8/28 И понекогаш жуборат низ мислите како речната 9/28 вода низ шума, а воедно и спокој во душа носат
10/28 Пролет доаѓа, за нови мечти шепоти, со мирисот на 11/28 липи одново ме понесува, копнеж за нови светови
12/28 Се виори во мене, танцува и не стивнува ни миг, 13/28 и ме буди во преграт од виножитно обоен мал град. Спојлер Морам да довршам барем еднаш.
Блескави очи, како дијаманти во градскиот излог. Бараат помош, ама не можат да го пронајдат патот. Прв обид, изгледа ќе ве дружам. Си ги запишав и во тетратка .
Штотуку денеска една другарка ми кажа за ваквиот вид на поезија и пробав да напишам нешто.Не е нешто кој знае што но како за прв пат... Слики од неа сеуште се присутни чиниш е тука. А сепак не е далеку од мене е сама сум веќе. Без неа празно ми фали толку многу таа насмевка. Таа прегратка толку силна и нежна ми недостига.
Февруарски некој ќе пиши? 1 Ноќта е долга Кога си сам со мисли - свој непријател. 2 Чоколаден пат Води до слатка куќа Ама е лага. 3 Еден ден трае Цела вечност ко да е Без тебе тука.
Кога се смееш, сонце душа ми грее, запролетува. Кога се смееш, времето застанува во најубав час. Кога се смееш, се' на светот во сенка се претопува. И ништо не е поубаво, ништо не е ни помило. Се смееш и не знаеш, дека во мигот, ни сите ѕвезди, изгрејсонца и зајдисонца, не ми се толку убави. Толку убави, како една насмевка, како твојата.