Што му фали на мојот карактер (самокритика)

Не ми недостасува нешто толку суштинско и големо што ќе ја промени содржината на сликата за моето его.
Помала доза на перфекционизам за да не го забележувам недостатокот на предметите што ми го нарушува спокојството.
Подолг јазик за да не го голтам тоа што треба да биде отворено кажано наспроти ситуациите кои експресно ги предочувам и мудро ги премолчувам.
Пониско ниво на амбициозност за да ја прифатам контаминираната реалност.
Одмерена дистанцираност од дружења во граници кои ми се подносливи за да не се претворат во фрустриран декор на поединци.
Ги признавам грешките и карактерните недостатоци со тоа што самокритичноста ми е силна страна.
Молчаливоста ми е удобна се додека трпението го одржувам на високо ниво.
Интровертноста ми пречи во некои моменти, ама не би ја заменила за динамична импулсивност затоа што тоа сум јас.

 

Не сум многу кумуникативна тоа ме спречува да имам нови другарки и многу би сакала тоа да го променам многу сум емотивна секогаш мислам на другите како ке се чуствуваат ако направам нешто но кога се работи за мене на никој не му е гајле како се чуствувам јас да не бидам толку голема мрза да бидам малце похрабра и да имам повеке самодоверба

 

Многу сум емотивна, лесно се навредувам и некогаш работите ги сваќам многу потрагично, од она што навистина се..
Премногу се надевам и очекувам од луѓето и на крај завршувам разочарана...
Голем перфекционист, сакам се да е совршено, и најмалите ситници ми бодат очи, и неможам да се смирам додека се, не е онака како што треба...
Исто така премногу анализирам, размислувам, планирам и се преоптоварувам себеси со се и сешто....

 

Често знае да ми дојде онака, "да му го плеснам на некого во фаца" ....само често пак знам да го промашам тајмингот, па да го нема посакуваниот ефект

 

1.Дефинитивно ми фали трпение. Многу сум избувлива, за секунди можам да кулминирам со нервата. А некогаш не вреди... А и не е здраво.
2.Сериозно морам некако да се научам да не размислувам и анализирам СЕ, ПОСТОЈАНО! Мозокот ми работи 24/7 и цело време нешто смислувам анализирам разгледувам од сите аспекти самокритикувам.... Некогаш ми е во полза, ама во повеќето случаи сериозно психички ме исцрпува. Морам да научам да го пуштам мозокот „на пасење“.
3. Не би сакала да сум толку емотивна. Хиперчувствителна. Не чини.

Другото се трпи

 

Ми фали малку дрскост. Премногу им попуштам на другите, се повлекувам од мојата позиција што би се рекло само за да не повредам нечии чувства.
Кога ќе изгубам трпение пак, на овие погоре што им попуштам, ќе им изнакажам се што сум им собрала 10 години со зборови за кои после ќе се каам. И ќе ми биде срам да ги погледнам во очи.
Многу сум осетлива, ако некој нешто ми префрли, одма заат солзи во очите да ми дојдат.

 

lesno se nerviram i izbuvnuvam, a vo takva sostojba se i sesto mi izleguva od usta.....

 

Se sobiram i trpam vo sebe toa mi e najgolema maana,ne sum mnogu komunikativna a sakam da pomognam na sekogo koga mu e tesko i da mu dadam dobar sovet

 

Ного улазам у филм...Хаха

Spoiler

Инаку,во склоп на темата,мислам дека најголема мана ми е што сум bad with people(мислам на комуникација и слично)

 

Kako sto kazaa pogore drskost..samo mene mi fali mnogu mnogu drskost.Jas sum iskulirana karakterno na covek znam da mu dozvolam na glava da mi se kaci,da me lazi,iako znam deka go pravi toa ne kazuvam zastani tuku se pravam deka veruvam i potvrdno kako robot klimam so glavata.

 

Ох, ох...фалинка парти.


Имам неверојатни спојки на чкљ карактеристики.

- Еден момент ќе избувнам за нешто, за наредниот да ми е сосема сеедно и vice versa.
- Знам да сослушувам и давам совети, ама не сум нешто емпатична. Најолемиот број „проблеми“ што блиските ги споделуваат со мене ги сметам за глупи, банални и трошење време.
- Поради тоа што не ги лигавам со утешенија и тапшање, ме сметаат за добра и искрена, па затоа и претежно ме слушаат, што некогаш знам да го искористам против нив или во моја полза.
- Немам високо мислење за себе, а други не потценувам и им давам шанси, ама ако некого го проценам за глуп, не го сакам во моја близина (не дека треба да е научник, ама лигаво суштество со бош муабети - не, фала).
- Кога знам дека сум во право, ме пецне некој, или кога на некого јазикот е поголем од паметот, знам да прераснам во најголем идиот со огромна доза ароганција и не ми е гајле колку ќе повредам некого...а спротивно од тоа, знам да испаднам многу наивна и сум претежно срамежлива, дури и анксиозна пред нови луѓе (заштитен оклоп ми е првото, ваљда).
- Имам преголема гордост поради која сум изгубила контакти со многу луѓе...мада за никого, освен една другарка, не ми е криво.
- Често сум затворена, неодлучна, нестрплива, мрзлива, одложувам, и потребно ми е друг да ме поттурне и да е до мене за да направам нешто.


Фино било вака во пишана форма да си се искритикуваш пошто обично лошите карактеристики ни стојат некаде во потсвеста, ама ко да го туркаме тој глас.

 

Netrpelivosta,
Perfectionista ( kolku e dobra osobina tolku I ne cini),
Control from sto me pravi nekogas izbuvljiva vo pogresno vreme,
Premnogu analiziram I najcesto gi vednas sogleduvam negativni nesta. (Nekoj kje kaze deka sum negativna, jas se tesam deka sum samo realna )

 

Што сите ситуации ги преанализирам и на крај доаѓам до некој грешка резултат, а јас сум си увидела дека тоа е така и на крај лошо завршува се.
Преголеми очекувања имам од луѓето, ете тоа треба да го сменам. Заборавам какви се уствари злобни луѓето...

 

Одам од една во друга крајност. Непознат терен ми е златната средина. Не сум доволно одлучна, а најголема болка ми е што лесно губам интерес и лесно се откажувам.

 

Кога сум изнервиран или нешто налутен имам побрз јазик од ум не многу размислувам што ќе кажам и повредувам луѓе кој ги сакам и ме опкружуваат а не заслужиле да бидат повредени со тоа што не бирам зборови за што се кааам подоцна. Преизбувлив сум не бројам до 10 во ситуации. И малку сум пицајзла за чисто и среденост. Морам да променам нештоооооооооооооооооо

 

уфф лесно избувнувам,за ситници се нервирам што нема ич потреба (тоа најмногу го мразам кај себе) другите секогаш ги ставам пред самата јас и затоа ми се качуваат врз глава,сакам на сите да помогнам што не значи дека и тие ке ми помогнат мене ,а секогаш е така ,но небитно,брза сум сакам работите да се средат во еден миг (што значи сега работам на трпеливоста ) И ич не сум одлучна АМА ич.....

 

Секогаш мислам на другите повеќе отколку на себе, кој како би се чувствувал, дали ќе се навреди.... Често знам да проголтам зборови место да ги кажам, си трупам сѐ во себе и тоа знае да кулминира во емотивен крах кој пак сама ќе си го поминам. Можам да слушам некој со саати за неговите проблеми, да делам совети, а кога дојде ред јас да се пожалам не сакам никого да оптоварувам со моите проблеми, па делува како да сум таинствена, неискрена. Никогаш не заборавам кој како се однесувал со мене,кој што ми рекол, а ретко им укажувам на тоа( освен на најблиските) , па си дозволувам гневот да се трупа во мене и да ги дистанцира тие луѓе од мене.
Се нервирам кога ни најбанална работа не можам површно да ја завршам па се фокусирам на неа како да го спасувам светот.
Тешко прилагодлива сум, не верувам на секој од причина што често сум се разочарала во луѓето. Ненадејни промени ме вадат од такт,ми го нарушуваат балансот. Не сакам изненадувања.
Премногу анализирам, размислувам, планирам, неодлучна сум, ми фали спонтаност, повеќе решителност, дрскост, помалку емотивност .
Ова повеќе дојде како анализа на мојот карактер, ама лично за мене сѐ се тоа негативности кои би сакала да не ги поседувам.

 

Не верувам во никого, а сепак се разочарувам исто ко да сум верувала, додека сите имаат понекоја другарка иста како нив по карактер, јас не можам да ја најдам и сум опкружена со луѓе што не се како мене, значи имам таков карактер некомпатибилен. Ретко знам да се повлечам кога треба при караница или други глупости, обично е предоцна, не можам да започнам караница кога мене ми е потребна за да кажам на некого нешто што ме вади од такт и не ми одговара, затоа само се повлекувам и бегам. Постојано си дрдорам, брзо се отварам, а она што треба да го кажам го преќутувам, не знам како да се водам според ритамот на другите, имам пребрз ритам на зборење, а спор на делување (освен кога стварно треба да се каже нешто). Секогаш ги истакнувам прво лошите и чудните работи кај себе ко само тоа да го поседувам па неам друго што. Се плашам од секоја ситуација над која немам контрола, се си мислам дека нешто нема да успее, дека ќе бидам изиграна, а секоја ситуација што вклучува други луѓе е некоја над која неам контрола, па затоа знам нагло да избегам од некого. Не знам да покажам некому дека ми значи, крута сум во се, со саркастичен речник, ако кажам нешто од срце директно некому, тој си мисли дека лажам, имам лажлив поглед, а кога стварно лажам некого, 100% ми верува. Премногу барам од саканата личност, а ништо од околните, треба да е обратно пошто за околните праам скоро се, а за саканата личност ништо, барам многу да ми се докаже дека ме сака за и јас со нешто да почнам, што да праам ете не знам како да се снајдам во светов во кој нема љубов, па мора прво врска да се почне за љубовта да дојде. Се плашам да не изгубам некого иако знам дека не вреди, па поради тоа знам да испуштам по некој кој можеби би вредел...

 

Pishav pogore ama ne napomenav..
Jazikot mi e pobrz od umot