Чувството кога разбираш дека навистина си небитен на овој суров свет. Али сепак се бориш и си наоѓаш причина за да живееш.. макар тоа да е ситница.
Чувството кога очекуваш дека денот ќе ти биде посебен со него.... ама он ќе напне и ќе те скрши уште рано сабајле...
Чувството кога таман ти дошол сонот што 2 часа го чекаш, и ти дошло и за мочање пошто си трудна и мочаш како мало кутре на секои два часа. Чувството додека мочаш и пцуеш, ама мижеш. ( џабе) А погодете го чувството утре сабајле кога ќе заѕвони алармот?!
Чувството кога ќе направиш 100 работи во денот и на крајот мажот ќе те праша-е од што толку си уморна?
Но, исто и чувството кога осеќаш нешто лошо ќе се случи и не ти се излегува од дома.. и на крајот така и испадне
Чувството кога после 16сАата трчање, ќе го буцнеш клучот на влезната врата домче ... влегуваш и фрлаш се од себе качувајќи се по скалите
Колку јако. Чувството кога знаеш дека си сам дома и се шеткаш лабаво по гашти (да бидам по културна да не речам гола)