училиште ако сеуште ја има таа желба може да посетува и дополнителна активност. За јазик ми е апсурдно дете да оди на 4 години, тоа ми е веќе форсирање. Плус најчесто децата на таа возраст менуваат желби често, денес сакаат едно, после еден месец друго така да може треба да се остави детето да се пронајде само во нешто, а не секој месец, два да се менуваат те на јазик, те на балет, или сл.
Во градинка исто има понуди за јазик, ритмичка гимнастика, балет и фолклор. Гледам сите децата ги пишаа во скоро секоја ,,секција,, јас си оставив време за размислување. Само на ритмичка гимнастика го пишав, нека троши калории.
Доволно е една активност според мене. И не само на оваа возраст туку и понатаму. Во ред е да има вон школска активност еден странски јазик и еден спорт на пример, но понатаму, кога детето има стекнато навика за обавување обврски. Незнам точно која е таа возраст, грубо би рекла после 10та година. Но кога ќе чујам дека дете од 10год оди на англиски, фолклор, свири виолина и плус да речеме кошарка, тогаш сфаќам дека родителите го форсираат, демек- моето дете може сѐ! Децата треба да имаат и време да бидат деца.
И јас размилсувам како тебе. Ама не мислат сите така. Се прашував дали ќе биде ОК ако освен во школо не го носам дополнително на останати активности. Еве пример, има родителКА која сака детето да и е сестрано. Го носи на разни спортови, свири клавир, збори јазици и игра тенис. Таа постојано е ангажирана со разнесување на детето од едно место на друго и нејзиното мото е -подобро на кирсеви отколку со таблет или на улица. Лично сметам дека е тоа дете е префорсирано. Од друга страна гледам огромна разлика во интелектуалниот развој меѓу нејзиното дете и друго дете кое не оди по курсеви и спортови.
И после се чудиме зошто експерти во Македонија со знаења од секоја област. Не може некое дете да го интересира исто и спорт и музика и јазици и што ли уште не. А и не верувам дека детето баш сака да оди на сите овие активности. На крајот ќе знае од се по нешто, ама ништо конкретно.
