Што најмногу би ви недостигало во вашиот град?

Повеќе паркови и повеќе зеленило.
Да се среди кејот за спорт и рекреација.
Да се изградат велосипедски патеки.
Да се изгради Куќа на стравот во склоп на Луна Паркот.
Чист воздух.
Да се подобри инфраструктурата.
Да се направи цел центар (ул. Македонија, плоштад, ГТЦ) во барок стил.
Да се прочисти вардар и да се направат мини плажи.

 

@Marick14 не ја разбра темата.

Инаку, од Битола не би ми недостигало ништо, освен можеби дијалектот.
Градот е направен руина, не е како порано.

 

Кoгa би се иселилa ништo не би ми недoстигaлo oд грaдoт или држaвaвa, ќе ми фaлaт сaмo луѓетo кoи ги сaкaм

 

Lugjeto koi gi sakam i mozebinekoi mesta kade si imam spomeni . Drugo nisto ne bi mi nedostigalo . A i sto bi mi , i onaka nemame nisto posebno vo nasevo Tetovo .

 

Lugjeto koi ziveat vo nego,dusata na samiot grad,cuvstvoto koe go imam dodeka sum tamu. Mi se coni uste sto godini da ziveam ovde nema.da se naviknam na ovoj robotski zivot. Moeto Skopje sekogas ke mi nedostiga

 

Човечност

 

Буквално ништо.

 

• Кино кое ќе функционира често, т.е. ќе даваат филмови неколку пати во неделата (вака има еднаш до два пати месечно).
• Паркови со зеленило.
• Интересни музеи.
• Можности за кариера.

 

Ако се иселам од градот/државата каде што живеам, ништо нема да ми фали. Само дечкоми, и некои мои блиски пријателки

 

Ништо

Многу сакам трајно да се иселам во странство и едвај чекам.

 

Искрено ништо. Моментално освен луѓето, нема ништо друго што ме врзува за Скопје.

 

Изложбите на автомобили . Буквално " си ги мерат " кој појака и поскапа кола има . Па тоа вриштење , шлајфови , музика ечи на сите страни .. да не може човек во чаршија да излезе . Ќе се врати дома како дрогиран да е .

 

Пријателите, друго ништо!

 

Освен семејството секако, и градот си го сакам, овде се чувствувам како во вистинска ДОМА.

 

Домот и блиските најмногу.
А Скопје, колку и да не ми е убав град (искрено), сепак мислам дека сум приврзана и за него. Сепак сум родена и израсната тука и ова е мојот дом.

 

Како студент во 2004 година заминав во Битола и останав таму цели 9 години. Буквално живеев таму, дома си доаѓав еднаш на 4 месеци само на викенд. Уште првата недела комплетно се пронајдов таму, и душата и срцето ми останаа во Битола. Таму созреав, пораснав, видов што значи да имаш баш вистински пријатели кои те сакаат и почитуваат како роден брат, и девојки кои искрено те сакаат со сите маани и доблести, а не според тоа дали си сиромав или не. Таму доживеав чиста и вистинска љубов како никогаш до тогаш. За тие 9 години си создадов еден куп спомени, секое ќоше и секоја уличка од Битола ми навраќа спомени од некои случки кои ми се случувале таму, кои ми создаваат воздишки и копнеш по тоа убаво време и тие убави луѓе. Најубавите 9 години во мојот живот! Но, во 2012 година кога почна кризата во државата, сите пријатели се распрснаа низ белиот свет, јас останав сам таму и морав да се повлечам во мојот град. Еве поминаа 9 години откако сум заминат од Битола, оженет, среќен татко и сопруг, но срцето и душата сеуште ми се таму, во Битола. И мислам дека до крајот на животот ќе ми недостасува.

 

Ништо.
Се ми станува одвратно тука со оглед на тоа какви опинци ја водат државата.
Никогаш не сум сакала да одам во странство ама сега се повеќе размислувам за тоа.

 

Ќе ми недостасува прекрасниот поглед од мојот балкон и набљудувањето на ѕвездите во доцните вечерни часови.

 

Зеленило.

 

Би ми фалело најмногу лептокарија и сити мол .