Конкретно ништо иако имам некои две случки (пред х години) што ме погодиле малку повеќе само зашто биле неочекувани (во одреден момент). Вежбам отпорност во слободно време.
Секогаш кога ќе требаше да испаднам на кафе дедо ми ми велеше: А зошто да испаѓаш јас ќе ти сварам кафе. Да е тука ништо не би му кажала но силно би го прегрнала и би сварила по едно кафе. Колку кафиња не испиени колку зборови недокажани...Недостигаш деде.
Фала ти за тоа што во текот на целиот живот ме подучуваше за се и сешто, лимитран со образование, ама како карактер голем. Да беше жив сега знам дека секој ден ќе сакаше да те повозам со колата и ќе ти беше многу мерак. Исто така знам дека јас ќе те возев а ти на секое ќе ми наоѓаше грешки и ќе ја перевме и чистевме секој трет ден колата да биди чиста. Ах дедо дедо.
Многу нешта останаа не кажани од како тивко и наеднаш не напушти .Сеуште не сакам да се помирам со тоа дека нема веќе да те видиме .Замина и не остави така како што и сакаше наеднаш и без болка.ЗОШТО?Зошто замина кога сеуште ми требаш да се радуваше со нас ,со внуците ,со мама .Чувај не и радувај се со нас од небото со ангелите.Премногу ми фалиш татооо .
Како се живее без татко? Зашто не дозволи внуците да почувствуваат љубов од дедо? Ме изгоре... Ми фалиш... Те сакам ,знаеш?
Mi trebas, mnogu mi trebas. Se nauciv da ziveam bez tebe I da, srekna sum. No nisto ne e isto bez tebe. Vo dusata nosam edna golema bolka. Vo mnogu situacii si velam e kamo da bese tuka, kolku ke bese drugo... Te cuvam vo srceto,te nosam sekade so mene se do denot koga ke se sretnime pak.
