Се бориш без брзање, за себе, за детето. И се што ќе излезе уз пат не те спречува. Си имаш цел... и сфаќаш колку секој е заменлив. Гледаш како се отвараат врати кои си мислела дека никогаш нема да се отворат. И ти се полни душата...
Чувството кога ќе закасниш на работа поради ЈСП. Негде прочитав дека ЈСП бил крвотокот на град Скопје. Па тогаш Скопје секојдневно доживува тромбоза.
Чувството кога сите околу тебе, цела околина и цело опркужение сметаат дека треба да имаш дечко на овие години.... А ти ги лежаеш дека имаш.. Иако не е тоа така....
Чувството кога немаш пари на толку работење за да си купиш еден нов кревет. Федерите ми влегоа во месото, премногу болки. Не е убаво чувството кога низ сред ноќ бараш нешто дебело како јорган, за да го ставиш под тебе за да заспиеш. Среќа мојата мајка ми оставила еден јорган и го ставив под мене. Така ми вели нешто од внатре, да си го замислам како новокупен наддушек. Ставив уште едно ќебенце и ми е меко сега. Некој го нема ниту тоа, нема се вака да биде...!