Кога ќе ме прашаа(т) дали е гладна им кажувам дека е на диета и рестрикции и не и давам. Just to see the faces...
Сѐ ме нервираше, сечија енергија осеќав, сакав да ги избркам и моите кога дојдоа првпат. Буквално како да ми зуеја над глава. Коментари од типот - доиш? Имаш млеко? А зошто не напредува? А маж ти ти помага? - е од ова се вадев од кожа. Припрост народ, глуп и со напикан нос кај што не треба. Маж ми дали ми помагал! Ко да е на позајмување викнат. Се мразев себеси бидејќи имав огромни цицки, а малку млеко. Ме нервираа групи за доење кај што осудуваа мајки ако комбинираат исхрана. Совет за себе плус - не се замарај со други искуства и ако не бива доењето, има и друго решение. Се изнамачив со доењето, плус килажа качив што и денес по година ипол не можам да ја симнам. Топлотни бранови, потење ко коњ, постојана жед и глад, уф колку целите тие моменти ми биле емотивно нестабилни. Ме нервираа најмајки што ми се праеја паметни во секоја прилика. Не зборувам за совет, туку ситење и докажување. Да му се згади на човек.
Како јас да го пишав ова. Со синко се ме нервираше. Плус млада невеста, молчев и трпев. Слушав и мајка и свекрва се на душа си ставав. Сега после второво породување буквално ништо не ме нервира. Мува не ме лази. Можеби јас нервирам некого сега. Враќам, си стојам на збор, не слушам никого. Но да се разбереме тогаш бев 22 сега сум 37.години А со свеки сум во Супер односи. Озбилно. Се ме слуша. Во една куќа сме но различни спратови. Воопшто не се меша. И за синко така живеевме но како повеќе да се мешаше или јас бев млада неискусна.
Ништо. Од човече со прекраток фитиљ одеднаш добив челични нерви. Мува не ме лази, туш - ладна сум за се. Детето ми е битно, луѓето и нивните коментари - не. Тоа мајка и свекрва пак што му зборат ама ни на крај памет не ми иде да си го земам при срце, баби се побогу, а тоа бебе, сигурно нема со него да седнат и политика да бистрат, тоа што ќе им дојде на памет од милост тоа ќе го кажат. Коментарите околу доењето се најчести, ама не планирам никому да се правдам, две недели се мачев никако не фати да цица, сите совети од патронажна и педијатар ги применив ништо не упали, резултатот беше гладно бебе што вришти и не напредува, нервозна и ненаспана мајка. Коа купив АД мислам мирот си го купив. На крај некој да ми каже дека не сум била доволно упорна - е нема да ја има таа чест. Одговорот пред народ ми е дека не дојам јер нема да можам да оставам бебе дома и да шетам на раат колку сакам. Малце чудно ме глеат ама who cares.
Се прочитав од претходно и се присетив на уште нешто. Со првото, мислам дека највеќе бев нервозна од две работи: како свекрвата пее т.е. завива за да ја смири, а по неа мајка ѝ и во дует завиваат... ама без конкуренција првото место го држи мајка ми со нејзините изјави кои и да не им е зајадливост позадината, поинаку не можат да бидат сфатени. Пример, бебе плаче, ние само што дојдени од болница, се запознаваме, грчеви, што ли не. И таа доаѓа на гости, и вика "дај да ТИ ја смирам". Викам сѐ ми е пробано, не престанува. "Абе дај ми ја ти мене"... Со една фаца демек дојде the baby whisperer. Ниту смири бебе, само ме правеше да се чувствувам недоветна. И на крај бев очаен човек кој против доброто на своето бебе навиваше да не се смири само за да ја добијам битката и да можам да кажам дека "си го познавам бебето подобро од тебе". Реално, проблем ми беше пристапот. За сѐ има соодветен пристап, може да се најде начин, со кој нема да ме дискредитираш и да ме правиш да се чувствувам неспособна. И не - изгледав две деца не значи дека си во право. Значи дека можеш да споделиш искуство со нив како ти било, ама секое бебе е своја приказна. И едно треба да се сфати - кога станувам мајка, знам дека не престанувам да сум твое чедо, и секогаш ќе сум твое бебе, но, она е нешто кое морам сама да го направам за да можам да добијам самодоверба како родител. Да можам да пораснам и да бидам истата таа поткрепа што ми биле моите родители. Ама тоа не се случува со клавната мајка/свекрва по дома. Овој пат не трпам муабети од типот го држиш многу во раце, не го учи или не знам што. Абе да можам нон стоп ќе го гушкам. Кај и да е ќе порасне. Ете ја големата, 5 направи. Знам колку брзо растат и како ми се лизга животов од рацете. Да можам ќе ги гушнам двајцата и не ги пуштам никогаш (знам дека не можам). Овој пат не ни споделувам сѐ. Затоа и не ме нервираат другите. На мајка ми сѐ ѝ имав кажано, и овој пат беше друга песна... Е овој пат ме нервираа само коментари - а зошто бре не дадеш адаптирано и уживај. Доста се мачиш со доењето. И не од мајка, свекрва... Туку од скроз неважни личности. Како што јас не се мешам кај никој и почитувам кој што прави за себе (за доење сум поборник но повеќе во облик на поддршка на тој што му фали), така сакам да ме остават на раат луѓето и да не ме малтретираат со нивните предрасуди дека бебето МИ е гладно затоа што не му давам адаптирано. Благодарам на вашиот прекрасен совет базиран на дури цели три минути едукација и полн со милиони предрасуди. Во сите нервози по однос на здравјето на моето бебе, понајмалку ми фали квази решение кое ми е пробано а не функционира. Од сето ова си ветив себеси - никогаш да не заборавам колку сме кршливи после породување! И да сум тука за ќерката и снаата во количина во која ме сакаат. Три пати кажи си во главата пред да ти излезе од устата. Затоа што жени на жени мора да сме си поддршка.
Страшно ме нервира кога бебуш ќе се разбуди па ќе закенка, што е нормално, и свекривата одма иде да ми го земе, без свест. Демек она е махер за смирување. И се чувствувам неспособно. Затоа едвај чекам да си отиде. Некогаш ја сечам не и го давам ама 24/7 е тука и неможам секогаш така. И друга работа што ме нервира, не ме ни праша дали сакам и дали ми треба помош, дали сакаме тука дс ни седи си дојде она
Не некогаш, сечи ја секогаш. Како бе да ти го зима? Не ми треба ни мм да и каже. Јас ќе и кажам директно.
Како... Е така, дека греота па и ич да не се подружи со него. Разбирам, внуче е мило е. Ама ми пречи што си дојде на гости кај нас. А во ист град сме, не живее уџум.
Не треба да и браниш да го види, точно, ама на секое да го зима она кога ќе заплачи не дозволувај. Културно кажи и дека сакаш малку да имаш приватност со твоето семејство. Ти кажувам од искуство дека го поминав тоа ама од почеток кажував се директно и си поставив граници до каде може.
И јас како сите вас најмногу коментарите од свекрвата гладно е затоа плаче. Кога јадеше? Ти се кака затоа плачеш? До кога спиевте? Го оставам со неа и кпга ќе се вратам за 15 мин пресоблечен а јас самк што сум го пресоблекла. Кога тој плаче и таа дај ми гп мене демек јас ќе го смирам ти ме знаеш. Кога цицаше бебе а таа стои до бебе и му вели ајде цицај цицај за бебе да не заспее. И ред други работии
Значи не се нормални. Како ние снаите да сме им сурогат мајки бе. Они се махери, ние што разбираме за ДЕТЕТО ШТО СМЕ ГО РОДИЛЕ
Абе ќути они докторките за деца, ние само за расплод, внучето во раце и среќни се. Мојава исто праи, па ако и речеш будала те праи, она за доброто на детето се праела. А не ли знае дека на бебето мајка му треба највеќе . Ќе пукне што детево личи на мене, па само си се теши
Што ми пречеше по породување? Самата себеси си пречев, т.е. секој ден бев со различно расположение; тој пакет од хормони, матка која лудо се грчеше цела недела и уште неколку физички болки за кои мислев дека се вечни. Психички и емотивно многу нестабилна и неурамнотежена. Невоспоставена лактација и коментарот на мајка ми "ауу па ти немаш млекоо", бебе шо вреска а не знам да му ги читам знаците. Среќа луѓе не нѝ доаѓаа, секако планирав да им откажам (ако беше поинаква состојбава) . Мајка ми нѝ помага уште од почетокот, со неа можаѓ да се искарам, ама со свекорите не. Тие и така не се нападни луѓе, ама секако си даваат коментари свои, не им се потресувам многу. Или па со културно им враќам. Беа дојдени двајцата пред некој ден првпат да го видат внукот. Леле луѓе ако верувате ми беше стрес и незгодно случајно бебе да не почне да рика многу, да не помислат дека не ме бива. Ете така сме свикнати на коментари од свекор и свекрва, дека ништо снаите не знаат или не праватк шо треба, иако пак ќе речам тие двајца не се таков напор од луѓе. А и да, имал коментар свекорот (знаете мажите сѐ знаат за мајчински работи ), му рекол на маж ми дали му даваме вештачко на бебе, од моето дан не се најадувал, не му е доволно. Оф оф советников по доење. Па кога дојдоа, дури и ме праша на колку време цицал, ама се усрами пустиот , му одговорив "кога сака тоа, по потреба". А на класични муабети - така го научивте, остајте нека поплачи и слични глупоштини, не им придавам значење да се објаснувам. Нека велат.
Свекрва ми До тогаш не ја ни примеќав, на 2 пати ме имаше изневирано ама ништо страшно,помина. Од кога се породив, од тие глупави работи што ги изнаслушав, некои не промислени потези, понашање како таа да ја родила, жената ми стана одбивна. Абе најдобра да е, ај ти мене сега домажи ми. Ми сметаше/смета прашањето: зш плачит? За да прашаш зш. Страшно нешто. Посебно ме нервираше на почеток кога не знаев апсолутно ништо, не знаев ни јас како функционирам, одеа по мене и прашвеа зш плачела малава. Папагали. После пораѓај ради хормони и ради свезнајката, јас плачев ама буквално секој саат.
Се ми сметаше особено во болница а и многу плачев. Почнав на моб да дигам на кој сакам само, пошто преку глава ми беше од прашањето а млеко имаш ли или е на вештачка храна . Исто и кога ми рекоа тетките дека се родила со име .
