Да можев за миг да ве видам .. да можевте за миг да дојдете од таму , од каде никој никогаш не се вратил ... Да можев да ве прегрнам сите тројца ... Ми недостигате .. Премногу .. Посветено на двајцата дедовци и баба ми ..
Muabetov go posvetuvam na licnost koja ja napravi najgolemata promena vo mojot zivot. Licnost koja se iscisti od site poroci i napravi ogromen presvrt vo svojot zivot.... i stana moja motivacija. Mali muabeti, soveti i troska zagrizenost za mene i me digna na noze. Bi mu kazala edno golemo blagodaram, bi go gusnala, i bi mu kazala deka toj e licnosta koja me nauci da se sakam sebe si, a ne samo drugite okolu mene, da go sakam zivotot.. Toj e licnost koja site ja sakaat poradi slavata, dodeka jas go zasakav za covekot sto stana po promenata. (se izvinuvam za pisuvanje na latinica, na rabota sum nadvor od mk)
Сонце ,како што ми велеше,на денешен ден ја слушавме од Магазин ''Било би супер'' , кој би рекол дека поминаа 4 години?
Bi sakala tatko mi da e tuka pokraj mene, go nemav videno 11 godini, pred mesec dena mu otidov na pogreb.. bidejki ne ziveese so nas.. Bi mu kazala se sto sum preziveala vo ovie 11 godini, kolku mnogu mi nedostiga.. Da mu kazam deka pominav niz pekolot, proleav solzi zatoa sto sekoja kerka imase svoj heroj do sebe, a mojot bese daleku od mene.. sega e uste podaleku.. I se kaam bidejki ne bev uporna da odam I da go vidam.. posleden pat se slusnavme pred 7 meseci mi rece nema potreba da me baras sega posle tolku vreme.. Se kaam zosto ne bev uporna.. Mnogu boli sekoja pomisla na nego..
Раната останува таму длабоко,мислата секој ден поминува,никој ништо незнае,премногу е тешко но така требалода биде.рана во вид на срце далечна а болна.
Пред 5 ипол години , на овој ден , дознав колку си бил валкан во душата . Дознав за сите игри кои си ми ги вртел зад грб , речиси 6 месеци . Дознав дека паралелно излегуваш и со друго девојче и дека и двете не мамиш , нејзе дека сме раскинале , мене дека немаш време да ме бараш како порано поради работата , да не си ги мачам мислите бидејќи друга немаш . И чудно . И покрај сето ова , мене душата не ме болеше . Не почувствував ништо . Дури истата минута ти напишав порака дека ти раскинувам . Не чекав да се правдаш . Ти напишав дека ви посакувам среќа и едно збогум . Толку ладнокрвно . Толку бесчувствително . Вечерта излегов со друштво . Ме погоди песната , ме потсети на твоите валканици , и решив да се ослободам од оковите кои една година ме стегаа околу вратот . Фрлив се твое . Буквата која го симболизираше твоето име , а беше закачена на мојот телефон како привезок брутално ја откорнав и фрлив во гужвата . Те избришав од социјалните мрежи и именикот . И се осетив слободна . Како птица пуштена од кафез . Ти благодарам што ме научи да не верувам на секој . Ти благодарам што ми ја олесни работата околу раскинувањето . И онака не ни одеше последните неколку месеци . Само беше прашање на време каде и кога ќе се скине конецот кој не држеше заедно . Јас веќе имав размислувано да ти раскинам , но немав причина . Само чекав на твоја грешка . И наседна . Направи грешка , а мене ми симна товар од душата . Година по нашето раскинување , ти пак се појави пред мене . Очекуваше дека ќе се смириме , но не . Никогаш повеќе не би била со лицемерковци како тебе . Пред некое време дознав дека си се оженил . Би ти посакала среќа , а на твојата сопруга дебели нерви и многу претпазливост со тебе . Јер вук мења длаке али нарав никад , нели ?
Ти реков дека дупло враќам но не ме свати сериозно.Знам дека боли сега,ме болеше и мене некогаш..Се сеќаваш?
Не знаеш колку ме здоболи кога те видов денес, ти се гледаше во погледот колку те боли и тебе.. Не требаше вака да биде, ми иде да врескам. Извини..
Овој ден боли како и пред 9 години. И секоја година боли се повеќе и повеќе. Ми фалиш дедо, најмногу. Зарем 56 г ти беа доста и реши да заминеш. Зошто не остана со нас? Знаеш ли колку нешта се случиа од како замина? Знаеш ли колку пати ноќе не можам да спијам и плачам по тебе? Се случиа и многу убави нешта дедо, а ти не беше тука за да ги видиш. Се спрема свадба на твојата помала внука. Можам да го замислам сјајот во твоите очи, да ја замислам твојата насмевка, како стоиш и се радуваш. Но те нема. Го проколнувам овој ден, го проколнувам утрото кое ме разбуди за да ја чујам таа одвратна вест. Чувај ме дедо од таму каде што си. Гледај ме. Никогаш нема да бидеш заборавен, бидејќи ти беше и ќе останеш мојот единствен и најсакан дедо.
Да беше жива братучетка ми, ќе и речев: Фала ти што секогаш си на моја страна... А, сега гледам кон небото и зборувам во минато време... Фала ти што секогаш беше на моја страна, камо да ми дозволеше да ти помогнам кога ти беше најтешко, камо да не беше далечината пречка. Извини што не се слушнавме за последен пат кога ме побара, неколлку дена пред она што го направи... Чинам беа пет... А, можев ли да знам дека така ќе завршиш? Ќе те гушнев, мила... Ќе ти кажев: Ќе биде подобро, не ја зацрнувај мајка ти... Не ја облекувај во црно... Нејќам тетич да ја гледам тажна... Ама, ти одлета како птица на гранка, како славеј пуштен на слобода, како ливче откинато, како мирна река отплива... Пливаше мило мое, пливаше цело време... А, ние не сакавме да се соочиме со тоа дека те губиме. Ти умираше во себе, додека ние се надевавме дека ќе помине тешкотијата... Дека ќе се рабудиш среќна и безгрижна како мало дете... Би ти кажала едно огромно ИЗВИНИ, ЖАЛАМ, ПРОСТИ МИ што не отидов оној пат кога ме канеше заедно да слушаме оргули... Ќе одевме во Виена, да слушаме фина класична музика... Ќе одевме... Ми недостигаш, проклето ми недостигаш... Ти беше како моја сестра. Моја слаба и кревка страна... Ох, бе... Не можам да си простам, иако се обидов... Ама, ќе тежиш како грутка... Како кнедла во грло... Немам веќе солзи за плачење, од што ги пролеав за тебе... Немам зборови со кои ќе ја опишам мојата тага. Да беше небото хартија, а сета вода на светов да беше мастило... Пак, немаше да успеам да ја изнапишам нашата сторија. Сторија на Скопље - Београд сестринската веза... Моја тотална спротивност, а само едно не поврзуваше - добрината и лаковерноста. Но, ти беше далеку подобра и од мене... Ангелче мое, те чуваат ли таму? Се надевам.... Се надевам.... И убаво ми е кога ќе се сретнеме во соништата, кога ќе ме посетиш... Знам дека ме мислиш, знам дека си добро... Па, сакам да те гушнам, стиснам силно.... Па, не сакам дури ни да се разбудам, па сакам тој сон да трае и трае... Чинам цела вечност... Ах, бе будалче мое... Те сакам, убавице!!
Немој неа да ја викаш исто како што ме викаше мене. Немој да ја сакаш исто како што ме сакаше мене. Немој да и го дадеш она што ми припаѓа мене. Немој да ја скубеш како што ме скубеше мене. Немој да и пишуваш како што ми пишуваше мене. Не дозволувај небото да свети за неа како што светеше за мене. Немој да и ги посветиш песните што ми ги посветуваше мене.
Да беше сега тука ќе го славевме твојот 65ти роденден. Ќе ти речев Среќен нека е и 100 г да го славиш. Но не. Те нема. Денес кафето е испиено во твоја чест. Денес солзите ми извираа длабоко од душата. Фалиш. Проклето многу!
Да беше сега тука мила мајчичке,ке те гушкав и бакнував,кажував колку те сакам,ке одевме на кафе,ке ме советуваше(ти си мој животен советник),ке се радувавме на сонцето,на денот,ке одевме фамилијарно на ручек,ке те карав да одмориш и да не работиш толку нуз домот.Ке се смеевме на глупостите што ги правев како дете,аххх проклето и болно ми фалиш. А денес,денес сум тажен,скршен,денес можам да ја видам твојата насмевка на плочата.Денес можам да те бакнам само на сликата во рамката,аххх животе животе...
