Чувството кога....

Чувството кога ќе дојдеш на форумов и сакаш да се искажеш како се чувствуваш ама сваќаш дека ќе бидеш спомнан на секоја страна па се откажуваш.

 

Чувството кога знеш дека никогаш нема да се наспиеш како човек..

 

Си зборуваш со мачката.

 

Сè да искршиш...

 

Чувството кога си правиш кафе,седнуваш да го пиеш и слушаш дека бебето/детето ти се разбудило.

И како и секогаш ќе си го пиеш ладно.

 

Кога имаш тооооолку многу да му кажеш .... а него го нема ....

 

Кога си немоќен да сториш повеќе, а сакаш, толку многу сакаш што боли.

 

Ќе сфатиш дека тежнеењето да се движиш од лошо кон подобро е нормално, постојано, прифатливо, очекувано, потребно.. Од регресивно кон прогресивно.Не е исто секогаш, кога еднаш ќе ја сфатиш состојбата, никогаш повторно не се враќаш назад, колку и да доживуваш дежа ву. Признај си, не е исто.Останува такво какво што било видено, и како такво го менува размислувањето и сликата за светот. Многу поеволуирано.

 

Custvo koga si osamen a nemas nikoj do tebe
Custvo koga se boris samiot so sebe
Custvo koga se osekas kako robot sto nosi pari samo.
Custvo na besmislenost

 

Чувството кога обожаваш да седиш до касно навечер а утредента да спиеш пошто немаш обврски

 

Чувството кога како интроверт еднаш ќе наидеш на молчелив таксист или фризер

 

Кога чекаш лаптопот да се апдејтира бидејќи на некој дома рано сабајле ќе му треба и мораш да го вратиш во чанта така како што го зеде.
А ти се спие и тоа како ти се спие и не ти се чека.
Секоја секунда- вечност..

 

Чувството кога чекаш човек веќе половина час

 

Чувството коа едвај чекаш дома да стигнеш за конечно да се оптегнеш,а коа таму те чекаат милион обрски плус и рашетување низ град(милениците снемале храна)

 

Чувството кога се сеќаваш на старите убави моменти кои ти фалат

 

Кога татко му ти праќа стикер честитка за Нова во 11 ипол вечер

 

Кога си се чудиш на храброста и се прашуваш дали е храброст или лудост Или и двете

 

Чувството кога си на зимски распуст

 

кога не знаеш што сакаш...