Еден мој град полн со одбрани личности кои ми одговараат а не вака да се замарам со секакви идиоти околу мене.
Прошка. Сакам да сум способна да си простам што предолго се унесреќував. Го повредив секое делче од себеси. Се обвинувам што толку малку се вреднував , кога имате толку ниско мислење за себе и тоа мало зрно љубов ви е планина. Се преиспитувам што толку ме повреди за да пресечам и си велам дали е доволно да кажам дека повеќе не функционираше? Дека не бев среќна? Лута сум си што се повредував, не ги изневери тој моите очекувања, јас го ставив премногу високо. Како се простува на себеси за толкава болка?
Mi treba poveke sila za da bidam ona sto sum...da ne mora da krijam nisto od nikogo...a toa postojano go pravam....da mozam da ziveam vo mojot zivot ne kako gostin, tuku kako sopstvenik negov....ama toa odamna go nema
Ми треба прегратка од симпатијата. Да ми каже „ТЕ САКАМ“. Не само во моментов тоа ми треба секогаш. И голема чаша капучино. И многу чоколади од кој не се дебелее.
Дечко. Ми фали да му досадувам на некој и да му (по)кажувам колку го сакам, да го зезам, да му правам pranks и да му се смеам на реакциите...