Што би си кажале...

Многу имам што да ти кажам, па незнам од каде да почнам..

Се сеќаваш ли кога беше дете и едвај чекаше да наполниш 18 години и кога мислеше дека до 20 години ќе имаш среден, совршен живот, кога мислише дека возрасните можат да си прават се како што сакаат и дека никој нема да дозволиш да ти се меша, дека ќе бидеш среќна, на соништата кои ги мечтаеше и кои веруваше дека ќе се остварат А сега се би дала да бидеш пак дете, можеби немаше најсреќно детство ама тогаш некако по среќна беше.

Се изгуби трчајќи по соништата на другите, а каде се твоите? Сериозно мислеше дека ако само си презафатена ќе немаш време да бидеш тажна? Свесна си дека тоа уште повеќе те убива? Барем свати дека успехот не може да ја замени среќата.